เฉิ่มร้ายนายวิศวะตัวเเสบ

เเสงสีเสียงจากผับชื่อดังในวันศุกร์สุดสัปดาห์ของเหล่านักศึกษาที่จะมาร้องเพลง เต้นกระจายหลังผ่านอาทิตย์ทรหดของการเรียน

กลุ่มผู้ชายที่รวมกันประมาณหกกว่าคนเดินมานั่งลงบนเก้าอี้บุนวมอย่างดีบ่งบอกว่าพวกเขาเป็นลูกค้าวีไอพี

แก๊งชายโสดเรียกหาเมนูอาหาร สั่งมากินกับเหล้า

"รามมึงกินไร สั่งเลยคืนนี้กูเลี้ยง"เหนือนที(เหนือ-นะ-ที)บอกเพื่อน

"อืม..."ปากก็ว่าแต่สายตานิ่ง ๆ นั้นเริ่มจ้องออกไปโต๊ะตรงกันข้ามที่ห่างกันเกือบ ๆ สี่เมตร

ชายวัยกลางคนแต่หน้าฝรั่งกำลังใช้มือของตัวลูบแขนขาว ๆ เกือบซีดของสาวที่เขารู้คุ้นหน้าอยู่...

จะใช่ไหมว่ะ(●__●)

"Excuse me, l'm going to the bathroom."การสื่อภาษาอังกฤษที่ได้มาจากที่เรียนเอกอังกฤษทำให้มีแขกขอตัวเธอจากเจ๊นุชเจ้าของผับดัง

"Sure,but not for long,my honey."

"Yes, Thanks."หลังพ้นสายตาที่ส่งมาหวานอย่างผู้ชายเจ้าชู้จากคุณมาร์ค นางสาวเพทรานักศึกษาปีสุดท้ายก็กระชับกระเป๋าสะพายผ้าของตัวเองแล้วออกตัวเดินอย่างรวดเร็ว

"เหนือ..."เหนือนทีหันกลับมาหาคนที่เรียก เลิกคิ้ว

"กูไปห้องน้ำน่ะ อาจจะไม่กลับมา"

"ไรหว่า...กูอุตส่าห์เลี้ยงมึงทั้งที กว่าจะมีเวลาว่างช่วงนี้ก็ปีสุดท้ายเตรียมจบอีก"ไม่ทันที่จะบ่นจบคนบอกก็ลุกหยิบเสือนอกแล้วเดินดิ่งไปทางห้องนํ้า

"เพื่อนรามแม่งเมินกันได้ลง"เหนือต่อว่าเพื่อนที่ลับตาไปแล้วหันไปซดเหล้าแก้ว...ไม่ได้บอกใครทั้งสิ้นว่าเขาอกหักจากสาวที่คุยกันในเเชต...อ่าก็ประมาณนั้น

"เอาน่า...แค่อีกไม่กี่นาทีน่า...ยายพัด"บอกตัวเองแล้วสูดอากาศเข้าปอดแล้วจะกลับเข้าไปในผับ

"อ้ะ"อุทานด้วยความตกใจก็มีมือที่ไหนก็ไม่รู้กระชากเธอเข้ามาในมุมอับหลังร้าน

"ขอพิสูจน์อะไรหน่อยน่ะ"เขาหยิบแว่นตาของตัวเองที่ใส่เฉพาะเวลาทำงานออกมาสวมไปบนหน้าของคนที่ยืนตกใจ

"ใช่จริงด้วยว่ะ...มาขายเหรอ...ขอซื้อได้ป่ะ"ท่าทางที่กวนอวัยวะเบื้องล่างนั่น

"นายเป็นใคร"ถามเสียงเย็น มาดูถูกแล้วถามว่าขายเหรอเนี่ยน่ะ

"อนาคตผัวเธอ...เรียกมาสิกี่พันดี"เขาทำท่าจะเอากระเป๋าเงินออกมา

"เหอะถ้าบอกว่าสองแสนจะซื้ออีกไหม"เธอกอดอกเลิกคิ้วถาม

"คิดดูก่อนขอเวลาแป้ปเดียวอยู่ตรงนี้"ชายหนุ่มไล่สายตาไปยังชุดเดรสที่ไม่โป๊เลยสักนิด สีม่วงอ่อนเลยเข่านิดหน่อย ผมที่ปล่อยลงมาสยายกลางหลังก่อนจะถอนสายตาออกเมื่อเผลอจ้องตาคมคู่นั้น 

"ฮัลโหลลุง...ยืมเงินสักสองเเสนได้ป่ะ"กรอกเสียงไปในโทรศัพท์

(ได้...เอาไปทำอะไรล่ะ)

"เอาสาวแค่นี้ลุงเตรียมเช็คให้ด้วยพรุ่งนี้จะเข้าไปเอาที่อู่ คืนนี้ค้างที่ห้องสาว"

(เอ้าไอ้หลานเหี้ยนี่ ข้านึกว่าเอ็งจะเอาไปทำงาน)

"ลุงแค่นี้น่ะ ติ้ด"พระรามตัดสายทิ้งแล้วเดินกลับมาหาคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ในมุมมืด

"ไปเหอะ...ห้องเธอน่ะ"บอกอย่างใจร้อน

"ห้ะ"อะไรกัน เพทรายังไม่เตรียมใจมาแค่จะมาเป็นเด็กนั่งดริ้งเอง แล้ว...จะพูดกลับคำก็ไม่ได้ ฉันแค่พูดประชดเอง!

"ก็สองแสนไง...พรุ่งนี้เดี๋ยวฉันเอาเช็คให้"เขาจูงมือเธอเข้าในลานจอดรถหลังร้าน

"อย่าเข้าใจว่ารถฉันเเพงน่ะ...นั่นไง"พระรามชี้ไปที่รถเวสป้าเก่าๆ คันหนึ่งที่จอดหลบอยู่หลังสวนหย่อม

"อือ...นายชื่ออะไร"

"พระรามแล้วเธอล่ะ"

"พัด"

"อ๋อ...หลังจากได้เช็คแล้วถ้าเจอก็ทำเป็นไม่รู้จักกันน่ะ"พระรามว่าแล้วสวมเสื้อนอกคล้ายแจ็คเก็ตหนังขึ้นไปนั่งคร่อมเวสป้าคันเก่าของตัวเอง

"ขึ้นมาสิ...ไปหอเธอคืนนี้เราจะเอากันให้มันส์เลย"

"แล้วก็อยากถามเรื่องหนึ่ง"

"ว่า..."เธอถาม

"เอาเงินสองเเสนไปทำอะไร?"

"จ่ายค่าเทอมที่ค้างสี่ปี ถ้าไม่จ่ายไม่จบ"

...

"นายพระราม...คือฉันอยู่กับรูมเมทอีกคน"เธอบอกเขาเสียงแผ่วเบา ก็มีมินตรา นักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่4 อยู่ที่ห้อง ตอนนี้เจ้าตัวคงกำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบมิดเทอม ส่วนสอบจริงอีกสองสามเดือนข้างหน้าโน่น

"เอ้า! แล้วกัน"เข้าสะบัดหัวถึงจะคนไม่สนิทจะมองว่าเป็นคนขรึม ๆ ใจเย็นเพราะไม่ค่อยโต้เถียงกับใครเพราะถือว่าเป็นเรื่องไร้สาระและเปลืองน้ำลายเปล่า 

พระรามขับเลยไปจากทางเข้าหอพักนอกของเธอ

"นี่นายจะพาฉันไปไหนเนี้ย"พัดร้อง

"น่า...คืนนี้ที่ไม่รู้เเต่ขอขับรถกินลมชมวิวก่อน"ก็ดีเธอจะได้มีเวลาเตรียมตัว

มือเรียวกำเหล็กหลังเบาะนั่งเเข็ง เมื่อนึกถึงอุบัติเหตุทางรถในวัยเด็กแต่ต่างกันเเค่ตอนนั้นเป็นจักรยาน

ห้องสีครีมอ่อนทั้งพื้น ผนัง และเพดาน พระรามจับมือเธอเเล้วพาเดินเข้ามา

บ้านหลังเล็กที่อยู่เกือบ ๆ นอกชานเมือง มีเพียงห้องเดียวเท่านั้น บ้านนี้อยู่ห่างจากบ้านของพ่อกับเเม่ประมาณร้อยเมตรก็ถือว่าไกลพอสมควร

เขามีบ้านหลังนี้ตั้งแต่อยู่ปีสอง 

"จะอาบน้ำก่อนไหม"เขาถามเธอที่สายตาคมนั่นเริ่มหลุกหลิก ไม่เหมือนคนเมื่อกี้ตอนเขาเจอเลยสักนิด

"อาบสิ...อาบ"เสียงตะกุกตะกักที่ตอบออกมาทำเอาพระรามขำพรืด

"กลัวฉันเหรอ"

"บ้า...ใครจะกลัว"

"เหรอ...ไปเหอะ เดี๋ยวเอาผ้าขนหนูให้"เขาเพยิดหน้าไปที่ตู้เสื้อผ้า

"แล้วชุดนอนฉันล่ะ"สายตานั่นยังไม่เลิกระเเวง ถามเสียงหนัก

"นี่คิดจะใส่ชุดนอนอีกเหรอ...เดี๋ยวเราก็...กันมันก็ต้องถอดอยู่ดี"หน้าไม่อาย

"โรคจิต...ขอเสื้อยืดตัวหนึ่งน่ะพลี้สสส"

"ไปเอาในตู้ทั้งเสื้อทั้งผ้าขนหนูเลย เร็ว ๆ ด้วยหล่ะฉันจะได้อาบต่อ"พระรามว่า จนคนตัวเล็กส่งค้อนปะหลับปะเหลือกมาให้ส่งท้าย เเล้ววิ่งปรู๊ดไปที่ชายหนุ่มบอก

ไม่ต้องถามว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น...ก็ได้กันเเล้วไง โอ้ย...ปวดตรงนั้นจังต้องรีบเอาเช็คเงินรีบกลับรีบเอาไปจ่ายเเล้วก็รีบจบ คิดได้ดังนั้นก็ลุกขึ้นพรวดจากเตียงสีเทาเข้มของชายหนุ่มที่นอนหลับเป็นตายที่เธอทำสัญญาซื้อขายกันเมื่อคืน เธอเอาตังค์ส่วนเขาเอาตัว...ไม่สิเซ็กส์ต่างหาก

ใบหน้าเรียวผิวสีนํ้าผึ้ง ขมวดคิ้วที่ไม่ค่อยจะมีให้เห็นของตัวเองขบคิดหน้ากระจกในห้องนํ้า

รอยจํ้าตามลำคอที่ไล่มาถึงหน้าอกทำเอาเพทราเเทบกรี้ดเเตก...ไอ้บ้าเอ้ย

พัดเเต่งตัวในชุดเมื่อคืนออกมาจากห้องนํ้า เข้าไปปลุกอีกคนที่นอนหลับอุตุอยู่บนเตียงนุ่มนิ่ม

"ตื่นๆ...ไปเอาเช็คมาเลยน่ะ อย่าคิดจะเบี้ยวแม้เเต่นิดเดียว"นํ้าเสียงอ่อนเริ่มเเข็งขึ้นเมื่อเอ่ยประโยคสุดท้าย

โครงหน้าเข้มขรึมลืมตาตื่น ทำตาเบลอ ๆ 

"ที่นี่ที่ไหน?"คนที่เพิ่งยกตัวออกจากหมอนถาม

"นายไม่ใช่นางเอกในละคร อย่าถามอะไรโง่ๆ ไปเอาเช็คมาให้ฉันจะได้จบ ๆ กันไปทั้งหน้าที่ไร้สาระและการเรียนที่เเสนจะบ้า"พอบ่นจบก็ปั้นหน้านิ่ง

"เธอเป็นใคร มาอยู่บ้านฉันได้ยังไง"พระรามยังคงสวมบทเป็นนางเอกต่อไป

"อุ้ยรู้แล้วเหรอว่าที่นี่ที่ไหน"

"=_="

"เร็ว ๆ ทำท่าอืดอาดยืดยาด"เธอดึงมืออีกฝ่ายแล้วลากขึ้นมาแต่เพราะกำชังน้อยกว่าจึงพลาดท่าล้มตัวใส่คนที่นอนอยู่เตียง

"เอาหน้าเธอออกไปถ้าไม่อยากโดนตอนเช้า"ก็หน้าเจ้าหล่อนทิ่มลงบนลูกชายอ่า

"ไอ้บ้า"เเก้มสีเเดงระเรื่อ

"เขินเหรอ"

"เออ"

ติ้ด...เสียงโทรศัพท์

"ครับลุง"

(ไอ้ราม...ข้าไม่มีเงินให้เอ็งยืมหรอก)

"ห้ะ...เมื่อคืนลุงบอกจะให้นี่"สายตาคมเฝ้ามองการกระทำของอีกคนขณะสนทนาทางโทรศัพท์

(ลุงเอาไปเปย์น้องหมดเเล้ว)น้องไหนอีกว่ะ น้องนนนี่ น้องมิ่งขวัญ น้องแอนน์ หรือน้องดาลิงค์

"เห้อ...โอเคลุงโอเค"สายโทรศัพท์ถูกตัดไปแต่พระรามยังนั่งเงียบก่อนจะหันกลับมาถามเธอ

"ลดเหลือพันห้าได้ไหม"พันห้าพี่ว่าไง

"...."

"สองพัน"

"...."

"ห้าพัน"

"พลั่กกก"เพทราหมดความอดทนซัดหมัดน้อยไป ไปบนหน้าหล่อๆ นั่นสุดเเรงแล้ววิ่งออกไปจากบ้านของเขา

จะบอกว่าเธอลืมกระเป๋าสะพาย!!!

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แต่ไม่ใช่ของเขา พระรามลุกขึ้นจากเตียงนอนหลังจากเธอออกไปเขาก็ล้มตัวนอนอีกครั้งเพราะมีเรียนบ่าย เดินไปรับสายที่ตู้หน้ากระจก

(นังพัดเเกช่างขยันสร้างเรื่องให้ฉันจริง เมื่อคืนคุณมาร์คเขาบอกว่าแกออกไปห้องน้ำแล้วไม่กลับมาเลย ไอ้ฉันก็เป็นห่วงนึกว่าไปอยู่ไหน แต่นังจิ้งกับยายหวานวิ่งมาบอกว่าเห็นแกออกไปกับผู้คนหนึ่ง ถ้าแกคิดอยากจะทำงานนี้ต่อมาเจอที่ผับทุ่มนึง"คนปลายสายบ่นยืดยาวจนชายหนุ่มขมวดคิ้วใส่มือถือ...ไม่ใช่ของเขาหรอกหรือ หันกลับไปหามือถือของตัวเองเห็นอยู่บนเตียง

"ครับ"

(ใคร?ไม่ใช่นังพัดหรอกเหรอ)เจ๊เจ้าของผับถามด้วยความสงสัย

"ผู้ชายที่ออกมากับพัดเมื่อคืน"

(อ๋อ...เป็นผัวมันเหรอ)ถามตื่นๆ

"เปล่า...เป็นคนที่ซื้อเมื่อคืน"ตอบซื่อๆ

(ฝากบอกมันด้วยว่ากฎของเราคือนั่งอย่างเดียวไม่อนุญาตหิ้วกลับ แต่เจ๊จะให้โอกาสมัน)

"เอ่อ...เขาคงไม่ทำอีกเเล้วมั้ง เขาบอกผม"สภาพงัวเงียทำพระรามมโนไปเอง โปรดอย่าคิดเเทนคนอื่น!

(โอเค...งั้นฝากบอกมันด้วยว่าฉันไล่ออก!)ปลายสายเอ่ยแล้วกดวางสายทันที

"อะไรว่ะ"วางโทรศัพท์ลงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเตรียมตัวกลับอู่

*

หญิงสาวในชุดนักศึกษาเดินวนไปมาในหอ ถอนหายใจออกเเล้วออกเล่า ก็เธอโมโหวิ่งออกมาด้วยความเร็วจนลืมกระเป๋าสะพายที่มีกระเป๋าตังค์อยู่ในนั้น ทั้งบัตรเครดิต บัตรประชาชน และเงินถึงมันจะมีแค่สามพันกว่าๆ ก็เถอะ

เมื่อวานวิ่งออกมาถึงหน้าซอยเเล้วเรียกวินมอเตอร์ไซค์แถวนั้นไปส่ง...เจอมินตราตอนเข้าพอดีจึงจัดการยืมเงินนางจ่ายก่อน

"พัด แกเป็นอะไรอ่ะ เดินวนอยู่ได้ มินปวดหัวมากก"มินตราที่กำลังกินบะหมี่อยู่กลางห้องว่า จนต้องหันกลับไปยิ้มเจื่อนๆ ส่งให้คนงอน

"เออมิน!ขอมือถือหน่อยสิ"ทำไมถึงมานึกได้ตอนนี้น่ะ พัดหยิบมือถือเพื่อนำมากดเบอร์ของตัวเอง

"นายรามกระเป๋าฉันอยู่ที่นายใช่ไหม"

(อืม)

"เจอกันที่มหา'ลัย วันนี้เรียนอาคารรวมหลังเรียนเสร็จ"

(อืม...เธอโดนไล่ออก)

"ห้ะ!"เพื่อนสาวอย่างมินตราหันมามองทันที

(ไล่ออกจากงานที่ทำ)

"นายไปพูดอะไร...เจ๊เจ้าของผับโทรมาใช่ไหม ใช่ไหม?ตอบสิ!!!"

(บอกว่าเธอไม่อยากทำงานแล้ว)

"เชี่ยยเอ้ยย"อยากจะบ้า

(ขอโทษตอนนั้นฉันมึนอยู่)

"ทำให้งานคนอื่นเสีย"ต่อว่าเขา

(ก็ไม่ต้องทำต่อสิ)นํ้าเสียงบอกออกมาอย่างเรียบง่าย

"บ้านนายสิ ถ้าไม่ทำแล้วจะแดกอะไร"นํ้าเสียงฉุนเฉียวส่งตรงถึงอีกฝ่าย

ติ้ด

ออกจากหอแล้วปรี่มาที่มหาวิทยาลัยเลย กอดชีทเรียนเเน่นเมื่อนึกถึงหน้านายพระราม ขอเเม่ต่อยสักหมัดเหอะ ไม่จ่ายเงินเเล้วยังทำให้ฉันเสียงานเสียการอีก...พัดเข่นเขี้ยวในใจ

"สวัสดีค่ะพี่พัดมาเร็วน่ะพี่ พี่เข้าคลาสบ่ายสองนี่"จิรภา หรือจิน น้องรหัสปีสามที่เข้ามาทักเธอ

"เหรอ...วันนี้รีบน่ะมีเรื่องกับคน"

"ใครกล้ามีเรื่องกับพี่รหัสจินเนี่ย แล้ววันนี้พี่มองเห็นเหรอไม่ใส่เเว่นมา"ปรระโยคถัดมาทำเอาเพทราเอามือจับหน้าตัวเอง

เธอลืมใสเเว่นมา!

โอ้ยย...เพราะความรีบร้อนทำให้ลืมแบบนี้ ผิดที่นายคนเดียวน่ะ นายพระรามไอ้คนลวงโลก ยาจก ขี้หก มดเท็จ

หลังจากที่เรียนเสร็จแล้ว เพทราก็เดินออกมาจากอาคารไปข้าง ๆ แล้วนั่งรออยู่บนม้านั่ง หญิงสาวอยู่ในชุดนักศึกษาก้มลงตั้งศีรษะบนพนักเก้าอี้ ดวงตาที่ฉายแววคมทุกขณะ ถูกแทนที่ด้วยสายตาเหม่อลอย 

"เธอ"เสียงในระยะไกล ทำเอาสะดุ้งแล้วลุกนั่งหลังตรงเงยหน้ามองคนที่เพิ่งมา 

พระรามในเสื้อช็อปสีกรมเข้ม กางเกงยีนส์ขาด ๆ เดินเข้ามานั่งข้าง ๆ แล้วยื่นกระเป๋าสะพายคืนให้

"เอานี่"

"อืม"พัดคว้ามาแล้วลุกขึ้นยืน

"ขอบคุณซักคำก็ไม่มี"ถึงมันจะเบามากแต่ก็ได้ยินเสียงตัดพ้อของอีกคน เธอหันควับกลับมามองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาที่อ่อนลง

"ขอบคุณ...หลังจากนี้คงไม่ต้องเจอกันอีก"แล้วก็ออกตัวเดินไปไม่หันกลับมามองเลย

ชายหนุ่มผิวสีแทนยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยเมื่อลับร่างคนตัวเล็ก

สายตาคมของพัดเบิกขึ้นเท่าไข่ห่านเมื่อเห็นคนที่เธอไม่เจอเกือบสองสัปดาห์เดินเข้ามาในร้านสะดวกซื้อที่เธอเพิ่งทำงานเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว

พระรามเดินเข้าที่เคาเตอร์แคชเชียร์ประจำร้าน

เขาจ้องหน้าเธอแวบเดียวก่อนจะปรายตาไปที่มุมเคาเตอร์ หยิบกล่องถุงยางอนามัยมาสี่ถึงห้ากล่องแล้วตั้งบนหน้าโต๊ะที่เธอประจำอยู่

"ให้แยกถุงให้ไหมคะ"พัดถามอย่างสุภาพ แต่ในใจนั้น

ไอ้บ้ากามมมม

"ใส่รวมเลย"เขาชี้ไปที่ขนมขบเคี้ยวสองถุงและหมากฝรั่งแท่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ก่อนแล้ว

"ค่ะ"เธอคิดเงินยื่นใบเสร็จให้ แต่คนที่ไม่เจอหน้ากันหลายวันไม่วายขยิบตาใส่แล้วเดินออกไป โดยที่เธอยังถือใบเสร็จค้างไว้อยู่ท่าเดิม

"พัด...รู้จักกันเหรอ"กอหญ้า เพื่อนที่เพิ่งมาสมัครพนักงานร้านสะดวกซื้อพร้อมกันถามด้วยสายตาใคร่อยากจะรู้

"เปล่าหรอก...โรคจิต"เธอเสียงเบาลงเอ่ยคำสุดท้ายก่อนจะหันกลับมาคิดเงินของเด็กผู้ชายที่ยื่นขนมปังให้เธอปิ้งเมื่อสองนาทีที่แล้ว

หลังจากเลิกงานในช่วงเย็นวันเสาร์ เธอเรียกแท็กซี่คันสีเหลืองแล้วบึ่งไปที่ร้านส้มตำที่เธอทำงานพิเศษอีกที่

เงินสองเเสนที่ไม่คิดอยากได้อีกแล้ว ทำให้เธอปลงและถอยห่างเขาให้มากที่สุด

เริ่มต้นเก็บเงินเอาไปรวมกับยอดในธนาคาร...ใช่ว่าสามปีที่เเล้วเธอจะไม่ทำงานพิเศษเลย

"เอ้านังหนูที่มาสมัครงานเมื่อวานใช่หรือเปล่า มาเอาออเดอร์นี้ไปเสริฟโต๊ะเจ็ดที"ป้าเจ้าของร้านโบกมือเรียก

"ค่ะป้า"หยิบถาดส้มตำขนาดสองเท่าของจานปกติออกไปจากหน้าร้าน

ดวงไฟหน้าร้านส่องเข้ามา นำพัดไปที่โต๊ะเจ็ด ลูกค้าขายประมาณสามถึงสี่คนหันมาพร้อมกัน

"คนสวยมาเสริฟว่ะ"หนุ่มหน้าเข้มคนหนึ่งพูดแล้วหันไปกระซิบกับเพื่อนในโต๊ะ

พัดทำทีเป็นไม่สนใจ

"นี่น้องขอเบอร์หน่อยสิ"หนุ่มหน้าตี๋อีกคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมายื่นให้เธอ

แต่เธอกลับเลือกที่จะเงียบ

"น้องไม่ได้ยินเหรอ!"เสียงเริ่มเหี้ยมขึ้นเมื่อเธอเมิน

"ขอเบอร์หน่อยดิ...หยิ่งชิบหายคิดว่าตัวเองสวยมากนักเหรอ"

เธอรีบหมุนตัวกลับอย่างรวดเร็ว มือสั่นเทาถึงมันจะเป็นเรื่องปกติที่โดนตะคอกใส่แต่มันหายไปนานเกือบสามปี และอีกอย่างทุกครั้งเธอจะใส่เเว่นหนาเตอะก็ไม่มีผู้ชายคนไหนคิดเข้าใกล้

หมับ

มือเล็กถูกกระชากไปอย่างเร็วจนหนุนไปประจันหน้ากับหนุ่มหน้าตาที่จัดว่าหล่อน้อยกว่าผู้ชายที่เธอเคยเห็นมาทั้งชีวิต!

เธอเบ้หน้าเมื่อได้ยินเสียงกร้าวของอีกคนที่เดินมาจากด้านหลัง

"ผู้หญิงเขาไม่ให้เบอร์ยังหน้าด้านขอ"พระรามที่นั่งอยู่ที่โต๊ะห้าเข้ามาปัดมือของเภา รุ่นน้องปีสามที่ทำตัวกร่างออกจากข้อมือของผู้หญิงที่เขามีอะไรด้วยเมื่อวันก่อน

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่พระรามครับ"

"เกี่ยวซิ!"หน้าตาเรียบเฉยบอก

"อะไรล่ะครับ"รุ่นน้องทั้งกลุ่มจ้องมองเขาเพื่อฟังคำตอบ น้อยครั้งที่จะเห็นพระรามมีเรื่อง เพราะส่วนใหญ่เขาจะหายไปเสมอเวลาเพื่อนสนิทไปมีเรื่องกับใคร ทำให้เหนือนทีต้องกลับมาหน้าชํ้าเกือบทุกคราวเพราะสู้ตัวคนเดียว

"เมียกูอย่ายุ่ง!"หน้าเย็นที่ส่งมาทำเอารุ่นน้องเกือบสี่คนนั่งไม่ติดเก้าอี้ แล้วเอ่ยชวนเภากลับเสียไม่ได้

"เมียเหรอ...เดี๋ยวกูจะเเย่งมาให้ดู"เภาว่าแล้วลุกออกไปจากโต๊ะของร้านส้มตำ ก่อนจะมุ่งไปผับดังที่มีสาวเอ็กซ์ ๆ ให้เอา

55555เมียพี่เหรอ~ได้ยินว่ายังไม่จ่ายให้เขาสักบาทเลยน้า...อริเก่าปรากฏ รามจะทำไงน้า...มีคนจะมาแย่ง'เมีย'

ขอกำลังใจหน่อย:-)