ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2พบเจอ
บทที่2พบกัน [85%]
ดาร่า
"บอม เธอจะไปงานตอนไหนเหรอ"
[อีกสักพักอะ ดาร่าฉันมีของขวัญไห้เธอด้วย]
"อยากรู้อะว่าอะไร"
[เตรียมตัวไปงานเลยยัยกระต่ายป่า]
"ค่ะๆ"
ฉันก็กดวางสายโทรศัพท์ทันที ไม่ได้เจอบอมตั่งนานเธอจะสวยเหมือนเดินไหมน่า~
พอๆดาร่า เดียวก็เห็นเอง
ฉันก็รีบไปทำธุระของฉันทันที พอเสร็จเรียบร้อยทุกอย่างฉันก็รีบลงไป
"เสร็จแล้วเหรอลูก"
"ค่ะ"
"ทำไมลูกพ่อ สวยอย่างนี้" พ่อฉันเดินมาพร้อมกลับลูบหัวฉันเบาๆ
"นี้ดูแลลูกฉันไห้ดีด้วยนะ อย่าไห้เป็นไรละ"พ่อฉันพูดกลับคนขับรถ
"เชื่อใจผมได้ครับนาย"
"หนูไม่เป็นไรหรอกค่ะ"
"พ่อเเค่เป็นห่วง ไปเถอะลูก"
"ค่ะ"พอจบบทสนทนานั้นฉันก็รีบขึ้นรถทันที
+งานเลี้ยง+
พอมาถึงฉันก็รีบลงจากรถ แล้วเดินเข้าไปในงาน
"ดาร่า"เสียงหญิงสาวของใครก็ไม่รู้เรียกฉัน แล้วก็วิ่งมากอดฉัน
"อะไรนี้บอมหายใจไม่ออก"พอฉันพูดเสร็จบอมก็ถอนกอดฉันเเล้วทำหน้าไม่พอใจไส่ฉัน
"ก็คิดถึงเพื่อนซี้ไง"
"ค่ะๆ ไหนของขวัญ"
"มาถึงก็ถามเลยนะ นี้ไง"เธอก็หาของในกระเป๋าของเธอ แล้วเธอก็เอาของออกมาจากกระเป๋ามาปรากฏว่าเป็น
"แหวนนี้นะ"
"ไม่รู้ว่าจะซื่ออะไรมาไห้นี่ มาฉันไส่ไห้"ฉันยังไม่ตอบอะไร บอมก็จับมือฉันไปสวมแหวน
"รักษาแหวนวงนี้ไห้ดีๆละ"บอมพูดแล้วก็กุมมือฉันไว้
"ยังไม่ต..."
"ดาร่า"ฉันยังพูดไม่ทันจบบอมก็พูดสอดก่อนจะส่งสายตาอำมาหิดไส่ฉัน
"อืม รักษาไว้ด้วยชีวิตเลย"ฉันพูดออกไปแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ เเต่ในใจเต็มร้อยค่ะ
"เธอเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆเลยนะ ดาร่า ฉันไปละ พอดีพ่อฉันมาด้วย"
"อืมๆ หลังเลิกงานโทรมาด้วย"
"อืมๆ บายๆ" เเล้วบอมก็เดินไป
ไม่ได้เจอกันตั่ง2ปี มาเจอกันเเค่2-3นาทีเอง เเต่ยังไงก็มีของสำคัญที่ฉันได้นึกถึงบอมจะรักษาไว้ไห้ดีเลย
ตุบ
อ่า~เดินชนใครเนี่ย
ฉันมองคนที่ชนฉัน เธอใส่สูตรสีดำ
พร้อมกลับใส่แว้นดำ
จน ฉันไม่สามารถเดาได้ว่าเธอเป็นใคร
"ขอโทษค่ะ"
"ซานดาร่า"
"คุณรู้จักฉันด้วยเหรอ"
"ทำไมจะไม่รู้จัก"เธอพูดพร้อมกลับถอดแว้นออก
"เเชริน"ฉันพูดเเบบเสียงเบาๆ
"ตกใจเหรอ"เธอพูดออกมาอย่างเเข็งกระด้าง
"ปะ ปะ ปาว"
"หึ"เธอหัวเราะในลำคอก่อนที่จะเดินไป
ฉันก็เดินออกไปข้างนอกงานทันที
"วันนี้วันอะไรเนี้ย ทำไมเจอคนที่ไม่อยากเจอด้วยนะ "
พอฉันหันกลับไป
"ไม่อยากเจอฉันเหรอ"ฉันหันไปเจอเเชรินค่ะ
"ปะ ปะ ปาว"
"เธอโกหก"เเชรินพูดคำออกมาอย่าเรียบเฉยเหมือนว่าเธอไม่มีความรู้สึก
"ฉัน...อืม...อืม..."ไครก็ไม่รู้เอาผ้าเช็ดหน้าที่ไส่ยานอนหลับ ฉันพยายามทั้งดิ้นทั้งรน และฉันก็ค่อยๆสิ้นฤทธิ์ไป......
....................................................
โทษครัช~ ครั้งนี้ดิฉันไม่มีข้อแก้ตัวมารุมตื้บดิฉันได้นะครัช(ยืนรอเลย)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น