คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : May be late : lessson 1 start
“ ชินเป!!!!!! “ เสียงใสๆ ดังขึ้นจากด้านหลังตามมือเล็กๆที่เอื้อมลงมาปิดตาเจ้าของชื่อที่กำลังนั่งอยู่
“ อ้ะ... ทาเคะอย่าเล่นแบบนี้สิ ผมกินข้าวอยู่นะ “ ร่างบางดิ้นขลุกขลักขณะพยายามที่จะแกะมือของทาเครุออก
“ ทาเคะ! เปจังทานข้าวอยู่นะ อย่าไปแกล้งแบบนั้นสิ!” เสียงเอ็ดเบาๆดังขึ้น
‘ ง่ะ มัตตันล่ะก็ ทาเคะเล่นหน่อยเดียวเอง ’ ไม่ต้องลืมตา ชินเป ก็พอจะนึกภาพออกอยู่หรอกว่าใบหน้าเวลางอนของทาเครุเป็นยังไง ก็แก้มป่องๆกับปากจู๋ๆที่จะทำยังไงก็ดูน่ารักมันเป็นภาพที่คุ้นตาของทุกคนอยู่แล้ว
‘ ไม่รู้ล่ะ ถ้าทาเคะยังไม่ปล่อยล่ะก็ ไม่ต้องเข้าห้องเลยนะวันนี้! ’ คำประกาศิตดังขึ้นจากปากมัตตันอีกครั้ง พอทาเครุได้ยินเท่านั้นแหละฝ่ามือที่เป็นอุปสรรคในการกินของร่างบาง ก็หมดไป
‘ มัตตันใจร้าย! แล้วจะให้ทาเคะไปนอนที่ไหน? ’ ทาเครุถามขึ้นมาอย่างน้อยใจ ก็รู้อยู่หรอกนะว่าน้อยใจแต่ ท่าทางที่แสดงออกมา เนี่ยสิมันอดจะขำไม่ได้ ยิ่งเป็นพวกชอบแกล้งอย่างมาซาโตะแล้วล่ะก็ ไม่มีทางปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปแน่ๆ
‘ กับพี่โชไง เห็นว่าชอบนักไม่ใช่เหรอ? ’ พอได้ยินชื่อโช เท่านั้นล่ะ แก้มป่องๆก็หายไปแทนที่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
‘ มัตตัน.. ’ ทาเครุเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงอยๆ
‘ หืม? ’ ทันทีที่ มาซาโตะ ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ๆ เป็นโอกาสให้ทาเครุ กระโดดกอดอย่างรวดเร็ว ด้วยความที่ไม่ได้ตั้งตัว ผลสุดท้ายคือ ทั้งคู่ล้มลงไปนอนกอดกันกลิ้งที่พื้น ท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนที่เดินผ่านไปมา
‘ แหม จะสวีทกันก็เกรงใจคนอื่นบ้างนะครับ ถ้าไม่เกรงใจคนอื่น ก็เกรงใจคนไร้คู่ผมบ้างสิครับ ’ เสียงแซวดังขึ้นมาจาก มิตซึรุมือกลองของวง ทำเอาสองคนที่กลิ้งอยู่กับพื้น หยุดหัวเราะกันไปเลยทีเดียว
…. นั่นสิครับ เห็นใจผมบ้าง... ชินเปคิดในใจขณะเคี้ยวข้าวในปาก
พลั่ก.. ‘ แค่กๆ...ๆ ’ ไม่ทันไร ก็มีอะไรบางอย่างถูกส่งมาลงจอดที่ศีรษะของชินเปเข้าอย่างพอดิบพอดี ทำให้คนที่กำลังกินข้าวอยู่ สำลักหน้าดำหน้าแดง
‘ ขอโทษครับ อ้ะ ชินเป! เป็นอะไรมากรึเปล่า?? ’ เจ้าของวัตถุนิรนามที่พุ่งมาโหม่งศีรษะของชินเป ถามอย่างเป็นห่วง
‘ โทระ!! ปาให้มันแม่นๆหน่อยได้ไหม? ถ้าชินเปสำลักข้าวตายจะทำยังไงห้ะ?? ดีขึ้นบ้างไหมชินเป ’ เจ้าของเสียงยังคงพูดต่อไป มือก็ไม่วายตบหลังของชินเปไปด้วย ซึ่งเจ้าตัวอาจจะคิดว่าสามารถช่วยได้บ้าง แต่ดูเหมือนว่าจะยิ่งทำให้ อาการของชินเปแย่ลง
‘ พี่ฮิโรโตะครับ มันจะดีกว่านี้มากเลยครับถ้าพี่เลิกตบหลังผมน่ะ .... ‘ คนที่โดยทำร้ายยิ้มแห้งๆ ก่อนพูดความจริง ส่งผลให้สามคนที่อยู่รอบๆหัวเราะครืน ฮิโรโตะเมื่อได้ยินดังนั้น จึงหยุดลูบ(ตบ)หลังของชินเป ก่อนหันหน้าไปส่งสายตาเอาคาดโทษกับทั้งสามแสบ
‘ นี่ ชินเป ในฐานะที่นายเป็นผู้จัดการวงนะ พี่ฝากนายช่วยดูความประพฤติของสมาชิกในวงด้วยอย่าให้ซ่ามากนัก อ่อ เพ่งเล็งน้องชายตัวร้ายของพี่เป็นพิเศษด้วยก็ดีนะ พี่ว่าช่วงนี้มันชักจะเที่ยวหนักเกินไปแล้ว ’ ฮิโรโตะพูดขึ้นผลตอบรับคือได้เสียงโห่จากสามแสบเป็นการใหญ่ ขณะที่ถูกคนกำลังหัวเราะกันนั้น ไม่มีใครสังเกตเลยว่า ใบหน้าของคนที่ถูกฝากฝังให้ดูแลนั้น หมองลงไปอย่างถนัดตา
‘ พี่ต้องไปละ.. วันหลังจะมาคุยด้วยใหม่ ขอโทษอีกทีนะชินเป ’ ฮิโรโตะพูดอย่างอารมณ์ดีขึ้นหลังจากที่จัดการกับเจ้าสามแสบเป็นที่เรียบร้อย ด้วยฝ่ามืออรหันต์
‘ อ้อ! อย่าลืมนะ ฝากดูแล จิยุ ด้วยละ พี่เชื่อใจนายนะ ชินเป! ’ คำทิ้งท้ายของรุ่นพี่ซึ่งไม่รู้อะไรอย่างฮิโรโตะ อาจจะเป็นคำที่เรียกรอยยิ้มให้กับสมาชิกคนอื่นที่อยู่บริเวณนั้น แต่กับชินเปคงจะเป็นข้อยกเว้น...
‘ ผมน่ะ.. ดูแลเขาอยู่แล้วครับ ดูแลจนเขาอาจจะรำคาญผมไปแล้วก็ได้น้องชายของพี่น่ะ...’ ประโยคที่พึมพำเบาๆของร่างบาง ทำให้มิตซึรุที่อยู่ใกล้ที่สุดถามขึ้นอย่างอดไม่ได้
‘ว่าอะไรนะ ชินเป?? ’
‘ เปล่าครับๆ ผมรีบกินข้าวก่อนดีกว่า เดี่ยวเราจะไปสาย ’ ชินเปยิ้มตอบ ก่อนลงมือกินข้าวอีกครั้ง
…
ณ บันไดทางขึ้นห้องซ้อม
‘ แฮ่กๆ ’ เสียงหอบของคนตัวเล็ก ดังลอดออกมาเป็นระยะๆหลังจากวิ่งขึ้นบันมาได้สามชั้น
....ให้ตายสิ เกิดมาขาสั้นนี่มันลำบากจริงๆ.... ชินเปบ่นขึ้นในใจหลังจากวิ่งตาม ทั้งสามขึ้นมาเป็นคนสุดท้าย
‘ อ้ะ! ’ ตุ้บ! โครมม.. ผลจากการก้าวอย่างเร่งรีบ ทำให้คนตัวเล็กก้าวพลาด ร่างบางหลับตาปี๋เตรียมรับความเจ็บปวดที่จะเกิดขึ้น..
‘ ไม่มีตารึไง... ’ เสียงทุ้มๆที่ไม่ต้องลืมตาดูให้แน่ใจ ชินเปก็จำได้อย่างแม่นยำ
..จิยุซัง!... ร่างบางลืมตาขึ้นอย่างตกใจ ก่อนขยับถอยออกห่างจากคนตัวสูงสูงที่มารับตนไว้ ในใจหวังลึกๆให้ร่างสูงเอ่ยปากถามไถ่อาการตนบ้าง แอบหวังว่าคนตัวสูงจะเป็นห่วงตนเองบ้าง.. แม้เล็กน้อยก็ยังดี
‘ เบส อยู่ไหน? ’ หลังจากความเงียบชั่วอึดใจ ดูเหมือนว่าความหวังของร่างบางที่ตั้งเอาไว้จะถูกทำลายลง โดยคำถามของคนตัวสูง กับสายตา เฉยชา
‘ อยู่บนห้องซ้อมครับ ’ คนตัวเล็กกว่าก้มหน้าก้มตาตอบ. . เพียงเพราะไม่อยากให้คนๆนั้นเห็นใบหน้าผิดหวัง
เช่นเคยที่ไม่มีการตอบรับจากร่างสูงมีเพียงเสียงฝีเท้าที่บ่งบอกว่าคนตัวสูงได้เดินผ่านไปแล้ว
‘ เฮ้อ ยังไม่เลิกหวังอีกนะเรา ’ ชินเปส่ายหัวกับความคิดของตัวเอง ก่อนเร่งฝีเท้าตามคนอื่นๆขึ้นไป
…รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่เคยแคร์ ไม่เคยสนใจแล้วยังจะคาดหวังอะไรอีก… นายนี่มันไม่จำเลยรึไงนะ ชินเป...
ก้าวขาขึ้นบันไดต่อไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ถึงทางเดินไปสู่ห้องซ้อม..
...อ่า อีกนิดเดียวเอง...
‘ นายที่อยู่ตรงนั้นน่ะ หลีกทางไป!! ’ เสียงตะโกนโหวกเหวกจากด้านหลัง ทำให้ร่างบางหันไปดูด้วยความตกใจ
‘ เฮ้ยยยย!! ’ โครมม!! คราวนี้ไม่มีเทพบุตรมาช่วย ชินเปเลยต้องนอนรับความเจ็บปวดอยู่ที่พื้น
‘ คุณเป็นอะไรมากรึเปล่า??? ’ เสียงนุ่มๆถามขึ้น ขณะช่วยพยุงให้เขาลุกขึ้นนั่ง
‘ ผม... ’ ‘ โอ๊ยยยย!!! ’ ยังไม่ทันที่จะได้ตอบคำถาม ก็มีเสียงร้องโอดโอยดังขึ้นมาจากตัวต้นเหตุที่ล้มอยู่ไม่ไกล
‘ เจ็บ เจ็บ.... เจ็บ โอ๊ยยย ’ เสียงร้องโอดโอย ทำให้คนที่เข้ามาช่วยร่างบางเดินไปดูด้วยความตกใจ
‘ เป็นอะไรมากไหม โชตะ ? ’ ผู้ช่วยเหลือของชินเป เอ่ยปากถามขณะ ใช้สายตาสอดส่องตามร่างกายของคนที่ชื่อ โชตะ เพื่อดูอาการบาดเจ็บ
‘ พี่ รูกิ เจ็บอ้ะ ’ ‘ไหนๆ ตรงไหน? ’ ‘ ตรงนี้! ’ ชายหนุ่มที่ชื่อโชตะ ยังคงตีโพยตีพายต่อไป
...ได้ข่าวว่า คนที่ควรเจ็บมันคือผมไม่ใช่เหรอ.... ร่างบางคิดในใจอย่างงุนงง
‘ อ้อ ตรงนี้เหรอ! ’ ชายหนุ่มตัวสูง อีกคนเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนกดไปยังจุดที่ โชตะพึ่งบอกไปว่าเจ็บ
‘ โอ๊ยยยย!! พี่อุรุฮะ! ’ อย่างที่เขาคิด โชตะต้องโวยวายแน่ๆ แถมเสียงดังอีกต่างหาก
‘ อุรุจัง อย่าไปแกล้งน้องสิ ’ รูกิ ต่อว่าแบบไม่จริงจังนัก ก่อนหันกลับมาทางเขาที่นั่งอยู่
‘ ชินเปจังสินะ เจ็บตรงไหนรึเปล่า?? ’
‘ ไม่เป็นไรหรอกครับ ’ ถึงปากจะตอบไปแบบนั้น แต่ในใจร่างบางกลับคิดว่า เฮ้อ.. วันนี้มันวันซวยรึไงกันนะ
‘พี่ไปห้ามทัพก่อนเถอะครับ ผมดูแลตัวเองได้ ’ ร่างบางเอ่ยเบาๆ ก่อนพยักพเยิดให้ รูกิหันไปมองสองคนที่ทำท่าเหมือนจะตีกันตาย
‘ ใครเขาสั่งสอนให้นายเล่นสเก็ตบอร์ดในตึกห้ะ! เจ้าเด็กทึ่ม ’ ‘ แล้วมีคนสอนให้พี่ซ้ำเติมคนอื่นรึไง! ‘ถ้าเป็นคนแบบนายล่ะก็ไม่แน่!’ ‘พี่รูกิ! พี่อุรุฮะเขาว่าผม ’ ‘ รูกิ เจ้าเด็กนี่มันยอกย้อนฉัน! ’
“ หยุดทั้งคู่นั่นแหละ! รูกิตวาดขึ้น “ เสียงนุ่มๆเมื่อกี้หายไปไหนกันนะ?... ขณะที่ชินเปพยายามหาคำตอบให้ตัวเองเรื่องเสียงของรูกิ พอเงยหน้าขึ้นมา โชตะก็มาโค้งขอโทษอยู่ตรงหน้าโดยมี อุรุฮะกับรูกิกดหัวอยู่..
“ ขอโทษ.... “ โชตะพูดก่อนหันหน้าหนีไม่สบตากับร่างบาง
“ อ่า.. ไม่เป็นไรหรอกครับ.. “ ร่างบางยิ้มรับแห้งๆ ก่อนปัดตามเนื้อตัว
“ ไม่เป็นไรได้ไงกัน ให้โชตะไปส่งแล้วกัน ไปเส่ไอ่เด็กบ๊อง! “
“ นั่นสิ ไปส่งชินเปด้วยละโชตะ ถือซะว่าเป็นการขอโทษ “
“ ไม่ต้องก็ได้นะครับ ผมไม่อยากรบกวน “ “ไม่รบกวนเอาไปเลย!” พูดยังไม่ทันจบประโยค อุรุฮะก็ดันตัวของโชตะให้เดินไปพร้อมกับชินเป
‘ จริงๆแล้วอยากจะกำจัด กขค สินะครับ...’ ร่างบางคิดขึ้นมาในใจ ขณะรีบก้าวเท้าเดินต่อไปยังห้องซ้อม
“ ถึงแล้วครับ ขอบคุณที่มาส่งนะครับ “ ชินเปหันไปโค้งขอบคุณ โชตะที่อยู่ข้างๆ
“ อ่อ โอเค... ยังไงก็ ขอโทษอีกทีนะ “
“ไม่เป็นไรครับ “
ชินเปยืนมองร่างสูงเดินจากไปอีกเล็กน้อย ก่อนเอื้อมมือจับลูกบิดประตู..
“ โอ๊ย!.. “ ยังไม่ทันที่มือจะได้จับลูกบิด ชายหนุ่มก็รู้สึกเจ็บที่ข้อมือ
‘ สงสัยเมื่อกี้ตอนล้ม ข้อมือคงเคล็ด ’
พอร่างบางปิดประตูเข้ามาในห้องซ้อม แม้ดูเหมือนทุกๆอย่างยังคงเรียบร้อยดี เพียงแต่ความรู้สึกลึกๆของร่างบางกำลังเตือนอยู่ว่า เรื่องวุ่นๆของวันนี้ยังไม่จบลงง่ายๆเป็นแน่..
และดูเหมือนว่าความรู้สึกนี้จะถูกต้อง เมื่อตาคู่สวยสบเข้ากับใบหน้าทะมึนถึงของชายหนุ่มผมสีบลอนด์
“ ชินเป!!!! ” ร่างสูงตวาดขึ้น ขายาวๆส่งร่างสูงมายืนอยู่ตรงหน้าของชินเปอย่างรวดเร็ว
หมับ! “โอ๊ย!! ผมเจ็บนะครับ ” มือหนาบีบบริเวณข้อมือแน่นราวกับจะหักข้อมือของร่างบาง..
..‘นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกัน??’…
ความคิดเห็น