คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ทวีปอาเบดอร์ ตอนที่2.2
สัว์ประหลายัษ์ัวนี้มีลำัวที่ยาวและแ็แรเหมือนแมลปีแ็ นาอมันให่เท่าับรถบรรทุ ้านหลัอมันมีปีใสนาให่ที่้อนอยู่ใ้เปลือแ็ๆั้นนอนสามารถระพือไ้อย่ารวเร็ว มันสามารถบินไ้เล็น้อยเพราะมีนาที่ให่เ่นนี้ หัวอมันเป็นมนุษย์ที่บิเบี้ยวและน่าลัว มีผิวหนัที่หยาบร้านและเ็มไป้วยรอยแผลทั้ัว วาอมันเปล่ประายสีแาน ราวับะเผาผลาทุสิ่ที่มอเห็น ปาอมันมีฟันแหลมมหลายแถวที่สามารถัทะลุเหล็ไ้อย่า่ายาย แนาอมันมีรเล็บแหลมมที่สามารถีระาทุสิ่ที่วาหน้าไ้อย่า่ายาย าอมันมี้อ่อหลายุ ทำให้มันสามารถเลื่อนไหวไ้อย่ารวเร็วและยืหยุ่น แม้ะมีนาให่ แ่ารเลื่อนไหวอมันลับเียบเียบและรวเร็วเหมือนเา เราะอมันเป็นสีำมันวาวและแ็แรมา สามารถสะท้อนแรฟันอาบและเวทมนร์ ารโมีส่วนให่อลุ่มทหารไม่สามารถทำให้มันบาเ็บหนัไ้ แ่มีุอ่อนที่วาและ้อ่อบาุที่สามารถโมีไ้ เสียรีร้ออมันเป็นเสียแหลมเล็ที่ัและน่าลัว ทำให้ทุนที่ไ้ยินรู้สึหวาลัวและสั่นสะท้าน มันสามารถปล่อยสารพิษาปาและรเล็บอมัน ทำให้ลุ่มทหารที่โนสารพิษนี้อ่อนแอและเลื่อนไหว้าล
เอริระโนออาพุ่มไม้้วยวามเร็วที่น่าทึ่ ร่าอเาเลื่อนไหวอย่ารวเร็วและเียบเียบเหมือนเา าบในมืออเาเปล่ประายแสสีเินะที่เาพุ่รไปยัสัว์ประหลายัษ์ที่มีลำัวเป็นแมลสาบและหัวเป็นมนุษย์ ในเสี้ยววินาทีเอริใ้าบฟันไปที่้อ่ออาสัว์ประหลา เสียาบระทบับเราะแ็อมันั้อไปทั่วบริเว แ่้วยวามแม่นยำและวามเร็วอเอริาบอเาสามารถเาะทะลุเราะและทำให้สัว์ประหลาร้อำราม้วยวามเ็บปว สัว์ประหลาพยายามอบโ้มันใ้รเล็บแหลมมพุ่เ้าหาเอริ แ่เาหลบหลีไ้อย่ารวเร็วและล่อแล่ว เาระโึ้นไปบนหลัอมันและใ้าบฟันไปที่ปีใสนาให่อมัน ทำให้มันไม่สามารถบินไ้อี่อไป เอริไม่หยุเพียแ่นั้นเาใ้าบแทไปที่วาสีแานอมัน ระสุนาบแททะลุผ่านวาและเ้าไปในสมออมันสัว์ประหลาำรามเสียัรั้สุท้าย่อนที่ะล้มลับพื้น ท่ามลาเสียหายใหนัอเอริและเสียลมหายใสุท้ายอสัว์ประหลาบรรยาาศรอบ้าเ็มไป้วยาศพทหาร
หลัาที่เอริสัหารสัว์ประหลายัษ์ลไ้ เาหันลับมามอรอบๆสนามรบ ทหารทั้ลุ่มหมสิอยู่บนพื้น บานมีบาแผลลึารเล็บอสัว์ประหลา บานถูสารพิษทำให้หมสิและหายใลำบา านั้นเอริเห็นฮอร์ันที่ออาพุ่มไม้แล้วเินมาทาเา้าๆ
“นั้นมันัวบ้าอะไร!”
ฮอร์ันเอ่ยพลามอไปยัาศพอสัว์ประหลาและบริเวนรอบๆ เสียหายใหนัและเสียราเบาๆ อผู้บาเ็บัึ้นเป็นระยะๆ เอริและฮอร์ันเินผ่านอาศพที่ระัระายอยู่บนพื้นิน วาอพวเาไม่แสวามรู้สึใๆ ไม่มีวามเศร้า ไม่มีวามลัว หรือวามรัเีย พวเาเพียแ่้าวเิน่อไปอย่าไม่สนใ ในใอพวเาไม่มีวามิใๆ เี่ยวับผู้ที่เยมีีวิอยู่ในร่าเหล่านี้ สำหรับฮอร์ันและเอริที่มีประสบาร์โโนเหุาร์เหล่านี้ับเป็นเรื่อสามั เอริเินไปหาทหารนหนึ่ที่นอนหมสิ เาใ้ผ้าพันแผลาระเป๋าอเามับาแผลเพื่อหยุเลือไหล ทหารนนี้ใสุ่เราะสีำสนิและมีลวลายอัษรแปลๆหนึ่ัวลาุเราะ่าาทหารนอื่นๆ เามีเส้นผมสีน้ำาลใบหน้าที่อ่อนไวบ่บอถึายที่อายุยัไม่ถึเ์
“เายัเ็ ูเหมือนะเป็นนออำสั่ทหารในอ บาเ็บล้มายเยอะนานี้ไม่เป็นไรหาะสูหายเพิ่มอีน”
เอริล่าวบเาแบร่าอเ็หนุ่มในุเราะสีำที่บาเ็บไว้บนหลั ฮอร์ันที่ยืนูอยู่ไม่ห่าถามึ้น้วยวามสสัย
“นายะทำอะไร”
“ันะเอาเาไป้วย มันอาเป็นประโยน์ถ้าเรารัษาเาและเาฟื้น”
“แล้วไอ้ัวให่ที่นาย่ามัน”
“ไม่้อ แ่้อมูลที่เราส่ให้มอเวียนับเอลล่า พวเา็ไม่มีเวลาพัแล้ว”
ฮอร์ันมอูสัว์ประหลาที่าย้วยน้ำมือเอริ เา็อไม่ไ้ที่ะนำัวอย่าาาศพอมันลับไปให้เพื่อนอเาที่ยัทำานอยู่ที่ยานนอสเพอร์ี่ เพราะสัว์ัวนี้พวเาไม่เยเอมา่อน
เมื่อพวเามาถึเนินเาแถบายฝัุ่ที่พวเาเยนำยานมาลอ ฮอร์ันมอไปทาทิศะวันและเห็นถ้ำนาเล็ที่่อนอยู่หลัพุ่มไม้หนา
"เอริ เราวรพัที่นั่น”
ฮอร์ันล่าวพร้อมี้ไปที่ถ้ำ
"มันอาเป็นที่ปลอภัย เราไปรัษาเานี่ที่นั้นเถอะ”
เอริพยัหน้าและเินามฮอร์ันไปยัถ้ำ เมื่อเ้าไปในถ้ำพวเาพบว่า้านในเป็นทาัน แ่มีพื้นที่เพียพอสำหรับารพัผ่อน เอริวาเ็หนุ่มลบนพื้นหินเย็นๆและเริ่มรวสอบบาแผลอเา
“เรา้อรอาริ่อามอเวียนและเอลล่า”
ฮอร์ันล่าวะุไฟเพื่อให้วามอบอุ่น
“หวัว่าพวเาะิ่อับมาเร็วๆ”
ภายในป่าที่เยเิาร่อสู้อันุเือ ปราทหารลุ่มหนึ่ำนวนสี่สิบนเินเ้ามาอย่าระมัระวั พวเาเห็นาศพระัระายอยู่ทั่วพื้นิน บาศพยัถืออาวุธแน่นในมือและมีสัว์ประหลาัวให่ที่นอนายอยู่ลาสนามรบ ร่าอมันถูแท้วยาบนเลือไหลนอพื้น ท่ามลาทหารเหล่านั้นมีายหนุ่มนหนึ่สวมเราะป้อันสีำ เามีใบหน้าที่ล้ายับเ็หนุ่มที่อีริ่วยเหลือ เาือหัวหน้าอทหารลุ่มนี้และเหมือนเาำลัมอหาอะไรบ้าอย่า
“้นหาทุอทุมุม!”
ายหนุ่มสั่าร้วยเสียที่หนัแน่น
“หาน้อายอ้าให้เอ ไม่ว่าะเป็นหรือาย!”
ทหารทุน่าแยย้ายันไปามำสั่ พวเา้นหาทุพุ่มไม้ ทุ้นไม้ และทุาศพที่พบเอ วามเียบสัอป่าถูทำลาย้วยเสียฝีเท้าและเสียระิบอทหารที่พยายามหาเ็หนุ่มผมสีน้ำาล ในะที่าร้นหาำเนินไป ายหนุ่มในเราะสีำยัยืนอยู่ลาสนามรบ เามอไปรอบๆ้วยวามหวัและวามัวลในใ เารู้ีว่าารหาน้อายอเาในสถานที่ที่เ็มไป้วยวามายและวามโหร้ายเ่นนี้ไม่ใ่เรื่อ่าย
ในยาม่ำืนที่เียบสบ เอริและฮอร์ันนั่อยู่รอบอไฟที่่อึ้นภายในถ้ำ เสียไฟแเปรี๊ยะๆส่อสว่าไปทั่วบริเวทำให้เาอพวเาเ้นระบำบนผนัถ้ำ วามปลอภัยในที่พัพิั่วราวนี้ยัมีร่าอเ็หนุ่มที่นอนยัไม่ไ้สิ เอริมอไปที่เปลวไฟและพูึ้น
“นายรู้สึไหมว่าที่นี่มีบาอย่าแปลๆ แรโน้มถ่วูเหมือนะเปราะบาว่าปิ”
ฮอร์ันพยัหน้าเาำมือและไปที่ผนัถ้ำเบาๆ
“ใ้ รู้สึเ่นัน ันรู้สึว่าพละำลัอันแ็แร่ึ้น และันสามารถระโไ้สูึ้นว่าที่เย”
เอริยิ้มและมอไปทาผนัถ้ำที่ฮอร์ัน ปราว่าแผ่นหินเิรอยร้าวเล็ๆ
“บาทีอาเป็นเพราะเ์บาอย่าอาววนี้”
ฮอร์ันหัวเราะเบาๆ
“ไม่ว่าะเป็นอะไร็าม สำหรับพวเรา็ถือว่าเป็นผลี”
พวเานัุ่ยัน่อไปในบรรยาาศที่ผ่อนลาย เสียลมพัผ่านปาถ้ำเบาๆ ะเียวันที่ำไล้อมืออเอริเิเสียิ๊ๆเบาๆ เป็นสัาอมอเวียนที่ิ่อมา
“หมอพวนี้ทำันแทบบ้าเลยว่ะ พวนาย...น...เป็นยะ..บ้า”
“่อนสัาะัารีบๆพูเถอะ”
“เอลล่าเธอทำอะไรพวนายรู้หรือเปล่า เธอ…………………”
“สัาแย่มามอเวียน ันไม่ไ้ยินที่นายพู เธอทำอะไรหรอปลอภัยใ่ไหม”
“ปลอภัย แ่ถ้าพวนาย………….ะ็อไปเลย”
แล้วสัาเสียอมอเวียน็าหายไป ฮอร์ันมวิ้ว้วยวามมึนหาให้เาสันนิษานเอลล่าทำอะไรแปลๆับานวิัยอเธอ
สามารถอมเมน์ิมไ้ และให้ำลัใผู้แ่้วยารไล์ ้วยน่ะ
หาท่านผู้อ่านเิวามสสัยอะไรสามารถอมเมน์มาถามไ้
ความคิดเห็น