Town of Sinfulness

ลำดับตอนที่ #1 : I

มีเรื่องเล่าว่าผู้หญิงที่เกิดในตระกูลวินสตันทุกคนต้องคำสาป

ไม่มีใครรู้ว่าเป็นเรื่องจริงไหม และไม่มีใครรู้ว่ามันเกิดขึ้นในยุคสมัยใด แต่มันก็เป็นเรื่องเล่าที่ตกทอดกันมาในตระกูลวินสตัน ที่ได้กล่าวถึงสตรีผู้หนึ่ง— โซเฟีย วินสตัน ลูกสาวคนเล็กของตระกูลวินสตันที่แสนร่ำรวยในอดีต หล่อนได้ตกหลุมรักชายหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่หมู่บ้านเดียวกัน เสียแต่ว่าชายผู้นั้นได้ที่แต่งงานแล้ว ถึงอย่างนั้นความรักก็ทำให้นางไม่สนถูกผิด ยอมทำทุกอย่างเพียงเพื่อให้ได้ชายคนนั้นมาครอบครอง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ประสบความสำเร็จ เพราะชายผู้นั้นไม่ได้รักเธอ และไม่เคยแม้แต่จะชายตามองมาที่เธอเสียด้วย

ไม่ว่าเงินทองจะมากมายเพียงไรก็ไม่อาจซื้อความรักได้ สาวน้อยโซเฟียตระหนักได้ว่าเธอไม่มีทางจะได้ใจของชายผู้เป็นที่รักได้ หล่อนจึงทุกข์ตรมทรมานด้วยพิษแห่งรักที่แผดเผาดวงใจจนไหม้เป็นจุณ ร่ำร้องไห้ทุกเช้าค่ำถึงรักที่ไม่สมหวัง แต่ก็ยังคงไม่ละความพยายามอันเต็มไปด้วยความหวังลม ๆ แล้ง ๆ จนกระทั่งวันหนึ่งหล่อนได้บังเอิญล่วงรู้ถึงความลับบางอย่างที่มีอยู่ในหมู่บ้านมาช้านานเข้า ความลับที่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้รับรู้

หากอยากได้สิ่งที่ปรารถนา จงไปที่สี่แยกนอกหมู่บ้านยามเที่ยงคืนแล้วหยดเลือดหลั่งลงพื้นดิน เมื่อนั้นคนผู้นั้นจะปรากฏกาย และเจ้าจะสามารถเอ่ยขอในสิ่งที่ต้องการแก่เขา แต่จำไว้ให้ดี เมื่อเอ่ยขอสิ่งใดไปก็ต้องมีตอบแทนเสมอ ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธได้

โซเฟียรู้ดีว่านี่คือหนทางเดียวที่มีเหลืออยู่ หนทางเดียวที่จะได้ใจของชายที่หลงรักอย่างที่ปรารถนามาตลอด หล่อนตัดสินใจลอบออกจากบ้านพร้อมมีดพกเล่มเล็กในมือ ตรงไปที่สี่แยกนอกหมู่บ้านในคืนที่เงียบสงัด ไม่มีแม้แต่เสียงร้องของจิ้งหรีด หรือเสียงความเคลื่อนไหวในบ้านใคร ราวกับทั่วทั้งเมืองหลับใหลยกเว้นเพียงเด็กสาวผู้เดียว เด็กสาวผู้ที่กำลังยืนอยู่เหนือผืนดินตรงกึ่งกลางของสี่แยก รายล้อมด้วยทุ่งหญ้ากว้างและความมืดมิด

หล่อนหยิบมีดขึ้น จรดปลายแหลมคมของโลหะลงบนฝ่ามือตัวเอง เลือดไหลหยดลงบนพื้นที่แห้งแล้งจนเปียกชุ่ม โซเฟียตั้งตาด้วยความกระตือรือร้นและหัวใจเปี่ยมไปด้วยความเสน่หา แต่เนิ่นนานเข้ากลับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น จนเธอเริ่มท้อแท้แล้วตัดสินใจหันหลังกลับอย่างเงียบเชียบ เมื่อนั้นดรุณีน้อยจึงได้พบกับใครคนหนึ่งที่ยืนอยู่เบื้องหลังของเธอ

มันยืนอยู่ตรงนั้น กลมกลืนไปกับความมืด เสมือนเป็นหนึ่งเดียวกับรัตติกาล มีเพียงดวงตาสีเหลืองวาววับเด่นชัดเหนือสีสันแห่งอนธการ กล่าวกันว่าดวงตาของมันเหมือนกับงูพิษ สัตว์ร้ายตัวแทนแห่งบาป ผู้ล่อลวงให้อีฟกินผลไม้ต้องห้ามในสวนอีเดน

บุตรสาวแห่งตระกูลตัวสั่นด้วยความกลัวในคราแรก แต่เมื่อตระหนักได้ว่าบุคคลเบื้องหน้าสามารถมอบสิ่งที่ต้องการให้เธอได้ หล่อนรีบละล่ำละลักกล่าวคำขอร้องราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายตัวไป

“ข้าอยากได้หัวใจของชายที่ข้ารัก ข้าอยากให้เขารักข้าแต่เพียงผู้เดียว”

“เช่นที่ปรารถนา”

เงาร่างในความมืดเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ ก่อนจรดประทับจุมพิตบนริมฝีปากสตรีมนุษย์ หล่อนสะดุ้งเฮือก รู้สึกถึงความร้อนวูบวาบราวลูกไฟเล็ก ๆ แล่นผ่านทั่วร่าง ไม่แสบร้อนทรมานแต่ชวนให้ตกใจ ตราแห่งปีศาจปรากฏเหนืออกซ้าย พันธสัญญาแห่งบาปเริ่มต้นขึ้นด้วยเหตุนี้

“อีกสิบปีหลังจากนี้ข้าจะกลับมาอีกครั้ง”

มันกล่าวเช่นนั้นก่อนจะหายตัวไป พร้อมความปีติยินดีปรากฏขึ้นในห้วงคำนึงของสาวน้อยผู้ตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก และเพียงไม่กี่วันหลังจากนั้นหล่อนก็สมความปรารถนา เมื่อชายในดวงใจได้ทอดทิ้งภรรยาของตนเพื่อมาอ้อนวอนขอความรักจากเธอ ทั้งความลุ่มหลงล้ำลึกและถ้อยคำหวานหูของเขาล้วนเป็นไปในแบบที่เด็กสาวนึกใฝ่ฝันมาตลอด โซเฟีย วินสตันจึงได้ครองคู่อย่างสุขสมกับชายผู้เป็นที่รักในที่สุด

ชีวิตครอบครัวหลังจากนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความอบอุ่น โซเฟียได้ให้กำเนิดบุตรชายและบุตรสาวอย่างละคนแก่สามี และได้อาศัยอยู่ในบ้านหลังโตที่เต็มไปด้วยเงินทองจากมรดกตกทอด ช่างสุขสมบูรณ์จนชวนให้ผู้คนพากันอิจฉา เพราะไม่มีชีวิตของใครในหมู่บ้านจะพรั่งพร้อมไปมากกว่าชีวิตของโซเฟีย วินสตันอีกแล้ว

แต่ไม่มีใครที่รู้ว่าความสุขที่เกิดขึ้นต้องแลกมาด้วยสิ่งใด

ในปีที่สิบแห่งชีวิตสมรสของโซเฟีย ท่ามกลางค่ำคืนหนาวเย็นที่หิมะตกหนัก เมื่อทุกคนในบ้านหลับใหลสนิท ยกเว้นเพียงโซเฟีย หญิงสาวเกิดอาการร้อนรุ่มจนไม่อาจข่มใจหลับลงได้ และเมื่อลืมตาขึ้น ปีศาจก็ได้ปรากฏตัวขึ้นอยู่ข้างหัวเตียง ดวงตาที่เหมือนงูจ้องมองมาที่เธอ เหมือนในค่ำคืนเดียวกับที่เธอได้ตกลงทำสัญญาแก่มัน

“ข้ามาเพื่อทวงค่าตอบแทน หัวใจของเขาเป็นหัวใจของเจ้าแล้ว และวิญญาณของเจ้าต้องกลายเป็นของข้า”

เมื่อเอ่ยขอสิ่งใดไปก็ต้องให้สิ่งตอบแทน นี่เป็นคำเตือนที่มีมาตั้งแต่แรกที่หล่อนได้ล่วงรู้ความลับเรื่องปีศาจที่สี่แยก แต่เพราะโง่เขลาและลุ่มหลงในรัก จึงคาดหวังเพียงแต่ผลที่ได้ แต่กลับไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งตอบแทนที่ต้องจ่าย กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็คล้ายว่าจะสายไปเสียแล้ว โซเฟียร่ำไห้อย่างโศกเศร้าแล้วอ้อนวอนขอยืดเวลาในการให้สิ่งตอบแทน โดยให้เหตุผลว่าอยากบอกลาสามีและลูกเสียก่อน ซึ่งปีศาจก็ยินยอม และได้กล่าวทิ้งท้ายไว้ว่าในอีกสามวันจากนี้มันจะกลับมาอีกครั้งเพื่อรับชำระหนี้แห่งสัญญานี้ให้เสร็จสิ้น

ความหวาดกลัวกลืนกินจิตใจของหญิงสาวอย่างสิ้นเชิง เมื่อตระหนักถึงพืชผลแห่งบาปที่งอกเงยจากเมล็ดของการกระทำครั้งนั้น นี่คือบาปของการก้าวล้ำในสิ่งชั่วร้ายผิดจากอำนาจแห่งพระเจ้า บัดนี้หล่อนตาสว่างแล้ว และคนที่ช่วยได้ก็มีเพียงแค่พระเจ้าเท่านั้น โซเฟียจึงหันหน้าเข้าหาโบสถ์ สู่เขตแดนของพระเป็นเจ้า หล่อนพร่ำสวดมนต์ภาวนา รวมถึงกล่าวสารภาพบาปอันชั่วร้ายที่ตนเองได้เคยกระทำไว้แก่บาทหลวงผู้หนึ่ง หวังจะได้รับการอภัยต่อบาปและได้รับความคุ้มครองจากพระเจ้า

เพราะปีศาจเป็นสิ่งชั่วร้ายสมควรกำจัด และผู้สำนึกผิดแก่บาปย่อมได้รับการอภัย เป็นที่โชคดีนักเพราะบาทหลวงผู้นั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญอย่างยิ่งในด้านการปราบภูตผีปีศาจ ที่ได้รับคำสั่งจากวาติกันเพื่อจัดการกับปีศาจที่คุกคามและล่อลวงมนุษย์โดยเฉพาะ เขาจึงตัดสินใจทำพิธีขับไล่ปีศาจด้วยตัวเอง ด้วยความมุ่งหวังตั้งใจขจัดเอาสิ่งอัปมงคลชั่วร้ายออกจากหมู่บ้านแห่งนี้

ในที่สุดอำนาจแห่งศาสนาก็มีชัยเหนือพวกนอกรีต เมื่อมันพ่ายแพ้แก่ตัวแทนของพระเจ้าในที่สุด ก่อเกิดเป็นความคั่งแค้นที่สตรีมนุษย์ได้ผิดสัญญาที่ทำไว้แก่ตน ซ้ำร้ายยังถูกบาทหลวงขับไล่จนต้องลี้ภัยจากแผ่นดินกลับสู่นรกเป็นการชั่วคราว มันสาบานว่าจะสักวันหนึ่งกลับขึ้นมาบนโลกอีกครั้ง และยังได้ร่ายคำสาปแช่งไว้แก่ตระกูลวินสตัน นับแต่นี้ต่อไปเด็กผู้หญิงที่เกิดในตระกูลวินสตันทุกคนจะต้องพบเจอกับความหายนะและทุกข์ทรมานไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ไม่อาจใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้ตลอดไป

มิเรียมจำนิทานประจำตระกูลตัวเองได้อย่างขึ้นใจ แม่มักจะเล่านิทานเรื่องนี้ให้เธอฟังเสมอก่อนนอน ย้ำเตือนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันว่าสตรีในตระกูลวินสตันเช่นเธอนับเป็นบาปร้ายแรง และต้องชดเชยบาปนี้ด้วยการภักดีต่อพระเจ้าอย่างสุดหัวใจ ให้อำนาจอันบริสุทธิ์ของพระเจ้าปกปักคุ้มครอง แม่เป็นคนเคร่งศาสนาตั้งแต่ยังเป็นสาว และเมื่อพ่อเสียชีวิตไปแล้วแม่ก็หมกมุ่นกับศาสนายิ่งเข้าไปอีก แม่เชื่อในพระเจ้าสุดหัวใจ และพยายามจะทำให้ลูก ๆ ทั้งหกคนเชื่อเช่นเดียวกับที่หล่อนเชื่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเธอ ลูกที่แม่เชื่อเป็นอย่างยิ่งว่าจะต้องประสบเคราะห์กรรมแสนสาหัสนับจากนี้เพียงเพราะเกิดมาเป็นผู้หญิง

มิเรียมเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว และเป็นลูกสุดท้ายคนที่หก—เลขแห่งความชั่วร้าย แม่กล่าวไว้เช่นนั้น แม่พร่ำพูดเสมอถึงบาปกรรมที่จะเกิดแก่เธอ บาปกรรมที่จะเกิดแก่ลูกสาวในตระกูลวินสตันทุกคน ไม่ตกตาย เป็นบ้า ก็หายตัวไปอย่างลึกลับ รวมไปถึงความลำบากยากเข็ญนานาที่เกิดขึ้นกับคนในตระกูลวินสตันทุกครั้งที่มีเด็กผู้หญิงถือกำเนิดขึ้นมา ไม่มีใครพิสูจน์ได้ว่าเป็นเรื่องแต่ง เรื่องบังเอิญ หรือเกิดจากคำสาปจริง ๆ กันแน่ แต่ไม่ว่าอย่างไรแม่ก็ปักใจเสียไปแล้วว่าทั้งหมดนี่คือฝีมือของปีศาจร้ายที่จ้องเอาคืนครอบครัววินสตันมาเนิ่นนานจนไม่อาจนับได้ว่านานแค่ไหน เช่นเดียวกับการที่แม่ปักใจเชื่อว่าการเกิดมาของเธอเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้พ่อเสียชีวิต เพราะเธอคือผู้หญิงที่เกิดมาคู่กับคำสาปร้ายของตระกูลวินสตัน ผู้หญิงที่เกิดมาเพื่อสร้างความวิบัติให้กับครอบครัวของแม่

ตั้งแต่ถือกำเนิดเกิดมาจนอายุครบสิบห้าปี มิเรียมไม่เคยได้รับความรักจากผู้เป็นมารดาเลยแม้แต่น้อย หล่อนมักจะเข้มงวดกับเธอเหนือกว่าลูกคนอื่น แต่กลับให้การดูแลเธอน้อยกว่าลูกคนอื่นเสมอ ข้าวก็ได้กินน้อยกว่า เสื้อผ้าก็เก่ากว่า และยังต้องทำงานหนักกว่าพี่ชายทุกคน เพราะแม่บอกว่านี่คือหน้าที่ของผู้หญิง ผู้หญิงรับใช้ผู้ชาย เพราะผู้ชายคือผู้เป็นใหญ่ อีฟก่อกำเนิดจากกระดูกซี่โครงของอดัม ผู้หญิงก่อกำเนิดจากผู้ชาย ฉะนั้นผู้หญิงจึงเป็นสิ่งของ ๆ ผู้ชายเสมอ

  มิเรียมตระหนักรู้เสมอว่าแม่เกลียดชังเธอ มองว่าเธอเป็นตัวกาลกิณี เป็นเด็กที่ไม่สมควรจะเกิดมา มีลูกห้าคนก็นับว่าเยอะเกินจะรับมือไหว แต่ดันมีลูกหลงหลุดมาคนที่หกอย่างไม่ตั้งใจ แถมยังเกิดวันที่หกและเดือนที่หกอีกต่างหาก ช่างเป็นตัวเลขชั่วร้ายของปีศาจที่เหมาะเจาะอย่างเหลือเชื่อ หลายต่อหลายครั้งที่แม่มักหลุดปากใส่เธอว่าเป็นเด็กปีศาจ เป็นคนบาป และเมื่อไรที่แม่อารมณ์ไม่ดี แม่มักจะจับเธอขังไว้ในห้องบูชา ห้องแคบ ๆ ที่มีไม้กางเขนแกะสลักจากไม้อันโตตรึงอยู่กลางผนัง สองฝั่งถูกแปะด้วยรูปพระเยซูเปล่งรัศมีเรืองรอง เสมือนว่าพระองค์กำลังจ้องมองทุกการกระทำของเธอ “สวดมนต์ซะ” แม่ตะคอก และมิเรียมก็ต้องสวดมนต์ตามที่แม่ต้องการเสมอ เธอไม่เคยขัดใจแม่ได้เลย

หากพระเจ้าสำหรับแม่คือพระเยโฮวาห์ พระเจ้าสำหรับมิเรียมก็คือแม่ แม่คือพระเจ้าผู้พิโรธโกรธเคืองมนุษย์เช่นเธอเสมอ

หลายต่อหลายครั้งที่เด็กสาวนึกสงสัยสถานะตัวเอง ว่าเธอเป็นลูกสาวของครอบครัวนี้หรือเป็นเพียงแค่คนรับใช้กันแน่ พี่ชายทุกคนมองเธออย่างเหยียดหยาม จิกหัวใช้งานและกลั่นแกล้งเธอยังแต่เธอยังเล็ก แต่แม่ไม่เคยทำอะไรสักอย่างกับพี่ ๆ เลยสักครั้ง หล่อนทำเหมือนหูทวนลมเวลาเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเธอเสมอ นั่นทำให้พวกพี่ชายได้ใจกันใหญ่ ยิ่งมิเรียมเติบโตขึ้นพวกเขาก็ยิ่งกลั่นแกล้งเธอหนักข้อขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ใช่แค่การกลั่นแกล้งเล็ก ๆ น้อย ๆ เหมือนเมื่อก่อน แต่หลายครั้งก็รุนแรงจนถึงขั้นทำให้เลือดตกยางออกเลยด้วยซ้ำ แต่แม่ก็ยังวางเฉยเหมือนเดิม

จนกระทั่งวันหนึ่ง การกลั่นแกล้งระหว่างพี่น้องก็เลยเถิดจนแม่ไม่อาจมองข้ามได้อีกต่อไป

มิเรียมเติบโตขึ้น และหลายสิ่งหลายอย่างในร่างกายเปลี่ยนแปลง หน้าอกหน้าใจที่เจ็บยิบ ๆ อยู่เป็นอาทิตย์เริ่มเต่งตูมเป็นก้อนเนื้อกลมทั้งสองเต้า สัดส่วนทื่อตรงเหมือนเสาไม้เริ่มมีส่วนโค้งเว้าเป็นทรวดทรง อวัยวะเพศก็มีขนขึ้น จนไปถึงตอนที่ประจำเดือนครั้งแรกไหลอาบขา นั่นคือสัญญาณของการเติบโตสู่วัยเจริญพันธุ์ สู่การเป็นสาวแรกรุ่นอย่างเต็มตัว

เธอเปลี่ยนไป เฉกเช่นเดียวกับท่าทีของพี่ชายบางคนที่มีต่อเธอก็ ในบรรดาพี่ชายทั้งหมด เธอหวาดกลัวเคนที่สุด เคนเป็นพี่ชายคนที่สามในบรรดาทั้งห้าคน และมักจะเป็นหัวโจกในการกลั่นแกล้งเธอเสียทุกครั้ง แต่เมื่อเธอเริ่มเติบใหญ่ มิเรียมก็รู้สึกได้ถึงสายตาของพี่ชายคนนี้ที่ลอบมองเธอเสมอทุกครั้งที่เคลื่อนไหว และบางครั้งเธอก็รู้ว่าอีกฝ่ายเคยแอบดูเธอในตอนที่แต่งตัวหรืออาบน้ำด้วย แต่มิเรียมไม่กล้าบอกแม่ เพราะแม่ไม่มีทางเชื่อเธอ หรือต่อให้เชื่อ แม่ก็จะโทษว่ามันเป็นความผิดของเธอเสมอ

เพราะเธอคือผู้หญิง เพศแห่งราคะที่ล่อลวงผู้ชายให้ลุ่มหลง เพราะผู้ชายไม่เคยผิด ผู้หญิงผิดเสมอ

วันคืนที่น่ากลัวมาถึง มิเรียมที่กำลังหลับใหลต้องสะดุ้งตื่นเมื่อมีสัมผัสแปลกประหลาดปัดป่ายทั่วเรือนร่างเธออย่างคุกคาม สัมผัสชวนขนลุกที่แสนน่าขยะแขยง แสงจากดวงจันทร์ลอดผ่านหน้าตาสะท้อนให้เห็นว่าเป็นเคน เขาพยายามจะข่มขืนเธอ แต่เธอไม่ยินยอม เด็กสาวดิ้นรนสุดชีวิต ทั้งข่วน เตะ และถีบจนหลุดพ้นจากเงื้อมมือชายชั่วได้หวุดหวิด ก่อนจะวิ่งโร่ไปหาแม่ที่อยู่อีกห้องด้วยสภาพผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เสื้อผ้าฉีกขาดเป็นริ้ว ๆ เด็กสาวร้องห่มร้องไห้แทบบ้า พยายามบอกเล่าเรื่องราวเลวร้ายที่เกิดขึ้นหวังให้แม่ช่วยเหลือ แต่สิ่งที่แม่ทำกลับเป็นการตบตีและด่าทอเธอ กล่าวหาว่าเธอชั่วช้าที่ชักนำลูกชายที่แสนรักให้หลงผิดกระทำบาปแห่งราคะ วันนั้นเป็นวันที่มิเรียมไม่อาจอดทนได้อีกต่อไป เธอกรีดร้องโหยหวนใส่แม่อย่างสุดกลั้น น้อยเนื้อต่ำใจและเคียดแค้นชิงชัง เด็กสาวโต้ตอบพระเจ้า—ซึ่งก็คือแม่ ด้วยการตบหล่อนกลับอย่างแรงเสียจนเลือดกบปาก ถีบหล่อนซ้ำอีกครั้งเข้าที่หน้าท้อง ก่อนจะวิ่งหนีออกจากบ้านไปในคืนนั้นท่ามกลางเสียงสาปแช่งด่าทอของแม่ และไม่เคยย้อนกลับไปสู่นรกแห่งนั้นอีกเลย

มิเรียมผู้บอบช้ำทั้งกายและใจได้หนีไปพึ่งพาโบสถ์ สถานที่แห่งเดียวที่เธอรู้สึกอบอุ่นปลอดภัย สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่เต็มเปี่ยมด้วยความรักของพระเจ้าแท้จริง ไม่ใช่พระเจ้าที่เลวร้ายบัดซบอย่างแม่ เด็กสาวได้รับความช่วยเหลือเป็นอย่างดีจากบาทหลวงและแม่ชีที่แสนใจดียิ่ง เธอจึงได้สาบานตัวเป็นผู้รับใช้ของพระเจ้าด้วยความเต็มใจ และร่ำเรียนฝึกฝนสู่การเป็นแม่ชีอย่างเต็มตัวนับแต่นั้น

เมื่ออายุครบสิบแปดปี มิเรียมได้ฝึกฝนมาถึงระดับโนวิสซึ่งเป็นขั้นสุดท้ายของการเป็นแม่ชีฝึกหัด และในช่วงเวลาเดียวกันนั้นสงครามโลกครั้งที่สองก็ได้เริ่มปะทุรุนแรงขึ้น ทั่วทุกสารทิศเดือดร้อนด้วยพิษภัยจากสงคราม แม้กระทั่งสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ก็พลอยร้อนเป็นไฟไปด้วย สตรีในโบสถ์ได้รับคำสั่งเร่งด่วนให้ย้ายไปประจำการที่โบสถ์ห่างไกลในถิ่นทุรกันดาร ดินแดนที่ซึ่งความเลวร้ายของสงครามไม่อาจไปเยือนถึงได้

นั่นจึงเป็นการเดินทางไกลครั้งแรกในชีวิตของเด็กสาว ไปสู่ถิ่นใหม่ที่ไม่อาจรู้ได้ว่ามีอะไรรออยู่

TB