ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่3 เข้าใจ
บทที่4 เข้าใจ
ดาร่า
แสงเเดดในยามเช้า ซึ่งเป็นอุปสรรคในการนอนที่สุดของฉัน( มาจากชีวิตจริง!!!) ฉันก็พยายามที่จะลืมตาขึ้น
"ที่นี้ที่ไหน?"พอฉันเริ่มสังเกตห้องซึ่งมันไม่ไช้ห้องฉัน !!! ฉันก็พูดออกมาด้วยความสงสัย ก่อนที่จะลุกออกมาจากเตียงที่ฉันนอนอยู่
"ตื่นแล้วเหรอดาร่า"ฉันตกใจก่อนที่จะมองไปยังเจ้าของเสียง
"เเชริน"
"....."แชรินไม่ตอบอะไรฉันเเต่กลับเดินเข้ามาหาตัวฉันเรื่อยๆ
"อย่าเข้ามา"ฉันพูดออกมาพร้อมกลับถอยหลังเรื่อยๆ จนฉันถอยไปติดกำเเพง เเล้วเเชรินก็เอาแขนทั้งสองข้างของเธอมากักตัวฉันไว้(แอลจะทำอะไรป้าอะ)
"นี้เหรอนักสืบ คนที่กล้าไขข้อมูลลับของพ่อฉัน"
"ใช้เเล้วไง"ฉันพยายามที่จะตั้งสติก่อนตอบกลับแชริน
"ฉันไงคนที่ลากพ่อเธอเข้าคุก และเธอช่วยอะไรพ่อเธอได้บ้างละห๊ะเเชริน!!!"ฉันพูดต่อจากนั้น
"นี้!!!เธออย่ามากวนประสาทฉันมากหน่อยเลย"แชรินพูดออกมาอย่างโมโหพร้อมกับบีบค้างฉัน "แล้วมันใช้เรื่องจริงไหมละ"ฉันเอามือของฉันปัดมือของเเชรินก่อนที่จะพูด
"ปากดี"
"เเต่ก็ดีกว่าเธอเเล้วกัน
" "ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่า... ปากดีๆของเธอจะสู้ปากฉันได้ไหม"พอแชรินพูดจบเธอก็ใช้ริมฝีปากอันเรียวของเธอมาประกบกับริมฝีปากของฉัน ฉันพยายามที่ยะดิ้น ทั้งทุบทั้งตีเเชรินเเต่มันก็ไม่เป็นผลเลย พอเธอถอนจูบ
ฉันตบหน้าเเชรินด้วยความโมโห และแชรินก็โมโหไม่น้อยที่ฉันทำกลับเธอเเบบนั้น
"นี้เธอ กล้าทำกลับฉันเหรอ"
"ใช้" แชรินก็เดินออกไปจากตัวฉัน ก่อนที่เธอจะทิ้งอะไรลงไปในถังขยะถังเล็กๆก่อนที่เธอจะเผา
"นี้เเชรินเธอทำอะไร"ฉันเดินมาดูว่าเเชรินเผาอะไร มันเป็นเเหวนที่บอมไห้ฉัน ทั้งโทรศัพท์ทั้งกระเป๋าเงินของฉัน
"แชริน"ฉันพูดออกมาแบบท่าทางโมโหสุดๆ เเต่เเชรินกลับตรงกันข้ามฉันที่สีหน้าของเเชรินเหมือนกำลังสะใจฉัน
"จำไว้ละสาวน้อย ว่าเธอเป็นลูกไก่ในกำมือของฉัน"เธอเดินเข้ามาใกล้ฉันพร้อมกับลูบที่หน้าของฉันเบาๆ
"ฉันไม่ยอมไห้เธอมาทำร้ายฉันหรอกเเชริน"ฉันพูดออกมาพร้อมกับปัดมือเเชรินออกไป
"คนอย่างเธอจะทำอะไรฉันได้"
"ถึ่งแม้ตัวฉันจะอ่อนแอแต่หัวใจของฉันมันสั่งให้เข้มแข็งฉันก็จะจงต้องเข็มแข็ง"แชรินหัวเราะในลำคอ
"แล้วฉันจะรอดู"แชรินกระชิบที่ข้างฉันก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องที่ฉันอยู่
พอเเชรินออกไปฉันก็มองรอบๆห้อง
ฉันมองขึ้งไปเห็นหน้าต่างเล็กๆฉันเลยหาโต๊ะหาเก้าอี้มาเเล้วปีนออกไปจากห้องนั้น
ฉันมองไปเห็นลูกน้องเเชรินยืนอยู่หน้าบ้าน2คน
แล้วฉันก็เดินไปเเบบเนียนๆ
ก่อนที่จะจับไหล่ลูดน้องของเเชริน
"อะไรวะ"ชายผู้ที่ใส่สูตรสีคำหันมาก่อนที่ฉันจะชกไปหนึ่งก่อนที่เขาจะล้มลงไป
"นี้ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ไปสะ"ผู้ชายใส่สูตรดำอีกคนหนึ่งพูดออกมา
"ทำไมฉันถึงกลัวด้วย"
"ฉันเตือนเเล้วนะ"ผู้ชายคนนั้นก็ยกมาที่ฉันเเต่ฉันหลบได้ แล้วฉันก็รีบหนั่งลงไปยิบมีดทุ่อยู่รองเท้าสนสูงก่อนที่จะฟันไปที่ผู้ขายคนนั้น พอฉันจักการเสร็จเรียบร้อยฉันก็รีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น
แชริน
ฉันยืนมองดาร่าได้สักพักหนึ่งเเล้วฉันก็ไม่ได้ตกใจในการต่อสู่เมื่อกี่เลย
เพราะฉันไม่ได้สั่งลูกน้องไห้ทำร้ายเธอลูกน้องของฉันเลยไม่กล้าทำร้าย
"ทำไมพี่รินถึงต้องปล่อยเธอคนนั้นไปด้วย"มาเฟียน้อย(มินจี)ที่ยืนอยู่ข้างๆฉันก็พูดขึ้นมา
"ฉันตั้งใจไห้เป็นอย่างนั้นเเล้วจะทำไม"
"เเล้วทำไมพี่รินถึงเรียกเธอว่าพี่เเต่กลับอยู่ต่อหน้าเธอเรียกชื่อเธอเฉยๆละ"พอฉันได้ยินคำถามนี้ฉันก็ได้เเต่มองหน้ามาเฟียน้องเธอคงจะอ่านใจฉันออก
"พี่รินยังคงรักเขาใช่ไหม"ฉันก็ได้เเต่พยักหน้า
"แล้วพี่รินจะทำเเบบนี้ทำไมละรู้ทั้งรู้ว่าพี่ไม่อยากทำแล้วพี่ทำทำไม"มินจีพูดเพราะเป็นห่วงฉัน
"เเต่สิ่งที่เธอคนนั้นทำมันยากเกินที่จะให้อภัยอีกนะมาเฟียน้อย ถึงเเม้ว่าจะทำไห้ฉันเสียใจก็ตาม"
"ในสิ่งที่พี่รินเลือกฉันก็ขอไม่ขัดละกัน"
"ขอบคุณที่เข้าใจ
....................................................
คงไม่มีใครรู้ว่าไรท์ต้องอดหลับอดนอนเเค่ไหนเพื่อเเต่งนิยายเรื่อนื้????????????
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น