Sweet Serial Killer.

ลำดับตอนที่ #17 : Mother

“นายเคยฆ่าคนมากี่คนแล้ว?”

ออกจะเป็นคำถามที่แปลกไปเสียหน่อยสำหรับการเริ่มต้นบทสนทนาแรกหลังการมีเซ็กส์ แต่มันก็ไม่แปลกหรอกถ้าหากผู้ชายที่คุณพึ่งมีเซ็กส์ด้วยไปสด ๆ ร้อน ๆ คือฆาตกรต่อเนื่องที่ตำรวจแทบทั้งเมืองกำลังตามหา และพวกเขาก็ไม่รู้เลยว่าคนที่พวกเขาตามหากำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องใต้ดินกับเด็กสาวคนหนึ่งที่หายตัวไป เหยื่อเพียงผู้เดียวของฆาตกรที่ยังคงรอดชีวิตอยู่

“สิบสาม ถ้าไม่นับคนที่ฉันยิงไปที่โรงเรียน” เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขาที่เป่ารดใบหูเธอ สองแขนโอบรัดร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอเข้ามาแนบชิด “ฉันชอบเลขนี้ ฉันว่ามันเป็นตัวเลขที่สวยดี”

“แล้วมีสักคนไหมที่เป็นเหมือนกับฉัน”

“ฉันจะคิดเข้าข้างตัวเองแล้วกันนะว่าเธอกำลังหึง” เด็กหนุ่มหัวเราะเสียงทุ้มก่อนจะจุมพิตบนหัวไหล่ของคนในอ้อมกอด “เธอหน้าเหมือนแม่ฉัน นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ฉันไม่ชอบ”

โดโลเรสพยักหน้า เธอรู้อยู่เต็มอกว่าความสัมพันธ์ของบิลกับแม่ย่ำแย่มาก ย่ำแย่จนถึงขนาดที่เขาสามารถลงมือฆ่าแม่ตัวเองได้ไม่ต่างกับฆ่าสัตว์สักตัวหนึ่ง

“แล้วทำไมนายถึงรักฉันทั้ง ๆ ที่ฉันหน้าเหมือนแม่ของนายล่ะ”

บิลไม่ได้ตอบในทันทีเหมือนช่วงแรก เขาเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะเอ่ยปากออกมาในที่สุด

“สารภาพตามตรง ตอนแรกที่เจอหน้าเธอ ฉันอยากจะฆ่าเธอมาก ๆ เพราะว่าหน้าเธอเหมือนแม่ฉันนี่แหละ จนได้รู้จักเธอจริง ๆ จัง ๆ ฉันถึงได้รู้ว่าเธอไม่เหมือนแม่ฉันเลยสักนิดเดียว แต่เธอเหมือนกับฉันต่างหาก”

“นั่นเป็นเหตุผลที่นายฆ่าฉันไม่ได้ใช่ไหม”

“ก็คงอย่างนั้น”

มือของเขาประสานเข้ากับมือเธอจนสัมผัสได้ถึงร่องรอยแผลเก่าอันเจือจางบนข้อมือของกันและกัน โดโลโรสหลับตาลง ย้อนนึกถึงช่วงแรก ๆ ที่ความสัมพันธ์ของเธอกับบิลเริ่มต้นขึ้น เราต่างก็เคยแชร์เรื่องราวของตัวเองให้อีกฝ่ายฟังเหมือนอย่างเข่นตอนนี้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันเป็นความทรงจำที่ดีเท่าที่เธอเคยมีมาในชีวิต

ผู้ชายคนนี้ช่างมีอิทธิพลต่อชีวิตเธออย่างยิ่ง เขาสร้างความทรงจำที่ดีมาก ๆ ให้เธอ และเขาก็ได้สร้างความทรงจำที่แสนเลวร้ายให้เธอด้วยเช่นกัน

และเธอก็คงไม่อาจลืมความทรงจำเหล่านี้ไปจนวันตายแน่ ๆ

“ฉันรักเธอมากนะโดโลเรส รักจนอยากจะกลืนกินเธอทั้งตัว”

เสียงทุ้มต่ำดังแผ่วเบาอยู่ข้างหู ก่อนที่ลิ้นร้อนจะไล่สัมผัสไปบนร่างกายเธอ เขาลิ้มรสเธอเหมือนกับว่าผิวหนังของเธอเป็นลูกอมรสหวาน เด็กสาวสะดุ้งในบางครั้งที่เขาขบกัดเบา ๆ นั่นทำให้โดโลเรสเชื่ออย่างจริงจังว่าบิล ‘อยากจะกลืนกินเธอทั้งตัว’ จริง ๆ

เซ็กส์ก็เหมือนกับสงคราม เริ่มต้นขึ้นและจบลงไป เหลือทิ้งไว้เพียงเศษซากแห่งอารมณ์ ความทรงจำ และชัยชนะอันหอมหวานของผู้ที่ต้องการมัน โดโลเรสมองเสี้ยวหน้าคนข้างกายที่กำลังหลับใหลหลังสิ้นสุดสงครามไปหมาด ๆ เขาหลับสนิทจนดูเหมือนว่าจะยังไม่ตื่นขึ้นมาง่าย ๆ แตกต่างจากเธอที่ยังฝืนลืมตาตื่นแม้ว่าจะเหนื่อยอ่อนแค่ไหนก็ตาม

ก่อนหน้านี้บิลเคยเป็นคนที่ระวังตัวแจ เขาไม่เคยเปิดเผยจุดอ่อนของตัวเองสักครั้ง จนกระทั่งในวันที่เธอเลือกจะไม่ฆ่าเขา เธอจึงได้ล่วงรู้เกี่ยวกับจุดอ่อนที่แท้จริงของเขา นั่นคือตัวของเธอเอง

และมันก็เป็นประโยชน์ที่เธอสามารถหยิบมาใช้ได้

บิลไม่เคยตระหนักรู้ว่าหลังจากนั้นเธอจะเลือกใช้ความรู้สึกนี้เป็นอาวุธต่อกรกับเขา ความรู้สึกรักที่เขามีให้แก่เธอทำให้เขาเริ่มอ่อนแอ หลงเชื่อ ไว้ใจ และไม่ระแวดระวังเหมือนเมื่อก่อน แล้วเด็กสาวก็เพียงแค่รอโอกาสที่เหมาะสม โอกาสที่เธอจะได้หนีออกไปจากที่นี้

แต่สิ่งหนึ่งที่เธอลืมคิดไปนั่นคือเขาก็เป็นจุดอ่อนของเธอเช่นกัน

เธอเองก็รักเขา และนั่นก็ทำให้เธอลังเลว่าควรจะหนีไปหรือควรจะอยู่ต่อ หลายครั้งที่มีโอกาสจะหนีแต่เธอก็ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไปอย่างโง่ ๆ เพียงเพราะว่าอยากจะอยู่กับเขาให้นานกว่านี้ แต่ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย ความจริงที่ว่าบิลเป็นฆาตกร และเธอก็ไม่สามารถจะใช้ชีวิตแบบนี้อยู่กับเขาไปได้ตลอดทั้งชีวิต เธอรักเขาแต่เธอก็ต้องการชีวิตของตัวเองเช่นกัน ชีวิตที่ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงในห้องใต้ดินของเขา

และครั้งนี้ก็คงถึงเวลาที่เธอจะต้องยอมรับความจริงสักที

เด็กสาวค่อย ๆ ดันตัวเองให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนของคนตัวสูงกว่าอย่างระมัดระวัง และก้าวขาออกจากเตียงขึ้นไปยืนบนพื้นห้อง โดโลเรสแต่งตัวอย่างลวก ๆ ก่อนที่จะย่องไปที่ประตู เธอรู้ดีว่าช่วงหลัง ๆ บิลไม่ได้ล็อคประตูห้องอีกแล้ว นั่นทำให้เธอสามารถออกจากห้องไปได้อย่างง่ายดาย

โดโลเรสก้าวออกไปนอกบานประตูเป็นครั้งแรกด้วยตัวเอง ดวงตาหันไปมองบิลที่นอนอยู่ในห้องอีกครั้งอย่างลังเล ชั่ววูบหนึ่งเธออดนึกไม่ได้ว่าเขาจะเสียใจมากแค่ไหนเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วไม่พบเธอ เธออยากจะกลับเข้าไปในห้องนั้น ซุกตัวลงในอ้อมแขนของเขาเหมือนวันก่อน แต่กลิ่นเหม็นสาบสางของเลือดเนื้อที่ฝังอยู่ในทุกอณูพื้นที่ของห้องใต้ดินแห่งนี้เตือนให้เธอตระหนักว่าชายคนนี้ฆ่าคนไปมากมายแค่ไหน เด็กสาวเม้มปากแน่นก่อนจะปิดประตูบานนั้น ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่หวนกลับไปอย่างเด็ดขาด

เธอก้าวเท้าขึ้นบันไดอย่างเชื่องช้า และเร่งฝีเท้าขึ้นเมื่อออกมาจากห้องใต้ดิน และเร่งฝีเท้าขึ้นไปอีกเมื่อออกมาจากบ้านได้สำเร็จ แสงเจิดจ้าของโลกภายนอกที่ไม่ได้เห็นมานานทำให้เธอแสบตาเหลือเกินจนต้องหลุดปากร้องออกมา  แต่เด็กสาวก็ยังฝืนวิ่งต่อไป เธอหวังว่าจะได้พบกับใครสักคนที่สามารถช่วยเธอแต่ แต่สิ่งที่พบเจอในตอนนี้กลับเป็นเพียงป่าไม้ที่รายล้อมอยู่รอบตัว ทั้งเงียบสงัด หนาวเย็น และปราศจากสิ่งมีชีวิตใด ๆ

จากความทรงจำอันเลือนรางตอนที่มาบ้านของบิลเป็นครั้งแรก ทำให้เธอจำได้ว่าบริเวณบ้านของบิลนั้นไม่มีใครอยู่เลย ที่แห่งนี้มีแต่ป่าและบ้านของเขาเท่านั้น

“เวรเอ๊ย!”

หล่อนสบถก่อนจะวิ่งไปตามถนนลูกรังเล็ก ๆ ด้วยความหวังว่ามันจะนำเธอไปสู่ถนนใหญ่และผู้คนได้ในที่สุด เท้าเปลือยเปล่าเหยียบย่ำบนเศษหินบนดินสร้างความเจ็บปวดให้กับเธอได้ไม่น้อย และทำให้จังหวะวิ่งของเธอต้องเชื่องช้าลงไปโดยปริยาย ถึงอย่างนั้นเด็กสาวก็ยังฝืนวิ่งต่อไปอย่างไม่ลดละ วิ่งเข้าสู่อิสรภาพที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้านี้...

อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น

ปัง!

ร่างบอบบางเสียหลักพุ่งล้มไปบนพื้นอย่างฉับพลันเมื่อขาถูกยิงเข้าอย่างจัง เลือดมากมายไหลทะลักชโลมผืนดินให้เป็นสีแดงฉาน ความเจ็บปวดมหาศาลบีบให้โดโลเรสร้องโหยหวนออกมา ดวงตาเหลือกไปมองด้านหลังด้วยความตื่นตระหนก เธอเห็นบิลยืนอยู่ตรงนั้น ในมือของเขาถือปืนอยู่ และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวในแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

“ไม่นะ ไม่”

เด็กสาวพึมพำอย่างหวาดกลัว ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าหากถูกบิลจับได้ขึ้นมาจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปจากนี้ และนั่นก็ทำให้เธอจำเป็นต้องหนีต่อไปแม้ว่าตอนนี้ขาจะใช้การไม่ได้แล้วก็ตาม โดโลเรสใช้สองมือที่มีตะเกียดตะกายพาตัวเองหลบเข้าไปในป่าอย่างทุลักทุเล หวังเพียงจะใช้หลบซ่อนตัวจากอีกฝ่ายได้

แต่มันก็เป็นเพียงการกระทำที่ไร้ประโยชน์ การเสียเลือดมากทำให้เธออ่อนแรงจนไม่อาจไปไกลได้มากกว่า ทั่วทั้งขาชาจนไร้ความรู้สึก ในขณะที่เสียงฝีเท้าของอีกฝ่ายกำลังเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ โดโลเรสอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก เธอใช้ความหวังและกำลังเฮือกสุดท้ายในการพลิกตัวเองขึ้นมาจากพื้นดิน ก่อนจะได้พบว่าเขามาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว...

เขาจ้องมองเธอด้วยแววตาอันเยือกเย็นจนน่าขนลุก ในมือของเขาไม่ได้ถือปืนอีกแล้ว แต่กลับเป็นท่อนไม้ขนาดใหญ่แทน นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอได้เห็นก่อนที่ท่อนไม้ท่อนนั้นจะหวดเข้าใส่หัวเธออย่างจัง มันเป็นความรู้สึกแบบเดียวกับตอนที่เขาเอาปืนลูกซองกระแทกหัวเธอ ความรู้สึกที่เจ็บปวดและสิ้นหวังในเวลาเดียวกัน

ไม่มีอีกแล้วอิสรภาพที่ต้องการ

.......................................

เคยมีคนบอกไว้ว่าความชอบในวัยเด็กจะส่งอิทธิพลถึงตัวตนในวัยผู้ใหญ่

แน่นอนว่าในวัยเด็กเราทุกคนล้วนต้องมีความชอบเป็นของตัวเอง และส่วนใหญ่ก็มักจะคล้ายคลึงกันไปหมด เด็กผู้หญิงอาจจะชอบเล่นตุ๊กตา เล่นขายของ เล่นทำอาหาร ส่วนเด็กผู้ชายอาจจะชอบเล่นโมเดลรถแข่ง ฟุตบอล หรือไม่ก็ชอบเล่นดาบไม้พลาสติก

แต่สำหรับบิล เขาชอบที่จะฆ่ามาตั้งแต่เด็ก

มันเริ่มต้นขึ้นในคืนหนึ่ง คืนที่พ่อเลี้ยงเมาและหาเรื่องทำร้ายร่างกายเขาที่ตอนนั้นอายุแค่เจ็ดขวบเท่านั้น ไอ้สารเลวนั่นทั้งตบ เตะ ต่อย ราวกับว่าเขาไม่ใช่คนแต่เป็นเพียงแค่กระสอบทรายใบหนึ่ง ในขณะแม่ของเขาไม่ได้คิดจะเข้าห้ามกรามหรือช่วยเหลือเขา หล่อนมองดูเขาที่ถูกทำร้ายพลางกระดกเหล้าเข้าปาก จ้องมองเขาแล้วหัวเราะเหมือนกำลังดูรายการตลกช่วงหัวค่ำ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์ทำนองนี้ ที่ผ่านมาตั้งแต่จำความได้บิลก็มักจะเป็นที่รองรับอารมณ์โมโหร้ายของแม่และสามีใหม่ของแม่ ชีวิตของเด็กชายคนหนึ่งตกอยู่ในสถานภาพขี้ข้ามาเนิ่นนาน ต้องทำงานบ้านทุกอย่าง ได้กินเศษอาหารที่เน่าเหม็น และถูกทำร้ายร่างกายหากทำอะไรไม่ได้ดั่งใจของพวกเขา

เมื่อก่อนเด็กชายทั้งร้องไห้ ขอร้อง และอ้อนวอนขอความเมตตา แต่คนพวกนั้นไม่เคยรับฟัง พวกเขาดูสนุกกับการที่ได้ยินเสียงร้องอันเจ็บปวดของเขา จนสุดท้ายแล้วบิลในวัยเจ็ดขวบก็ได้เรียนรู้แล้วว่าการร้องขอความเมตตาเป็นการกระทำที่ไร้ประโยชน์สิ้นดี ไม่มีทางเสียหรอกที่คนพวกนี้จะมีเมตตาต่อเขา

และนั่นก็ทำให้เด็กชายคนหนึ่งเกลียดทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งชีวิตของตัวเอง โลกใบนี้ บ้านหลังนี้ พ่อเลี้ยง และแม่ของตัวเอง

เกลียดจนอยากจะฆ่าให้ตาย

ในวันนั้นหลังจากทำร้ายจนหนำใจ คนพวกนั้นก็ทิ้งเขาไว้ที่พื้นบ้านเหมือนเป็นแค่ขยะชิ้นหนึ่งเท่านั้น อาการบาดเจ็บทำให้เขาไม่อาจลุกขึ้นมาได้ง่ายดายนัก เด็กขายวัยเจ็บขวบจึงจำต้องนอนขดตัวอยู่บนพื้นเย็น ๆ ด้วยร่างกายและจิตใจที่ปวดร้าวและแตกสลาย เขานอนร้องไห้อย่างเงียบ ๆ จนกระทั่งสายตาได้มองเห็นแมวขนสีเทาที่กำลังเดินเข้ามาหาเขา

มันชื่อแจ๊ค เป็นชื่อที่บิลตั้งให้มันเอง มันคือแมวจรจัดที่มักจะชอบย่องเข้ามาในบ้านเป็นประจำจนดูเหมือนจะกลายเป็นสัตว์เลี้ยงในบ้านไปแล้ว แจ๊คเป็นสิ่งมีชีวิตเดียวในบ้านที่ไม่เคยทำร้ายเขาเลยสักครั้ง และมันก็มักจะคอยเข้ามาหาเขาทุกครั้งเวลาที่เขาถูกพ่อเลี้ยงหรือแม่ทำร้าย และเอาใบหน้าเล็ก ๆ ของมันถูไถคลอเคลียเขาเหมือนต้องการจะปลอบให้เขาหยุดร้องไห้ นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้บิลรักแมวตัวนี้มาก มันเปรียบเสมือนเพื่อนคนเดียวที่เขามี

แต่ไม่ใช่กับวันนี้ วันที่ความเจ็บปวดเปลี่ยนเป็นความเกลียดชังที่กำลังกัดกินจิตใจ ช่วงเวลานั้นเองในความคิดของเขาก็ปรากฏคำ ๆ หนึ่งที่ชัดเจนขึ้นมา ชัดเจนและสว่างไสวเหมือนแสงแดดที่เจิดจ้าในยามเที่ยงตรง

คำว่าฆ่า ฆ่าเท่านั้น

บิลรู้ว่าความคิดของเขาเป็นสิ่งที่ผิด แต่เขากลับไม่มีความรู้สึกผิดหลงเหลืออยู่ในใจอีกแล้วหลังจากที่ถูกทารุณกรรมมาเนิ่นนาน ฝ่ามือทั้งคู่ตะปบไปที่คอของแมวตัวนั้น บีบเค้นด้วยเรี่ยวแรงแห่งความโกรธเกรี้ยว ไม่สนใจเสียงหวีดแหลมอันแสนทรมานจากปากมัน ไม่สนใจคมเล็บที่ข่วนแขนทั้งสองข้างจนเลือดอาบ เพียงไม่นานแจ๊คก็หยุดดิ้นรน ร่างของมันอ่อนปวกเปียกเหมือนตุ๊กตาที่ไร้ชีวิต นั่นเป็นสัญญาณที่บ่งบอกถึงความตาย ความตายที่เกิดจากน้ำมือของเขาเอง

เขาควรจะเสียใจ เขาควรจะรู้สึกผิดเหมือนที่มนุษย์ทั่วไปรู้สึกยามที่ทำอะไรร้ายแรงลงไป แต่บิลกลับไม่รู้สึกอะไรทำนองนั้นเลยสักนิดเดียว กลายเป็นว่าเขารู้สึกโล่งและสบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และความโกรธแค้นบรรเทาเบาบางไปชั่วคราวเหมือนว่าก่อนหน้านี้เขาไม่เคยถูกไอ้พ่อเลวนั่นทำร้ายมาเลยด้วยซ้ำ

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มหัศจรรย์ เพราะพวกเขาล้วนมีกระบวนการที่จะหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเสมอ ซึ่งแต่ละกระบวนการล้วนแตกต่างกันไปตามสภาพแวดล้อมและจิตใจของแต่ละคน และบิลก็ได้ค้นพบในวันนั้นเองว่ากระบวนการหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดของเขาคือการฆ่า นี่นับว่าเป็นการค้นพบที่ยิ่งใหญ่เหลือเกินในความคิดของเขา

บิลจึงเริ่มที่จะฆ่าตั้งแต่ตอนนั้น

เขากลายเป็นเด็กเก็บตัวที่หมกมุ่นอยู่กับบรรดาสัตว์ต่าง ๆ จนไม่สนใจที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์คนไหน และมีอารมณ์ที่รุนแรงเกินกว่าเด็กในวัยเดียวกัน เขาเริ่มทำร้ายตัวเองและสิ่งรอบข้างไม่เว้นแม้แต่เพื่อนร่วมชั้น นั่นทำให้ครูประจำชั้นเล็งเห็นว่าเขามีปัญหาเกินกว่าจะรับมือไหว จนเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาต้องถูกส่งไปบำบัดจิตในที่สุด

อาการเจ็บป่วยทางจิตควรจะบรรเทาลงเมื่อได้รับการักษา แต่นั่นไม่ใช่สำหรับบิล เขาสร้างปัญหาไว้กับสถานบำบัดจิตจนถูกจับย้ายไปหลายแห่ง จนเมื่อเริ่มเข้าสู่วัยรุ่นและรู้สึกเบื่อหน่ายกับการถูกจับขังอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ โดยไม่มีอิสระได้ทำอะไรอย่างที่ต้องการ เด็กหนุ่มจึงได้เรียนรู้ที่จะเก็บซ่อนความผิดปกติของตัวเองจนได้รับอนุญาตให้ออกสู่โลกภายนอกได้ในที่สุด

โลกภายนอกที่เขาได้สัมผัสมันยังคงไม่เปลี่ยนแปลง และมันก็โหดร้ายยิ่งกว่าเดิมซะอีก เด็กหนุ่มยังคงโดนแม่และพ่อเลี้ยงทำร้าย และต้องถูกเพื่อนที่โรงเรียนกลั่นแกล้งและรังเกียจเพราะความแปลกประหลาดจากคนอื่นในสังคม ความเจ็บแค้นตอกย้ำให้ความเจ็บป่วยทางจิตใจเลวร้ายลงไปอีกจนไม่อาจเก็บซ่อนและแสร้งเป็นปกติได้อีก

บิลจึงเริ่มที่จะฆ่าอีกครั้ง ไม่ใช่สัตว์เล็ก ๆ เหมือนเมื่อก่อน แต่เป็นอะไรที่ใหญ่กว่านั้น

มนุษย์

เขาเริ่มสร้างรายชื่อขึ้นมาในห้องใต้ดินที่บ้าน รายชื่อของคนที่เขาอยากจะฆ่า(ซึ่งส่วนใหญ่ก็คือพวกคนสารเลวที่เคยทำร้ายเขาไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง) ประสบการณ์การชำแหละสัตว์ในวัยเยาว์ทำให้เด็กหนุ่มสามารถวางแผนการฆ่าได้อย่างยอดเยี่ยม บิลเริ่มเก็บคนพวกนั้นไล่ไปตามลำดับ ซุกซ่อนเหยื่อของเขาข้างในห้องใต้ดินตอนที่แม่ไม่อยู่บ้าน คนพวกนั้นล้วนถูกจับมาทรมานและฆ่าทิ้งเหมือนผักปลา คนแล้วคนเล่าที่หายตัวไปอย่างลึกลับ กลายเป็นคดีปริศนาที่สร้างความสะเทือนขวัญให้บรรดาผู้ปกครองของเด็ก ๆ

บิลไม่ได้อยากเป็นฆาตกรชื่อดังเหมือนกับชาร์ลี แมนสัน[1]หรือเอ็ดมุนด์ เคมเปอร์[2] เขาไม่เคยมีจุดมุ่งหมายอย่างคนพวกนั้น สำหรับเขาแล้วการฆ่าเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำ เป็นพฤติกรรมเช่นเดียวกับมนุษย์ที่ต้องหายใจ ต้องนอนหลับ หรือต้องกินข้าว อาจจะเรียกว่ามันเป็นการเกิดขึ้นด้วยความรู้สึกเป็นส่วนใหญ่ก็ได้ เขาฆ่าเฉพาะคนที่เขาอยากจะฆ่า ซึ่งก็มักจะเป็นพวกเฮงซวยที่เคยทำไม่ดีกับเขา หรือได้กระทำบางอย่างที่ทำให้เขาหงุดหงิดจนต้องฆ่า เขาทำมันได้โดยไม่มีแม้แต่ความลังเล หลายครั้งที่บิลเคยคิดว่าเขายินดีฆ่าคนทั้งโลกได้เลยด้วยซ้ำถ้าหากว่าโลกใบนี้โหดร้ายกับเขามากเกินไป

แต่มันก็เป็นแค่ความคิดที่งี่เง่าของคนขวางโลกคนหนึ่ง จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าแม้แต่ฆาตกรใจโหดก็ยังมีความขี้ขลาดอยู่ในใจไม่ต่างจากคนทั่วไป และสำหรับบิล เขาเองก็รู้ดีว่ามันคืออะไร

แม่

บิลไม่เคยรู้จักพ่อแท้ ๆ ของตัวเอง ทั้งชีวิตของเขามีเพียงแม่ผู้เดียวเท่านั้น(ถ้าไม่นับพวกพ่อเลี้ยงเฮงซวยที่เปลี่ยนหน้าไม่ซ้ำกันทุก ๆ หกเดือน) หล่อนเป็นศูนย์รวมคุณสมบัติของแม่สารเลวดีเด่นที่โลกนี้ต้องจารึกเอาไว้ หล่อนเป็นผู้ให้ชีวิตเขาและก็เป็นจุดเริ่มต้นความเลวร้ายทั้งหมดในชีวิตของเขา เป็นทั้งผู้สร้างและผู้ทำลาย เสมือนพระผู้เป็นเจ้าในไบเบิ้ลที่สร้างโลกขึ้นมาแล้วสุดท้ายก็ลงมือทำลายล้างโลกทั้งใบด้วยตัวเอง จะผิดแปลกไปบ้างก็ตรงที่บิลไม่ใช่พระเยซู และเขาก็เกลียดมนุษย์ทุกคนโดยเฉพาะแม่ของตัวเอง

ความสัมพันธ์ระหว่างบิลกับแม่เป็นอะไรที่ซับซ้อนจนเกินกว่าจะอธิบายให้เข้าใจอย่างง่าย ๆ ได้ ถึงเขาจะเกลียดหล่อนและคิดว่าหล่อนสมควรตายมากที่สุด แต่บิลก็ไม่ปฏิเสธถึงความผูกพันที่เขามีต่อแม่ของตัวเอง หล่อนคือผู้หญิงคนเดียวในชีวิตของเขา และเป็นคนที่พร้อมจะทำร้ายเขาทุกครั้งที่มีโอกาสโดยที่เขาไม่อาจโต้ตอบอะไรได้ แม้จะเกลียดชังแค่ไหนลึกๆ แล้วเขามีความยำเกรงต่อหล่อนพอ ๆ กับที่พวกคลั่งศาสนายำเกรงต่อเพลิงพิโรธของพระเจ้า หากมนุษย์ไม่อาจเอาชนะพระเจ้าได้ฉันท์ใด เขาก็คงไม่อาจลงมือฆ่ามารดาได้ฉันท์นั้น

ดุจดั่งหลุมดำอันมืดมิด เวิ้งว้าง และว่างเปล่า แม้จะฆ่าคนไปมากมายแค่ไหน แต่ความรู้สึกของเด็กหนุ่มไม่มีวันเติมเต็มถ้าหากไม่ได้ฆ่าหล่อน เขาเลยมักระบายความอึดอัดคับข้องใจด้วยการฆ่านังแพศยาสักคนโดยจินตนาการว่าเป็นแม่ของเขาเอง แต่มันก็เป็นเพียงแค่การบรรเทาอาการชั่วครั้งชั่วคราว มันจะไม่หายไปไหนตราบใดที่เขายังไม่ยอมเติมเต็มความว่างเปล่าในจิตใจนี้สักที

บิลแค่ต้องการหาใครสักคน ใครสักคนที่จะชดเชยและเติมเต็มให้กับเขาได้

จนกระทั่งการมาถึงของเธอ

เขาเจอกับเธอครั้งแรกที่โรงเรียน เด็กสาววัยรุ่นผู้มีเรือนผมสีน้ำตาลและดวงตาสีเขียว สวมเสื้อไหมพรมสีเข้มกับกางเกงยีนส์เข่าขาด ดูธรรมดาและกลาดเกลื่อนในสายตาของคนทั่วไป แต่ไม่ใช่สำหรับเขาแน่ เพราะใบหน้าของเธอทำให้เขาตกตะลึงจนถึงกับตาค้างไปเลยชั่วขณะหนึ่ง

ผู้หญิงคนนั้นเหมือนกับแม่ของเขาไม่มีผิดเพี้ยน!

ในตอนนั้นเขาถึงกับทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนมองเด็กสาวคนนั้นอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง แต่การหยุดชะงักท่ามกลางนักเรียนมากมายในช่วงเวลาก่อนเข้าเรียนนั้นไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไรนัก บิลพึ่งจะตระหนักได้ถึงข้อนี้ก็ตอนที่เขาเผลอไปชนคนข้างหน้าเข้าอย่างจังเพราะมัวแต่สนใจเด็กใหม่คนนั้นนั่นแหละ

"ไอ้บ้าเอ๊ย! ไม่มีลูกกะตาหรือไงถึงได้มาชนคนอื่นเขาเนี่ย”

บิลนิ่วหน้าอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก จำใจต้องละสายตาจากเป้าหมายแล้วหันไปมองคู่กรณีผู้เป็นเจ้าของเสียงแหลมแสบแก้วหู เขามองเห็นผู้หญิงสองคนที่กำลังเท้าสะเอวมองเขาด้วยท่าทีที่ติดจะรังเกียจกึ่งหนึ่งและหงุดหงิดอีกกึ่งหนึ่ง มันไม่ใช่เรื่องแปลก เด็กหนุ่มค่อนข้างจะเคยชินกับการถูกเกลียดนับตั้งแต่เข้าเรียนที่นี่ แล้วเขาก็ฉลาดพอที่จะทำตัวให้เป็นปกติท่ามกลางผู้คนมากมาย ซึ่งเรื่องมันก็คงจะจบง่าย ๆ ถ้าหากว่าเขาไม่ได้ยินประโยคหนึ่งเข้าเสียก่อน

"อย่าไปใส่ใจเลย ก็แค่พวกเด็กเก็บกด"

ประโยคนี้ทำให้บิลนึกถึงแม่ของเขาอย่างเสียไม่ได้ แม่มักจะเรียกเขาว่าเด็กเก็บกดต่อหน้าต่อหน้าอาจารย์และจิตแพทย์ที่รักษาเขาอยู่ หล่อนไม่เคยยอมรับความจริงว่าตัวเองเป็นต้นเหตุหลัก ๆ ที่ทำให้ลูกของตัวเองมีปัญหาทางจิต และมักจะโทษว่าทุกอย่างเป็นเพราะเขาทำตัวมีปัญหา หล่อนดูสนุกกับการได้เรียกเขาว่าไอ้โรคจิตหรือไม่ก็เด็กเก็บกด และคำพวกนี้ก็ได้กลายมาเป็นหนึ่งในคำพูดที่เขาโคตรจะเกลียดที่สุด

เพราะอย่างนี้ ทันทีที่เขาได้ยินคำนั่นมันก็ทำให้เขาโกรธจนลืมตัว บิลสาบานได้เลยว่าถ้าหากในมือเขามีมีดอยู่ เขาจะต้องพุ่งเข้าไปกระซวกคอหอยนังนั่นให้ตายห่าคามือแน่นอน น่าเสียดายที่ตอนนี้เขามีแค่กระเป๋าเป้ใบเดียว สิ่งที่เด็กหนุ่มทำได้ก็เพียงแค่จ้องมองไปที่ใบหน้าของผู้หญิงคนที่พูดประโยคนั้น จดจำหน้าของหล่อนให้ขึ้นใจ แล้วค่อยเก็บไปคิดบัญชีทีหลัง

เขาแทบจะอดใจรอตอนได้ทรมานมันไม่ไหวแล้ว

_______________________

---

[1] ชาร์ล มิลเลส แมนสัน เป็นอาชญากรชาวอเมริกัน ต่อมาเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางกับ ครอบครัวแมนสัน (Manson Family) ซึ่งเป็นกลุ่มที่เกิดขึ้นในรัฐแคลิฟอร์เนียปลายคริสต์ทศวรรษ 1960 เขาถูกตัดสินผิดว่าเป็นผู้วางแผนฆาตกรรม คดีเทต/ลาเบียงกา

[2]  เอ็ดมุนด์ เคมเปอร์ เป็นฆาตกรชาวอเมริกัน ทำการฆาตกรรมต่อเนื่องเด็กสาววัยรุ่นมหาลัย 5 คนระหว่างปี 1972 และ 1976 โดยหลังจากฆ่าเขาจะร่วมเพศศพและหั่นศพ เอาเนื้อศพบางส่วนมากินเป็นอาหาร สุดท้ายเขาก็ฆ่าแม่ตายด้วยค้อน เขาถูกพิพากษาจำคุกตลอดชีวิตในข้อหาฆ่าคน 8 คน