Town of Sinfulness

ลำดับตอนที่ #4 : IV

มีคนกำลังสวดมนต์

มิเรียมลืมตาขึ้นอย่างยากเย็น ความมึนงงพุ่งเข้าจู่โจมชั่วขณะ และเมื่อมันได้จางหายไป เธอก็พบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ในบ้านหลังเก่า บ้านที่เธอได้เคยหลบหนีออกมานานนับปี ห้องรับแขกที่แปะวอลล์เปเปอร์ลายดอกไม้สีเหลืองอ๋อยเธอยังจำมันได้ดีเสมอ เธอเกลียดมันเสียยิ่งกว่าอะไรดี บ้านเฮงซวย ครอบครัวเฮงซวย

เด็กสาวกะพริบตาอีกครั้ง แล้วก็เห็นว่าเบื้องหน้าของเธอนั้นมีแม่นั่งคุกเข่าอยู่ แม่ยังคงเหมือนเดิม เหมือนกับเมื่อวันวานไม่มีผิดเพี้ยน ตัวใหญ่เทอะทะ นิยมสวมเสื้อเก่า ๆ สีเข้ม ผิวกร่ำแดดจนออกแดงและใบหน้าที่ยับย่นด้วยริ้วรอยแห่งวัย ดวงตาของหล่อนปิดสนิทและสองมือประสานแน่น ในขณะที่ริมฝีปากพร่ำท่องบทสวดมนต์ไปเรื่อย ดูคล้ายเช่นรูปสลักของแม่พระแห่งลูร์ด[1]

ฉับพลัน ผู้เป็นมารดาลืมตาขึ้น หล่อนเงยหน้าขึ้นก่อนจะจ้องเขม็งมาที่เธอ

“อธิษฐานซะสิ ขออภัยต่อบาปของแกซะ!”

มิเรียมสะดุ้งโหยง หวาดกลัวเสียจนตัวสั่น ตอนนั้นเองที่แม่ยืนขึ้น ก่อนจะใช้มือใหญ่ ๆ ของหล่อนกระชากแขนเธอให้เข้าไปใกล้ รุนแรงเสียจนเด็กสาวรู้สึกเหมือนกระดูกจะหลุดออกจากแขน

“ฉันบอกให้แกอธิษฐานเดี๋ยวนี้ สำนึกต่อสิ่งที่แกทำลงไปซะอีลูกชั่ว”

“ไม่!” เธอตะโกนออกมาในที่สุดด้วยน้ำเสียงทรงพลังอย่างเหลือเชื่อ เพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้นความโกรธเกรี้ยวก็เข้ามาแทนที่ความหวาดกลัว มิเรียมใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดในการสะบัดแชนตัวเองออกจากการเกาะกุมของแม่ และเธอก็ทำได้ในที่สุด แต่ก็ยังรู้สึกปวดตุ้บ ๆ ที่แขนเหลือเกิน “แกต่างหากที่ควรจะสำนึกผิด อีแม่สารเลว!”

มิเรียมไม่ได้ตั้งใจจะพูดเช่นนั้น แต่คำพูดก็ออกมาจากปากของเธอเองโดยที่เธอไม่อาจควบคุมอะไรได้  แล้วแม่ก็ตาเบิกกว้างจนดวงตาปูดโปน ยังกับว่าไม่เชื่อสายตา ราวกับลูกสาวของหล่อนกลายเป็นใครอีกคนที่หล่อนไม่ได้รู้จักแต่อย่างใด แล้วถัดจากนั้นหล่อนก็ตัวสั่นอย่างหนัก—จนดูคลับคล้ายคลับคลาว่าหล่อนกำลังเต้น แต่มิเรียมรู้ว่ามันไม่ใช่ หล่อนกำลังโกรธมากต่างหาก โกรธจนไม่อาจยืนอยู่เฉย ๆ ได้ ต้องแสดงออกด้วยการดิ้นพราด ๆ เหมือนปลาตัวเป็น ๆ ที่ถูกแม่ค้าในตลาดพยายามทุบหัวให้น็อก

นั่นเป็นสัญญาณเตือนภัย เหมือนกับเสียงหวูดดังลั่นก่อนหน้าที่พายุเฮอริเคนจะก่อตัวขึ้น และเธอก็รู้ดีว่าอะไรจะตามมาหลังจากนี้

แม่ยกมือขึ้นแล้วเงื้อสุดแขน ฝ่ามืออันใหญ่โตแผ่กว่าจนดูเหมือนจะสามารถบดขยี้เธอได้ พระ​พิโรธ​ของ​พระเจ้า​บดขยี้คนบาปให้แหลกลาญ จุดจบของโลกมาถึงแล้วหนอ และจะไม่มีใครจะรอดพ้นจากไฟนรกไปได้ หล่อนกำลังจะฟาดมือลงมา แต่มิเรียมไม่ได้ยืนเฉยเช่นทุกครั้งที่แม่โกรธ เธอจับแขนของแม่เอาไว้ แล้วผลักร่างหล่อนให้ออกห่างด้วยแรงทั้งหมดที่มี แม่ซวนเซจนเหมือนจะล้ม แล้วหล่อนก็พุ่งเข้ามาอีกครั้ง ใบหน้าของหญิงผู้แก่กว่ายามนี้บิดเบี้ยวด้วยโทสะ เสียงคำรามเล็ดลอดเหมือนสัตว์ป่าดุร้าย ยังกับว่าจะไม่มีทางหยุดจนกว่าจะตายกันไปข้าง

ไม่มีทางหยุดจนกว่าจะตายกันไปข้าง

ความเย็นเฉียบของโลหะปรากฏบนฝ่ามือ มิเรียมก้มมองมือตนเอง เห็นมีดหั่นเนื้อเล่มใหญ่อยู่ในมือตัวเอง เด็กสาวพลันได้ยินเสียงกรีดร้องดังลั่นโสตประสาท ไม่รู้ว่ามาจากแม่หรือมาจากเธอกันแน่ และด้วยความรวดเร็ว—โดยไม่แม้แต่จะหยุดคิดสักนิด เธอจ้วงมีดเข้าใส่ร่างของแม่ที่พุ่งเข้ามาหา มีดกดลึกจนมิดด้าม เลือดไหลพรวดพราดชวนดูคล้ายกับก๊อกน้ำที่ถูกเผลอเปิดทิ้งเอาไว้ แล้วน้ำก็ไหลทะลักจนนองไปทั่ว สีแดงจัดได้ย้อมลายดอกไม้เหลืองอ๋อยบนผนังไปจนหมด

ดอกไม้น่าเกลียดหายไปแล้ว และสีแดงช่างดูสวยงามเหลือเกิน เธอคิด

แทงเข้าไปอีก แทงเข้าไปอีก มีดกะซวกผ่านร่างของแม่ซ้ำไปซ้ำมา เลือดไหลมากเหลือเกินจนท่วมพื้น ร่างของแม่กระตุกเฮือกก่อนจะเอนล้มลงไป จมไปกับกองเลือดเจิ่งนองของตัวเอง เมื่อนั่นแหละที่มิเรียมได้สติอีกครั้ง เธอมองดูมือเปื้อนเลือดชุ่มโชกของตัวเองก่อนจะเริ่มร้องไห้ออกมา ทั้งเสียใจและหวาดหวั่นจนตัวสั่นสะท้าน แข้งขาอ่อนแรงจนต้องคุกเข่าไปบนพื้น

เธอฆ่าคนไปแล้ว เธอฆ่าแม่ของตัวเอง เธอฆ่าพระเจ้า

“มีสิ่งใดที่ลูกอยากจะสารภาพแก่พ่อหรือไหม?”

เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นเหนือหัว เธอเงยหน้าขึ้น แล้วได้เห็นบาทหลวงชราผู้หนึ่งยืนอยู่เบื้องหน้า ในมือของเขาถือไบเบิ้ลเล่มหนา นัยน์ตาเปี่ยมไปด้วยความเมตตามองตรงมาที่เธอ เด็กสาวสะอื้นไห้ สองมือเกาะแน่นที่ขาของผู้รับใช้แห่งพระเจ้าดุจดั่งเขาเป็นที่พึ่งเดียวที่มีในยามนี้

“คุณพ่อได้โปรดให้อภัยลูกด้วย ลูกได้ทำบาปอันร้ายแรงลงไปแล้ว ลูกไม่..”

“ไม่มีการอภัยอีกต่อไปแล้วลูกเอ๋ย!” พลันเสียงนุ่มทุ้มก็เปลี่ยนเป็นแข็งกระด้าง นัยน์ตาเปี่ยมเมตตากลับกลายเป็นสีเหลืองวาวเหมือนกับดวงตาของงู ไฟไร้ที่มาลุกไหม้ไบเบิ้ลในมือจนกลายเป็นตอตะโก บาทหลวงแสยะยิ้ม แล้วเธอก็มองเห็นเขี้ยวอันแหลมคมในปากของเขา “แกจะต้องตกนรกหมกไหม้ชั่วกัลปาวสาน! นรกเท่านั้นคือปลายทางของแก! พระเจ้าก็ช่วยแกไม่ได้! แกหนีข้าไม่พ้นหรอก!”

ณ เวลานั้น มิเรียมหวาดกลัวจนหัวหด ร่างบอบบางถอยหนีจากสิ่งน่ากลัวตรงหน้าจนล้มกลิ้งไปบนพื้นเปื้อนเลือด เสียงหัวเราะอันชั่วร้ายดังไล่มาพร้อม ๆ กับเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ย่ำมาใกล้ มันฟังดูเหมือนฝีเท้าของสัตว์มีกีบมากกว่าจะเป็นฝีเท้าของคน ทำให้เด็กสาวต้องรีบตะกายหนีอย่างสุดชีวิต บางอย่างในความคิดกำลังร้องเตือนแก่เธอว่าอย่าให้มันจับตัวเธอได้เป็นอันขาด

แต่เพียงแค่ชั่วพริบตา ปีศาจก็หายไป บ้านทั้งหลังก็หายไป ทุกอย่างหายไปแล้ว สิ่งที่อยู่ในสายตาของเธอคือทุ่งหญ้าเขียวขจี เสียงลำธารไหลแว่วดังเข้ามาในหู เธอหันไปมองตามเสียง พบกับลำธารที่มีน้ำใสสะอาด และที่ฝั่งตรงข้ามของลำธารนั้นมีป่าไม้อุดมสมบูรณ์ ออกดอกผลบานสะพรั่งงดงาม ส่งกลิ่นหอมจำเริญใจลอยมาตามอากาศ

มิเรียมขมวดคิ้ว รู้สึกคุ้นเคยกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าเหลือเกิน แล้วเธอก็ตระหนักได้ในที่สุดว่าที่นี่คือที่เดียวกับลำธารของโลว์แลนด์ที่เธอต้องไปตักน้ำอยู่เป็นประจำ เพียงแต่ว่าตอนนี้มันไม่ได้แห้งแล้งอีกต่อไปแล้ว

ในป่าใหญ่นั้นเธอได้เห็นบางสิ่งกำลังเคลื่อนไหว ผ่านแมกไม้เขียวชอุ่มแล้วโผล่มายังลำธาร มันคืองูสีดำตัวใหญ่ มันชูคอขึ้นแล้วจ้องมองเธอจากอีกฟากของลำธารด้วยดวงตาสีเหลืองของมัน ก่อนที่มันจะเลื้อยลงสายน้ำเชี่ยวกรากข้ามฝั่งมายังเด็กสาว มิเรียมกลัวเหลือเกินว่าสัตว์มีพิษตัวนี้จะเข้ามากัดเธอ เธอพยายามจะถอยหนีแต่กลับคล้ายว่ามีบางสิ่งตรึงรัดร่างเอาไว้ ไม่อาจหนีไปได้อีก

ครั้นแล้วเจ้างูนั่นก็มาถึงเธอจนได้ มันเลื้อยเข้าล้อมตัวเธอเอาไว้ ใช้ลำตัวยาวเหยียดพันไปรอบตัวเด็กสาวอย่างเชื่องช้า ดูราวกับอสรพิษตั้งใจจะกลืนกินเธอเป็นอาหาร สัมผัสเย็นลื่นจากเกล็ดดำมะเมื่อมทำให้มิเรียมตัวสั่นด้วยความกลัว แต่ในท้ายที่สุดแล้วมันก็ไม่ได้กินเธออย่างที่คาดคิดไว้ หางของมันชูบางสิ่งขึ้นมาตรงหน้าเด็กสาว สิ่งที่มันนำติดตัวมาด้วยตั้งแต่ต้น เสมือนว่าเป็นของขวัญที่มันมอบให้กับเธอ

สิ่งนั้นคือผลแอปเปิลสีแดง

มิเรียมรับสิ่งนั้นมาไว้ในมือ แล้วงูตัวใหญ่ก็คลายการรัดรึงตัวเธอในที่สุด มันเลื้อยมาชูงอตรงหน้าเธอ สายตาของสัตว์เลือดเย็นแสนอันตรายจ้องมาที่เธอ พลันความคิดหนึ่งก็ดังขึ้นในหัว ‘กินมันสิ’ เสียงนั้นทั้งอ่อนทุ้มและทรงพลังเป็นอย่างยิ่ง เด็กสาวคล้ายตกอยู่ในห้วงภวังค์ อ้าปากกว้างก่อนจะกัดลงไปที่แอปเปิลสีแดงลูกนั้น

รสชาติของมันเหมือนกับเลือด

รสชาติคาวจัดชวนให้เด็กอยากอาเจียนเหลือเกิน มิเรียมพ่นสิ่งที่อยู่ในปากออกมาในทันใด แล้วเธอก็พบว่าในมือของเธอไม่ใช่แอปเปิลอีกต่อไปแล้ว หากแต่เป็นหัวใจมนุษย์ที่ยังคงเต้นระริกอยู่ต่างหาก เด็กสาวกรีดร้องออกมาในที่สุด โยนหัวใจทิ้งด้วยความขยะแขยงอย่างเหลือทน

แล้วตอนนั้นเองงูดำก็ส่งเสียงฝ่อออกมา ก่อนจะอ้าปากเผยเขี้ยวแหลมคมแล้วพุ่งกระโจนเข้ามากัดเธอทันที และในทันทีที่คมพิษเจาะเข้าสู่ร่างกาย ความชาหนึบก็ปรากฏแผ่กว้างไปทั่วทุกส่วน ไม่แม้แต่จะรู้สึกเจ็บเลยด้วยซ้ำ ร่างของเด็กสาวล้มลงไปบนพงหญ้าสีเขียว ไม่มีงูอีกต่อไปแล้ว เบื้องหน้าเธอมีเพียงแค่ท้องฟ้าสีแดงฉานและดวงดาวกำลังส่องแสงระยิบระยับอย่างสวยงาม

ทำไมท้องฟ้าถึงกลายเป็นสีแดงกันนะ เธอคิดอย่างเคลิบเคลิ้มเมื่อได้จ้องมองผืนฟ้ากว้างใหญ่ รู้สึกสบายตัวอย่างประหลาดจนต้องยิ้มออกมา กลิ่นกำยานหอมฉุนลอยเข้าจมูกพาให้มึนเมาอย่างบอกไม่ถูก เด็กสาวนอนแผ่หลาบนผืนหญ้านุ่มนิ่ม ผ่อนคลายเสียจนไม่อยากจะลุกขึ้นเลยแม้แต่น้อย

แล้วทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงมือของใครบางคนแตะต้องร่างกายของเธอ มือนั้นหยาบกร้านและอุ่นจัดจนเหมือนกับไฟอ่อน ๆ แต่ไม่ได้ทำให้รู้สึกปวดแสบปวดร้อนแต่อย่างใด แสงดาวบนฟ้าบิดเบี้ยวพร่ามัวจนมิเรียมต้องกะพริบตาถี่รัว และเมื่อลืมตาได้อย่างแจ่มแจ้งอีกครา เธอก็ไม่พบท้องฟ้าแล้ว แต่กลับพบดวงตาคู่หนึ่งแทน ดวงตาสีเหลืองเฉกเช่นอสรพิษ ความอุ่นจัดเข้าแนบชิดครอบคลุมเหนือร่างของเธอ และในที่สุดเด็กสาวก็หลับไปอีกครั้งหนึ่ง...

....................................

เสียงพูดคุยเหมือนกับเสียงแมลงวันที่ต่อมหึง ๆ อยู่รอบหน้า มันน่ารำคาญเสียจนมิเรียมจำต้องฝืนลืมตาตื่นในที่สุด ที่นี่ไม่ใช่ในบ้านหลังเก่าหรือในป่า แต่เป็นห้องนอนเก่า ๆ ที่ได้รับอภินันทนาการจากโบสถ์แห่งโลว์แลนด์ และที่อยู่ใกล้ ๆ เธอที่สุดในเวลานี้คือแม่ชีซาร่าและคริสติน่า ทั้งสองคุยกันอยู่จนกระทั่งสังเกตเห็นว่าเธอได้สติในที่สุด พวกเขาดูตกอกตกใจอย่างชัดเจน และแม่ชีซาร่าก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากถามคนแรกอย่างร้อนรน

“มิเรียม เป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

“ไม่ค่ะ” เด็กสาวตอบด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เธอพยายามดันตัวเองขึ้นมาแต่ก็ต้องล้มกลับไปนอนลงตามเดิมในทันทีเมื่อไร้เรี่ยวแรงในการพยุงตัวเองอย่างสิ้นเชิง เมื่อนั้นแหละที่ความปวดเมื่อยอย่างหนักได้ปรากฏขึ้น ยังกับว่าพึ่งไปวิ่งมาราธอนสักสิบกิโลเมตรอย่างไรอย่างนั้น มิเรียมนิ่วหน้าโดยทันทีด้วยความไม่สบายตัวอย่างยิ่ง

เกิดอะไรขึ้นกันนะ?

“เธอเป็นลมแดดนะสิ โชคดีนะที่เป็นลมไปตรงกลางหมู่บ้านพอดี ชาวบ้านเลยช่วยพาเธอมาส่งที่โบสถ์” แม่ชีซาร่าไขข้อข้องใจให้ในที่สุด หล่อนส่ายหน้าเมื่อเห็นว่าเด็กสาวพยายามจะลุกจากเตียงอีกครั้ง “ไม่ต้องฝืนตัวเองหรอกมิเรียม นอนพักต่อสักหน่อยเถอะจะได้ดีขึ้น ตอนนี้ซิสเตอร์ชีอันนาทราบเรื่องแล้ว ท่านยินดีให้เธอพักผ่อนจนกว่าจะหายดี ฉะนั้นไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องงานหรือเรื่องการเรียนหรอก คริสติน่าจะคอยดูแลเธออีกแรงจนกว่าเธอจะแข็งแรงนะ”

คริสติน่าพยักหน้ารัว ๆ ราวกับต้องการยืนยันคำพูดของแม่ชีซาร่า มิเรียมจึงถอนหายใจก่อนจะยอมอยู่เฉย ๆ ในที่สุด “ฉันสลบไปนานแค่ไหนคะ”

“สองวันเต็มเลยล่ะจ้ะ” แม่ชีซาร่าตอบ หล่อนลูบหัวโนวิชสาวบนเตียงเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าคริสติน่าแวบหนึ่ง แล้วจึงพูดต่อ “งั้นเราทั้งคู่คงไม่รบกวนเวลาของเธอแล้วล่ะ หลังจากเสร็จกิจธุระในฐานะโนวิชแล้ว คริสติน่าจะกลับเข้ามาดูแลเธอเอง ระหว่างนี้เธอก็พักผ่อนให้เต็มที่นะ”

กล่าวจบหล่อนก็ส่งยิ้มอย่างมีเมตตาให้ก่อนจะเดินออกไป และตามด้วยคริสติน่า ซึ่งได้หันมามองเธออย่างเป็นห่วงอยู่ชั่วครู่ก่อนจะออกไปจนพ้นสายตา ความเงียบกลับคืนมาอีกครั้งเมื่อไม่มีใครอยู่ในห้องอีกต่อไปแล้วนอกจากเธอ มิเรียมลองขยับร่างกายตัวเองอีกครั้ง แล้วพบว่าเรี่ยวแรงเธอน้อยนิดอย่างเหลือเชื่อ อดนึกประหลาดใจกับความอ่อนแออย่างกะทันหันของตนไม่ได้ ที่ผ่านมาเด็กสาวนับได้ว่ามีร่างกายแข็งแรงตลอด เพราะต้องออกแรงทำงานเยอะตั้งแต่ยังเล็ก จึงไม่เคยล้มป่วยเลยสักครั้งเดียว นี่จึงนับได้ว่าเป็นการป่วยอย่างจริงจังครั้งแรกในชีวิตเลยด้วยซ้ำ

แล้วความคิดก็หวนกลับมาถึงความฝันที่พึ่งได้ฝันไปในช่วงสิ้นไร้สติ เธอรู้ดีว่านั่นเป็นฝันร้ายอย่างน่ากลัว แต่กลับจำอะไรเกี่ยวกับความฝันไม่ได้เลย มันเหมือนกับเศษชิ้นส่วนของแก้วกาแฟที่แตกกระจายบนพื้น เห็นชัดแค่ชิ้นใหญ่ ๆ ในขณะที่ชิ้นเล็กชิ้นน้อยกระจัดกระจายฝังตัวบนพรมหนา และถ้าหากไม่ระมัดระวังมันก็จะทิ่มตีนคุณเข้าอย่างจังโดยไม่รู้ตัว ซึ่งมิเรียมก็พยายามควานหาเศษแก้วอย่างตั้งใจ แต่กลับไม่พบสิ่งใดสักที

ในท้ายที่สุดเธอก็ยอมแพ้เมื่อความง่วงงุนเข้าจู่โจมอีกครั้ง ทั้งที่พึ่งตื่นนอนไปไม่นานแท้ ๆ แปลกชะมัด นั่นเป็นความคิดสุดท้ายก่อนที่เธอจะลอยละล่องเข้าสู่การหลับใหลในที่สุด และครั้งนี้เธอไม่ได้ฝันอีกต่อไป ไม่มีสิ่งใดน่ากลัวโผล่มาให้เห็น เป็นการนิทราที่สงบที่สุดที่เด็กสาวได้รับนับตั้งแต่มาอยู่ที่นี่

....................................

อาการเจ็บป่วยของมิเรียมไม่ได้ดีขึ้นแต่อย่างไร ซ้ำยังคล้ายว่าจะแย่ลงไปด้วยซ้ำ

เด็กสาวน้ำหนักลดลงไปมากโขในระยะเวลาไม่กี่วัน แม้จะเป็นคนที่มีรูปร่างผอมอยู่แล้วแต่ยามนี้กลับผอมสูบบักโกรกผิดหูผิดตา และนอกเหนือจากน้ำหนักที่ลดอย่างแปลก ๆ แล้ว เธอยังรู้สึกโหยหิวอยู่ตลอดเวลา หิวมากเสียจนบางทีก็คิดอยากจะแทะเนื้อไม้จากขาเตียงของตัวเองมากินเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่แม้ว่าจะกินอาหารไปมากแค่ไหน ก็ดูเหมือนสารอาหารเหล่านั้นไม่ได้เข้าสู่ร่างกายเลยแม้แต่น้อย

ความประหลาดอีกอย่างหนึ่งคืออาการแพ้สร้อยคอตัวเอง มิเรียมค้นพบเรื่องนี้ในตอนที่ตัวเองสวมใส่สร้อยคอไม้กางเขน อันเป็นเครื่องประดับประจำตัวที่ถูกแจกจ่ายให้กับโนวิสใต้สังกัดของซิสเตอร์อันนา ซึ่งในทันทีที่สร้อยเส้นนั้นคล้องอยู่ในคอ ความรู้สึกปวดแสบปรากฏขึ้นฉับพลันจนเด็กสาวต้องรีบถอดทิ้ง แล้วจึงได้พบว่ารอบคอของเธอบัดนี้เด่นชัดด้วยรอยแดงน่ากลัวเป็นรูปสร้อยคอไม้กางเขนที่พึ่งสวมไปเมื่อสักครู่ อาการเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นแก่เธอมาก่อน สุดท้ายสร้อยกางเขนจึงถูกเก็บใส่ลิ้นชักและไม่เคยถูกหยิบขึ้นมาอีกเลย

การนอนหลับไม่สนิทก็นับเป็นความผิดปกติที่เกิดขึ้นด้วย เมื่อเด็กสาวรู้สึกถึงความอึดอัดที่ก่อตัวขึ้นอย่างไม่มีที่มาที่ไปอยู่ภายในตัวเธอเอง เป็นความอึดอัดที่อธิบายไม่ถูก และทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัวแม้แต่น้อย จนพาไม่นอนไม่เต็มอิ่มไปด้วย เสมือนมีบางสิ่งกระตุ้นให้เธอต้องลืมตาตื่นในทุกครั้งที่นาฬิกาลูกตุ้มโบราณในโบสถ์ส่งเสียง ‘ตึง ตึง ตึง’ แจ้งเตือนเวลาที่ผ่านพ้นไปในทุกชั่วโมง มิเรียมจึงได้แต่หลับ ๆ ตื่น ๆ ทุกค่ำคืนไปจนถึงเช้า เป็นเช่นนี้อยู่ตลอดจนเริ่มชินชาขึ้นมาบ้าง ไม่มีอีกแล้วนิทรารมย์แสนสงบที่เคยได้รับมาเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ แต่อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ฝันร้ายถึงปีศาจน่ากลัวอีก ซึ่งก็นับว่าดีมากแล้ว

เหล่าโนวิสร่ำลือกันไปว่ามิเรียมป่วยเป็นโรคประหลาดที่รักษาไม่หาย และอาจต้องตายในเวลาไม่นานนัก บ้างก็ลือกันไปใหญ่โตว่าเธอติดเชื้อโรคระบาดอะไรสักอย่าง จึงกลายเป็นว่าไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เด็กสาวเลยแม้แต่คนเดียว และในเวลาไม่นานเธอก็ถูกจับย้ายให้มาอยู่คนเดียว แม้จะได้รับเหตุผลง่าย ๆ ว่าเพื่อให้พักผ่อนอย่างสบายขึ้น แต่อันที่จริงเธอรู้ดีว่าการถูกย้ายออกจากห้องนอนรวมเป็นไปเพื่อความสบายใจของคนอื่น ๆ ต่างหาก

เธอได้ที่อยู่ใหม่เป็นห้องคับแคบที่ครั้งหนึ่งคงเคยเป็นห้องเก็บของมาก่อน มันเป็นห้องที่ไม่มีแม้กระทั่งหน้าต่างด้วยซ้ำ มีเพียงประตูเข้าออกทางเดียวเท่านั้น ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าห้องนี้เป็นห้องนอนหากข้างในไม่มีเตียงเล็ก ๆ ตั้งเอาไว้ กับโต๊ะไม้ผุพังริมหัวเตียงที่มีกระจกบานเก่ากับเชิงเทียนเกรอะน้ำตาเทียนวางไว้ด้านบนพอไม่ให้ดูโล่งมากเกินไปนัก

อันที่จริงเมื่อมองดูดี ๆ แล้วมันดูเหมือนกับคุกเล็กที่ไม่มีประตูล็อกเสียมากกว่า มิเรียนคิดเช่นนั้น

คริสติน่าและแม่ชีซาร่าเป็นเพียงคนสองคนที่แวะเวียนเข้ามาเยี่ยมอยู่เป็นประจำ ไม่ได้แสดงออกว่ารังเกียจดั่งเช่นที่คนอื่นเป็นกัน โดยเฉพาะแม่ซีซาร่าที่มักจะมาเยี่ยมพร้อมของกินที่ติดไม้ติดมือมาด้วย เพราะมิเรียมไม่ได้รับอนุญาตให้ร่วมโต๊ะอาหารกับโนวิสคนอื่น ชีวิตของเด็กสาวในระยะหลังจึงวนเวียนอยู่แค่ภายในห้องคับแคบนี้ กิน นอน ตื่น สลับกันไป เป็นช่วงชีวิตที่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายและไม่เข้าใจอย่างยิ่ง—ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเธอกันแน่

มิเรียมยืนอยู่หน้ากระจกตั้งโต๊ะ จ้องมองสภาพน่าอดสูของตัวเองที่สะท้อนผ่านบานกระจกขุ่นมัว เธอเห็นเด็กผู้หญิงรูปร่างผอมแห้ง ผิวกายซีดเซียวเหมือนไร้เลือด และใต้ตาดำคล้ำโหลลึก ดูยังไงก็คล้ายกับศพที่ยังมีลมหายใจ สิ่งที่งดงามเพียงหนึ่งเดียวคือเรือนผมสีบลอนด์สตรอเบอร์รี่ เส้นผมคือสิ่งที่สวยที่สุดในร่างกายเธอเสมอ เด็กสาวรู้ดีในข้อนี้ ใคร ๆ ก็ชมทุกครั้งที่ได้เห็นผมของเธอ ‘โอ้ เด็กคนนี้มีผมที่สวยมาก’ พวกเขาไม่เคยพูดอะไรถึงเธอเลยนอกจากเรื่องผมอย่างเดียว เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้คนทั่วไปจดจำเธอได้ นอกไปจากหน้าตาอันจืดชืดที่มองผ่านแค่สามนาทีก็สามารถลืมไปได้ง่าย ๆ

เด็กสาวแตะมือที่ใบหน้าทรุดโทรมของตัวเอง ครุ่นคิดถึงสารพัดข่าวลือที่ได้ยินจากโนวิสคนอื่น บางทีสิ่งที่พวกเขาพูดอาจจะเป็นจริงก็ได้ เธอกำลังเป็นโรคร้ายแรงบางอย่าง และจะตายในอีกไม่กี่วันหลังจากนี้ จบสิ้นความทรมานบนโลกใบนี้ ไม่แน่ว่าความตายอาจมาเยือนตอนเธอกำลังอยู่ในช่วงหลับ ๆ ตื่น ๆ แล้วพาเธอเข้าไปสู่นิทรายาวนานอันเป็นนิรันดร์ โดยไม่ต้องมีการสะดุ้งตื่นยามราตรีอีกต่อไป หรือไม่ก็มันอาจจะมาตอนเธอกำลังเดิน จู่โจมฉับพลันจากเงามืดไม่ให้รู้ตัว เหมือนสัตว์ร้ายโจมตีเหยื่อ ตะครุบเธอด้วยอุ้งมือใหญ่ให้เธอล้มกลิ้งไปกับพื้น แล้วครอบคลุมร่างกายเธอด้วยความดำมืด ฉุดกระชากเหยื่อแสนโอชะไปสู่โลกหลังความตายในที่สุด มีหลากหลายวิธีการสำหรับความตาย และสิ่งที่มนุษย์ทำได้คือการ ‘รอ’ เท่านั้น

แต่มิเรียมไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เธอรอคือความตาย หรืออะไรที่เลวร้ายกว่านั้นกันแน่

บางสิ่งบางอย่างกำลังกรีดร้องบ้าคลั่ง ส่งเสียงเตือนให้รู้ถึงภัยที่กำลังจะมาถึง เหมือนกับเสียงหวูดเตือนภัย ความรู้สึกที่โผล่มาอย่างกะทันหันแบบเดียวกับก่อนที่แม่จะลงมือตีเธอ มิเรียมใจหล่นไปที่ตาตุ่ม อันตราย มีอะไรสักอย่างจะเกิดขึ้นในไม่ช้านานนี้ ภัยร้ายกำลังจะมา เธอรู้สึกถึงมัน ชัดเจนแต่ก็ขุ่นมัวในเวลาเดียวกัน และไม่อาจอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

ฉับพลันประตูห้องก็เปิดออก และเสียงร้องก็เงียบลงไป

เบื้องหลังบานประตูเป็นแม่ชีอันนาและแม่ชีซาร่ายืนข้างกัน แต่สิ่งที่แปลกออกไปเห็นจะเป็นคนแปลกหน้าอีกหนึ่งคนที่มิเรียมไม่คุ้นเคย เขาเป็นชายวัยกลางคน ผิวคล้ำเข้มและผมขึ้นสีดอกเลา แต่งกายด้วยชุดที่ดูดีแต่ก็ยังถือว่าเก่าอยู่มาก เดาได้ว่าน่าจะเป็นใครสักคนหนึ่งจากในหมู่บ้านแห่งนี้

“มิเรียม” แม่ชีอันนาเอ่ยปากเป็นคนแรก น้ำเสียงนุ่มนวลกว่าปกติ หล่อนเดินเข้าไปใกล้โนวิสสาว ใกล้มากพอที่มิเรียมจะเห็นสายตาเวทนาจากหญิงสูงวัยกว่า ยามที่หล่อนได้มองสภาพย่ำแย่ของเด็กสาวเต็มสองตา “เธอเป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นมาบ้างไหม”

เด็กสาวพยักหน้าช้า ๆ แทนคำตอบ ก่อนจะหันไปจดจ้องชายแปลกหน้าอีกครั้งด้วยความสงสัย และแม่ชีซาร่าก็สังเกตได้ หญิงสาวจึงเป็นฝ่ายพูดบ้าง “ชายคนนี้ชื่อว่าคุณโทมัส เขาเป็นหมอประจำหมู่บ้านแห่งนี้มายาวนานมากแล้ว เราเลยขอให้เขามาช่วยดูอาการเธอนะ”

แม่ชีซาร่าหันไปพยักหน้าให้กับชายวัยกลางคน เมื่อนั้นเขาจึงยอมเข้ามาใกล้เธอ ก่อนจะส่งยิ้มมาให้จนเห็นรอยตีนกายับย่นเต็มไปหน้า

“ขออนุญาตนะครับ” เขาใช้นิ้วแตะเข้าที่ชีพจรของเธอ กดลงไปด้วยแรงที่ไม่หนักไม่เบา แล้วจึงเอ่ยปากถามอย่างเป็นการเป็นงาน “ก่อนหน้านี้มีอาการเป็นยังไงบ้างครับ”

มิเรียมย่นคิ้ว ขุดคุ้ยเอาความทรงจำเกี่ยวกับอาการป่วยอันประหลาดของตัวเอง ก่อนจะบอกแก่ผู้เป็นแพทย์ไป “จู่ ๆ ฉันผอมลงไปมาก แต่กลับรู้สึกหิวตลอดเวลา กินมากเท่าไรก็ไม่อิ่ม แล้วก็นอนไม่ค่อยหลับด้วยค่ะ รู้สึกอึดอัดเหมือนมีอะไรอยู่ข้างในตัวก็ไม่รู้” เธอหลีกเลี่ยงที่จะบอกถึงอาการแพ้สร้อยไม้กางเขนของตัวเองให้หมอฟัง เพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดออกไปดีไหมในเมื่อห้องนี้ยังมีแม่ชีทั้งสองคนอยู่ด้วย

ถึงตรงนี้ชายผู้นั้นก็ขมวดคิ้วบ้าง เขาจัดการใช้มืออีกข้างกดไปตามท้องของเธอโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว จนทำให้เด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่นานนักเขาก็ชักมือออกอย่างว่องไวประหนึ่งแตะต้องของร้อนก็ไม่ปาน ความลนลานฉายชัดในแววตาชั่วขณะหนึ่ง และนั่นก็ชัดเจนมากพอที่มิเรียมจะสังเกตเห็นได้ชัดเจน

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” เด็กสาวถามในทันที ไม่รู้เหตุใดถึงรู้สึกไม่ค่อยไว้วางใจกับท่าทางแปลก ๆ ของหมอคนนี้พิกล

ชายวัยกลางคนไม่ได้ให้คำตอบในทันที เขาหันไปล้วงเอาไฟฉายจากในย่ามของตัวเองขึ้นมา ก่อนปุ่มเปิดก่อนจะหันมาบอกกับเธอว่า “อาจจะแสบตานิดหนึ่ง แต่ทนเอาหน่อยนะครับ” พูดเพียงเท่านั้นอีกฝ่ายก็ใช้นิ้วโป้งดึงเปลือกตาของเธอขึ้น ก่อนที่แสงสีเหลืองเจือส้มจากกระบอกไฟฉายจะสาดเข้ามาในม่านทัศนียภาพ เกิดเป็นแสงสว่างวาบจนมองไม่เห็นอะไรไปชั่วขณะ

 ในช่วงเวลานั้น แสงสีเหลืองส้มทำให้เธอนึกไปถึงกองไฟขนาดใหญ่ในความฝันครั้งเก่า เธอมองเห็นเงาทะมึนดำมืดที่ดำรงอยู่ท่ามกลางไฟอันสว่างจ้า สงบนิ่งและสง่างาม นัยน์ตาเหลืองวาวจ้องมาที่เธออย่างไม่วางตา เสียงกระซิบไม่ได้ศัพท์อื้ออึ้งอยู่ในหู 

ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติอีกครั้งในยามที่ผู้เป็นแพทย์กดปิดแสงไฟฉายของตน มิเรียมใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งกว่าจะปรับสายตาให้กลับมาเป็นปกติ และไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาการตาลายชั่วคราวหรืออย่างไรกันแน่ เด็กสาวเห็นว่าสีหน้าของหมอดูมีความปีติยินดีอย่างน่าประหลาด แต่เมื่อกะพริบตาอีกที สีหน้าของอีกฝ่ายก็กลับกลายเป็นเคร่งขรึมจริงจังแทน

ความเงียบก่อเกิดขึ้นชั่วอึดใจ ชายวัยกลางคนถอนหายใจ คล้ายกับว่าดูหนักใจเป็นอย่างยิ่ง เขาไม่ได้มองหน้าเด็กสาวอีกแล้ว แต่เลือกที่จะหันไปสบตากับแม่ชีอันนาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แทน

“ผมคิดว่านี่เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมาก ผมไม่เคยพบเจอลักษณะอาการเช่นนี้จากผู้หญิงคนไหนที่ผมเคยตรวจมาก่อน มันเป็นอะไรที่ชัดเจนเป็นอย่างมาก ชัดเจนจนผมไม่อยากจะเชื่อด้วยซ้ำ”

“หมายความว่ายังไงกันคะ” แม่ชีอาวุโสเร่งรัด แสดงความร้อนรนอย่างชัดเจนหลังจากได้ฟังคำพูดกำกวมจากชายเพียงหนึ่งเดียวในห้องนี้ ผู้เป็นหมอถอนหายใจอีกคำรบ ถึงตรงนี้มิเรียมเริ่มจะใจคอไม่ดีขึ้นมาเสียแล้ว ลางสังหรณ์กำลังร้องเตือนว่าสิ่งที่หมอจะพูดหลังจากนี้ย่อมไม่ใช่เรื่องดีแล้ว

ซึ่งสิ่งที่เธอคาดเดาไว้ก็ไม่ผิดแต่อย่างใด

“ผมคิดว่าเธอกำลังตั้งท้องอยู่ครับ”

____________________

---

[1] แม่พระแห่งลูร์ด (Our Lady of Lourdes) เป็นหนึ่งในสมัญญาพระนางมารีย์พรหมจารี มาจากการประจักษ์ของพระแม่มารีย์ต่อเด็กหญิงแบร์นาแด็ต ซูบีรู เมืองลูร์ด ประเทศฝรั่งเศส โดยแม่พระแห่งลูร์ดมักจะถ่ายทอดออกมาเป็นรูปวาดและรูปปั้นของพระนางมารีย์ที่กำลังสวดภาวนา

Talk:จริงๆตั้งใจว่าจะดองไว้ก่อนเพื่อไปแต่งอีกเรื่องให้เสร็จ แต่พอดีมีคนเรียกร้องมาเลยแอบมาลงให้เงียบๆ แต่เดี๋ยวก็จับกลับเข้าโหลดองเหมือนเดิม 555 รอหน่อยล่ะกันนะ ไว้ว่างจริงๆจะมาต่อเรื่องนี้ให้เสร็จแน่นอน

เรฟในตอนนี้มาจากฉากนี้ในหนัง Rosemary's Baby ครับ ซึ่งใช้เวลานานมากกว่าจะเขียนออกมาได้ พยายามแฝงนัยยะไว้ในความฝัน เนื้อหาอาจจะดูรุนแรงนิดหนึ่งต้องขออภัยด้วย

TB