ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :: Intro ::
ณ ห้องใต้ดินภายในคฤหาสน์หลังใหญ่
มีห้องเล็กสีขาวสะอาดตา
มีเพียงเตียงนอนหลังเล็ก และโต๊ะเขียนหนังสือเก่าๆ
ที่แห่งนี้ไร้ซึ่งผู้พบเห็น ไร้ซึ่งการดูแลเอาใส่ใจ น้อยคนนักที่จะรู้
มีเพียงหน้าต่างลูกกรงบานเล็กๆเท่านั้น
ที่ทำให้ "เขา" รู้ว่าตอนนี้กลางวันหรือกลางคืน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
" เข้ามาเลยฮะ ไม่ได้ล็อค " เสียงใสตะโกนตอบกลับไปพร้อมละสายตาออกจากหนังสือนิยายเล่มโปรด
" อาหารกลางวันค่ะคุณหนูคชา" หญิงวัยกลางคนถือถาดอาหารร้อนๆมาวางไว้บนโต๊ะ
" คุณหนูทานอะไรหน่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่มีแรง"
" วางไว้เลยฮะเดี๋ยวชากินเอง ขอบคุณป้านมมากๆ " เอ่ยกับหญิงชราก่อนจะหันกลับไปสนใจหนังสือในมือต่อ
" .....คุณคชาคะ ทานอะไรให้ป้าเห็นหน่อยเถอะค่ะ ป้าว่าคุณหนูผอมลงมากเลยนะคะ ถ้าไม่สบายจับไข้ขึ้นมาเนี่ยจะยุ่งเอา "
" โถ่ววว ป้านมอ่ะอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ อ่ะๆกินให้ดูก็ได้ๆ" ร่างบางในชุดเสื้อนอนเบาบางยาวเหนือเข่า ยอมก้าวเท้าลงจากเตียง
" เห้อ... ป้าล่ะสงสารคุณหนูจะแย่" มือหยาบเอื้อมไปลูบหัวทุยของคุณหนูอย่างอาวรณ์
" สงสารทำไมฮะ " ใบหน้าหวานที่กำลังจะตักอาหารเข้าปากหันมาถามเสียงใส
" พูดตามตรงเลยนะคะ ทุกวันนี้ป้าอึดอัดแทนคุณหนูมากเลย ตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ยังไม่ได้ออกไปไหนมาไหนเหมือนคนอื่นเค้าเลย อยู่แต่ในห้องแคบๆแบบนี้ ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน ป้าเห็นแล้วปวดใจ " น้ำตาหยาดเล็กๆหยดลงมาโดนแก้มใสของร่างเล็ก
" ....ป้า.... "
" ป้าว่าพวกเค้าคงลืมคุณหนูไปแล้วแน่ๆ ถึงได้ไม่ดูแล ปล่อยไว้ให้อยู่แบบนี้ ฮึ่ย พวกคนใจร้าย!... ป้าขอโทษนะลูกที่ดูแลคุณหนูให้มีความสุขไม่ได้" เสียงสะอื้นดังขึ้นพร้อมกับคว้าร่างเล็กมากอดแน่น
" ป้านม.... พวกเค้า... คือใครรอฮะ? แล้วเค้าใจร้ายยังไง? อย่างไหนถึงเรียกว่าใจร้ายอ่ะ? คนที่ผมรู้จักแล้วก็รักที่สุดมีแต่ป้านมนะฮะ ไม่เคยเห็นเคยรู้จักใครอื่นที่ไหนเลย " เสียงใสเอ่ยถามขึ้นเบาๆอย่างสงสัย ยิ่งทำให้หญิงชราแทบจะปล่อยโฮ
... คุณหนูของเธอนั้นยังเด็กจริงๆ
" ป้านมอยู่คิดมากสิ คชางงไปหมดแล้วเนี่ย "
" ฮึก....คุณหนูเป็นแบบที่คุณหนูเป็นแบบนี้แหละค่ะดีแล้ว ไม่ต้องไปรับรู้เรื่องปวดหัวเรื่องเลวร้ายข้างนอก มีความสุขแบบคุณหนูเนี่ยดีแล้ว" รอยยิ้มบางๆอย่างเอ็นดู ถูกสางมาให้เจ้าของดวงตากลมใส ....ใสมากเหลือเกิน
"...ใช่ มีความสุข..." เสียงเล็กพึมพำในลำคอก่อนจะคว้าเอวของแม่นมของตนเองมากอดแน่น
ความสุข มันเป็นยังไงนะ ??
แล้วทุกวันนี้ที่เราอยู่ มันคือความสุขหรือเปล่า ??
" อาหารกลางวันค่ะคุณหนูคชา" หญิงวัยกลางคนถือถาดอาหารร้อนๆมาวางไว้บนโต๊ะ
" คุณหนูทานอะไรหน่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่มีแรง"
" วางไว้เลยฮะเดี๋ยวชากินเอง ขอบคุณป้านมมากๆ " เอ่ยกับหญิงชราก่อนจะหันกลับไปสนใจหนังสือในมือต่อ
" .....คุณคชาคะ ทานอะไรให้ป้าเห็นหน่อยเถอะค่ะ ป้าว่าคุณหนูผอมลงมากเลยนะคะ ถ้าไม่สบายจับไข้ขึ้นมาเนี่ยจะยุ่งเอา "
" โถ่ววว ป้านมอ่ะอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ อ่ะๆกินให้ดูก็ได้ๆ" ร่างบางในชุดเสื้อนอนเบาบางยาวเหนือเข่า ยอมก้าวเท้าลงจากเตียง
" เห้อ... ป้าล่ะสงสารคุณหนูจะแย่" มือหยาบเอื้อมไปลูบหัวทุยของคุณหนูอย่างอาวรณ์
" สงสารทำไมฮะ " ใบหน้าหวานที่กำลังจะตักอาหารเข้าปากหันมาถามเสียงใส
" พูดตามตรงเลยนะคะ ทุกวันนี้ป้าอึดอัดแทนคุณหนูมากเลย ตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ยังไม่ได้ออกไปไหนมาไหนเหมือนคนอื่นเค้าเลย อยู่แต่ในห้องแคบๆแบบนี้ ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน ป้าเห็นแล้วปวดใจ " น้ำตาหยาดเล็กๆหยดลงมาโดนแก้มใสของร่างเล็ก
" ....ป้า.... "
" ป้าว่าพวกเค้าคงลืมคุณหนูไปแล้วแน่ๆ ถึงได้ไม่ดูแล ปล่อยไว้ให้อยู่แบบนี้ ฮึ่ย พวกคนใจร้าย!... ป้าขอโทษนะลูกที่ดูแลคุณหนูให้มีความสุขไม่ได้" เสียงสะอื้นดังขึ้นพร้อมกับคว้าร่างเล็กมากอดแน่น
" ป้านม.... พวกเค้า... คือใครรอฮะ? แล้วเค้าใจร้ายยังไง? อย่างไหนถึงเรียกว่าใจร้ายอ่ะ? คนที่ผมรู้จักแล้วก็รักที่สุดมีแต่ป้านมนะฮะ ไม่เคยเห็นเคยรู้จักใครอื่นที่ไหนเลย " เสียงใสเอ่ยถามขึ้นเบาๆอย่างสงสัย ยิ่งทำให้หญิงชราแทบจะปล่อยโฮ
... คุณหนูของเธอนั้นยังเด็กจริงๆ
" ป้านมอยู่คิดมากสิ คชางงไปหมดแล้วเนี่ย "
" ฮึก....คุณหนูเป็นแบบที่คุณหนูเป็นแบบนี้แหละค่ะดีแล้ว ไม่ต้องไปรับรู้เรื่องปวดหัวเรื่องเลวร้ายข้างนอก มีความสุขแบบคุณหนูเนี่ยดีแล้ว" รอยยิ้มบางๆอย่างเอ็นดู ถูกสางมาให้เจ้าของดวงตากลมใส ....ใสมากเหลือเกิน
"...ใช่ มีความสุข..." เสียงเล็กพึมพำในลำคอก่อนจะคว้าเอวของแม่นมของตนเองมากอดแน่น
ความสุข มันเป็นยังไงนะ ??
แล้วทุกวันนี้ที่เราอยู่ มันคือความสุขหรือเปล่า ??
ตามนั้น 5555555 แลดูดราม่าเนอะ แต่จริงๆแล้วไม่เคย อิอิ
ขออินโทรมาแบบงามๆเศร้าหน่อย ไม่เคยลองเหมือนกัน ยังไงก็ช่วยเม้นๆให้กำลังใจกันหน่อยเด้ออ
ขอบคุณค่าาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น