Stupid family! นี่หรอคือครอบครัว [รับสมัคร]

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

ณ ที่แห่งหนึ่ง ซึ่งเปี่ยมล้นไปด้วยผู้คนนับร้อย ได้มีเสียงเอะอะโวยวายหลายแขนงแต่ความเงียบก็ยังไม่จากไปในที่นี่นัก จนกระทั่งทั้งเมืองเงียบสงบลงก็มีเสียงที่แสนนุ่มนวลอ่อนหวานมาจาก
อคาเดมีใกล้ๆ
"ตือ ตึ ตือ ตึ ตื้อ ตือ ตือ ตือ ตื้อ ตือ ตือ ตือ ..."พอเสียงนั้นสิ้นสุดลงก็มีเสียงคนร้องเพลงตาม

"อิซึเกนะอึ โตโมโอชิเตอือ โนเชวะ ชิกานิโมเทะอึ อาโมโนเอโร ..."พอสิ้นสุดเพลงก็มีเสียงคนแทรกเข้ามา

"ผู้จัดการครับวันนี้ผมขอกลับก่อนนะครับ สงสัยน้องๆคงจะหิวข้าวแล้ว"เสียงเสียงนั้นเป็นเสียงที่ร้องเพลงเมื่อกี้

"กลับไปได้ แล้วอย่าลืมเนื้อเพลงล่ะเดี๋ยวจะแย่เอา"เสียงของคนที่ได้ตำแหน่งเป็นผู้จัดการของเขาคนนั้นก็สิ้นสุดลงพร้อมไฟในเมืองที่หายไปพร้อมกัน

ในขณะเดียวกัน ที่ที่หนึ่งซึ่งไกลไปหลายพันกิโลเมตรซึ่งมีเวลาแตกต่างกันถึง 9 ชั่วโมงก็มีเสียงอ่านข้อความภาษาอังกฤษดังขึ้นโดยไม่ลดละ

"My dear father. I give or my love to you . I with you happiness . I promise to be your good boy. I happy to be your chid . Thak you for you love  ." พอจบข้อความเสียงนั้นก็หยุดไปโดยมิได้ตั้งตัว จนมีเสียง "กริ๊ง" หมดเวลาเรียนดังขึ้นแล้วทุกอย่างก็เงียบสงัด เด็กๆทุกคนเดินออกไปข้างนอกกันหมด "วันนี้เป็นวันสุดท้ายของนักเรียนแลกเปลี่ยนแล้วสินะ คงจะได้กลับญี่ปุ่นซะที" ผมเริ่มมองนาฬิกาพร้อมถือของฝากเต็มมือ "อีก 1 ชั่วโมง " ผมคลุ่นคิดในใจซักพักแบบว่า "โรงเรียนของผมที่ญี่ปุ่นมันโดนสึนามิถล่มไปแล้วนี่หน่า อีกตั้ง 6 เดือนกว่าจะเปิดใหม่ แล้วโรงเรียนก็เลยส่งนักเรียนมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยในหลายประเทศเหมือนกับผมที่อยู่ในลอนดอน ประเทศอังกฤษ"

1 ชั่วโมงผ่านมา

ในระหว่างที่ผมกำลังจะขึ้นเครื่องบินอยู่นั้นก็มีเสียงเอะอะโวยวายมาจากด้านหลังของผมแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักก็เลยเดินขึ้นไปบนห้องผู้โดยสาร ของเครื่องบิน xx1 ซึ่งเป็นเครื่องบิน vip สำหรับ นักเรียนแลกเปลี่ยนหรือผู้ดีมีตระกูลทุกคน ซึ่งนักเรียนแลกเปลี่ยนทางโรงเรียนจะออกค่าใช้จ่ายให้หมด  หรือแม้แต่พวกพี่ๆของผมที่เป็นคนดังระดับโลก ยกตัวอย่างเช่น พี่ซิค ที่เป็นนักการเมืองต้องไปในหลายๆที่ในเวลาเกือบไม่ถึงวิ หรือ พี่โซ ที่เป็นดารานักร้องชื่อดังที่ทุกคนต้องยอมสยบ และ พี่ไซบีเรีย ที่มีความสามารถด้านการร้องเพลงเป็นอย่างสูง แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังคงเหนือกว่าอยู่ดีนั่นแหละ ฮ่า ฮ่า ฮ่า (โรคนาซิสซัสกำเริบ) ผมคิดในใจอยู่ช่วงหนึ่งจนเครื่องบินลงจอดได้ตรงเวลาเป๊ะ เป๊ะ 

เวลา 21.03:58 นาฬิกา

"อากาศปลอดโปร่ง โว้ย อยู่นู่นอากาศจะหนาวไปไหนก็ไม่รู้" ผมบ่นระคายความหนาวออกมาเพื่อให้รู้สึกสะบายใจ "เอาเหอะน่า รีโน่ ยังไงเราก็ยังได้อยู่บ้านตั้ง 6 เดือนเชียวนะ" ผมพยายามคิดในใจว่ามาจะสั้นแค่ไหนกันนะ แล้วผมก็เดินต่อไปจนไปถึงคฤหาสหลังใหญ่ที่ไม่ค่อยไกลจากเมืองนัก มีน้ำพุอยู่หน้าบ้านเหมือน วังของเจ้าชายอย่างนั้นเลย

"อ้าวกลับมาแล้วหรอรีโน่ ไม่ได้เจอกันเกือบปีเป็นยังไงบ้างล่ะเรา" เสียง เสียง หนึ่งค่อยค่อยใกลเข้ามาหาผมขึ้นเรื่อยพร้อมกับผมที่ยาวสลวย สีเขียวมรกตเข้ามาใกล้ 

"หวัดดีครับ พี่ชุน ผมสบายดีแค่อากาศหนาวไปนิด" ใช่แล้วเสียงนั้นคือชุน พี่ชายคนที่ 5 ของผมนั่นเอง "แต่เอ๊ะ ทำไมพี่เขาไม่ไปทำงาน" ผมคิดในใจพร้อมเดินขึ้นลิฟไปที่ชั้น แล้วตรงไปนอนบนเตียง หนานุ่มสีเทา ตัวโปรดของผม "รีโน่ไปอาบน้ำก่อนดีมั้ยค่อยมาทานอาหาร" เสียงพี่ชายคนที่ 5 ของผมดังมาจากชั้น 1 "แต่ว่าเขาตะโกนมาได้ไงนี่ผมอยู่ตั้งชั้น 5 เชียวนะ"ผมคิดในใจอีกครั้ง พร้อมเดินเข้าไปในห้องน้ำสีสันสดใสลาย ดอกไม้สีเทาของผม

" ฮึ่ย!! " ผมสะดุดล้มชีสที่วางอยู่ในห้องน้ำ "ใครบังอาจเอาชีส มาวางหน้าห้องน้ำทั้งทั้งที่ผมอุตส่าห์เก็บมาอย่างดีเพื่อเอามากินวันนี้ ใคร ใคร!" ผมอุทานครั้งใหญ่พร้อมคิดในใจอีกครั้งพร้อมกับความคิดแค้น "ใครนะที่อิจฉาที่ผมหล่อกว่า เก่งกว่า ความสามารถดีกว่า อัจฉริยะกว่า ฯลฯ ใครกัน!"ผมคิดในใจไปหลายเรื่องเลยทเดียว แต่ใครกันที่อิจฉาความดัง และความหล่อของผม (โรคนาซิสซัสกำเริบระดับ ปานกลาง)

จากนั้นผมก็เก็บชีสเข้าตู้เย็นพร้อม ตรวจสอบกับดักอย่างละเอียดด้วยสายตาอันเฉียบคม เพื่อไม่ให้เจ้าพวกคนที่อิจฉาริษยา ความหล่อของผม มาลอบทำร้ายผมอีก "ซื่อ" เสียงผมเปิดฝักบัวชำระล้างร่างกายดังขึ้นจนทำให้ผม รู้สึกเย็นสบายใจแต่ดวงตาของผมก็มองเป็นเห็นสิ่งที่เป็นสีเหลืองทอง "ฮึ่ย นั่นมันชีสนี่หว่า" ผมตกะลึงไปซักพักพร้อมเมื่อผมพึ่งเก็บไปแล้ว 1 ชิ้น นี่มันชีสฝรั่งเศส ของผมที่ผมอุตส่าห์เก็บไว้ในตู้เซฟล้ำค่าของผม ใครที่อิจฉา ความหล่อของผม แต่ก็ช่วยไม่ได้ก็ผมมัน หล่อ เท่ห์ ดัง มีความสามารถ มีประสิทธิภาพ ฯลฯ เฮ้อไม่ไหวจริงๆเลย ความหล่อของผมมันเป็นดาบสองคมหรอกหรอเนี่ย(โรคนาซิสซัส ระดับรุนแรง)

5 นาทีผ่านไป

ผมเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมแต่งตัวออกมาเสร็จศัพท์ แต่ว่านี่มันอะไรกันผมเข้าไปในห้องแค่แปปเดียวทำไมมันเป็นอย่างงี้ได้ ชุดของผมเกลื่อนกลาดเต็มที่นอนของผม(ตัวเองทำเองไม่ใช่หรอ ขออธิบาย ใน 5 นาที เขาได้อาบน้ำเสร็จนานแล้วแต่ที่เขาช้าไปเพราะเรื่องุดที่เขาเลือกจนเต็มที่นอนอย่างงี้นี่แหละ) จากนั้นผมก็เดินลงลิฟไปที่ชั้นหนึ่ง "อ้าว พี่ไซ กับ พี่ซิค แล้วก็ พี่โรลเรล กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย" 

"ไง รีโน่ พอดีว่าวันนี้พี่ไปเช้าเลยกลับมาเร็วหนะ ปกติพี่กัลบมาประมาณ 23.00 นาฬิกา"
พี่ไซ ค่อยๆอธิบายให้ผมฟัง

"แล้วพี่โรลเรลล่ะ ไปชิมอะไรมาบ้างถึงกลับมาช้าจัง"ผมค่อยๆถามเรียงตัวไปทีละคน "อ๋อวันนี้คิวยาวมากประมาณ10ร้านได้ก็เลยรีบชิมแล้วก็ต้องไปเขียนหนังสืออาหารอีกก็เลยกลับมาช้าหนะ แต่ว่าพรุ่งนี้คิวพี่หมดล่ะเพราะว่า คิวมารวมกับวันนี้หมดแล้ว

"พี่ซิคล่ะครับ"คนนี้ผมถามในรูปแบบลูกหมาตัวน้อยที่อยากจะถูกรับไปเลี้ยง"อย่ามายุ่งมากก็ได้นะ วันนี้ พี่มีประชุมสำคัญ เรื่อง เมืองฉบับในฝันวันสุดท้ายเลยกลับมาเร็วหนะ" "เอี๊ยดเสียงประตูค่อยๆเปิดขึ้นพร้อมกับเลือดที่ค่อยๆไหลเข้ามาทีละนิด
-------------------------------------------------
เลือดที่ว่ามันเป็นของใครกัน

ใบหน้าของเขาจะเป็นอย่างไร

และเขาจะกลับมาในสภาพไหน มาติดตามในบทที่1ได้เลยนะครับ