TaoKacha :: FONDNESS ::

ลำดับตอนที่ #9 : :: Chapter 8 ::

"...กุต้องการคชา!!"  

".....ผมก็ต้องการ" 


 




 

"...วันนี้ไปเที่ยวกับพี่มั้ย ไหนๆเต๋าก็ไม่อยู่แล้ว พี่ตั้งใจมารับเลยนะ"

"เอ่อ..." คนตัวเล็กออกอาการลังเลอย่างเห็นได้ชัด

"จะพาไปเที่ยวสวนสนุกดีมั้ยน้าาา กินไอติมอร่อยๆเย็นๆ หรือจะดูหนังดี"  พุฒพยายามพูดโน้มน้าวสุดชีวิต

"อืมมมมมมม งั้นไปเที่ยวสวนสนุกดีกว่า! คชายังไม่เคยไปเลย"  ดวงตาใสลุกวาวขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

"อ้าว แปลว่าตกลงใช่มั้ยเรา"

"ไม่รู้ดิ แบรรร่" แลบลิ้นปลิ้นตาให้ทีหนึ่ง ก่อนจะรีบคว้าเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปทันที

ทิ้งไว้ให้แต่แขกผู้มาเยือนได้แต่ยืนอมยิ้มเป็นคนบ้าอยู่คนเดียว

 

.

.

.

.

"พร้อมแล้วววว"  เรียกขวัญกำลังใจเสียทีหนึ่งหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจนหัวหอมฉุย

"โอ๊ะ แต่งตัวน่ารักจังนะ ออกไปข้างนอกถ้าโดนฉุดไปพี่พุฒไม่รู้ด้วยนา"

"น่ารักหรอ.... คุณเต๋าไม่เห็นเคยพูดแบบนี้เลย" พึมกำกับตัวเอง ร่างเล็กที่จริงๆอยู่ในชุดที่ไม่ต่างจากธรรมดาที่ใส่นัก เสื้อเชิร์ตตัวโคร่งสีขาวตัวเดียวยาวเหนือเข่า ไม่บอกก็รู้ว่าของใคร มากับรองเท้าผ้าใบขาวหุ้มข้อ ที่พอใส่แล้วยิ่งน่าเอ็นดูขึ้นอีก 10 เท่า

...บอกเลยว่าแต่งแบบนี้เข้าเทรนเกาหลีที่กำลังมาแรง

"ไปกันเถอะ"

"เดี๋ยวสิ..แล้วเราจะลงไปกันยังไงล่ะ ออกจากห้องธรรมดาๆไม่ได้ด้วย" ร่างบางว่าพลางยกนิ้วขึ้นแตะปากอย่างครุ่นคิด

"ก็ออกทางที่พี่เข้ามาไงคับ"

"หา?"

"ระเบียงบ้านเราน่ะ เตี้ยนิดเดียวเอง ลงได้สบายๆเลย... แต่พี่ว่าเอาผ้ามาผูกไว้ที่เส่าระเบียงแล้วโรยตัวลงไปก็ดีนะ ปลอดภัยกว่า ป้ะ... เดี่ยวพี่ช่วยอุ้ม"

"งื้อออออ ลำบากไปป้ะเนี่ยยยย" คชาขยี้หัวจนยุ่งเมื่อพยายามนึกภาพตาม

"...เอาก็เอาวะ! ไม่ลองไม่รู้ฮะ!"

.

.

.

.

"ฮึบ..."

"ค่อยๆคับๆ"  พุฒอ้าแขนขึ้นไปเตรียมรับร่างเล็กไว้ทันทีที่เท้าเล็กเกือบถึงพื้น

"เดี๋ยวนะๆๆ..ฮือออ สูงจังงง"  คชาหลับตาปี๋ แขนขายังคงเกี่ยวผ้าปูที่นอนที่แขวนห้อยต่องแต่งไว้แน่น เหมือนลิงน้อยก็ไม่ปาน

"ชู่ววว อย่าเสียงดัง ค่อยๆลงๆ"  พุฒกระซิบกระซาบเบาๆ พร้อมคอยระวังหน้าระวังหลังให้ เกรงว่าจะมีใครผ่านมาเห็น

"ฮึบบบ จะลงแล้วนะ"  เท้าเล็กสะบัดไปมาด้วยความกลัว มือค่อยๆผ่อนแรงลงทำให้ตัวเองค่อยๆรูดลงมาจนถึงพื้นอย่างสวัสดิภาพ 

"โอเคคคค"  แขนแกร่งเข้าไปโอบรัดรอบเอวบางแล้วอุ้มลงมาจนขาแตะถึงพื้น

"เหนื่อยไหมเนี่ย หน้าแดงหมดแล้ว5555"  พลิกตัวอีกคนมาเสารวจ

"ก็มันหนักตัวเองอ่ะ"

"คนอะไรหนักตัวเอง บ๊องแล้ว" ขยี้หัวทุยจนยุ่ง

"...ชอบเล่นหัวชาเหมือนคุณเต๋าอีกแล้ว.."

.

.

เต๋า... เต๋าอีกแล้ว คำก็เต๋า สองคำก็เต๋านะคชา... 

.

.

"ด่านต่อไป... กำแพงรั้วนะคับคนดี"  พูดแกมอยากล้อ แต่ทำเอาคชาถึงกับกลืนน้ำลายลงคอเลยทีเดียว

"มันสูงนะฮะ"  ช้อนตามองคนที่สูงกว่า

"เอ้าาา ไม่ลองไม่รู้ไม่ใช่หรอ" 

.

.

.

.

"จะค้างอยู่บนนั้นอีกนานมั้ยคับ"  พุฒยื่นกอดอกอยู่หน้าบ้าน มองร่างเล็กที่นั่งคร่อมกำแพงอยู่นานแล้ว

"ก็มันไม่ต่อไม่ถูกนี่ ทำไงต่ออ่ะ"   มือเล็กเกาะขอบปูนที่ตนนั่งไว้แน่น แข้งขาลอยเท้งเต้งอยู่กลางอากาศยิ่งทำให้ความกลัวผุดขึ้นมาอีกระรอก

"ก็พลิกตัวลงมาสิ พี่รอรับเราอยู่จนเมื่อยแล้วเนี่ย"  น้ำเสียงขี้เล่นเอ่ยแซว

"งื้อออ กดดัน"

"เร็วๆสิคับ เดี๋ยวสวนสนุกปิดกันพอดี"  ยังไม่เลิกแซว

"ไม่พูดด้วยแล้ว!"  ร่างเล็กหันกลับมาสำรวจรอบตัวอีกครั้งว่าพอมีที่ไหนให้เหยียบลงได้บ้าง

"พี่พุฒๆ..." เสียงเล็กเอ่ยเบาๆ พร้อมหน้าตาออดอ้อน

"ทำไมคับ? ไหนบอกไม่คุยด้วยไง นี่งอนอยู่นะ"  

"คุยแล้วๆๆๆ...มานี่หน่อยสิ น้าาาา น้าาาา" 

"อ่ะ โอเคๆ ยอมครับๆ"  เดินเข้าไปพร้อมแบบมือขึ้นเป็นสัญญาณว่ายอมแพ้

"มีอะไรอีกคับ?"

"คือ....ขอหลังหน่อยดิ"  พูดพร้อมมอบรอยยิ้มจนตาเป็นสระอิ

"หลังพี่?"  อึ้งกับคำตอบเล็กน้อย

"ขอเหยียบหน่อยดิ น้าาาา ชาลงไม่ได้จริงๆ น้าาา" ขาเรียวเตะไปมาเหมือนเด็กงอแง

"..นี่ถ้าไม่เห็นว่าน่ารักไม่ให้เหยียบหรอกนะ" ว่าพลางก้มคุกเข่าลงไป



นี่ท่านผู้บริหารอย่างกุต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยหรอวะเนี่ย  - - 


"ฮึบบบบ"  ในที่สุดช่วงเวลาที่ละอายใจที่สุดก็ผ่านพ้นไป เมื่อเท้าเล็กก้าวลงสู่พื้น

"ขอบคุณมากนะฮะ...พี่ชายยย ^^;"


โอ้ยยย ถ้าทำให้ขนาดนี้เป็นได้แค่พี่ชายก็บ้าแล้วววว

 

ณ สวนสนุก

"หุ้ยยยยยยย"  คชาตาโตเป็นไข่เป็ด เมื่อเห็ฯแสงสีเสียงและเครื่องเล่นต่างๆมากมายตรงหน้า

"ลุยกันเลยมั้ย" 

"อื้ม!!"  หันมายิ้มหวานจนตาเป็นสระอิ จนใครหลายคนที่เห็นจำต้องแอบยิ้มตาม...


พุฒโดนคชาลากเข้าซุ้มนู้น ออกซุ้มนี้ไปเรื่อย เรียกว่าซื้อตั๋วเข้ามาใบเดียวเล่นจนคุ้มเลย

"รถไปเหาะมั้ย?"

"..ไม่เหาะนะ ก็เห็นวิ่งอยู่บนพื้น"  หันมาตอบเสียงใส

"พี่ไม่ได้ถามเป็นประโยคคำถามแบบนั้นนน พี่หมายถึงว่าอยากเล่นมั้ยต่างหาก"  มือหนาเอื้อมไปยีผมเห็ดทีหนึ่ง 

"ไม่เอาอ่ะ ไอ้หมุนไปหมุนมานั่นใช่มั้ย ไม่เอาๆ ชากลัวความสูง" 

"แต่เมื่อกี้พี่อุตส่าห์เข้าบ้านผีสิงเป็นเพื่อนแล้วนะคับ"

"พี่พุฒไม่ต้องเข้าก็ได้ จริงๆอ่ะ..."  ปากแดงเถียงอย่างสุดใจ

"แล้วใครที่ซุกหลังพี่ตลอดเลยล่ะ เอ้..."

"ใครไม่รู้..ผีซุกมั้งฮะ"  หน้าหวานเบนออกไปมองรอบตัวอย่างเนียน

"นี่เป็นคนเถียงเก่งตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย..ไม่อยากเชื่อเลย5555"

"งื้อออ เล่นหัวอีกแล้วนะฮะ..."  ระหว่างที่คชากำลังจัดผมให้เข้าทรงอยู่นั่นเอง พุฒก็เหลือบไปเห็นสิ่งของต้องใจชิ้นหนึ่ง

"โอ๊ะ!"  ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆมีอะไรสักอย่างมาวางบนหัว พร้อมกับร่างสูงที่ปรากฏตัวขึ้นด้านหลัง

"ใส่แล้วน่ารักจริงๆด้วย ^^"  ว่าพลางยกยิ้มอย่างพอใจ

"อะไรฮะเนี่ย"  มือเรียวยกขึ้นจับๆสิ่งของแปลกประหลาดบนกระหม่อม

"ที่คาดผมไง ใส่ไว้นะ พี่ซื้อให้แล้ว เหมาะกับคชามากๆเลย ^^" 

"ให้ผมหรอ?" เอ่ยขึ้นอย่างงงๆ พร้อมหันไปส่องกระจกที่ติดอยู่หน้าร้านขาย

ที่คาดผมแบบหูแมว มีขนสีดำปุกปุยน่ารักเข้ากับกลุ่มผมนุ่ม 

"แหม่..พ่อหนุ่มนี่ตาถึงนะ แม่หนูใส่แล้วน่ารักมากเลยล่ะ เห็นแล้วอยากเก็บเป็นพรีเซนเตอร์ร้านจัง"  ป้าคนขายหันมาเอ่ยชมว่าน่ารักไม่ขาดปาก

"ของมันแน่อยู่แล้วป้า 555555"







อยากให้คุณเต๋าเห็นเราใส่หูแมวจัง จะว่ายังไงนะ ^^




.

.

.

.

"ขอบคุณที่ให้ปีนหลังนะฮะ"

"หืม??"

"มาเที่ยวกับพี่พุฒ สนุกจังเลยฮะ ตื่นเต้นตั้งแต่เช้าเลย^^"  ว่าพลางตัดไอศกรีมเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ

"ถ้าสนุกไส้มากันอีกมั้ย"

"ฮะ ^^ มากับพี่พุฒนะ ตามใจชาทุกอย่างเลย ไม่เหมือน....."

"เหมือน??"

"....ช่างมันเหอะฮะ"

"ครับผม"  พุฒว่าปัดไปอย่างไม่สนใจอะไรแล้วจัดการกับขนมหวานตรงหน้า

"....พูดแล้วก็คิดถึง หายไปไหนของเค้านะ"  เอ่ยพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วตักไอศกรีมคำโตๆเข้าปาก 

.

.

.

.

คนหนึ่งหล่อ... อีกคนน่ารัก ใส่หูแมวอีกต่างหาก  

ยิ่งทำให้เป็นจุดสนใจของคนรอบข้างอย่างมาก จนคชารู้สึกอึดอัด

"น้องชาๆ ตัวนี้น่ารักเนอะ พี่ซื้อให้ดีกว่า"  ว่าพลางหยิบกางเกงขาสั้นสีดำที่มีสายเอี๊ยมคล้องไว้มาทาบที่เอวบาง

"ม...ไม่ต้องหรอกฮะ"  เอ่ยปฏิเสธไปทั้งๆที่สายตายังคงหันซ้ายเลขวาอย่างเก้งๆกังๆ

"เอาเถอะ พี่อยากเห็นเราใส่"

"...ก็ได้ฮะ ขอบคุณนะ"  ตอบตอกลงแบบส่งๆไปจะได้รีบออกจากร้านเสียที

"เห้ออออ อึดอัดชะมัด" ร่างเล็กถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อออกมาจากร้านขายเสื้อผ้า

"ก็เราอย่างน่ามองเองนี่ ช่วยไม่ได้"

"ฮึ่ยยย  ...พี่พุฒฮะ นี่ก็เกือบเย็นแล้ว พาคชากลับเถอะฮะ เดี๋ยวคุณเต๋ากลับมาแล้วชาจ.."

"ไม่เห็นต้องไปกลัวไอ้เต๋ามันเลย!" พูดสวนขึ้นทันที ทั้งๆที่เที่ยวสนุกกันมาทั้งวันจนคชาเริ่มสนิทใจเขาแล้ว แต่ดันมาพูดถึงคนอื่นเสียตอนจะกลับ มันทำให้พุฒรู้สึกกรุ่นๆขึ้นมาเล็กน้อย

"กลัวสิฮะ...ก็คุณเต๋าสั่งว่าห้ามคชาออกไปไหนถ้าไม่ได้รับอนุญาตหนิ ถ้ารู้เข้าคุณเต๋าต้องไม่พอใจแน่ๆ" ร่างเล็กคอตกเมื่อถูกอีกฝ่ายตะโกนกลับมาเสียงดัง .... ถ้าหูแมวบนหัวมันขยับได้ ป่านนี้คงลู่ตกลงมาแล้ว

"ไอ้เต๋ามันยังไม่กลับหรอก"  

"??"

"นี่คชาคับ รู้มั้ยเมื่อคืนเต๋ามันไปไหนมา"  พุฒเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง

"....."

"ไอ้เต๋ามันไปเที่ยวสาว นี่พี่พูดจริงๆนะ พี่เห็นมันขับรถออกไปแล้วทิ้งเราไว้คนเดียว ทั้งๆที่มันก็รู้ว่าถ้าคชาตื่นมาไม่เห็นมัน คชาต้องเรียกหามันเหมือนแบบเมื่อเช้า"  

"......"

"แล้วคชายังจะไปยึดติดอะไรกับมันอีก มันก็แค่เห็นเราเป็นของตาย กลับมายังไงก็เจออยู่แล้ว ไม่มีอะไรทำมันก็มาลงที่คชา แบบนี้น่ะหรอ" 

"....." 

"คชา..."

"ฮึก..."  น้ำตาหยอดใสไหลลงมายังแก้มเนียน 

"คชาๆๆ"  ใบหน้าหวานก้มลง หน้าม้าทึบทำหน้าที่ปกปิดดวงตาที่แดงก่ำไว้

"ไม่ร้องนะคับ โอ๋..."  พุฒดึงร่างเล็กเข้ามากอด แต่อีกฝ่ายกลับยืนเเข็งทื่อ

"..กลับบ้าน..." เป็นคำเดียวเท่านั้นที่เอ่ยออกมาจากปากบาง หลังจากที่เงียบยืนนิ่งให้อีกคนปลอบอยู่นานสองนาน

"....อยู่เที่ยวกันต่อเถอะ.." 

"กลับบ้าน"  คชาเอ่ยซ้ำอีกครั้งเมื่ออีกคนไม่มีท่าทีว่าจะกระดิกไปไหน

ทำให้พุฒจำใจต้องผละออกมา ในใจรู้สึกแค้นหนักหนา ที่ไม่สามารถเอาชนะความผูกพันธ์ที่อีกคนมีให้กับผู้ชายคนนั้นได้...




มันผูกพันธ์มาก...

จนคชาไม่รู้ตัว....


.

.

.
 

หลังจากขึ้นรถมา ร่างเล็กก็เอาแต่นั่งเงียบมองออกไปนอกกระจกลูกเดียว มือหนึ่งกำถุงเสื้อผ้าไว้แน่นราวกับจะจิกให้ขาดคามือ แต่ไม่นานก็ผลอยหลับไป พร้อมคาบน้ำตาที่ยันเปียกชื้นอยู่โดยรอบ  พุฒเห็นแล้วได้แต่ถอนหายใจ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ใจนึงก็เจ็บแทน อีกใจก็แค้น ....

อยากจะช่วงชิงคนข้างๆนี้มาเป็นของตัวให้จงได้....




"คชา.."
 
"ZZzzz"

"คชาคับ ถึงบ้านแล้ว"

"ZZzzz"

"หลับเป็นตายเลยเว้ย"  พุฒส่ายหน้าไปมาอย่างเอ็นดูให้กับเด็กน้อยที่นอนคอพับอ้าปากหวออยู่

"คชา"

"......" ไม่มีสัญญาณตอบรับ

"ร้องไห้จนเหนื่อย สงสัยจะหลับลึก"  ว่าพลางคิดไตร่ตรองอีกครั้งว่าจะพาร่างเล็กเข้าบ้านอย่างไรดี

"... เอาก็เอาวะ!!"   เอื้อมไปกดกริ่ง ก่อนที่แขนแกร่งช้อนตัวคนหลับปุ๋ยขึ้นมา

ไม่นานนัก สาวใช้มีอายุคนหนึ่งก็วิ่งแจ้งเข้ามา

"มาหาใครคะ"

"พาคชามาส่งคับ"

"คชา..?"  สาวใช้ทำหน้างงเล็กน้อย ก่อนจะนึกขึ้นได้

"อ๋อออ นี่...นี่คือคุณหนูคชาหรอคะ ตายจริง! ไม่ได้พบหน้าตั้งนานเป็น 10 ปีแล้วนะเนี่ย โถ.. หน้าตาน่ารักน่าชัง"  ว่าพลางทำหน้าปลื้มปริ่ม จ้องมองคุณหนูในอ้อมแขนแกร่งนั้นอย่างเอ็นดู

"เอ่อ....คุณอยู่บ้านเดียวกันนะ จะไม่เคยเห็นได้ไง"

" แหม คุณคะ ....คนใช้ในบ้านนี้นะคะ มีไม่กี่คนหรอกที่ได้เข้าไปรับใช้คุณหนู คุณผู้ชายท่านไม่อนุญาตให้ใครได้พบเลยค่ะ แต่วันก่อนเห็นเค้าลือกันว่าตอนนี้คุณชายเต๋ากลับกลายเป็นคนดูแลคุณหนูคชาเองอยู่ในห้อง ถ้าจะทำอะไรก็ให้ผ่านคุณชายเท่านั้น.. แต่ป้าก็ยังไม่เคยได้หาเรื่องที่จะเข้าไปหาคุณหนูเลย เรียกว่าถ้าใครได้เห็นตัวนี่เป็นบุญตามากนะคะ"  ป้าคนใช้พูดจ้อไม่หยุด ทำให้พุฒเริ่มที่จะได้ข้อมูลของร่างเล็กนี้เพิ่มแล้ว

"เอ่อ...ป้าคับ งั้นป้าช่วยเปิดประตูก่อนได้มั้ย เดี่ยวผมพาคชาขึ้นห้องไปก่อน"

"อ่อ ได้ค่ะๆๆ....ว่าแต่ นี่คุณขออนุญาตคุณเต๋ารึยังคะ"

"ยังคับ ผมจะพาคชาไปเที่ยวข้างนอกน่ะครับ เมื่อตอนเช้าพวกผมเลยหนีกันออกมาน่ะ"

"ตายจริง! งั้นรีบเข้ามาเลยค่ะ เย็นๆแบบนี้เกรงว่าคุณเต๋าจะกลับมาทัน เดี๋ยวพวกป้าได้โดนหางเร่ไปด้วย เชิญค่ะๆ"

ไม่ทันที่จะได้เดินเข้าบ้าน ก็มีเสียงบีบแตรดังลั่นจากรถสปอร์ตสีเพลิงสด เจ้าของรถขับมาจอดเกยกับรถของพุฒ แล้วกดกระจกลงเพื่อให้เห็นภาพชัดขึ้นว่าคนที่นอนซบอกนั้นเป็นใคร

"นั่นใครน่ะป้า"  หันไปถามป้าแม่บ้านที่ตอนนี้ลนลานทำอะไรไม่ถูก

"เอ่อออออ"

"ถามก็ตอบ!"

"เอ่อ....คุณผู้ชายคนนี้พาคุณหนูคชามาส่งค่ะ"  

"อะไรนะ?" คิ้วเรียวขมวดกันยุ่ง แต่ข้อสงสัยจำต้องหมดไปเมื่อร่างสูงใหญ่หน้าประตูรั้วหันกลับมาสบตาเขา เผยให้เห็นอย่างชัดเจนว่าร่างเล็กสวมหูแมวที่ถูกอุ้มอยู่นั้นเป้นใคร

"มึง!!"

"สวัสดีครับ คุณเต๋า.."  พุฒยกยิ้มอย่างยียวนให้ทีหนึ่ง ก่อนจะทำทีเดินเข้าบ้านไปอย่างหน้าตาย

"เดี๋ยวสิวะ ไอ้เปรต!!"  เสียงเครื่องยนรถสปอร์ตดับลงตามด้วยเสียงปิดประตูดังลั่นจนนกบนสายไฟฟ้ากระจายบินแตกฮือกันไปหมด

"อย่าเสียงดังสิคับ เดี๋ยวน้องคชาตื่น" หันมาปรามใส่อีกคนที่กำลังเลือดขึ้นหน้า

"ส่งคชามา..."  เต๋าเดินเข้าไปดักไว้ข้างหน้าอีกคน

"ถ้าผมไม่ให้ล่ะ..." 

"ส่งมา..."  พยายามกดเสียงต่ำไว้อย่างข่มอารมณ์ เพราะกล้วร่างเล็กจะตื่น

"ผมเป็นคนพามา ผมก็ต้องไปส่งด้วยตัวเองสิครับ ถึงจะถูก"

"คชาคงไม่ต้องการ.." 

"อย่าให้กูต้องใส่อารมณ์"

"พูดไม่เพราะเลยนะครับ เดี๋ยวคชาก็ติดมาหรอก"

"กุพูดกับมึงคนเดียวเว้ย!"

"ว่าแต่คุณเต๋า เผ้าผมดูยุ่งเหยิงเลยนะครับ ไปทำอะไรมาหรอคับ"

"เรื่องของฉัน!"

"งื้ออออ"  คชาดิ้นขลุกขลักๆ หัวทุยไถไปซอบลงบนบ่ากว้างอย่างสบาย ยิ่งทำให้อารมณ์ครุกรุ่นของเต๋าเพิ่งขึ้นอีกหลายเท่า

"คชา..." กัดฟันพูดอย่างแค้นเคือง

"อื้มมมม ว่าแต่มีกลิ่นเหล้าด้วย ไปเที่ยวมาสินะ แล้วกลับเอาป่านนี้มันจะดีหรอกครับ" 

"นี่จะเล่นสงครมประสาทกันเร๊อะ! ส่งคชามาให้ฉัน ถ้าไม่อยากโดนดี"

"ผมคงไม่ส่งให้ง่ายๆหรอกคับ เดี๋ยวถ้าคชาเมากลิ่นเหล้าขึ้นมาเนี่ยจะยุ่งเอา ขอตัวนะครับ" 

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

"ห้องคุณเต๋าอยู่ไหนหรอครับ"  หันกลับมาถามหน้าตาเฉยขณะเดินล้ำหน้าเต๋าไปแล้ว

"...กุต้องการคชา!!"  

".....ผมก็ต้องการ" 
 

น่านนนน เอาแล้วๆๆๆ >///<

ขอบคุณทุกเม้นนะคะ ทุกกำลังใจเลย กราบบบบบ -/\-

@NingSlurpee
ปล.อยากใส่ธีมอ่ะ แต่ทำไม่เป็นใครเป็นสอนหน่อย T_______T

1 เม้น = 1 กำลังใจ