คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter:2
หลังจากที่เมื่อคืนทำงานเสร็จ ซูโฮก็มัวแต่นอนคิดเรื่องของเซฮุนอยู่จนไม่เป็นอันหลับอันนอน ทำไมนะทำไม แค่เซฮุนจำเค้าด้หัวใจเจ้ากรรมมันจะต้องเต้นแรงขนาดนั้นด้วย แต่คงไม่แปลกหรอก เพราะเค้าหน่ะรักเซฮุนมากขนาดนั้นนี่นา
ร่างเล็กดันร่างของตนให้ลุกจากเตียงนอนแล้วตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาแล้วทำงานบ้าน ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงกว่าๆ เป็นเวลาเหมาะที่ซูโฮนั้นจะซักผ้าและนำมาตาก ชีวิตประจำวันของเค้านั้นก็ไม่มีอะไรมาก นอกจากทำงานที่ผับแล้วเค้าก็ไม่ได้ทำอะไรอีกเลย เพราะตนเองก็เรียนจบแล้วส่วนครอบครัวก็จากเค้าไปกันตั้งแต่เขค่ามหาลัยแล้ว ดังนั้นเค้าจึงไม่มีภาระหน้าที่ที่จะต้องมาดูแลใคร จึงเป็นการสบายสำหรับตัวซูโฮเอง
เฮ้อ จะว่าไปเค้าก็เรียนจบมาแล้วสี่ปี ทำงานที่ผับมาก็ตั้งแต่ปีหนึ่ง จวบจนปัจจุบันก็ยังทำงานเดิมแต่เค้าก็ได้ค่าแรงเพิ่มตามฝีมือการทำงานและตำแหน่งหน้าที่
เค้ากับเซฮุนเริ่มคนกันเมื่อตอนปีสอง โดยที่ตัวเองนั้นเป็นคนไปสารภารักและไม่น่าเชื่อ โอ เซฮุน ที่เป็นถึงเดือนคณะก็ตกลงรับเค่าเป็นแฟน จนกระทั่งถึงการสอบปลายภาคของปีสี่ เป็นเวลาสมควรแก่นักศึกษาที่จะจบหลักสูตร อยู่ดีๆเซฮุนก็มาถามเค้า ด้วยคำถามแปลก โดยทุกคำของตอนนั้นซูโฮยังจำมันได้จนถึงตอนนี้
.
.
.
โอ๊ะ นี่มันบ่ายสามแล้วนี่นา ก็ว่าอยูทำไมถึงหิว ซูโฮนึกได้ดังนั้นก่อนที่จะรีบเก็บงานตรงหน้าที่ตนทำเป็นงานอดิเรกแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อลงไปซื้อของแถวอพาร์ทเม้นกิน
ซูโฮอาศัยอยู่ที่อพาร์ทเม้นนี่มาได้เกือบสองปีแล้วเพราะตอนที่เป็นนักศึกษานั้นเค้าอยู่หอใน พอจบก็ย้ายออกไปอยู่ที่อื่น แต่ค่าเช่าห้องต่อเดือนมันแพงเกินซูโฮเลยลองหาที่ใหม่และก็ได้มาเจอกับอพาร์ทเม้นนี้ที่ราคาถูก และห้องก็มีคุณภาพแถมบังเอิญว่าใกล้ที่ทำงานเสียด้วย เค้าเลยตัดสินใจเช่าอพาร์ทเม้นนี้เลย
.
.
.
.
เวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนเย็นแต่ก็ยังไม่ถึงเวลาทำงานของซูโฮ เจ้าตัวจึงไม่ได้รีบร้อนที่จะไปทำงาน เลยนั่งทำงานตรงหน้าไปเรื่อย
ซูโฮนั้นเป็นคนที่ชอบงานเย็บปักถักร้อยมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว มันเลยทำให้เค้ามีทักษะและฝีมือค่อนข้างดีในทางนี้ และแน่นอนงานอดิเรกเค้าก็คือเย็บตุ๊กตาเพื่อไปแจกให้กับเด็กกำพร้าที่เค้าจะคอยไปเยี่ยมเยียนทุกๆสองอาทิตย์ ที่โบสถ์หลังอพาร์ทเม้นนี่เอง แบะเค้าก็จะไปสอนให้แก่เด็กๆพวกนั้นด้วย เผื่อเด็กๆจะนำไปทำเป็นอาชีพได้
.
.
.
เมื่อใกล้ถึงเวลาที่จะต้องไปทำงาน ซูโฮจึงเก็บงานตรงหน้าและเช็คความเรียบร้อยก่อนออกจากห้องไปงาน
.
.
.
ปิ๊น ปิ๊น
หลังจากที่เค้าเดินออกมาได้ไม่นานก็มีเหมือนเสียงรถบีบแตรใส่ พอหันไปก็เจอรถสปอตคันหรูกำลังขับประกบข้างเค้าอยู่ด้วยความเร็วที่คนพอเดินทัน ตอนแรกก็นึกสงสัยว่าเป็นใคร แต่พอเจ้าของรถเลื่อนกระจกลงก็ถึงรู้ เซฮุนนั่นเอง
"จะไปทำงานเหรอ ไปด้วยกันซิ" พอเจ้าตัวเปิดกระจกรถลงมาก็ถามเค้าทันที แต่เค้ายังไม่ทันตอบก้มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นมาก่อน
"ไหนคุณบอกจะพาลิลลี่ไปคอนโดไงค่ะ แล้วนี่อะไรจอดรถรับคนชั้นต่ำงั้นเหรอ" สาวเจ้าที่ดูเหมือนจะไม่พอใจกับคำเชิญชวนของเซฮุนที่พูดกับซูโฮ
"งั้นคุณก็ลงไปซิ ผมขี้เกียจไปแล้วเหมือนกัน พอดีพึ่งนึกออกว่ามีธุระ" เซฮุนหันตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา จนเจ้าหล่อนที่กำลังจะอาปากเถียงเงียบไป
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผับอยู่ใกล้ๆนี่เอง เดี๋ยวคนชั้นต่ำจะไปทำให้เบอะรถของคุณ"เปื้อนเอาได้ ซูโฮพูดดังนั้นก่อนที่จะสาวเท้าให้ไวที่สุดเพื่อที่จะไมต้องนั่งรถกับเซฮุน
ดูเหมือนคำพูดเค้าจะไม่ได้ผลเพราะตอนนี้รถคันเดิมมาจอดดักหน้าผมไว้แล้ว เพราะว่าคราวนี้เจ้าตัวเล่นเปิดประตูรถออกมาแล้วมาจับตัวผมยัดเข้าไปในรถแล้วตัวเองก็รีบเดินไปที่ที่นั่งคนขับ
"บอกแล้วไงจะไปส่ง อย่ามาเล่นตัว" พอเซฮุนก็พูดทันที ทุกคนคงจะสงสัยใช่มั้ยว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้ไปไหน ก่อนที่เซฮุนจะจับตัวผมยัดเข้ามาในรถ ผมแอบชำเรืองมองไปด้านหลังก็ผมกับสาวเจ้าที่ยืนอยู่ตรงฟุตบาตพร้อมกับทำหน้ายักษ์ไล่หลังของเซฮุนมา
"ก็ผมบอกแล้วไงว่าจะเดินมาเอง แล้วอีกอย่างผมก็ไม่รู้จักคุณด้วย"ผมตอบออกไปแล้วเสหน้ามองออกนอกหน้าต่าง
"งั้นเหรอ ฉันก็แค่อยากไปส่งเฉยๆเห็นว่าไปทางเดียวกัน แล้วที่บอกว่าไม่รู้จักกันไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะทำให้คุณรู้จักผมตอนนี้และ" ว่าแล้วเซฮุนก็ขับรถเข้าข้างทาง ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเอื้อมมือมาจับหน้าผมให้ไปปนะชันกับหน้าเค้า
"คะ คุณจะทำอะไรหน่ะ" ผมพูดตะกุกตะกัก เพราะตอนนี้ท่าของเราสองคนมันล่อแหลมเสียเหลือเกิน
"ก็แนะนำตัวไงครับ" พอพูดจบ ร่างของเซฮุนก็ก้มลงประกบปากของร่างเล็กทันทีพลางบดขยี้และชิมน้ำหวานในริมฝีปากของร่างเล็กโดยไม่เว้นให้คนตัวเล็กได้มีอากาศหายใจเลยแม้แต่นิดเดียว และดูเหมือนคนข้างๆที่เริ่มจะหฟมดอากาศหายใจจึงใช้กำปั้นทุบลงไปที่แผงอกของร่างสูง คนร่างสูงที่ดุเหมือนจะรู้จึงผละออกมาจากริมฝีปากคู่สวยและเปลี่ยนมาซุกไทร้ซอกคอขาวแทน
"อ่ะ เซฮุน ไม่นะ "เมื่อคนตัวเล็กเริ่มทนไม่ไหวเมื่อเซฮุนเริ่มที่จะรุกล้ำตนมากเกินไปจึงเอ่ยท้วง
"หึหึ จำกันได้แล้วเหรอ จุนมยอน" ร่างสูงที่ดูเหมือนจะเหมือนจะพอใจกับคำตอบของร่างเล็กเมื่อกี้จึงหยุดการกระทำไว้แค่นั้น แต่ก็ยังมิวายฝากรอยรักไว้ที่ซอกคอขาวของร่างเล็กอยู่ดี
เพี๊ยะ! " นายทำอย่างนี้ทำไม นายต้องการอะไรหะ เซฮุน!! " ร่างเล็กของซูโอที่ได้สติจากการกระทำเมื่อกี้ก้ฟาดฝ่ามือลงไปบนแก้มของร่างสูงเต็มๆ
แต่ร่างสูงกับนิ่งเงียบและหันกลับไปขับรถต่อ ร่างเล็กที่ไม่เห็นว่าเซฮุนจะตอบบจึงหันหน้าออกไปทางนอกหน้าต่าง ใช้เวลาไม่นานเซฮุนก็ขับรถมาจอดที่หน้าผับ
"ลงไปได้ละ...... " เซฮุนที่กำลังจะหันไปพูดแต่ก็ช้ากว่าร่างเล็กที่บัดนี้ได้เปิดประตูลงจากรถไปเสียแล้ว
"ขอโทษนะ.......... " ได้แต่เอ่ยคำนั้นออกมาลอยๆก่อนที่จะขับรถออกไปด้วยความเร็วสูง
ฮึกๆ เซฮุนคนบ้า นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่ เป็นคนบอกเลิกฉันไปตั้งหลายปี แล้วตอนนี้กลับมาทำไม กลับมาทำให้ฉันรักมากกว่าเดิมหรือไง ร่างเล็กที่พอเลิกร้องไห้จึงปรับสีหน้าและเดินเข้าไปในผับเพื่อไปทำงานตามปกติ
TBC...
โง๊ย ตอนนี้ไรท์จะบอกว่า
อาจจะสับสนกับการบรรยายในช่วงหลังๆของไรท์หน่อยนะ
เพราะเเต่งตามฟิลลิ่งล้วนๆ
ถ้าไม่สนุกยังไงต้องขออภัยด้วนะ เดี๋ยวจะมาเเก้ให้ใหม่ ToT
เเล้วถ้ารู้สึกงงกับเรื่องราวต่างๆ ก็ให้ติดตามไปเรื่อยๆนะ เดี๋ยวจะเคลียร์เอง><
ความคิดเห็น