TaoKacha :: FONDNESS ::

ลำดับตอนที่ #6 : :: Chapter 5 ::

..คราวหลังอย่าคิดจะมากวนมาเฟียอย่างฉัน เพราะฉันจะไม่ปล่อยนายไปแน่...



ขอบคุณเจ้าของภาพทุกท่านค่ะ :)







 

 

ทันทีที่รู้สักตัวตื่น ใบหน้าหล่อก็หันไปซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นของคนอข้างๆต้อนรับแสงแดดยามเช้า

"งื้ออออ"  ร่างบางหดคอหนีพร้อมบิดกายหันหลังให้อีกคน แต่ไม่ทันไรร่างหนาก็ตามมาประกบได้อีก มือหนาลอดไปใต้ผ้าห่มผืนแดงสดตัดกับผิวเนื้อเนียนก่อนจะโอบรัดเอวบางให้เข้ามาแนบอก

"ตื่นได้แล้วคนดี... วันนี้ต้องไปย้ายของมาอยู่ที่นี่นะ"  น้ำเสียงอบอุ่นหยอกเย้าอยู่ข้างแก้มใส ...


... มันช่างขัดกับบุคลิคและนิสัยจริงๆของเขาเสียเหลือเกิน


"ม่ายยยยย"  ร่างเล็กดิ้นไปมา หม้ามุ่ยใส่ด้วยความรำคาญ

"อย่าดิ้นเยอะ เดี๋ยวจับกดอีกรอบหรอก"  

"งืมมมมมม"  คชายังคงหลับมาพริ้มนอนคว่ำหน้าอยู่เช่นเดิม เต๋าได้แต่มองทุกท่วงท่าของร่างเล็กอย่างเพลินตา ก่อนจะนึกสนุกขึ้นมา



"ฮึบบบ"  

"อ้ากกกกกกกกกกกกก"  เด็กน้อยที่กำลังหลับพริ้มถึงกับร้องโวยวายเมื่อมีวัตถุหนักอึ้งหล่นทับตกเอง

"ตื่นซะดีๆ"  จมูกโด่งเริ่มสูดดมความหอมจากแผ่นหลังคนข้างล่าง

"งืออออ ตื่นแล้วๆๆ ชาตื่นแล้ววว คุณเต๋าออกไปนะ"  ร่างเล็กดิ้นพลาดๆ

"ทำตัวเหมือนกบโดนน้ำร้อนลวกไปได้"  ร่างสูงยอมละออกมาพร้อมรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาเองอย่างไม่รู้ตัว


... การได้แกล้งเด็กยามเช้านี่มันก็สนุกดีเหมือนกันนะ

 

 

 

"ไปอาบน้ำไป"  เต๋าลุกขึ้นกระชากผ้าห่มผืนหนาออกจากร่างเล็กในขณะที่อีกคนยังไม่ได้ตั้งตัว

"เห้ย!"  แขนเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นปิดบังส่วนสำคัญไว้ทั้งบนล่างพร้อมใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อน่ามอง ..ยิ่งมองก็ยิ่งน่าแกล้ง

"จะอายอะไรอีก.... ฉันเห็นหมดทุกซอกทุกมุมละ"  ในขณะที่อีกคนกล้าพูดออกได้อย่างหน้าตาย

"คุณเต๋า!"  เสียงใสเหวี่ยงขึ้นมาทันที  หลังจากที่โดนมาเฟียหนุ่มกระทำการหลายครั้งเข้าทำให้คชาเริ่มรู้ว่าจริงๆแล้วสิ่งต่างๆเหล่านี้มันน่าอายแค่ไหน ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหตัวเองที่ยอมนอนนิ่งๆรองรับอารมณ์ให้อีกฝ่าย ไม่ว่าอีกคนจะสั่งอะไรหรือทำอะไรก็ไม่มีการขัดขืนเลยสักนิด

.. เพราะความไม่รู้ทั้งนั้น


.. แต่ตอนนี้คุณเต๋าได้สอนเขาให้รู้แล้ว รู้ดีเสียด้วย!!



"หลับตาเลยนะฮะ"  ใบหน้าหวานมุ่ยลงอย่างไม่พอใจ

"อ่ะๆๆหลับและๆ"  มาเฟียหนุ่มยอมก็ยอมหลับตาพริ้มโดยดี .... แต่ใครมันจะไปหลับสนิทล่ะ ต้องมีเหลือบกันบ้าง...

"อื้อออ"  พอร่างเล็กเห็นว่าอีกคนปิดตาลง(อย่างหลอกๆ)แล้ว ก็รีบพยุงตัวเองลงจากเตียงสีเพลิงนุ่ม แต่ความเจ็บทางด้านหลังที่ลามมาถึงเอวทำเอาเซกลับลงไปใหม่
 

 

"ไม่ไหวสิท่า" น้ำเสียงติดกวนหน่อยๆจากเต๋าทำให้คชาต้องกลับมาตีหน้าเหวี่ยงอีกครั้ง

"แล้วใครทำล่ะ" 

"บ่นหรือไง?"

"อืม บ่น ก็คนมันเจ็บนี่!"

"เธอไม่มีสิทธิ์มาบ่นนะ ก็เพราะตัวเองไม่ใช่หรอที่ไปนัวเนียกับไอ้หน้าหื่นนั่น"

"เค้าชื่อพี่พุฒนะฮะ" 

"รู้ชื่อแล้วด้วย?"  ใบหน้าหล่อยื่นเข้ามาใกล้อย่างท้าทายทำให้เด็กน้อยรีบหลับตาปี๋ยกมือขึ้นมาปิดหน้าทันที 

"แล้ว...ใครหล่อกว่ากัน?"  ถามออกไปอย่างงงๆก่อนที่จะค่อยๆประมวลผล



... นี่กูต้องการอะไรวะเนี่ย 


"ไม่รู้"  เสียงอู้อี้ดังลอดมือเรียวที่ยังคงปิดหน้าอยู่

"ถ้าไม่รู้สงสัยต้องทำให้รู้อีกรอบสินะ"

"เอ๋?"  ไม่ทันที่ร่างเล็กจะได้คิดตาม ก็ถูกลำแขนแกร่งช้อนตัวขึ้นก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำโอ่โถ่ง  ที่มีอ่างจากูซซี่ใบใหญ่ตั้งอยู่


.

.


.


.
 

 

ร่างเล็กนั่งเล่นฟองสบู่นุ่มมืออย่างสนุกสนาน โดยมีมาเฟียหนุ่มคุมหลังไว้อยู่ มือหนาโอบเอวบางไว้พลางลูบไล้ที่ต้นขาเนียนอย่างเพลิดเพลินเช่นกัน

"อ่างนี้ฉันไม่เคยใช้กับใครเลยนะ เธอเป็นคนแรก... ช่างเป็นลูกหนี้ที่กิตติมศักดิ์เหลือเกิ้นนนน" ว่าพลางวางก้อนโฟสบู่แหมะไว้บนหัวทุย

"ก็คุณเต๋าพาชาเข้ามาเองนะ บู่ววว" เรียวปากสวยยู่ลงอย่างกวนอารมณ์

"นี่เธอไม่กลัวฉันบ้างหรือไงฮะ  รู้มั้ยว่าจริงๆฉันเป็นใคร ฉันโหดแค่ไหน" พูดเสียงเข้มอย่างจงใจจะกลั่นแกล้ง

"ก็....เป็นคุณชายใจดีเจ้าของบ้าน ที่พาคชาออกไปเที่ยวข้างนอกคนแรกเลยไงฮะ คชาอ่ะ รักคุณเต๋าม้ากกกมากกก ^^"  ใบหน้าหวานหันกลับมาส่งยิ้มให้อย่างจริงใจ... จริงใจทั้งรอยยิ้ม และคำพูด ..


มันจริงใจเสียจน... ทำให้อกข้างซ้ายของใครอีกคนรู้สึกจุกขึ้นมาเสียไม่ได้


".....อ้าขาออกซะ"  จู่ๆแววตาที่อ่อนโยนตอนแรกก็ปรับเปลี่ยนมาเหลือแต่ความว่างเปล่าเช่นเดิมจนคชาปรับตัวไม่ทัน

"หา?"

"อ้าขาออก จะทำความสะอาดให้"

"ทำความสะอาดอะไร??"  ในขณะที่ร่างเล็กยังงงกับคำสั่ง มือหนาก็จับการแยกเรียวขาเนียนออกจากกัน ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปเกลี่ยคราบของเหลวที่คั่งค้างอยู่ข้างในให้ออกมา

"อ้ะะ!!"  เรียวขาเล็กรีบหนีบเข้าหากันทันที

"จะได้สะอาดๆไง" 

"มะ...ไม่เป็นไรฮะ ผม..ทำเองได้ .///."  มือบางผลักอุ้มมือหนาออกไปเบาๆตามมาด้วยนิ้วเรียวของตนเองแทน

"อื้ออออ"  เพียงแค่สัมผัสที่ปากทางนั้นก็ทำเอาขนลุกซุ่ไปทั้งตัวแล้ว เมาเฟียหนุ่มเห็นทีจะไปไม่รอดจึงจับข้อมือเล็กไว้ก่อนจะดันขึ้นนิ้วนั้นเข้าไปจนสุด

"อ้าาาา >< เบาๆสิ..."  

"มันต้องแบบนี้แหละ ไม่งั้นทั้งวันก็ไม่เสร็จ"  ว่าจบก็บังคับข้อมือเล็กให้เคลื่อนไหวไปมา 

"เป็นไง นุ่มมั้ย?"  

"อะ..อื้อ.. .///." 

"นั่นแหละคือคำตอบว่าทำไมฉันถึงชอบทำแบบนั้น..กับตรงนี้"  เสียงแหบพร่ากระซิบที่ข้างหูเล็กอีกครั้ง

"พูดมาได้นะฮะ"  ใบหน้าหวานแดงก่ำเป็นลูกตำลึง ยิ่งทำให้อีกคนอยากแกล้งเข้าไปอีก

"ไม่ได้พูดเล่นๆนะ..พูดจริงๆ"  ไม่ทันขาดทำมือหนาก็บังคับข้อมือเล็กให้ขยับเข้าออกโดยเร็ว
 เรียกเสียงครางหวานได้อีกหลายรอบเลยทีเดียว

"อ้ะ...อ่ะ อ้าาาา"

"..ตรงนี้ใช่มั้ยฉันจำได้หรอกน่า..."  

"พะ...พอแล้วฮะ สะอาดแล้ว>///<" 
.

.


.

.


....ครั้งนี้เป็นการอาบน้ำที่นานที่สุดและเหนื่อยที่สุดครั้งหนึ่งของชาเลยก็ว่าได้

และรับรองว่าผมจะไม่มีวันลืมเลย  ไอ้คุณเต๋าบ้า .////. 

 

 

 

หลังจากที่ได้ทำการชำละล้างร่างกายกันจนสะอาดทุกซอกทุกมุมแล้ว มาเฟียหนุ่มก็ออกคำสั่งให้สาวใช้นับสิบในบ้านไปช่วยกันขนของใช้ส่วนตัวออกจากห้องใต้ดินแคบๆของคนตัวเล็ก โดยที่เจ้าของห้องเองได้แต่นอนอิงโซฟานุ่มด้วยความอ่อนแรง

"นี่ ไม่คิดจะลุกไปไหนบ้างหรือไง"  เต๋าใช้ปลายเท้าสะกิดข้อเท้าเล็ก

"ก็มันเหนื่อยนี่..."  เสียงหวานงัวเงียอย่างเอาแต่ใจ

"เธอลืมไปแล้วหรือไง ว่าที่ฉันให้เธอมาอยู่กับฉันเพราะ เธอต้องมารับใช้ฉัน"  ชายหนุ่มย้ำเสียงเข้มพร้อมจ้องตาหวานเชื่อมนั้นเขม็ง

"แล้วที่ทำเราไปเมื่อกี้ไม่พออีกหรือไงเล่า"  ใบหน้าหวานหันกลับมาจ้องสู้กลับไม่แพ้กัน

"ใครบอกว่าฉันจะให้เธอทำให้ฉันแค่นั้น"  ร่างสูงกระเถิบกายเข้ามาเรื่อยๆจนเริ่มจะชิดคนตัวเล็ก คชาได้แต่ถอยครูดไปจนหลังติดเบาะ

"อะ...อะไรอีกฮะ.."  เอ่ยถามเสียงเบาพร้อมกับกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ เมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาเจ้าเล่ห์ ที่เคยเห็นมาแล้วหลายครั้งจนเริ่มจับทางได้

"เธอต้องดูแลฉัน ทุก-อย่าง ไม่ว่าจะข้าวของส่วนตัว เสื้อผ้า อาหารการกิน ทุกอย่าง เธอต้องจัดการให้ฉัน"

"หาาา??"

"ตอนเช้าเธอต้องเลือกเสื้อผ้าให้ฉันไปทำงาน ฉันจะเข้าบริษัททุกวันจันทร์ ส่วนวันอื่น..ว่าง.. อาหารเช้าฉันชอบเฟรนช์โทสกับกาแฟร้อนๆ อ้อ..มีไข่ดาวหรือไข่ตุ๋นบ้างก็ดี"  เต๋าออกคำสั่งมายาวเป็นหางว่าว จนร่างเล็กได้แต่กระพริบตาปริบๆ

"เอ่อ...อีกรอบได้มั้ยฮะ"  ได้แต่ส่งยิ้มเจือนๆไปให้อีกฝ่าย 

"ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ.."

"...แต่เมื่อกี้ไม่เห็นมีคำว่าซ้ำเลยนะฮะ" คชาเอ่ยถามอย่างตาใส... แต่กลับกลายเป็นอีกฝ่ายที่ไม่พอใจ

"นี่คิดจะกวนประสาทฉันหรือไง!"  ไวกว่าความคิด ร่างสูงจับร่างเล็กกดลงกับโซฟาก่อนจะตามขึ้นไปคร่อมด้านบน

"งือ.....ชา..ชาไม่ได้ตั้งใจจะกวนฮะ T_T" 

"ฉันไม่เชื่อ อยากโดนลงโทษอีกก็บอก"

"เปล่านะฮะ!"  ดวงตาใสเริ่มมีน้ำตาคลอหลังจากเจอเสียงตะหวาดและการกระทำต่างๆเข้าไป

"หึ!"  หัวเราะในลำคอก่อนจะซุกไซร้ใบหน้าลงไปกับซอกคอขาว จากเริ่มแร่กที่แค่คิดจะกลั่นแกล้งให้เด็กน้อยร้องไห้เล่นๆ กลับกลายเป็นตัวขำเองซะงั้นที่เล่นไม่ออกเมื่อเจอกลิ่นหอมหวานที่คุ้นเคย

"อืม..."  ริมฝีปากหนาเข้าทำรอยสีกุหลาบไว้ไปทั่ว มือใหญ่จับข้อมือเล็กกดไว้กับเบาะนุ่ม

"ไม่เอาแล้วน้า..งืออออ"  ส่ายหน้าไปมาอย่างต้องการจะหลุดออกจากพันธนาการนี้

"นิ่งๆน่า.."  กระซิบข้างหูเล็กก่อนจะขมเม้นเล็กน้อย ทำให้อีกคนขนลุกซู่เล่นๆ

แต่เพราะสัญชาตญาณอันใดไม่รู้ ทำให้ช่องทางหวานของอีกคนขมิบตัวเข้าเองโดยอัตโนมัติ จนรู้สึกระบบ เพราะแผลเก่าที่ยังคงสดใหม่อยู่

"งึ..อ้าาาา เจ็บ!" เสียงหวานร้องโอดครวญจนเต๋าต้องรีบผละออกจากคอแสนหวาน

"เป็นอะไรคชา" ถามเสียงตื่นเมื่อคนใต้ร่างเริ่มนิ่วหน้าพร้อมกัดปากตัวเองแน่น

"จ..เจ็บ.."

"ตรงไหน บอกฉันสิ"  มือหนายกขึ้นมาสัมผัสแก้มใสชื้นเหงื่อ

"เจ็บ...ตรงนั้นอ่ะ"  น้ำตาใสที่เอ่อครออยู่นานเริ่มไหลออก

"ตรงไหนล่ะ"  มือหนาปล่อยออกจากข้อมือเล็ก ทำให้ร่างบางสามารถดิ้นไปมาได้

"เป็นอะไรพูดสิ!"  นิ้มเรียวบีบแก้มใสเบาๆเพื่อเรียกสติ

"ก็..เจ็บ...ตรงนั้นอ่ะ T//T"  ใบหน้าหวานขึ้นสี ทำให้มาเฟียหนุ่มด้านบทยิ่งงเข้าไปใหญ่

"ไหน??"

"ตรงนั้นไงงงง"

"อะไรเล่าาา"

"ก็...ที่คุณเต๋าชอบเข้าไปอ่ะ งื้อออออ อย่าถามดิ .///. "  ใบหน้าสีสดหันไปซุกหมอนอิงอย่างแนบแน่น

"อ่อ...หึหึหึ"  อดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อรับรู้ว่าคนตัวเล็กเจ็บอะไร มือหนาเอื้อมไปขยี้หัวทุยก่อนจะอุ้มพามานอนดีๆที่เตียงนุ่ม

"นอนซะ เดี๋ยวก็หาย"

"ผม..เป็นอะไรหรอฮะ.."  

"...ถ้าบอกไปเธอจะอายมั้ย"

"งึ! งั้นไม่ต้องบอกเลยนะ -///-"  ร่างเล็กพลิกกายนอนคว่ำไปกับหมอน 


รู้สึกเขินๆไงไม่รู้แฮะ..

.


.


.


"นอนซะ เดี่ยวตื่นมาจะได้ให้กินยาแก้อักเสบ แล้วจำไว้..คราวหลังอย่าคิดจะมากวนมาเฟียอย่างฉัน เพราะฉันจะไม่ปล่อยนายไปแน่..." 
 

 

จบบบบ ฮรือออออ เป้นไงกันบ้่าง อยากรู้ว่าสนุกไหม -..- ไม่รู้จะเลี่ยนหรือโหดไปมั้ยสำหรับบางคน

ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ :) 

หลังจากนี้เราคงค่อยๆอัพทีละนิดๆเนอะ ไม่อยากทิ้งไป แต่ไม่มีเวลาจริงๆ ขอโทษล่วงหน้าค่ะ -/\- 

1 เม้น = 1กำลังใจ