(fic ออยปัง yuri)ป๊อกกี้เดย์

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ออย

ขนมปัง

เนื้อเรื่อง

ป๊อกกี้เดย์

ตะติ๊ง(คิดว่ามันเป็นเสียงข้องความละกัน)

'ออยวันนี้วันอะไรรู้ป่าว'ถามมาได้วันอะไร

'ก็วันศุกร์ไงปังถามได้'

'ไม่ไช่ๆ'แล้ววันไรอะ วันเกิดขนมปังก็ไม่ใช่

'แล้ววันไรอะปัง'หรือนัดอะไรไว้...ก็ไม่นิ

'ก็ป๊อกกี้เดย์ไงออย'ป๊อกกี้เดย์หรอฉันหันไปมองปฏิธิน วันนี้วันที่11/11/25xxจริงดิลืมได้ไงเนีย

'เออจริงด้วย55'ได้แต่ขำกับความขี้ลืมของตัวเอง

กรี๊ง กรี๊ง

เสียงโทรศัพท์ดังใครโทรมาอะ

'ขนมปัง'

ฉันรับสายจากขนมปัง ทันทีที่รับสายอีกคนก็พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง

'ออยออกมาเจอกันหน่อยดิ ฉันรออยู่ร้านไอติมตรงข้าม รร.นะ'รออยู่นี้แปลว่าฉันต้องไปใช่ปะ

"ได้ๆ ปังรอแป็บนึงนะ"ฉันวางสายจากปังแล้วแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนออกไป ถ้าถามว่าดึกป่านี้ออกไปข้างนอกที่บ้านไม่ว่าหรอ บอกเลยทุกวันนี้อยู่ไปก็เหมือนอยู่คนเดียวที่บ้านไม่มีใครสนใจฉันอยู่แล้ว

ร้านไอติม

ฉันเดินเข้ามาในร้านแล้วเดินเข้าไปหาโต๊ะที่ขนมปังนั้งอยู่

"ปังเรียกเรามามีไรหรอ"ดึกป่านี้ยังไม่กับบ้านอีกไม่กลัวที่บ้านเป็นห่วงหรือไง บ้านฉันกับบ้านปังนะไม่เหมือนกันบ้านปังมีแต่ความอบอุ่นแค่บ้านฉันพ่อแม่ไม่เคยสนใจอยู่ไปก็เหมือนอากาศ

"คืนว่าวันนี้เป็นวันป๊อกกี้เดย์ใช่ปะแล้วก็...-///-"หน้าของปังแดงเป็นลูกมะเขือเทศเลยเวลาปังเขินน่ารักจัง

"จะชวนเล่นป๊อกกี้เกมว่างั้น"ฉันพูดแบบไม่ใส่ใจอะไร แต่อีกคนสะดุ้งเล็กน้อย นี้อย่าบอกนะว่าที่เรียกฉันมาเพื่อเรื่องนี้

"แล้วได้มั้ยละ"ปังพูดกับฉันแต่ตามองไปที่พื้นแทนที่จะเป็นหน้าของฉัน

"ที่ผ่านมาเราเคยขัดใจปังรึป่าว"ฉันพูดเสียงเรียบ ขนมปังทำหน้าหงอย คงคิดว่าฉันจะไม่ยอมเล่นเกมด้วยสินะ

"หึ ถ้าปันทำแล้วสบายใจก็แล้วแต่นะเราไม่ห้ามหรอก"ว่าจบฉันลุกขึ้นแล้วจะเดินออกไปแต่มือของขนมปังจับแขนฉันไว้

"ปังนี้ก็ดึกแล้ว กลับบ้านเถอะกลับช้าด้วยพ่อแม่กับพี่ป๊อปจะเป็นห่วง งั้นด้วยเราไปส่งปังที่บ้านนะกับคนเดียวมันอันตรายเราเป็นห่วง"ที่ฉันบอกปังว่าเป็นห่วงอะฉันเป็นห่วงจริงๆเพราะปังดีกับฉันมากถ้าเทียบกับบ้านอื่นปังคงเหมือนคนในครอบครัวฉันอีกคน ถ้าปังเป็นอะไรไปฉันคงจะเสียใจมาก

ฉันกับปังเดินกลับบ้านกันแต่พอไกลถึงบ้านฉันรู้สึกว่าวันนี้มันเงียบเกินไป เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านของปังวันนี้พ่อแม่กับพี่ป๊อปไม่อยู่สินะถึงได้เรียกไปหา

"ทำไมไม่บอกแต่แรกว่าพ่อแม่ไม่อยู่ความจริงให้เรามาหาปังที่บ้านก็ได้"ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงนะ งั้นแปลว่าเรื่องป๊อกกี้ก็เป็นแค่ข้ออ้างสินะรู้สึกเสียดายเหมือนกัน

"เข้าบ้านเถอะ"ฉันเดินเข้าตามปังเข้าไปในบ้านฉันนั้งรอปังไปเอาน้ำอยู่ที่โซฟาที่ห้องนั้งเล่น

"น้ำได้แล้วออย"ฉันรับแก้วน้ำในมือออยแล้ววางลงที่โต๊ะ

"ออยกินป๊อกกี้ปะเราซื้อมาเต็มเลย"ฉันมองไปที่มือของขนมปังที่ถือถุงขนมในนั้นมีแต่ป๊อกกี้กับนมอัดเม็ดของโปรดของปัง

"เอาดิ"ฉันกำลังจะยิบป๊อกกี้ในกล่องที่ปังถือมากินแต่อีกคนเอากล่องหลบถ้าไม่ให้กินจะถามทำไม-*-

"เดียวเราป้อน"ขนมปังยิบป๊อกกี้แท่งนึงให้ฉันคาบไวแล้งเธอก็งัดปลายป๊อกกี้อีกข้างแล้วแทะมันไปเลื่อยๆ หน้าของขนมปังเข้ามาไกลหน้าของฉันรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่แก้ม ตอนนี้หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะหน้าแดงจนถึงใบหู

ปากของขนมปังแตะกับปากฉันเบาๆลิ้นร้อนเริ่มรุกร้ำเข้ามาในปากของฉัน

ได้รสหวานมันของป๊อกกี้ที่กินแต่ตอนนี้รู้สึกว่ามันจะมีความหอมหวานมากกว่าปกติ

แขนทั้งสองข้างของขนมปังตอนนี้โอบรอบคอฉัน จากที่ปากแตะกับเบาๆตอนนี้เราร้อนแรงขึ้น

ฉันผลักขนมปังลงไปนอนบนโซฟาแล้วขึ้นไปคร่อม ฉันกับขนมปังมองหน้ากับพักนึงสายตาของขนมปังตอนนี้มันช่างยั่วยวนและเชิญชวนให้ไปเหลือเกิน

ฉันกดจูบลงไปที่ริมฝีปากของขนมปังอีกครั้ง ถ้าขนงปังบอกให้หยุดตอนนี้คงไม่ได้และอีกอย่างมันเป็นความผิดของเธอเองนะที่เริ่งก่อน

ปิ๊น ปิ๊น(เสียงแตรถนะ)

เสียงแตรถดังขึ้นนี้แปลว่าพ่อแม่ขนมปังกลับมาแล้ว นี้ไม่ใช้ว่าจะไม่กลับบ้านวันนี้หรอ

เราสองคนผลักออกจากกันขนมปังวิ่งไปเปิดประตูให้รถเข้ามาจอดในบ้าน

"คุณพ่อคุณแม่สวัดดีคะ"

"สวัดดีลูก ออยวันนี้จะมาค้างทำไมไม่บอกก็พ่อกับแม่จะได้กับมาให้เร็วกว่านี้"พ่อขนมปังยิ้มให้ฉันเล็กน้อย

"ไม่เป็นไรคะหนูเกรงใจ"ฉันยิ้มแหยะให้

"ออยเราขึ้นกันเถอะ พ่อแม่หนูขึ้นแล้วนะคะ"ขนมปังลากฉันไปขัางบนโดยไม่ลืมหยิมขนมขึ้นไปด้วย เห็นแกกินจริงๆ

ปัง!!!

เสียงปิดประตูเสียงดังพร้อมกับร่างของฉันที่โดนผลักไปอยู่บนเตียงและตอนนี้ก็มีขนมปังคร่อมอยู่

ขนมปังเริ่มถอดเสื้อผ้าตัวเองอย่างรวดเร็วจนตอนนี้ร่างของเธอมีแต่ชั้นในและกางเกงในสีดำตัดกับผิวขาวของเธอ

ตอนนี้ฉันรู้สึกโหวงๆที่ท้อง ฉันทั้งไม่ไหวแล้วนะขนมปัง!

ฉันดันไหล่ของขนมปังแล้วกดเธอกับเตียง
เกมพลิกแล้ว

"ปังผิดเองนะที่ทำแบบนี้"คนข้างล่างไม่สนใจที่ฉันพูดและยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาโอบรอบคอแล้วดึงฉันลงไปจูบ จูบครั้งนี้มีแต่ความต้องการของเราสองคนไม่ได้มีความอ่อนโยนอยู่แม้แต่น้อยมีแต่ความร้อนแรงที่มากขึ้นเลื่อยๆ
บทเรียนรักอันร้อนแรงที่ดำเนินไปจนเกือบเช้า

"อ๊ะ ออยพอก่อนนี้จะเช้าแล้วนะ"

"ก็ได้งั้นนอนเถอะ"ถึงฉันจะแอบหงุดหงิดแต่ก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ขนมปัง
แล้วทั้งสองคนก็หลับไปเพราะความเหนื่อยจากบทเรียนรักครั้งแรกของทั้งสอง

.

.

.

Ficย้อนหลังวันป๊อกกี้เดย์