คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 하나.
.
1.
Touch My Body
Oh yeah, oh yeah, oh yeah, oh yeah, oh yeah
Oh yeah, oh yeah, oh yeah, oh yeah
กริ๊ก
น้ำแข็งในแก้วทรงสี่เหลี่ยมเริ่มเปลี่ยนรูปร่าง มันละลายทีละนิดๆ เจือจางความเข้มข้นของวิสกี้ที่พร่องไปเกือบค่อนแก้ว
โคลงแก้ววิสกี้ไปมาเบาๆในระดับเกือบจะเท่ากับโต้ะ ความขมปร่าที่นุ่มนวลแต่กลับเข้มข้น น่าจะทำให้รู้สึกกระปี้กระเปร่าและตื่นตัว แต่ตอนนี้แบคฮยอนกำลังเบื่อหน่าย ทอดสายตามองไปรอบๆตัว บรรยากาศที่คุ้นเคย แสงสี เสียงดนตรี เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ผู้คนมากหน้าหลายตาและอาจตามมาด้วยเซ็กส์ แต่ขอโทษที วิสกี้ในแก้วยังน่าสนใจกว่า
ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นโรคขยาดผู้หญิงกลางคืนตั้งแต่ตอนไหนทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ต่างกับพวกเธอเท่าไหร่นัก
มือเรียวกระแทกก้นแก้วลงกับเค้าท์เตอร์อย่างแรง หัวเสียอย่างไม่มีเหตุผล
จากที่คิดว่าอย่างน้อยการพาตัวเองมานั่งจิบวิสกี้ออกมาดูผู้คนฟังการบรรเลงเครื่องดนตรีที่ชอบอยู่ในผับผ่อนคลายความเครียดจากงานก็ดีกว่านอนเฉยๆอยู่บ้านมากโข แต่ตอนนี้ความคิดมันสะลับกันไปหมด แบคฮยอนควรนอนอยู่บนเตียงไม่ใช่มาฝืนตนแบบนี้
“ซูจองเธอเห็นมั้ย ชานยอลมาเล่นกีต้าร์ด้วยวันนี้”
“แต่เขายิ้มให้ฉัน เธอเลิกหวังได้แล้วย่ะ”
“โอ้ย ตอนฉันยื่นแก้วเหล้าให้เขา สาบานเลยว่าเขาแอบจับมือฉัน อ่า เยจิน เขาเท่ห์มากเลย”
“นี่!! ได้ฟังที่ฉันพูดหรือเปล่า”
แบคฮยอนเดาะลิ้นอย่างนึกรำคาญ ยกแก้ววิสกี้ขึ้นจรดปากแล้วดื่มรวดเดียวหมด จ้องเขม็งไปยังประเด็นร้อนของสาวๆข้างโต๊ะ ครวญครางไปเถอะ มนุษย์มีชีวิตอยู่ได้โดยการจิตรนาการไปเอง ชานยอลที่ว่าอาจไม่ได้ดีอย่างที่ผู้หญิงหลายๆคนคิด
ไม่รู้จักแบบจริงๆจังๆหรอก
รู้มาจากเพื่อนหลายๆคนว่าฟันไม่เลือกหน้า..
แต่บางที แบคฮยอนคิดว่าผู้หญิงบางคนคงรู้ แต่มันก็เท่านั้น ความท้าทายเป็นเรื่องสนุกของมนุษย์เสมอ รู้ว่าอันตรายแต่ก็อยากลอง รู้ว่าเป็นไปไม่ได้แต่ก็อยากทำ รู้ว่าต้องเจ็บตัวแต่ก็ไม่สนใจ
“งั้นกลับไปที่ฟลอร์ ฉันจะแสดงให้พวกเธอเห็นว่าเขาสนใจฉัน”
“นั่นแปลว่าทรงผมใหม่ของเธอมันเด็ดจริงๆ”
“เติมลิปหน่อยมั้ยจียอน”
...สู้ๆนะครับ
เรือนร่างอรชรของหญิงสาวทั้งสามคนวนกลับไปที่ลานเต้นอีกครั้ง เขาสถบเบาๆ แบคฮยอนขบเม้มริมฝีปากบางอย่างสะกดกลั้น บังคับจิตใจตัวเองให้นั่งอยู่กับที่
เขาไม่ชอบเห็นใครได้ดีไปกว่าตัวเอง
ถ้าเกิดปาร์คชานยอลดีจริง แบคฮยอนควรทำยังไงกันนะ
ยิ่งดึกก็ยิ่งว่างเปล่า เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงคนเดียวที่ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะ กลิ่นแอลกอฮอล์ ความสนุกและสีเสียงนั้นไปคึกคักอยู่แค่ตรงหน้าเวที แบคฮยอนยังคงนั่งนิ่ง ดื่มวิสกี้แก้วใหม่ด้วยจิตใจที่สับสน สาบานว่าเขาไม่ได้เมาสักนิด จากตรงนี้อาจจะมองเห็นเวทีไม่ชัดนัก แต่มันกลับเห็นใบหน้าชานยอลได้ชัดกว่าสิ่งอื่นใด
หันมองบาร์เทนเดอร์ที่กำลังจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่และคนวัยทำงานที่เมาแอ๋อยู่พักใหญ่
ควรเดินไปเต้นรึเปล่า..
สุดท้ายแล้วร่างเล็กเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังฝูงชนที่กำลังเมามาย ทอดสายตามองผู้ชายตัวสูงโปร่งอีกครั้ง ท่าทางเพลย์บอยกับรอยยิ้มฟุ่มเฟือย ชานยอลไม่ได้ดีดกีต้าร์แล้ว เขาทำแค่ยิ้มและโคลงหัวตามจังหวะเพลงเบาๆ
“เหอะ”
ทันใดสายตาดันจับโฟกัสเห็นผู้หญิงโต๊ะข้างๆเมื่อสักครู่ เขาตวัดสายตากลับมาจดจ่อเพียงวิสกี้ที่เหลืออยู่เกือบค่อนแก้ว และปล่อยมันลงจากมือโดยไม่ใยดี ถ้าเกิดชานยอลสนใจผู้หญิงแบบนั้น มันจะไปยากอะไรถ้าเกิดเปลี่ยนมาเป็นแบคฮยอน
เบียดเสียดร่างกายตัวเองเข้ากับกองทัพเหล้าและมนุษย์ กระทั้นกระแทกไหล่กับคนที่ไม่รู้จักมักจี่อยู่นานหลายนาที พอคนส่วนใหญ่เริ่มสังเกตุว่าเป็นแบคฮยอนจึงพากันหลีกทางให้ บุคคลกลุ่มที่อยู่บนเวทีละจากสิ่งที่ทำอยู่มามองคนตัวเล็กด้านล่าง นั่นรวมถึง ปาร์ค ชานยอล
ระบายรอยยิ้มบางๆให้แก่คนรอบๆตัว เดินอย่างไม่รีบร้อนจนกระทั่งหยุดอยู่หน้าเวที
[B]
Touch my body, Put me on the floor
Wrestle me around
Play with me some more
Touch my body
Throw me on the bed
I just wanna make you feel like you never did
เหมือนชานยอลจะเห็นผมแล้ว เขายิ้มกว้างออกมาราวกับเด็กน้อยที่เจอของเล่นใหม่ๆ ร่างสูงคุกเข่าลงตรงหน้าเวที ยื่นมือมาหาผม กระดิกนิ้วเรียกช้าๆอย่างน่าหมั่นไส้ ตอนแรกผมแน่ใจว่าคงไม่ใช่ผม แต่พอเขาเอื้อมมือมาบีบคางผมเบาๆ ผมจึงตัดสินใจจับเข้าที่มือของเขา
ยอมรับว่าวินาทีที่ลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ ผมปรายตามองผู้หญิงกลุ่มนั้น
คงตกใจน่าดูเลย
ผมก้าวขึ้นไปยืนบนเวที มองกวาดไปรอบๆจากมุมสูง ไม่ได้ตั้งใจจะทำสายตาเหยียดหยาม แต่มันคงเป็นเพราะผมเริ่มเมานิดๆ ทุกคนกำลังสนุก ทุกคนกำลังสนใจ แน่นอนคนที่สนุกที่สุดคงจะเป็นผม อาจจะดูใจง่ายไปหน่อยแต่ก็ช่วยไม่ได้นี่ครับ
เสียงเพลงบีทดังขึ้นเรื่อยๆ บอกได้เลยตรงนี้ว่าผมพอใจ ชานยอลกระชับแก้วเหล้าในมือยิ่งขึ้น มืออีกข้างของเขาโอบเอวผมไว้หลวมๆ แต่ไม่นานนักผมก็จับมือหนาๆนั่นออก
“ดึงผมขึ้นมาทำไมน่ะ”
ชานยอลยักไหล่ ไม่สนใจคำพูดของผมเลยสักนิด กลิ่นนิโคตินกับทางควันบุหรี่ลอยฟุ้งไปในอากาศ เขาเท่มากจริงๆนะ
“อยากดึงขึ้นมาเฉยๆ”
“..”
“เห็นน่ารักดี”
ชานยอลหัวเราะร่วน ผมหันไปถลึงตาใส่
“ชื่ออะไร” ชานยอลปล่อยให้ความเงียบระหว่างเราปดคลุมได้ไม่ถึง10นาทีดี เขาก็เปิดปากพูดขึ้นมาอีกแล้ว ผมยังไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม แต่เหมือนที่ๆเราอยู่มันจะมืดมากเกินไป เขาคงไม่เห็นสีหน้าสงสัยของผม สุดท้ายแล้วก็ได้อ้าปากถามเองอยู่
“ถามทำไม”
“อยากรู้จักคนน่ารักมันผิดด้วยเหรอ”
ผมกระตุกยิ้ม มองไปยังบริเวณที่ผู้หญิงกลุ่มนั้นเคยอยู่ ทำเป็นไม่สนใจคำพูดของคนข้างๆ ชานยอลสะกิดเรียกผมสองสามที ดูเหมือนเขาจะเริ่มถอดใจไป ผมกลั้นขำ หันไปหาพิจารณาสีหน้าผิดหวังของคนตัวสูงโปร่ง ความสะใจตีแผ่ที่ใจของผมและแล่นไปทั่วร่างกาย
“แบคฮยอน”
“..”
“บยอนแบคฮยอน” สิ้นเสียงของผม ร่างสูงยิ้มกว้าง
ส่วนผมก็กำลังคำนวณว่าควรเรียกจากเขาเท่าไหร่ดี
ปาร์ค ชานยอล ติดกับ
Touch my body
Know you love my curves
Come on and give me what I deserve
And touch my body
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
คู่หลักคริสโฮ แต่ถ้าไม่ลงชานแบคก่อนมันจะต่อคริสโฮไม่ได้จริงๆ
อ่านแล้วเม้นท์ด้วยก็ดีค่ะ ขอบคุณนะT _ T
ความคิดเห็น