TAOKACHA :: Love me if you dare ::

ลำดับตอนที่ #2 : Love me if you dare :: Chapter 1 ::

Chapter 1 


          ผมชื่อเต๋าคับ ตอนแรกแม่จะตั้งว่าเต๋า สมชาย เพราะชอบพี่เค้ามาก แต่เกรงว่าจะไม่เหมาะ เลยเปลี่ยนมาเป็น เต๋า เศรษฐพงษ์ แทน..... แล้วผมจะมาสาธยายอะไรให้มากความล่ะเนี่ย เอาสั้นๆแล้วกัน ผมอยู่ ม.6 แล้ว เป็นนักศึกษาวิชาทหารชั้นปีที่ 4 แล้วคับ พูดง่ายๆคือเหลืออีกแค่ปีเดียวก็จะจบแล้ว ลึกๆก็แอบดีใจเหมือนกัน จะได้หลุดพ้นจากค่ายนรกแบบนี้กันสักที ทั้งค่ายมองไปทางไหนก็มีแต่ ผู้ชายๆๆ!! แห้งแล้งสิ้นดีพอๆกับต้นไม้แถวๆนั้นเลยมั้ง  หนำซ้ำตั้งแต่การตัดผมให้เกรียนจนเขียวเกือบทั้งหัวแล้ว ยังต้องทนใส่ชุด ร.ด. หนาๆหนักๆนี่อีกต่างหาก ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอมใหญ่คับ พวกเราต้องมาฝึกค่ายกันที่เขาชนไก่อันร้อนระอุแห่งนี้ เห็นเค้าล่ำลือกันนักหนา พอได้มาเจอะด้วยตัวเองถึงกับต้องร้องซี้ดดดดด ทำไมน่ะหรอ แค่ผมก้าวเท้าลงจากรถกระบะคันผุๆของพ่อที่แอร์ในรถก็ใช่ว่าจะดี เหยียบผืนแผ่นดินเขาชนไก่เท่านั้นล่ะ หนังรองเท้าคอมแบทนี่แทบจะลวกเท้า มันจะแผดเผาอะไรขนาดนั้นนน ไม่แปลกเลยที่ไอ้เฟรมเพื่อนผมมันจะเป็นลมโชว์คาท้ายรถแบบนั้น =_________=


          หลังจากจอดรถเศษเหล็กของพ่อเป็นที่เรียบร้อยผมก็จำใจต้องเดินหอบข้าวหอบของทั้งของผมและของไอ้พวกเพื่อนเวรพวกนั้นลงมาจากรถ แล้วรีบเดินลากสังขารพร้อมกระเป๋า 4-5 ใบ เข้ามาภายในลานฝึก เพียงเท่านี้ก็เรียกเอาเหงื่อตกใช่ย่อยเลยเว้ย -*- 

"สก๊อตจั๊มกลางแดด 70 ที!! ... โทษฐานมาสาย 50 และโวยวายภายในค่ายฝึกอีก 20.... ปฏิบัติ!!"

น้ำเสียงอันดุดันจากกลางลานกว้างทำให้ผมต้องหันไปมอง แล้วแทบจะกลืนน้ำลายด้วยความกลัว


เด็กผู้ชายหัวเกรียนๆ 3 คน หน้าตาละม้ายคล้ายเพื่อนผมกำลังยืนเรียงแถวหน้ากระดาน เอามือประสานที่ท้ายทอยแล้วสก๊อตจั๊มตามคำสั่ง สีหน้ามันแต่ละตัวบอกเลยว่าฟินฝุดๆ -___- 

ไอ้เจมส์ หนึ่งในพวกนั้นเหลือบมาเห็นผมพอดี ก็รีบพยักพะเยิดหน้าให้ผมรีบวิ่งหนีไปก่อน ผมพยักหน้ารัวๆก่อนจะก็รีบทำเนียนเดินจ้ำอ้าวเร็วๆเลี่ยงออกจากบริเวณนั้น ยอมโดนติ๊กชื่อขาดวันนึงยังดีกว่าต้องมาโดนทำโทษอะไรบ้าๆแบบนี้


"นี่!! มึง!! ไอ้ซีด!!"

มึง...เรียกกูใช่มั้ย??

"มึงนั่นแหละ! ไอ้ซีด"

เค้าเรียกว่าขาวเหมือนกระดาษก็พอเหอะลุง 

"มึงหันกลับมานี่เลยนะ อย่ามาเนียน กุรู้ทันพวกมึงหรอก" 

"เชี่ยเอ้ยยยย ตาไวกว่าที่คิดนะไอ้แก่นี่"  ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะทำใจดีสู้เสือ หันกลับมา


"นั่นเพื่อนมึงใช่มั้ย"  ลุงครูฝึกหันไปถามไอ้เจมส์ ซึ่งมันก็ยอมรับพยักหน้าอย่างเจือนๆ

"เห้ย! ให้ซีด เอากระเป๋ามึงไปเก็บแล้วเข้ากองก่อนไป"

"หา??"  

"หาเตี่ยมึงหรอ"

"แล้วผมไม่โดนทำโทษหรอคับ"  

"ใครบอกว่าไม่โดน มึงน่ะโดนแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้... หึหึหึ" 

"ไอ้เฟรม เป็นไงมั่งวะ"  ร่างสูงเดินเข้ามาหาเพื่อนที่ซี้กำลังกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่บนเตียงนุ่มในห้องแอร์เย็นๆ

"นอนสบายเชียวนะมึง ....เพราะมึงเลยทำให้พวกกูมาสาย คนอื่นเค้าโดนทำโทษกันหมดละ นอนพะงาบๆคาที่อยู่นู้น " 

"โหยยย กูอุตส่าห์เสียสละนั่งเมารถอ้วกแตกแทนพวกมึงนะเว้ย"  

"เออ สมแล้ว"

"อ่าว แล้วมึงไม่ไปพะงาบๆกับพวกมันหรอ"

"กุหล่อ กุเลยไม่โดน"  ร่างสูงยืนตัวขึ้นเต๊ะท่าอย่างภูมิใจ

"ถุ้ยยย พอหัวเกรียนปุ๊บออร่ามึงก็ดับปั๊บนั่นแหละ"

"อย่างน้อยก็เคยหล่อกว่าพวกมึงแหละ... แล้วก็ลุกได้แล้ว มึงกับกูมีภาระกิจต้องทำ"  ว่าพลางฉุดแขนเหรมให้ลุกขึ้น

"อะไรเนี่ย"

"มึง กับกู ต้องไปช่วยกันทำข้าวเที่ยงให้พวกแม่งแดกกันทั้งค่าย เข้าใจมั้ย"

"หาาาาาาา!!"

"มึงไม่ต้องร้อง กูร้องแทนมึงไปละคำเนี้ย!! ลุก!!"  

"เอ่อ.....พวกนายใช่มั้ย" ขณะที่สองเพื่อนกำลังฉุดกระชากยื้อยุธกันอยู่ ใบหน้าหวานของใครอีกคนก็โผล่เข้ามาหลังบานประตู

"........."  เต๋าแทบจะปล่อยแขนที่พยุงไอ้เฟรมทิ้งพื้นเสียให้ได้ทันทีที่สบตากับดวงตากลมใสคู่นั้น

"พ่อเราบอกว่าพวกนายจะมาช่วยเราทำอาหาร" คนตัวเล็กค่อยๆก้าวเข้ามาในห้องอย่างเต็มตัว ใบหน้าหวานที่มองเผินๆถึงกับทายไม่ถูกว่าเป็นหญิงหรือชาย แต่น่าจะอายุเด็กกว่าเขาสักปีสองปี ปากอิ่มสีแดงสดรับกับพวงแก้มที่เห่อแดงขึ้นเล็กน้อยเพราะไอแดดภายนอก ยิ่งขับให้ร่างนี้ดูน่ามองยิ่งขึ้น

"เอ่อ...พะ พวกเราเอง"  ร่างสูงกลืนน้ำลายฝืดๆลงคอ ตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกัก

"ดีเลย งั้นไปกันเลยนะ นี่ก็ปาไปเกือบ 11 โมงแล้ว ถ้าทำเสร็จช้าเดี๋ยวพวกนายจะหิวกันนะ... อ้อ เราชื่อคชา เรียกชาก็ได้.... เดี๋ยวเราจะไปเตรียมของก่อน พวกนายรีบตามมาล่ะ" ร่างเล็กโปรยยิ้มให้ทีหนึ่งก่อนจะหันหลังเดินนำออกจากห้องไป

"ไอ้เฟรมมม ไอ้เฟรมมมมม" เมื่อแผ่นหลังบางลับตาไป ร่างสูงจึงรีบหันกลับมาสนใจเพื่อนของตน

"....น่ารักสัส..."  เฟรมพึมพำเบาๆ ตาลอยๆของมันบ่งบอกว่าได้มโนตัวเองกับร่างเล็กนั้นไปไกลแล้ว

"ไอ้เชี่ย!!"  มือหนาเอื้อมมาตบหัวเพื่อนซี้อย่างแรง เรียกให้กลับมาอยู่กับความจริง

"อะไรของมึงเนี่ยยยย"  เฟรมเอามือลูบหัวป้อยๆ

"คิดลึกละมึงเนี่ย" เต๋ายืนกอดอกมองหน้าเฟรมอย่างไม่พอใจ

"กูยังไม่ทันได้คิดอะไรเลย มึงนั่นแหละ กูเห็นนะเว้ยยย"

"หะ...เห็นอะไรเล่า กูยังไม่ได้คิดอะไรกับน้องเค้าเลย"  เต๋ารีบปฏิเสธพัลวัน

"หึ.. คร้าบบบบ ไม่คิดคร้าบบไม่คิดดด.... แล้วนั่นอะไร? เคารพธงชาติมื้อเที่ยงหรอ?"  เพื่อนตัวแสบชี้มือไปยังบางส่วนใต้ร่มผ้าของร่างสูง ทำเอาเจ้าตัวยืนหน้าแดงต้องยอมจำนนด้วยหลักฐาน 

 

"ไอ้สัสเฟรม!!"

         ร่างเล็กของคชากำลังโก้งโค้งตัวง่วนอยู่กับการจุดเตาแก๊สที่ดูเหมือนจุดเท่าไหร่ก็ไม่ยอมติดเสียที  โดยไม่ทันได้รู้ตัวว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังยืนมองทุกอิริยาบทของตนอย่างเพลิดเพลิน 


"โยกซ้ายยย โยกขวาาาา อื้อหืออออ"  ฟันเงาขบริมฝีปากหนาของตัวเองเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว

"ว่าแต่คนอื่นเค้า ตัวเองนั่นแหละ"  เฟรมเอ่ยขึ้นลอยๆในขณะที่มือยังคงหั่นแครอทไปเรื่อยๆ 

"มึงพูดถึงใคร" เต๋าหันขวับมาถลึงตาใส่ พลางชักมีดที่ตนถืออยู่ขึ้นมาเงื้อใส่

"หมาแถวนี้ล่ะ"  ว่าออกมาอย่างลอยหน้าลอยตา ก่อนจะยกกะละมังสแตนเลสที่เต็มไปด้วยแครอททรงลูกเต๋าไปให้ร่างเล็กที่อยู่อีกฝั่งหลังเค้าเตอร์แท่นปูน

"เสร็จแล้วครับน้องชา" เฟรมว่าพลางยกผลงานของตนให้ดู

"โหยยย หั่นเก่งจังเลยพี่เฟรม เดี๋ยวเอาไปวางไว้ก่อนนะ ชาของจุดเตาก่อน ไม่ติดสักทีเนี่ย"  ใบหน้าหวานยู่ลงอย่างขัดอารมณ์ เหยื่อหยดเล็กๆค่อยๆไหลลงมาตามพวงแก้ม

"มาๆ เดี๋ยวพี่เฟรมช่วยนะ"  เฟรมรับปืนไฟแช็คไปลองจุดบ้าง คชาจึงยอมเบี่ยงตัวออกมาจากหน้าเตา

"งืออออ" นิ้วเรียวยกขึ้นมาขยี้ตาด้วยความแสบ เนื่องจากเหงื่อน้อยๆได้ไหลเข้าตาตัวเองจนได้

"จุดไม่ออกจริงๆด้วย สงสัยน้ำมันตะเกียงหมด งั้นเดี๋ยวพี่ไปเอาไม้ขีดมาดีกว่านะ"

"ฮะๆ..."  เฟรมหันมามองเต๋าทีหนึ่งอย่างปรามๆเหมือนจะบอกว่า


อย่าทำอะไรน้องเค้าเชียวนะมึง


ก่อนจะออกไป.. ทิ้งไว้เหลือเพียงแต่เต๋า และ คชา...


"งื้อออออ" มือเล็กขยี้ตาตัวเองแรงขึ้น แต่ดูเหมือนยิ่งต้องการจะเช็ดออกยิ่งกลับกลายเป็นทำให้แสบมากขึ้นจนแทบทนไม่ไหว เต๋าเห็นท่าจะไม่ดี...

"...อ้ะ!"  เอวบางถูกรวบให้ไปประชิดกับหน้าท้องแกร่ง คนตัวเล็กยังคงหลับอยู่เช่นเดิม ตาข้างหนึ่งพยายามยามจะลืมขึ้นมามองว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้ 

"อย่าลืมตาสิ เดี๋ยวยิ่งแสบ.... อ่ะ เช็ดกับเสื้อพี่ได้นะ"  มือหนาเอื้อมมาลูบหัวทุยให้มาซุกกับอกของตน



เขาไม่ได้คิดจะเอากำไรหรอกนะ... แค่อยากช่วยน้องเขาเท่านั้นเอง.... 


เนอะ.....


ว่ามั้ย?....




"งึ..."  ใบหน้าหวานถูไถไปมาบนไหล่หนา จนอาการระคายเคืองเริ่มหาย จึงละตัวออกมา แต่ถูกลำแขนหนาล็อคเอวไว้

"เอ่อ... พี่เต๋าฮะ.."  ดวงหน้าหวานตอนนี้กำลังแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเพราะอากาศที่ร้อนอบอ้าว หรือเพราะสายตาคมกำลังจ้องมองมาที่ตนกันแน่..


"โอเคขึ้นแล้วหรอเรา"  น้ำเสียงนุ่มเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างเอ็นดู

"...อะ.. โอเคดีแล้วฮะ..."  หัวทุยรีบมุดหลบซบไหล่หนา 



คชาไม่ได้เขิลนะ แค่ตอนนี้ยังทนสู้สายตาแบบนั้นไม่ได้....


....ก็แค่นั้นเอง


กลิ่นยาสระผมหอมอ่อนๆจากหัวทุยที่ซบอยู่บนไหล่ลอยมาแตะจมูกอีกคน

"ตัวหอมจังเลย"  ใบหน้าคมเลื่อนมากระซิบที่ใบหูเล็ก ทำเอาคนตัวเล็กหูเริ่มแดงระเรื่อ นึกไม่ออกเลยว่าใบหน้าหวานที่ถูกกลุ่มผมนุ่มปกปิดอยู่นั้นจะแดงก่ำขนาดไหน มือเรียวเริ่มกำเสื้อร่างสูงไว้แน่น 

"....ขอหอมหน่อยสิคับ"  พูดจบประโยคคชายังคงซบนิ่งอยู่เช่นเดิมไม่ยอมเงยหน้า มีเพียงแต่มือเล็กที่กำลังขยุ่มผ้าหนาๆในมือแน่นขึ้นเรื่อยๆ

"....ทะ..ทำไข่เจียว...มะ....ไม่ต้องใช้หัวหอมสักหน่อย"  ร่างบางกลั้นใจตอบกลับไปเสียงสั่น

"ไม่ใช่หัวหอมแบบนั้น..."  

.

.

.

"หอมแบบนี้ต่างหาก"  มือหนายกขึ้นมาเชยคางมนขึ้นก่อนจะช่วงชิงความหอมจากแก้มเนียนที่ร้อนเห่อ 

คชาได้แต่ยืนอึ้งไม่ไหวติง ดวงตากลมเบิกกว้าง 

"ปะ! ไปตอกไข่ต่อไป.. ตัวเล็ก"  ยิ้มหวานให้อีกคนก่อนจะละแขนออกจากเอวบาง จัดการขยี้หัวทุยไปทีหนึ่งแล้วเดินไปหยิบถาดไข่ไก่อย่างสบายใจ


ทิ้งให้คนตัวเล็กยืนโงนเงนไปมา 

พร้อมกับความรู้สึกหวิวๆที่หน้าอกอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน....


"....บ้าแล้วว...."    คชายกมือขึ้นมาขยี้หัวตัวเองแรงๆเป็นการเรียกสติให้กลับเข้าร่างอีกครั้ง 

 

  "มื้อนี้มีไข่เจียวแครอทหมูสับ กับ ไก่ทอดฮะ!  .... ใครอยากกินไข่เจียวมาทางนี้  ไก่ทอดทางนี้เลยฮะ!"  เสียงใสพูดเจื้อแจ้วดังผ่านโทรโข่ง  นักเรียน ร.ด. นับร้อยกว่าชีวิต ต่างแย่งเข้าแถวรับอาหารกันอย่างชุลมุน เป็นภาพที่คชาเห็นเป็นประจำแต่ก็อดที่จะอมยิ้มขำไม่ได้ ตั้งแต่ปีที่แล้วตอนคชาขึ้น ม.4 คุณพ่อซึ่งมีดีกรีเป็นถึงผู้บัญชาการ หรือ หัวหน้าผู้คุมฝึก เรียกให้เขาขึ้นมาช่วยดูแลค่าย ร.ด. นี้ด้วยนั่นแหละ


"อย่าแย่งกันสิ ทำอย่างกะไม่เคยเห็นไข่เจียวกัน เดี๋ยวได้กินทุกคนอยู่แล้วฮะ ^^"  ร่างเล็กเอ่ยแซวอย่างเป็นกันเองพร้อมโปรยยิ้มพิฆาตที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่ามันลอยละลิ่วไปบาดใจใครต่อใครนับสิบนับร้อยคน


"พี่ไม่อยากกินไข่เจียวอ่ะ อยากกินอย่างอื่นมากกว่า" 

"อ่าว ถ้าอย่างอื่นพี่ก็ต้องไปหากินเองแล้วล่ะ เราทำมาให้แค่นี้"  

"อย่างอื่นที่พี่อยากกินอ่ะ....... กินน้องได้ป้ะคับ ??"

"หิ้วววววววว"  หลังจากที่ผู้กล้ารายแรกที่ต่อคิวอยู่เป็นคนแรกเอ่ยแซวร่างเล็กออกมาอย่างโต้งๆ ก็ตามมาด้วยเสียงโห่หิ้วเชียร์กันจากเพื่อนๆที่ต่ออยู่ข้างหลังอย่างสนุกสนาน

"ถ้าอยากกินอย่างอื่นก็ไปหาแดกกันเอาเอง ตอนนี้กูมีให้แค่ส้นตีนกับส้นตีน มึงจะเอามั้ย!"  ไม่ทันขาดคำเสียงโหดๆจากชายร่างสูงเนื้อหัวหนั่นกล้ามก็ดันลอยมาจากข้างหลังเด็กหนุ่ม เล่นเอาเสียวสันหลังวาบกันเป็นแถว

"เอ่อ...เอา... เอาไข่เจียวก็ได้ค้าบบบ T^T"  ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็ยกมือไหว้ปลกๆแล้วเผ่นแนบไปทันที

"555555 พ่ออ่ะ เอาอีกแล้วนะ"  คชาถึงกับส่ายหัวให้กับความหวงลูกแบบสุดขีดของพ่อตนเอง 

"ก็ดูมันแต่ละตัวสิ ก้อล่อก้อติกดีนัก ... นี่ขนาดกูยืนหัวโด่อยู่นี่มันยังกล้าเล่น ถ้านอกสายตาพ่อล่ะมันจะเล่นลูกขนาดไหน!" 

" .//////////////////. "  เพราะคำพูดนี้เล่นเอาคชาแทบทำทัพพีหลุดมือ

"พะ...พ่ออ่ะ พูดไรไม่รู้"

"เค้นท์ ดูแลพี่แกดีๆด้วยนะ ร้ายไม่เบา"  ผู้เป็นพ่อหันไปบอกลูกชายคนเล็กที่กำลังคดข้าวตักใส่จานให้คนอื่น

"โหยยย เฮียมันดูแลตัวเองได้น่า เห็นมันก็โดนแบบนี้ทุกครั้งแหละ แม่งก็รอดกลับมาได้น่า พ่ออ่ะห่วงมาก"  น้อยชายตัวดีบ่นอุบ ก็จะไม่ให้บ่นได้อย่างไร ทุกครั้งที่มีค่าย พี่ชายตนเองก็โดนหนุ่มๆในค่ายรุมจีบเป็นประจำ ตอนแรกก็มีผวาๆกันบ้างไม่เว้นแม้แต่เจ้าตัว พ่อเลยจำต้องฝากเค้นท์น้องชายคชาซึ่งขนาดตัวนั้นสูงใหญ่กว่าพี่ของตนเยอะ เป็นคนคอยดูแลคชาอีกที ไม่ให้โดนฉุดลากเข้าโพรงไม้ไปเสียก่อน แต่อย่างไรเสียทุกคนก็รู้ดีอยู่ว่าร่างเล็กนี้ยังไงก็เป็นผู้ชาย สู้แรงคนได้อยู่แล้ว

"พ่อไปกินข้าวไป ยืนขวางทางคนอื่นเค้าเห็นมั้ย"  

"หนอยยยย ไอ้ลูกคนนี้"  ร่างหนั่นกล้างเอื้อมมือมาบีบจมูกรั้นของลูกชายตัวแสบทีหนึ่ง ก่อนจะเข้าห้องพักไป

"ขอโทษแทนพ่อเราด้วยนะ ก็โหดแบบนี้ประจำ ^^" คชาว่าพลางตักไข่เจียวใส่จานที่ยื่นมา

"ไม่เป็นไรคับ.....สุดสวย"  

"นั่นแงะ... ไม่ทันขาดคำ"  เค้นท์ที่ยืนอยู่ข้างๆหันมาเอ่ยแซวทันที

"อยากติดป้ายชิบเป๋งเลย ว่ากูเป็นผู้ชายนะว้อย T^T"  คชาหาจังหวะหันกลับมากระซิบ

"ทำอย่างกับพวกมันไม่รู้อย่างงั้นแหละ แต่ทั้งค่ายเนี่ย ก็มีเฮียนี่แหละ 'น่ารัก' สุดแล้ว"  ว่าพลางขยิบตาให้พี่ชายตัวเองครั้งหนึ่งแล้วก็โดนโบกเข้าไปยอดหัวไปหนึ่งที

"ไอ้นี่ลามปาม..... ขนลุกเว้ยยย >w<"  

"โหย ทีกับคนอื่นนะ จำไว้เลย"  น้อยชายตัวแสบพูดหมายไว้อย่างคาดโทษ






                ขณะเดียวกัน ร่างสูงอีกคนที่ยืนตักน้ำแจกอยู่ที่แท๊งค์น้ำไม่ใกล้ไม่ไกลกับเฟรม ก็ได้แต่ยืนกำแก้วน้ำแล้วมองตรงไปด้วยสายตาคุกรุ่น

"เห้ยไอ้เต๋า ขอน้ำแข็งงเพิ่งเว้ย"  เฟรมที่กำลังรินน้ำอยู่ค่อยๆหันมาดูเพื่อนตัวเองที่ยังคนยืนนิ่งไม่ไหวติง

"ไอ้ห่านี่ กูบอกของน้ำแข็งเพิ่ม"

"................"

"เป็นไรอีกเนี่ย.. ทำหน้าอย่างกับไปได้กับหมามา" เอ่ยแซวแล้วเดินเข้ามาใกล้ร่างสูง

"ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะ" 

"อะไรของมึงเนี่ย"  เฟรมขมวดคิ้ว แล้วมองไล่สายตาตาม แล้วถึงกับร้องอ๋อ

"เห้ย นี่มึงจริงจังหรอวะ"  

"....กุไม่รู้ว่ะ" 

"อ้าว แล้วจะมายืนจ้องเค้าอะไรนักหนา ทำงานๆ เดี๋ยวก็โดนหนักอีกหรอก" 

".....ไอ้เจมส์ กุฝากตักน้ำแข็งแทนที เดี๋ยวกุกลับมา"   เต๋าหันไปพูดกับกลุ่มเพื่อนซี้ที่นั่งกินข้าวกันอยู่ใต้ร่มไม้ข้างๆ

"อ้าว จะไปไหนวะ"

"......กุหวง กุจะไปทวงของกุคืน!!"  ว่าแล้วก็จ้ำอ้าวออกไปทันที

"ระวังพ่อเค้าด้วยนะเว้ย!" เจมส์ตะโกนไล่หลังไป

"กุไม่สนว้อย!"  ร่างสูงหันมาตะโกนตอบกลับ


ทิ้งให้เพื่อนอีก 4 ชีวิต ยืนงงกันเป็นแถว


"เห้ยไอ้เฟรม... สรุปเต๋ามันจริงจังหรอวะ"

"ไม่รู้แม่งว่ะ"

"ถ้ามันจะจริงจัง แล้ว.... มันรู้มั้ยน่ะ ว่าพ่อเค้าเป็นใคร"  ปอถาม

"ใครวะ"  

"อ้าว นี่มึงยังไม่รู้อีกหรอไอ้เฟรม เค้าประกาศดังลั่นลานฝึกเลยนะเว้ย"

"อะไรวะ กูไม่รู้เรื่องเลย"

"เห้อ... ก็พ่อน้องคชาอ่ะ เค้าคือผู้บังคับบัญชาโหดๆนั่นไงเล่า"  ไทด์เฉลย

"เห้ย...พูดจริงปะเนี่ย"  เฟรมยืนอึ้งอยู่สักพัก

"แล้ว....แล้ว....."

"แสดงว่าไอ้เชี่ยเต๋าแม่งเป็นคนเดียวในค่ายที่ยังไม่รู้สินะ"

"เออ....กูว่างั้นแหละ..."

"อำมันหน่อยมะ ลองปล่อยให้มันไม่รู้หน่อยดีกว่า

"กูเอาด้วย....กูอยากดูของหนุกๆ"


"มันส์ล่ะคราวนี้!! "  

คอมเม้นกันหน่อยจ้าาาา ชอบไม่ชอบยังไง

บทนี้แต่งกัน 2 ชั่วโมงเลยทีเดียวนะ ทำไมมันนานแท้ -*-

ฝากด้วยนะคะ