คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : :: Chapter 6 ::
“แบบว่า... บางทีมันก็...ร้อนๆวูบๆขึ้นมายังไงก็ไม่รู้ ไม่เอาแล้วนะฮะ”
ช่วงนี้ผมย้ายมาอยู่ห้องใหญ่โตของคุณเต๋าเป็นการถาวรแล้วฮะ...
ที่นี่ดูเผินๆเหมือนห้องคอนโดดีเลยทีเดียว จากประตูบานใหญ่มีเคาท์เตอร์ครัวเล็กๆสำหรับทำอาหาร มีโซฟาขนาดใหญ่พร้อมชุดเครื่องเสียงอย่างครบครันอีกด้วย ถัดไปเป็นเตียงนอนสุดนุ่มที่ผมได้นอนทุกคืน โดยรวมแล้วถือว่าสบายกว่าห้องใต้ดินแคบๆของผมเยอะเลย คุณเต๋าให้ผมเดินไปไหนมาไหน ทำอะไรได้ตามสบายภายในห้องนี้ มีข้อแม้ว่าห้ามโผล่ออกไปนอกห้องเป็นอันขาดหากไม่ได้รับอนุญาต ซึ่งไม่ก็ไม่ค่อยต่างจากเดิมที่ผมเคยเจอสักเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่าดีกว่าเก่ามากแล้ว.. :) อีกทั้งคุณเต๋ายังสอนผมทำสิ่งต่างๆอีกหลายอย่างที่ผมไม่เคยได้ทำมาก่อน ยิ่งเป็นเรื่องเทคโนโลยีเนี่ย ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเค้าเล้ยยย - -* จนมักจะถูกคุณเต๋าดุว่า...
“แบบเธอเนี่ยเปิดทีวีเป็นก็บุญแล้ว ไปอยู่ยุคหินมาหรือไง” เป็นต้น...
ทั้งหมดนี้ทำให้ผมรู้ว่าที่จริงแล้วเขาไม่ได้เหี้ยมโหด เย็นชาอะไรมากมายเหมือนที่ผมได้ยินพวกสาวใช้หรือป้านวลคอยเก็บมาเม้าท์ให้ฟังบ่อยๆ... ผมล่ะไม่เข้าใจพวกเค้าเลยจริงๆ...
.
.
.
“ถ้วย..”
“....”
“หัวถ้วย..”
“....”
“นี่เธอ!” เสียงเข้มถูกส่งมาพร้อมสายตาที่ส่อแววไม่พอใจที่ร่างเล็กบนเตียงที่นอนอ่านนิยายสบายใจเฉิบนั้นไม่ยอมหันมาสนใจตัวเอง
“เรียกผมหรอ?” ดวงตากลมละจากตัวหนังสือตรงหน้าหันไปสบตากับเจ้าชีวิต ซึ่งนั่งขลุกกับโต๊ะทำงานพร้อมกองเอกสารมากมาย
“ก็ใช่น่ะสิ มานี่”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับถ้วยเนี่ย” ร่างเล็กเดินหน้ามุ่ยมาหาอีกคน
“ก็ใครใช้ให้หัวเธอมันกลมเป็นถ้วยแบบนี้ล่ะ หื้มม” มือหนายอกขึ้นขยี้หัวทุย
“งื้ออออ เอะอะก็เล่นหัวนะฮะ” คชาเอนตัวออกห่างทันที เพราะพักหลังมานี้ พอทั้งสองคนเริ่มใกล้ชิด สนิทสนมกันมากขึ้น ร่างสูงก็กลับยิ่งชอบแกล้งเขามาขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับความก้าวร้าวที่ค่อยๆลดลงไปด้วยเช่นกัน
“ไม่รู้ล่ะ ฉันจะเรียกเธอว่าหัวถ้วย... น่ารักดีออก”
.
.
น่ารัก งั้นหรอ
แก้มใสเริ่มขึ้นสีเมื่อคำพูดที่คาดไม่ถึงนั้นออกมาจากปากคนอย่างเต๋า
“ฉันอยากดื่มกาแฟ เอาแบบเข้มๆเหมือนเดิม แล้วก็ขนมปังปิ้ง ไปทำให้หน่อย” เต๋าออกคำสั่งห้วนๆ แต่คชาเริ่มชินเสียแล้ว
“แต่คุณเต๋าทานข้าวเช้าไปแล้วนะฮะ”
“แต่ฉันอยากกินข้าวเช้าฝีมือเธออีกรอบ..”
“ก็ได้ฮะ..” ร่างเล็กรีบมุดหน้าหนีไปชงกาแฟให้ตามคำสั่งทันที โดยไม่ทันสังเกตเลยว่าการกระทำของตัวเองสร้างรอยยิ้มให้ใครอีกคนได้มิใช่น้อย
ร่างเล็กในชุดเสื้อเชิร์ตตัวโครงเพียงตัวเดียว หยิบผ้ากันเปื้อนสีชมพูอ่อนขึ้นมาสวม มือบางไขว้หลังไปผูกเชือกไว้หลวมๆ ยิ่งเน้นให้เห็นส่วนโค้งเว้าที่แสนจะยั่วยวนโดยไม่รู้ตัว มือบางหยิบขนมปังในตู้เย็นขนาดเล็กออกมาก่อนจะวางลงไปในเครื่องปิ้ง อีกมือฉีกซองกาแฟใส่แก้วตามด้วยน้ำร้อน ยืนรอสักพักหนึ่ง ขนมปังสีน้ำตาลหอมกรุ่นก็เด้งขึ้นมาจากเครื่อง มือบางเอื้อมไปหยิบแต่ก็ต้องรีบผละออกด้วยความร้อนเพราะมือที่เผลอไปโดนแท่งไฟสีแดงฉาน ปลายนิ้วเรียวขึ้นเป็นสีแดงจนรู้สึกแสบ รีบยกขึ้นอมทันที
และแน่นอน... ทุกการกระทำนั้นอยู่ในสายตาของร่างสูง…
ริมฝีปากบางที่ขบเม้มเรียวนิ้วสวย พร้อมชักเข้าๆออกๆเพื่อหวังจะให้หายแสบร้อน กลับทำให้อีกคนที่เฝ้ามองอยู่รู้สึกมวนๆท้องแปลกๆจนต้องรีบสะบัดหัวไล่ความคิดที่แผลงๆออกไปก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาใส่ใจกับงานตรงหน้า แต่นั่นไม่เป็นผลเลย เมื่อรู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมของกาแฟสดและขนมปังปิ้งที่ลอยมาแตะจมูก เงยหน้ามาก็พบร่างบางกำลังวางถาดลงบนโต๊ะเล็กหน้าโซฟา
“คุณเต๋ามาทานก่อนสิฮะ กำลังร้อนๆเลย” รอยยิ้มหวานถูกส่งมาให้อีกคนที่ตอนนี้กำลังควบคุมตัวเองอย่างหนัก
“เอามาตรงนี้” มือหนากวาดเอกสารทุกอย่างไว้ข้างโต๊ะ
“นี่ฮะ ผมไม่รู้ว่าคุณเต๋าจะทาแยมอะไรเลยไม่ได้ทามาให้ มีสตรอเบอร์รี่ สับประรด บลูกเบอร์รี่ แล้วก็...”
“เธอชอบรสอะไร”
“คับ?” ร่างเล็กเอียงคอเล็กน้อยด้วยความสงสัย
“มานั่งนี่มา” ส่งสูงตบตักตัวเองเป็นสัญญาณให้อีกคนรู้หน้าที่
แก้มใสพองลมนิดๆ แต่ก็ยอมเดินมานั่งบนตักอีกคนอย่างว่าง่าย
“ไหนน้องหัวถ้วยบอกสิคับว่าชอบรสอะไร” น้ำเสียงล้อเลียนเขาเหมือนเป็นเด็กๆของเต๋า ยิ่งทำให้แก้มใสพองลมหนักกว่าเก่าจนแทบจะระเบิด
“ว่าไงคับ” มือหนาเลื่อนมาลูบต้นขาเนียนเบาๆอย่างกลั่นแกล้ง โดยหลังๆมานี้ชายหนุ่มคงต้องยอมรับโดยดี ว่าการที่ได้แกล้งอีกคนที่เป็นอะไรที่แสนจะเพิ่มสีสันให้กับชีวิตลูกนักธุรกิจมาเฟียอย่างเขา
“อ้ะ! ชอบ...คชาชอบ...สตรอเบอร์รี่ฮะ” มือเล็กรีบคว้าหมับเพื่อห้ามมือผู้บุกรุกไว้อย่างรู้ทัน
“งั้นก็ทาแยมสตรอเบอร์รี่ให้หน่อย”
“แล้วทำไมคุณเต๋าต้องทารสที่ผมชอบด้วยเนี่ย”
“ทำไปเถอะน่า ถามมาก” แก้มชมพูถูกช่วงฉกไปอย่างรวดเร็วด้วยความมันเขี้ยว จนเจ้าตัวได้แต่กระพริบตาปริบๆ มือเล็กที่เหมือนจะสั่นเล็กน้อยๆค่อยๆบรรจงทาแยมสีแดงลงบนขนมปังเนื้อนุ่ม แต่กลับต้องสะดุ้งโหยงเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นของเนื้อแยมที่ถูกป้ายลงบนบ่าเนียนที่โผล่พ้นคอเสื้อกว้าง
“อ้ะ!” ทำทีจะลุกออกแต่ถูกลำแขนหนาล็อคไว้ให้นั่งอยู่กับที่ ริมฝีปากอุ่นเริ่มแทะโลมดูดดุมเนื้อแยมบนเนื้อเนียน จนเลอะเปรอะเปื้อนไปหมด สูดดมกลิ่นหอมเข้าไปจนเริ่มสงสัยว่ามาจากกลิ่นกาแฟผสมกับขนมปังปิ้ง หรือมาจากกลิ่นกายของร่างเล็กกันแน่
“งื้ออออ ค..คุณเต๋าฮะ กินแยมบนขนมปังสิ จะมากินบนนี้ไม่ได้นะฮะ” กัดฟังพูดออกไปทั้งๆที่สติของตัวเองก็ไม่ค่อยจะครบเสียงแล้ว
“กินบนนี้แหละถูกแล้ว...”
“คุณเต๋า!!” ร่างเล็กเริ่มขึ้นเสียง พร้อมเอี้ยวตัวหันกลับมาจ้องใบหน้าคม เมื่อมือที่ซุกซนไม่หยุดเริ่มที่จะไต่รอดเข้าไปใต้ร่มผ้า
“อะไร” ร่างสูงเอ่ยถามอย่างลอยหน้าลอยตา
“ถ้าทำอีกที คืนนี้อดนะฮะ”
“เดี๋ยวนี้เธอกล้าออกคำสั่งเจ้านายแล้วหรือเด็กน้อย” นิ้วเรียวยกขึ้นเขี่ยวหน้าม้าบนใบหน้าหวานอย่างกวนอารมณ์
“ชา...ชาไม่ได้ออกคำสั่งนะฮะ แต่ชาแค่ไม่ชอบเฉยๆหนิ” ใบหน้าหวานหม่นลงทันทีเมื่อรู้ตัวว่าได้ขึ้นเสียงกับเจ้าของห้องผู้เป็นพระคุณเสียแล้ว
“....ไม่ชอบ..หรอ”
“..ฮะ...”
“........”
“แบบว่า... บางทีมันก็...ร้อนๆวูบๆขึ้นมายังไงก็ไม่รู้ ไม่เอาแล้วนะฮะ ”
ดวงตาใสมองช้อนคนตรงหน้าอย่างไร้เดียงสา จนอีกคนจำต้องหลุดขำออกมา แต่ก็ยังคงอยากแกล้งต่อไป
“มันรู้สึกยังไงล่ะ บอกฉันสิ” มือหนาเอื้อมไปทันผมดำไว้หลังใบหู ทำให้ดวงหน้าหวานยิ่งขึ้นสี
“มันก็...เหนื่อยๆ ร้อนๆเป็นวูบๆ...เหมือน...สติจะออกไปยังไงก็ไม่รู้” ร่างเล็กเอ่ยเจื้อยแจ้วพร้อมกับเอามือขึ้นมาทาบที่กลางอก
.
.
.
“แล้วก็.... มีเสียงตุ้บๆๆที่ตรงนี้ด้วย..”
เช้าวันจันทร์
“หัวถ้วยคับ..”
“......”
“เจ้าหัวถ้วย”
“...งือ...”
“คชาคับ” เสียงทุ้มลอยแว่วผ่านข้างหู ปลุกร่างเล็กให้ตื่นขึ้นจากภวังค์
“ฮะ..” มือบางยกขึ้นมาขยี้ตาหนักๆ
“ตื่นมาเลือกชุดให้ฉันหน่อยเร็ว ลืมหน้าที่แล้วหรือไง วันนี้ฉันเข้าบริษัทนะ”
“อ่อออออ ฮะ...” ลืมตาขึ้นมาตกปากรับคำก่อนจะค่อยๆปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง
“เห้ยยย อย่างี้ดิ! เดี่ยวคืนนี้โดนจัดหนักจนเดินไม่ไหวแน่” คำพูดที่ส่อเจตนาอย่างชัดเจนของร่างสูง ทำให้อีกคนตาสว่างขึ้นมาได้ทันที
“คับผม!! ข้าน้อยจะรีบจัดชุดให้ ณ บัดเดี๋ยวนี้ฮะ!” มือเล็กยกขึ้นมาตะเบ๊ะ หน้าง่วงๆ
“ดีมาก เดี่ยวค่อยมานอนต่อนะ” ใบหน้าหล่อก้มลงมาจูบที่กระหม่อมทุย ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างสบายอารมณ์ ทิ้งให้เด็กหัวถ้วยได้แต่นั่งงัวเงียหน้าแดงอยู่คนเดียว
.
.
.
.
.
“ฉันไปแล้วนะ ห้ามออกไปเดินเพ่นพ่านข้างนอกห้อง จำได้มั้ย” เต๋ายืนเต็มความสูง จังกล้าอยู่ข้างเตียงขนาดใหญ่ ที่มีร่างเล็กนั่งโงนเงนล้มหน้าล้มหลังอยู่รอมร่อ
“เจ้าฮะ..”
“ถ้าหิวก็สั่นกระดิ่งเอา เดี๋ยวจะมีคนใช้ทำมาให้”
“ฮะ...”
“ดีมาก ฉันไปแล้วนะ อยู่คนเดียวได้นะ” มือหนาขยี้หกลุ่มผมนุ่มอีกครั้งเช่นเคย
“ได้สิ...”
“งั้นก็ดี...ดึกๆหน่อยคงกลับนะ ไปละ” ว่าจบก็ก้มลงมาช่วงชิงความหอมกรุ่นจากแก้มขาวๆทั้งสองข้าง
“นอนต่อได้แล้ว” ร่างสูงขยี้หัวกลมไปอีกสักทีก่อนจะเดินจากออกไป ทันทีที่เสียงประตูปิดลง ร่างเล็กได้แต่ดิ้นพลาดๆบนเตียงนุ่ม...
.
.
.
“ทำแบบนี้แล้วใครจะไปนอนต่อลงเนี่ยยยยยย ฮรืออออ -///- ทำให้เรารู้สึกเหนื่อยอีกแล้วนะ ไอ้คุณเต๋าบ้า!!...”
“งืออออออ” ขณะนี้เวลาได้ล่วงเลยมาจนเกือบเที่ยง คชาได้แต่นั่งจ้องภาพเคลื่อนไหวของการ์ตูนบนจอแก้วภายในห้องกว้างเพียงลำพัง หันมองซ้ายขวาก็พบแต่ความว่างเปล่า ร่างเล็กค่อยๆซุกตัวเข้ากับโซฟานิ่ม แขนเล็กโอบกอดหมอนอิงไว้แน่น
“ทำไมเบื่อจัง....คุณเต๋ากลับมาเร็วๆสิฮะ..” จนถึงตอนนี้ คชาคงต้องยอมรับแล้วว่าตนเองนั้นได้ติดมาเฟียหนุ่มเป็นที่เรียนร้อยเสียแล้ว เพราะนับตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ พวกเขาก็แทบจะตัวติดกันตลอดเวลา จะทำอะไรก็ต้องอยู่ในสายตาของชายหนุ่มเสมอ จนเริ่มไม่แน่ใจว่าตกลงใครติดใครกันแน่ พอมาวันนี้ที่อีกคนจะต้องจากออกไป ทำให้คชารู้สึกโหวงๆขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“มีไรให้ทำบ้างมั้ยเนี่ย” ร่างเล็กบ่นพึมพำกับตัวเองพร้อมเดินสำรวจไปทั่วห้วง
สายตาสาดส่องหาของเล่นแต่กลับต้องสะดุดเข้ากับม่านสีแดงหลังโต๊ะทำงานหรู เท้าเปลืองค่อยๆเยื้องย่างเข้าไปใกล้อย่างอยากรู้อยากเห็น มือเรียวเอื้อมไปแหวกม่านสีสดออก แสงแดดอ่านๆยามเช้าถูกสาดส่องเข้ามาผ่านบานกระจกใสจนต้องหรี่มา
“มีระเบียงด้วยหรอเนี่ย...” ประตูกระจกที่เหมือนไม่ได้เปิดมานานส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเล็กน้อยเมื่อร่างเล็กพยายามที่จะลอดตัวผ่านออกไป
หลังม่านสีแดงสด... มีระเบียงหินอ่อนกว้างที่ทอดยาวจนเกือบถึงประตูรั้วบานใหญ่หน้าบ้าน สนามหญ้าสีเขียวสด ประดับไปด้วยสีสันของเหล่าดอกไม้นานาชนิดที่กำลังเบ่งบาน...
ซึ่งทั้งหมดนี้คชาไม่เคยที่จะได้เห็นแม้เพียงครั้งเดียว
“โห...” เท้าเปลือยเดินทอดยาวไปจนสุดปลายระเบียงอย่างหลงใหล
“นี่มันเหมือนประสาทเจ้าหญิงในการ์ตูนเลยว่ะ...ถ้าจะรวยขนาดนี้นะ” มือเรียวไล่ไปตามขอบระเบียงเนื้อหินอ่อน แขนเล็กยกขึ้นท้าวคางอย่างสบายๆ สูดลมหายใจเข้าลึกจนได้กลิ่นอายแดดผสมกับความหอมของดอกทิวลิปที่ปลูกไว้ตามแนวระเบียง ร่างเล็กทอดเวลาอยู่บนนั้นอย่างสบายอารมณ์ โดยไม่รู้ตัวสักนิด... ว่ากำลังเป็นที่จับตาของใครอีกคน...
.
.
.
.
รถเบนซ์สีดำขลับ เคลื่อนมาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ฝั่งตรงข้าม ไม่นานนักสารถีจึงลงจากรถไปเปิดประตูรั้วเพื่อเตรียมที่จะถอยรถเข้า... โดยมีนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงนั่งอยู่ภายในรถหรู สายตาคมเสมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างอ่อนล้าจากการโหมงานข้ามวันข้ามคืน และต้องสะดุดเข้ากับร่างเล็กที่คุ้นตา บนระเบียงกว้างของคฤหาสน์ด้านตรงข้าม มือหนาค่อยๆลดกระจกสีเข้มลงช้าๆทำให้เห็นอีกคนที่อยู่ไกลๆชัดขึ้น ร่างระหงส์ยืนทอดแสงแดดอ่อนๆ หลับตาพริ้มไปกับสายลมที่โบกพัดผ่าน ชายเสื้อเชิร์ตลุ๊คเดิมกับที่เขาเคยพบเห็นนั้นปลิวไสวไปตามลม
“...คชา...” ชายหนุ่มเอ่ยพึมพำกับตัวเองเบาๆอย่างคาดไม่ถึง ไม่รอช้าขายาวรีบก้าวลงมาจากรถมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูรั้วบานใหญ่ ใบหน้าคมแหงนมองร่างเล็กพร้อมรอยยิ้มแสนหวาน
“คชา!!” เสียงเรียกชื่อนั้นลอยดังขึ้นมาจนถึงเจ้าตัว ดวงตากลมลืมตาขึ้นมามองหาต้นเสียง
“คชาๆ!” ร่างสูงในชุดสูทดูดี โบกมือทักทาย ตาเรียวค่อยๆปรับโฟกัสให้ชัดจนนึกชื่ออีกคนออก
“อ้าว! พี่พุฒ!!” ร่างเล็กกระโดดโบกมือกลับไปมา
“อยู่ที่นี่หรอเรา” ร่างสูงตะโกนกลับมาเสียงดังไม่อายฟ้าดิน
“ใช่แล้ว บ้านคุณเต๋าฮะ! พี่พุฒมาได้ไงเนี่ย” เสียงใสเค้นตะโกนออกไปสุดแรงเช่นกัน
“ก็บ้านพี่น่ะหลังนู้น” มือเรียวชี้ไปที่คฤหาสน์ใหญ่โตข้างหลัง ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับบ้านหลังนี้พอดี
“บ้านพี่พุฒหรอเนี่ย ดีจัง!” ร่างเล็กตอบกลับไปด้วยความดีใจ
“งั้นว่างๆพี่มารับไปเที่ยวนะคับ” รอยยิ้มหวานถูกส่งขึ้นมาให้คชา ซึ่งแน่นอนเจ้าตัวก็ส่งยิ้มหวานๆตอบกลับไปอย่างไม่แพ้กัน
“ได้เลยยย”
“เข้าบ้านได้แล้ว ตากแดดมากเดี๋ยวดำหรอก”
“ฮะ! บ้ายบายพี่พุฒ” แขนเรียวยกขึ้นโบกไปมาแรงๆ ชายหนุ่มพยักหน้ารับเล็กน้อย ยืนมองคนตัวเล็กเดินกลับเข้าห้องไปจนพ้นตา
.
.
.
“บ้านไอ้เต๋า...อย่างงั้นหรอ.... หึ!”
กลับมาแล้ววว ขอโทษด้วยนะคะที่หายไป เน็ตที่บ้านถูกตัดขาด T__T กว่าช่างจะมาซ่อม มันทรมานนนน จะอัพก้ทำไม่ได้
พอกลับมาใช้ได้เลยรีบลงให้เลย ขอบคุณและต้องขอโทษหลายๆคนที่มาทวงนะคะ -/\-
ตอนนี้สนุกมั้ยเอ่ย ^^ บอกได้คำเดียวว่าด้นสดมาก 55555 เนื้อไม่ค่อยมี เราเน้นน้ำค่ะ ถถถถถ
1 เม้น = 1 กำลังใจ
Ps. เรื่องนี้ตั้งใจว่าจะให้ออกมามีครบทุกรส หื่นกาม น่ารักใสๆ ดราม่า กรุณาทำใจและปรับอารมณ์ให้ทันก่อนอ่าน -..- 55555555555
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น