sf It's beautiful (EXO) krishan

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Lee olives (ยัยโลกสวย:หร๊า!)

พลอตเรื่องเรื่องนี้เกิดขึ้นจากแรงบันดาลใจจาก กระทู้ เว็บ และสิ่งรอบข้างที่ทำให้เกิดแรงบันดาลใจ บวกกับสติปัญญาที่มีอยู่น้อยนิดและความบ้าผู้ชาย(!?)

Olives ชอบทั้ง exo shinee เวลาแต่งชื่อตัวละครจะรวมๆกัน

ถ้ามีอะไรผิดก็ขอโทษด้วยนะคะ ช่วยคอมเม้นหน่อยน๊า พิมพ์ผิดพิมพ์ถูกฉันมันบ้าไปแล้ว5555

รักนะคะ จาก ผู้หญิงโลกสวยมว๊ากกกกกก (หร๊า!)

© Tenpoints!

เนื้อเรื่อง

div style="text-align: center; "> © Tenpoints!

 

 

แสงแห่งรุ่งอรุณสาดส่องกระทบกับใบหน้าคมคายจนต้องยกมือบังแสงแห่งอรุณที่กำลังส่องหยอกล้อกับตาคม ตื่นขึ้นมา อาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน กินข้าว ไปทำงาน ทำอะไรซ้ำๆเดิมๆ

ผมชื่อ อู๋ อี้ฟาน หรือ คริส ผมทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์ให้กับบริษัทแห่งหนึ่งในกรุงโซล เป็นหนุ่มโสดวันๆก็ทำแต่งาน มองทางไหนก็มีแต่งานคุณคิดว่าที่นี่มันหน้าเบื่อไหมละ แต่สำหรับผม ไม่เลย

เมื่อเดินเข้ามาผมจะพบกับรอยยิ้มของคนตัวเล็กๆร่างผอมบาง รอยยิ้มที่สดใสบวกกับเสียงทักที่แสนสดใสจะทำให้หัวใจห่อเหี่ยวและหน้าเบื่อกลับพองฟูขึ้นมาอย่างหน้าอัศจรรย์ คนคนนั้นคือ ลู่หาน..

ลู่หานเป็นสดใส ร่าเริง มองโลกในแง่บวก อัธยาศัยดีมาก  ทุกคนจะเอ็นดูลู่หานเพราะส่วนนี้

ลู่หานจะสวยและน่ารักมากกว่านี้ถ้าไม่มีรอยแผลไฟไหม้บนแก้มข้างขวาของเข้า ทำให้ลู่หานไม่มั่นใจในรูปรักและหน้าตาของตัวเอง คนในบริษัทส่วนใหญ่จะไม่มองหน้าหรือสบตาเวลาคุยด้วยอาจเป็นเพราะกลัวแผลบนใบหน้านั้นก็เป็นได้ ถึงลู่หานจะทำเป็นไม่รู้ความคิดของคนพวกนั้นเลยแต่ผมดูออกข้างในจิตรใจของลู่หานกำลังร้องไห้จนผมรู้สึกอยากเข้าไปปลอบประโลมคนตัวเล็กให้หายเศร้า


 

ลู่หานเป็นเพื่อนร่วมงานของผมโต๊ะทำงานของเราติดกันทำให้ผมกับลู่หานสนิทกัน ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้พูดคุยกับคนตัวเล็กคนนี้

“สวัสดีคริส ^^” เสียงสดใสทักทายทำให้ผมหลุดห้วงความคิด

“ว่าไงลู่หาน”

“วันนี้ลู่หานทำเค้กมาให้ชิมด้วย นี่ไง ^^”คนตัวขาวชูเค้กในกล่องใสให้ผมดูอย่างอารมณ์ดี

“โห น่ากินนะเนี๊ย แต่กินไปผมต้องวิ่งเข้าห้องน้ำรึเปล่าอันนี้ค่อยว่ากันอีกที”ผมแกล้งแหย่ลู่หานเล่น

“คริสอ่า-o- ไม่ค่อยทำร้ายกันเลยยยย” ลู่หานขำน้อยๆเมื่อพูดจบ

ผมเดินคุยกับลู่หานมาตลอดทางเสียงเจื้อยแจ้วที่น่ารักของคนตัวเล็กที่ได้ยินทุกวันไม่เคยเบื่อเลยผมกลับอยากได้ยินทุกวินาที

“คริสค๊า!!!! เจสซื้อเค้กมาฝากด้วยน๊า นี่น่ากินไหม” คุยกันซักพักก็มีเสียงแหลมเปี๊ยบบบ จากเจสสิก้าทักขึ้นมาตกใจเป็นบ้า -_- เธอชู้กล่องเค้กในมือให้ผมดู

“งั้น เราไปที่โต๊ะก่อนนะ”น้ำเสียงออกจะตัดพ้อน้อยๆเอ่ยออกมา

...ก็นายมีคนเอาเค้กมาให้แล้วนิ!

ก่อนที่ผมจะพูดรั้งลู่หานเอาไว้เค้าเดินไปซะแล้วสงสัยจะเรื่องเค้ก ใครๆก็รู้ว่าเจสชอบผมรวมถึงลู่หานด้วย

“ผมไปที่โต๊ะก่อนนะ”

“เดี๋ยวคะเจสไปด้วย” ตามมาไมว๊า!

มาถึงโต๊ะทำงานผมก็ได้สัมผัสกับบรรยากาศมาคุ-o- ลู่หานนั่งกินเค้กที่บอกว่าจะให้ผมชิมซะงั้น

“กินเค้กอยู่หรอจ๊ะลู่หาน น่ากินเน๊อะ แต่ไม่น่ากินเท่าของเจสหรอแบร่:P” เจสพูดพร้อมกับแลบลิ้นให้ลู่หาน เอ๊อ! ยัยนี่ปากเสีย ตัดลิ้นแม่ง(เอ่อ ใจเย็นจะพ่อคุณ เดี๋ยวโอลีฟจัดการให้ -_-)

“อ่าวลู่หานไหนบอกว่าจะให้ผมชิมไง ไหงกินเองอย่างนี้อ่ะ”

“ใคร ใครบอกว่าจะให้คริสกิน ก็มีคนเอามาให้กินแล้วนิ” แน่ะมีน้อยใจ ทำไงดีว่ะ

“คริสก็กินของเจสสิคะ ไม่เห็นจะต้องไปกินของ ยัยหน่ะ... ของลู่หานเลย” ผมรู้ลู่หานก็รู้ว่าเธอจะพูดว่าอะไร ชื่อที่ทุกคนที่นี่เรียกลู่หานลับหลัง ยัยหน้าเละ

“ไม่ดีกว่าครับ คุรเอากลับไปเถอะ”

“แต่ แต่เจส...”

“เรียนคุณซูยอน  ท่านประธานเรียกพบค่ะ เรียนคุณซูยอน  ท่านประธานเรียกพบค่ะ”  เค้าเรียกเธอไปด่าแล้ว ไปสิ : คริส (ไม่ค่อยอ่ะ:olives)

“ชิ เรียกอะไรตอนนี้เนี๊ย” บ่นเสร็จเธอก็เดินสะบัดก้นออกไปจากโต๊ะทำงานของผม ผมทำเนียนเลื่อนเก้าอี้เข้าไปใกล้ลู่หาน

“นี่ ผมยังไม่ได้กินเลยนะ”ผมใช้นิ้วจิ้มลงตรงแขนของลู่หาน

“ก็ไปเอาจากเจส สิมากินของผมทำไม” งอนตัวเบ้อเร่อ

“ลู่หานก็รู้ว่าผมม่ชอบเธอ ผมอยากกินเค้กของลู่หานจริงๆนะ” ประโยคสุดท้ายผมก็เนี๊ยนเนียนเข้าไปพูดใกล้ๆหูเค้า เห็นได้ชัดว่าแก้มแดงมาถึงหูแล้ว ไอ้คริสฟินล์ 5555555555

“ตะ แต่เค้กหมดแล้ว” ตาใสมองมาที่ผมอย่างใสซื่อ น่ารัก

“พรุ่งนี้ลู่หานก็ทำมาให้กินอีกสิ เอาก้อนโตเลย” ผมพูดอย่างเอาใจพลางทำมือไปด้วย ทำให้คนตรงหน้าขำน้อยๆ

“นะ พรุ่งนี้ทำมาให้ผมกินนะ ห้ามให้ใครกินผมจองแล้ว”

“อืม ^^” รอยยิ้มอารมณ์กลับมาอีกครั้ง เฮ้ออออ

วันนี้งานเยอะเป็นบ้าเพราะช่วงเร่งเขียนโปรแกรมให้กับบริษัทผมกับลู่หานก็เลยต้องอยู่ดึก อยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันเพราะได้ยินเสียงฮัมเพลงจากคนข้างๆ ทำอะไรก็หน้ารักไปหมดผมว่าที่เค้าทำแบบนี้เพราะไปอยากเครียดแน่

อดนึกถึงเมื่อเช้าไม่ได้ลู่หานงอนผม งอนซะน่ารักเลย งอนผมเพราะเจส เค้างอนหรือเค้าหึงกันนะ ขอให้เป็นหึงเถอะสาธุ *o* เพราะมันหมายความว่าลู่หานก็ขอบผม อุ๊ย เขิลจุงเบยยยยย คิคิ (แหมไม่เข้ากับสังขารมุงเลยย:olives/เธอว่าอะไรช้านนนนน!!!!:คริส)

“-0- เสร็จแล้วววว ง่วงจังเลยอ่า” เสียงใสๆแว่วมา

“เสร็จแล้วหรอลู่หาน”ผมถาม

“เสร็จแล้ววว คริสยังไม่เสร็จหรอ”

“อืม เหลืออีกนิดเดียว”

“อืม รีบทำให้เสร็จนะจะได้รีบกับบ้าน กลับดึกไม่ดีนะ” ทุกคนนนนนนนน ลู่หานเป็นห่วงผม อ๊ากกกกก ตอนนี้เราอยู่กันสองต่อสองเอาไงดีว่ะเค้าก็กำลังเก็บของกลับบ้าน คิดออกแล้ว!

“ลู่หาน คือ..คือ” โอ๊ยพูดไม่ออก

“อะไรหรอ?”

“คือ ไป ไป” พูดไม่ออก>o<

“ไปไหน หืม?”

“ไป... ไปกินข้าวกันไหม คือไปกินกันแค่สองคน ที่..ที่ร้านอาหาร” โอ๊ยกว่าจะพูดได้

“-///- เอ่อ อืมก็ได้ เรา เราก็..หิวอยู่พอดี แหะๆ” ต่างคนต่างเขิน อุ๊ย เขินนนน อ๊ากกก

ผมรีบจัดการงานตรงหน้าให้เสร็จ รีบทำคะแนนโว๊ยยยยยยยย!!!!!!!

ผมรีบหยิบของในมือขาวนั่นมา ไม่อยากให้ว่าที่แฟนต้องเหนื่อย เขินนนนนนนนน

“แล้ว เราจะไปกินร้านไหนดีละคริส” เออว่ะกินที่ไหรดี

“กินที่ ที่ร้านอาหารเพื่อนผมก็ได้นะ”

“แต่ลู่หานอยากกินบะหมี่ข้างทางที่เคยกินอ่ะ” ติดดินซะจริงเธอ รักจะตายอยู่แล้ว

“อืม ก็ดีนะ ^^” เราสองคนเดินออกมาถึงทางออกจากแผนกของเรา ตอนนี้ไฟทางเดินก็ปิดสนิทมีแต่ไฟหน้าลิฟต์ที่เปิดอยู่ ผมรู้สึกถึงแรงดึงที่ชายเสื้อ ลู่หานกำลังกำชายเสื้อผมอยู่

“เป็นไรไปลู่หาน”

“มันมืดอะคริส ลู่หานกลัว” โถ หน้าสงสานตอนนี้คนตรงหน้าผมกำลังกลัวอย่างสุดขีด เหมือนกวางน้อยที่กำลังหวาดกลัว

ผมดึงมือลู่หานออกแล้วใช้มือข้างซ้ายจับมือข้างเดียวกันของลู่หานส่วนมือขวาก็โอบไหลบางเอาไว้อย่างแนบแน่นเพื่อนให้ลู่หานรู้สึกปรอดภัย ผมพาลู่หานก้าวเดินไปยังลิฟต์สงใสเค้าคงจะกลัวมากตอนนี้หัวทุยกำลังซบที่อกของผม

“ลู่หานกลัวความมืดหรอ”

“อืม กลัวมากเลย”

“ไม่เป็นไรนะ ผมอยู่ตรงนี้ ใกล้ถึงแล้วนะไม่ต้องกลัว”

“อืม”

ผมพาเจ้ากวางน้อยมาหยุดอยู่ที่หน้าลิฟต์ดูลู่หานก็ยังไม่หายกลัวเลย ผมพาเค้าเข้าไปในลิฟต์แล้วใช้สองแขนโอบลู่หานเข้ามาหาตัว

“ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะกอดลู่หานไว้อย่างนี้”ผมกอดหัวทุยเข้ากับแผงอกแล้วลูบอย่างเบามือ

“อืม หน้ากลัวจัง”หัวทุยถูไถกับอกแกร่งอย่างน่ารักลู่หานกระชับอ่อมแขนเข้ากับเอวสอบ ใจดวงน้อยเต้นโครมคราม

คริสกำลังกอดเค้า แล้วยังชวนไปทานข้าวอีก อย่าคิดไปไกลเลยลู่หานเข้าไปได้ขอบนายหรอก ถึงจะชอบยังไงก็ไม่เหมาะกันอยู่แล้วเทพบุตรกับยัยหน้าเละเนี่ยนะ ไม่ว่ายังไงก็ต้องบอกให้เค้าเลิกทำเหมือนจะชอบเราซักที

ติ๊ง!

ตอนนี้ผมกับลู่หานอยู่ในร้านบะหมี่ข้างทางตลอดทางก็คุยแต่เรื่องงาน ผมกับลู่หานชอบแลกเปลี่ยนความคิดกันอยู่แล้วเราก็เลยเข้ากันได้ดี^^

“ทำไมลู่หานถึงกลัวความมืดขนาดนั้นละ” สีหน้าลู่หานซีดอย่างเห็นได้ชัด

“ก็ มันเป็นสาเหตุทำให้เรามีแผลนี่ไง” คนตัวเล็กตอบปนเสียงเศร้า

“ถ้าเราไม่ซื่อบื้อตอนนั้นนะ เราคงไม่มีแผลนี่หรอกแล้วก็จะไม่มีใคนมองมันอย่างหน้าขยะแขยง” เศร้าเกินไปแล้วทำไงดีไอคริส

“เอ่อไม่เป็นหรอกนะ”ผมปล่อมใจคนตรงหน้า

“นี่คริสทำไมกินเลอะอย่างนี้”มือขาวหยิบชิดชู่ออกมาเช็ดที่มุมปากของผม

“ถ้าเป็นเด้กนะจะตีให้ก้นลายเลย” บ่นไปเช็ดไปน่ารักที่สุด

ผมมองการกระทำของลู่หานอย่างเพลินจนลู่หานทัก

“นี่ จะ จะมองเราอีกนานไหม”

“แหะๆ กินเสร็จแล้ว ไปเดินเล่นกันนะ”

“อืม ดีเหมือนกัน”

ผมกับลู่หานแวะซื้อไอติมกินกันเรามาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

“คริส”ลู่หานทักผม

“หืม”

“คริส ทำไมถึงคุยกับฉันละ”

“ทำไมหรอ”

“อืม ก็แบบว่า คนอื่นไม่มองหน้าฉันเวลาคุย เพราะกลัวแผลนั่น คริสไม่กลัวหรอ”

“ไม่หรอก การที่ผมจะคุยหรือรู้จักกับใครให้แท้จริง ผมจะไม่ตัดสินหรือมองเค้าที่หน้าตาหน่ะ”

“ถ้าทุกคนเป็นแบบคริสก็ดีสิ”น้ำเสียงของลู่หานดูเศร้าเหลือเกิน

“ฉันมีอะไรจะบอก” ลู่หาน

“ผมมีอะไรจะบอก” ผม

“ลู่หานพูดก่อนก็ได้”

“คริส คริสคงไม่ได้คิดอะไรกับลู่หานนอกจากเพื่อนใช่ไหม?”

“ลู่หาน” ผมอึ้ง ลู่หานรู้

“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ลู่หานอยากให้คริสหยุด หยุดคิด เถอะ”

“ทะ ทำไมหล่ะ ลู่หาน?” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ ทำไมกันลู่หาน?

“ก็เพราะ เพราะเราไม่เหมาะสมกัน”

“ยังไงลู่หาน” ให้ตายผมเหมือนโดนยิงที่หัวใจเป็นพันๆครั้งเลยเจ็บเป็นบ้า

“ก็ดูสิ ลู่หานหน้าเละหยั่งกะศพ คริสหยั่งกะเทพบุตรมาเกิด มัน มัน โอ๊ย มันไม่เหมาะกันซักนิด” ลู่หานทึ้งหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด เฮ้ยเค้าพึ่งชมเรานี่หว่า

“ไม่เกี่ยวกันเลยลู่หาน ผมก็บอกอยู่ว่าผมไม่คบใครที่หน้าตาหรอก”

“แต่ แต่ลู่หาน…..” ผมรวบมือลู่หานมากุมไว้

“หรือลู่หานไม่มั่นใจในตัวเอง” ลู่หานพยักหน้าเล็กน้อย

“ลู่หานกลัว กลัวสายตาที่คนอื่นมองมา” ดวงตาใสเริ่มแดงน้ำใสๆเริ่มไหล ออกมา

“ลู่หาน ลู่หานไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องสนใจคนอื่น ตอนนี้สน ใจแค่ผมก็พอ”ผมใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาออกจากดวงหน้าที่ผมหลงใหล

ตอนนี้ผมพร้อมแล้วพร้อมที่จะบอกความในใจของผมให้เค้าได้รู้ และผมจะเป็นคนดูและเค้าไปตลอดชีวิต

“ลู่หานผมรักลู่หานนะ เป็นแฟนกับผมนะ”

.

.

.

.

“อืม ลู่หานจะเป็นแฟนกับคริส” ผมกอดลู่หานยกตัวใ

ห้ลอยแล้วหมุนเป็นวงกลม

“เย้ ลู่หานเป็นแฟนผมแล้ว ฮู้ววววววววววว!!!!!”

ผมไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อนเลย ผมรักเค้าที่สุดเลย

“ผมจะดูแลลู่หานไปตลอดชีวิตเลย”

“ขอบคุณที่รักลู่หานนะ ลู่หานก็รักคริส”

ผมประครองใบหน้าของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟน ผมโน้มหน้าเข้าไปจูบกับริมฝีปากน่ารักนั่น จูบที่หอมหวานจูบที่ไม่มีการลุกล้ำใดๆ

ตอนนี้ผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้วขอแค่ได้อยู่กับลู่หานคนที่ผมรักผมก็ดีใจแล้ว


 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------  -------------------------ชอบป่ะล่ะ เราชอบคู่นี้สุดๆอ่า เดี๋ยวมีตอน2อีกนะ อยากให้แต่คู่ไหนบอกมาได้เลยนะ ยกเว้ย krisyeol รับไม่ได้Y^Y ตอนสองมาแล้วน๊าาาาา http://writer.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=959126