รักใสใสของเทอกับรักนิรันทร์ของหนุ่มสุดฮอต

ลำดับตอนที่ #2 : !!!รู้จักกันซึ่งกันและกัน!!!

ตอนนี้ ฉันอยู่ที่ชานเมืองเล็กที่มี้  แต่ธรรมชาติแล้ว  ฉันคงจะคิดถึงเจ้าเซียบและพ่อกับมากน่าดู

\"ลูกจ้ะรักษาตัวนะ  พ่อกับแม่ไปแล้วคงไม่มีใครมาคอยดูแลลูกอย่างพวกเรานะจ้ะ  อย่าไว้ใจใครนะจ้ะ  อ่ะนี่แหละที่พักลูก  ส่วนนี่มือถือของลูกนะ\"

\"เอ๊ะ  ให้ทำล่ะคะ  ก็อามิมีอยู่แล้วนี่คะ? \"

\"อ้าวนี่มันเกาหลีนะจ้ะ  แม่เลยซื้อมาให้ตอนอยู๋สนามบินรุ่นใหม่ล่าสุดเลยแหละ  งั้นแม่ต้องไปก่อนแล้วนะเดี๋ญวจะไม่ทันเที่ยวบินที่สอง บ๊ายบายจ้ะ\"

อืม ฉันคิดว่าฉันคงจะทำใจได้แล้วล่ะ  ก็นะฉันสุขภาพไม่ดีนี่นา  ฉันจึงมองที่อยู่บนกระดาษที่  แม่ส่งมาให้จากนั้นฉันก็กลับหลังหันและเริ่มต้นใช้ชีวิตใน  ชานเมืองที่มีแต่ธรรมชาติแต่ทว่า  เทื่อฉันหันหลังกลับนี่ล่ะสิมีคนขับจักยานมาชนฉันจนล้ม  แต่ก็ยิ่งซวยที่หัวฉันนั้นไปกระแทกกับโขดหิน  และฉันก็ลืเห็นทุกอย่างมัวเหมือนสายตาฉันสั้นลง  แล้วฉันก็เห็นเงาคนเข้ามาเรียกฉันฉันพยายามดันตัวเองลุกขึ้นมาอย่างเต็มที่แล้วแต่ฉัน  ก็ขยับไม่ได้เลยฉันรูสึกหายใจไม่ค่อยออก  และในที่สุดฉันตาฉันก็ค่อยปิดทุกสิ่งทุกอย่างไป.........



และตอนนี้ฉันก็ได้กลิ่นแปลกๆที่ไม่ใช่กินบ้านเมือง แต่เป็นกลิ่นโรงพยาบาลฉันรีบลืมตาทันทีเมื่อรู้สึกตัว  แต่ฉันต้องตกใจมากไปกว่านั้นเมื่อมี



เสียงๆหนึ่งดีงขึ้นมา



\"ฝื้นแล้วเหรอ\"



ฉันต้องหูฝาดไปแน่นอนเลยO0O นั่นมันเสียงผู้ชายนี่นา



\"รู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วงเธอแค่ไหน เธอน่ะร่างกายไม่แข็งแรงเป็นคนอ่อนแอติดโรคง่ายแบบนี้ออกมาข้างนอกทำไมเนี่ย ไม่รู้จักรักตัวเองเลยรึงัย\"



นีเค้าเป็นใครเนี่ยฉันไม่รู้จักเลย แต่ฉันก็ยังไม่ได้เห็นหน้าเขาเลยเพราะยังคงปวดหัวกับการกระแทกอยู่แต่สิ่งที่ฉันเห็นนั้นก็คือเขา สวมสร้อย  



ไม้กางเขนตรงกลางฝั่งอัญมนีสีเขียวไว้และตรงหูเค้าก็เจาะหูหนึ่งรู



\"ขอโทษค่ะ\"



\"เอ้า นี่เธอไม่ใช่คนเกาหลีเหรอเนี่ย\"



\"ค่ะฉันเป็นคนญี่ปุ่นน่ะค่ะ\"



\"จริงเหรอ!!!\"



โอ๊ย แสบหูนะเนี่ยเป็นบ้ารึงัยนะนายนี่ เหมือนทำกับว่า ญี่ปุ่นเป็ฯโลกบนสวรรค์งั้นน่ะ



\"ขอโทษทีนะที่ฉันดีใจไปหน่อย\"



\"เอ๊ะ คุณหมายความว่างัยคะ?\"



อ่ะนะตอนนี้ฉันมองเห็นได้อย่างชัดเจนหน้าตาของเค้าหล่อมากผมเค้าสีน้ำตาลแดงตาสี ฟ้า เหมือนลูกครึ่งเลย



\"ก็ฉันเป็นลูกครึ่ง อเมกา กับญี่ปุ่นแต่ฉันมาอยู่ที่เกาหลีน่ะ\"



\"เหรอคะ\"



\"อื้ม พ่อแม่เธอคงเป็นญี่ปุ่นทั้งคู่สินะ เพราว่าทั้งผมทั้งตาเธอสีน้ำตาลเลยนี่นา\"



\"อื้ม ถูกต้องเลยแหละ แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้ออกจากโรงพยาบาลล่ะ\"



\"อ๋อ เย็นนี้อ่ะงั้นเดี๋ญวฉันกลับบ้านก่อนนะ อ้อ ฉันชื่อ เรียวนะ บาย\"



\"อื้ม\"



ไม่รู้สิแต่ฉันรูสึกว่าเวลาอยู่กับเรียวคุงแล้วฉันรู้สึกอบอุ่นจังแม้จะเพิ่งเคยเจอก็เถอะ









                                                                          ตอนนี้เวลา หนึ่งทุ่ม



เอ๋ ซอย ยี่สิบเก้างั้นก็ซอยนี้น่ะสิบ้านฉัน อ้อนี่งัยๆดีใจจังกระเป๋าก็หนักเหนื่อยก็เหนื่อย  ว้าวบ้านน่ารักจังเลย แม่นี่เข้าใจเลือกจัง เข้าบ้านดีกว่า



เรา   แต่ฉันก็ต้องช็อคมากเพราะเมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปก็เจอเรียวนั่งดูทีวีอยู่O0Oนี่มันอะไรกันเนี่ย







                      แหะๆขอจบแค่นะคะไปกินข้าวน่ะค่ะ อิอิอิ บายค่า