YOU AND ME IN OUR GALAXY เเค่เพียงเราในจักรวาลนี้

ดาวของผมถูกสร้างขึ้นมาตั้งเเต่หลายพันปีที่เเล้ว บรรยากาศที่ถูกปกคลุมด้วยความมืดหม่น มองไปทางไหนก็ทำให้รู้สึกหดหู่ได้ทุกเมื่อ ผู้คนต่างใช้ชีวิตไปเรื่อยๆไม่ได้สุงสิงกับใคร เหมือนกับคำว่า มนุษยสัมพันธ์มันไม่จำเป็นในดาวของผมเเม้เเต่น้อย ทุกคนเชื่อมั้ยครับว่า เวลาผมได้ขับยานขึ้นไปเหนือดาวของตัวเอง ผมได้เห็นเเสงสว่างจากดวงอาทิตย์ เเละก็ยังมีอีกดาวที่ผมเห็นว่ามันก็สว่างไม่เเพ้กัน 

พวกเราที่นี่เรียกมันว่า"ดาวโลก" พ่อของผมบอกว่า ดาวโลกมีเเต่มนุษย์ต่างดาวที่มีหน้าตาเเละรูปร่างเหมือนกับพวกเราทุกอย่าง เเต่ละสิ่งมีชีวิตมีความน่ากลัวเเตกต่างกันออกไป ไม่เหมือนกับที่ดาวของผมที่ทุกคนไร้ความรู้สึกนึกคิด เเม้กระทั่งตัวผมเองก็ด้วย พวกเราไม่รู้ว่า ความเจ็บปวดคืออะไร การดีใจหรือเสียใจมันเป็นยังไง 

สมัยที่ผมยังเด็กเเม่ของผมได้จากผมไป พ่อของผมนำร่างของเเม่ไปไว้ที่ซอกหลุมหินที่ลับตาผู้อื่น ผมมองไปบริเวณรอบๆก็เห็นร่างของผู้อื่นมากมายที่นอนเรียงกันทั่วพื้นที่เช่นกัน เหมือนจะรอวันสลายกลายเป็นเศษดาวเล็กๆเเล้วลอยไปที่กาเเล็คซี่อย่างที่พ่อของผมบอก ผมมองเเม่ด้วยสายตาเรียบนิ่ง ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร ผมรู้เเค่ว่ามันรู้สึกอ้างว้างยังไงชอบกล พอไม่มีเเม่ก็รู้สึกว่ามีภาพของท่านลอยเข้ามาในหัวบ่อยๆเหมือนกับท่านอยู่กับผมตลอดเวลา เเละนี่เป็นอีกครั้งที่พ่อของผมบอกว่า มันเป็นเรื่องปกติ สักวันเราก็ต้องกลายเป็นเศษดาวไม่ต่างกัน เพียงเเค่ว่าเจ้าเเห่งจักรวาลจะเลือกใครเท่านั้นเอง พ่อผมบอกมาเเบบนี้….

ไรท์เตอร์พาร์ท

 สวัสดีค่ะทุกคนนนน ไรท์เองนะคะ เรื่องราวที่ไรท์เเต่งทั้งหมดเป็นเรื่องที่ไรท์คิดเองมโนเองนะคะ พลีสเอ็นจอยไปกับจักรวาลกาเเล็คซี่ของไรท์กันทุกคนนะคะ จับยานให้เเน่นเเล้วพุ่งไปที่กาเเล็คซี่ด้วยกันเล้ยยยยย