คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter:1
สวัสดีครับ ผมชื่อ คิม จุนมยอน หรือ ซูโฮ มีอาชีพเป็นเด็กเสริฟอยู่ที่ผับ P'soo ผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะยึดติดกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เหมือนกับตอนนี้ ผมยังยึดติดกับความรักที่ผมมีให้คนคนหนึ่งมาตลอดสี่ปี แม้ว่าเราจะเลิกกันแล้วก็ตาม แม้เวลาจะผ่านมานานแค่ไหนแต่ทำไมกันนะ ผมยังรักเค้าเหมือนเดิม รักไม่เค้าไม่เคยแปรเปลี่ยนผมเคยลองที่จะคบใครสักคนเพื่อลืมเค้าแล้วนะ แต่ผมก็ทำไม่ได้ เค้าคนนั้นชื่อว่า
"โอ เซฮุน "
ผมเคยนึกที่ตามตื้อเค้านะ ในวันที่เค้าบอกเลิกผม แต่ผมคิดว่าเค้าสูงเกินที่ผมจะเอื้อมถึง แล้วยิ่งตอนนี้ไม่ต้องพูดถึง เค้าเป็นถึงนักร้องวง xso ที่ตอนนี้กำลังโด่งดังไปทั่วเกาหลีใต้ ด้วยความสามารถและหน้าตาอันเกินเทพบุตรของพวกเค้า จึงง่ายที่จะมีคนสนใจและติดตาม ผมเลยทำได้แค่ดูเค้าอยู่ห่างๆ เท่านั้น
.
.
.
.
P'soo
"อ้าว ซูโฮ วันนี้ทำไมมาทำงานไวจัง ยังเหลืออีกตั้งครึ่งชั่วโมงเลยนะ" พอผมมาถึงยังสถานที่ที่ผมทำงานอยู่หรือก็คือผับ เจ้าของร้านสุดสวยนามว่า คาเอล ก็เอ่ยถามผม
"พอดีวันนี้ผมออกมาทำธุระหน่ะครับ ผมเลยมาร้านก่อนเพราะไม่รู้จะกลับไปทำอะไร "ผมตอบพี่คาเอลพลางหยิบเสื้อในล็อคเก่อเพื่อไปเปลี่ยนเป็นชุดทำงาน
"งั้นผมขอตัวไปเปลี่ยนชุดและทำงานเลยนะครับ "ผมบอกพี่คาเอลก็จะเดินผ่านเข้าไปทางห้องเปลี่ยนชุด
"จ๊ะ เดี๋ยววันนี้เลิกก่อนเวลาได้น้า" เสียงพี่คาเอลดังตามหลังผมมาก่อนที่พี่แกจะเดินไปเช็คความเรียบร้อยในร้านต่อ
.
.
.
.
ตอนนี้ผมทำงานมาได้เกือบๆชั่วโมงแล้ว แขกก็เริ่มที่จะทยอยเข้าร้านเพราะนี่มันก็จะเที่ยงคืนแล้ว เป็นเวลาอันสมควรของเหล่าผีเสื้อราตรีที่ออกมาท่องเที่ยว มันเลยทำให้ที่ร้านนั้นมีลูกค้าเยอะมาก ทั้งอีกอย่างผับนี้เป็นที่นิยมของหมู่วัยรุ่น มันจึงทำให้มีลูกค้ามากกว่าผับอื่นๆเป็นไหนๆ
"โฮ อันนี้โต๊ะสองกับโต๊ะสี่อันนี้โต๊ะสิบสอง" เสียงของพี่จงฮยอนที่เป็นบาร์เทนเนอร์เรียกผมก่อนที่จะยื่นแก้วของเครื่องดื่มแอลกอฮอลที่พึ่งชงเสร็จเมื่อกี้มาให้ที่เค้าเตอร์
"วางไว้นั่นก่อน เดี๋ยวให้คนอื่นไปเสริฟแทน" ก่อนที่ผมจะได้ยกออดอร์ไปเสริฟลูกค้า เสียงของพี่คาเอลก็ดังขึ้นก่อน
"ขอโทษที่ขัดจังหวะนะ แต่วันนี้มีแขกวีไอพีมาพี่เลยอยากจะให้ซูโฮไปบริการให้หน่อยซิ ในถานะที่เป็นเด็กเสริฟเบอร์หนึ่งของทางร้าน "พี่คาเอลเดินเข้ามาทางผมพลางบอกให้เด็กคนอื่นรับออร์เดอร์จากผมไปเสริฟแทน
"อ๋อ ได้ครับไม่มีปัญหา แต่แค่ชงเท่านั้นใช่มั้ยครับ" ผมถามพี่คาเอลออกไป
"ใช่แล้ว เราก็แค่ชงเหล้าให้แขกของพี่ แล้วถ้าเค้าอยากให้ทำอะไรก็ทำให้เค้าแต่ถ้ามันมีอะไรเกินเลยพี่อนุญาติให้ซูโฮป้องกันตัวได้เลย โอเค๊" ทำไมพี่แกพูดเป็นลางเหมือนว่าแขกวีไอพีคนนั้นจะทำอะไรผมอย่างนั้นแหละ
"งั้นตอนนี้โฮไปได้แล้วหล่ะ เพราะแขกพี่น่าจะถึงห้องแล้ว ห้องวีไอพีห้องสุดท้ายนะ" พี่แกมองนาฬิข้อมือโดยการใช้แสงอันน้อยนิดจากที่นี่เป็นตัวช่วยแล้วเงยหน้าขึ้นมาบอกผม
"ครับๆ "ผมตอบรับดังนั้นก่อนที่จะสาวท้าวเพื่อเดินไปยังห้องวีไอพี
.
.
.
ก๊อกๆ" ขออนุญาติเข้าไปได้มั้ยครับ "
"เข้ามา" เสียงจากคนในห้องตอบผมออกมาจึงทำให้ผมเปิดประตูเข้าไป แต่เอ๊ะ ทำไมผมถึงรู้สึกคุ้นกับเสียงนี้จัง
"ช้าจังนะ "เสียงของลูกค้าคนนั้นดังขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่ผมเปิดประตูเข้ามา แต่ว่าตอนนี้ผมได้อึ้งไปแล้วล่ะครับ เพราะคนตรงหน้าที่พูดกับผมเมื่อกี้คือ คือ โอ เซฮุน คนที่ผมรักสุดหัวใจยังไงล่ะ
"จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย รีบๆเข้ามาได้แล้ว" เหอะ ดูเหมือนว่าเค้าจะจำผมไม่ได้ซินะ จ้องผมขนาดนั้นยังไม่ทักอะไร
"อ่อ ขอโทษครับ" ผมก้มหัวขอโทษก่อนที่จะเดินมาหยุดอยู่ข้างๆโซฟาที่เซฮุนนั่งอยู่
"นั่งสิ จะยืนคำหัวลูกค้าอย่างฉันอีกนานมั้ย" เซฮุนสั่งดังนั้นผมจึงนั่งลง นั่งลงแบบให้ห่างเค้าที่สุดเท่าที่จะทำได้
"นายไปนั่งห่างอย่างนั้นแล้วจะชงเหล้าให้ฉันได้ยังไงเหล่า เขยิบมานี่ " เซฮุนไม่พูดเปล่าแต่ใช้แขนยาวๆของเข้าตวัดเอวของผมแล้วดึงตัวผมให้เข้าไปนั่งใกล้ๆเค้า
"คุณ เดี๋ยวผมเขยิบเข้าไปเองก็ได้ " ผมตอบออกไปพลางก้มหน้างุดๆเพื่อหลบสายตาของเค้า
"ก็นายมันชักช้า ฉันไม่ได้มีเวลามาเที่ยวเล่นขนาดนั้นหรอกนะ เอ้าชงเหล้าให้ฉันได้แล้ว "เซฮุนหันมาสั่งผมก่อนที่จะหยิบสมาทโฟนรุ่นหรูออกมาจากกางเกงแล้วตนเองก็สนใจแต่สิ่งนั้นอย่างเดียว
"แล้วคุณต้องการแบบไหนครับ ผมจะได้ชงให้ถูก" ผมตัดสินใจถามออกไปเพราะถ้าไม่ถามผมจะไปชงถูกด้ยังไงเล่า
"เอาแบบที่นายคิดว่าฉันชอบแค่นั้น แล้วไม่ต้องถามอีก" เค้าตอบออกมาแต่ก็ยังไม่ละสายตาจากโทรศัพท์
คำตอบของเค้านั้นช่วยผมได้มาก ประชดนะ ผมเลยได้แต่ชงไปมั่วๆ เอาแบบที่ตัวเองชงเป็นมาผสมปนกัน แล้วจากนั้นจึงวางแก้วไว้ตรงหน้าเค้า
"ห่วย ชงมาใหม่ "พอแซฮุนหยิบขึ้นไปจิบได้นิดเดียวเค้าก็วางแก้วลงแล้วยื่นมาให้ผมชงใหม่
"รสชาติอย่างนี้แน่ใจว่าทำให้คนกิน ชงมาใหม่ "
"ห่วย"
ผมชงเหล้าให้โอ เซฮุนครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เค้าก็จิบนิดเดียวแล้วยื่นมาให้ผมชงใหม่ทุกครั้ง นี่เค้าต้องการอะไรจากผมเนี่ย ผมจึงเปลี่ยนการชงไปเรื่อยๆจนกระทั่ง
"พอเถอะ นายไม่ต้องชงต่อแล้ว ไปเช็คบินมาฉันจะกลับ" เซฮุนที่ดูเหมือนจะอารมเสียบอกผมให้ไปเช็คบิล ผมเลยต้องทำตามนั้น
"นี่ครับ ค่าเครื่องดื่มทั้งหมด" ผมยื่นใบเช็คบิลให้ก่อนที่เค้าจะรับไปดูแล้วหยิบเงินจำนวนหนึ่งขึ้นมาซึ่งจากดูๆแล้วน่าจะเกินค่าเครื่องดื่มมามากโขเลยทีเดียว
"ไม่ต้องทอน ที่เหลือ นายก็เอาไป "
"แต่ผมคิดว่ามันจะเยอะเกินไปนะครับ" ผมรีบปฏิเสธทันทีที่เขาพูดจบ
"ไม่เป็นไร เพราะเงินแค่นั้นมันไม่ทำหน้าให้ขนหน้าแข่งฉันล่วงหรอก หึ แล้วก็ช่วยไปหรับปรุงการชงเหล้าของนายมาด้วยนะ เพราะมันห่วยมาก คิม จุนมยอน! " พอเซฮุนพูดจบเค้าก็เดินออกจากห้องไปทันที เหลือแต่ผมที่ยังอึ้งอยู่ เค้าจำผมได้เหรอ ทำไมเค้าถึงยังจำผมได้ นี่คือคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัวของผมตลอดเวลาหลังจากที่เซฮุนนั้นพูดชื่อของผมอกมา
TBC....
ความคิดเห็น