สาวหน้าใสกับนายขี้เล่น

ลำดับตอนที่ #2 : ที่เรียนพิเศษ และความช่วยเหลือ

สงบดีจังวันนี้ผมลองตื่นเช้าดู (ปกติขี้เกียจอ่ะ) แต่คงไม่ทำทุกวันหรอก ที่จริงผมตื่นเช้าเพราะผมฝันร้าย  ไม่อยากเชื่อ ผมต้องไปเรียนพิเศษ(อีกแล้ว)

ผมไปถึงเร็วเป็นพิเศษ เลยกะว่าจะร้านเกมส์ก่อน แต่ไปถึงงง ‘โอ้พระเจ้า’ มันปิด ช่างมันไปกินข้าวก็ได้ แต่พอไปที่ร้านอาหารโต๊ะก็เต็มอีก ‘ทำไมวันนี้มันซวยจัง’ แต่ก่อนที่ผมจะเดินออกมา ผมเหลือบไปเห็นยัยแซนดี้นั่งกินอยู่คนเดียว

“นี่ยัยบ๊องนั่งด้วยนะ” หลังจากที่ผมทักเธอผมก็นั่งลงไปโดยไม่ฟังคำตอบแล้วสั่งาหาร

“นี่โทนนี่ ใครให้นายมานั่งอยู่ตรงนี้ แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาเรียกฉันว่ายัยบ๊อง” เธอตวาดใส่ผม

“…” ผมยังเงียบอยู่

และแล้วเธอก็เดินออกไปเฉยๆ ไปได้ก็ดี ‘เอะแต่มันยังไงชอกลนะเนี่ย ..........อ๋อ ยัยนี่ยังไม่ได้จ่ายตัง’ และแล้วผมก็ต้องจ่ายตังให้ยัยนี่ T_T

พอผมกลับไปถึงห้อง ยัยนี่ยังนั่งที่เดิม และผมก็นั่งที่เดิมด้วย

“นี่ ยัยบ๊องเมื่อเช้าเธอจงใจจะแกล้งฉันใช่ไหม” ผมถามแค่พอให้ได้ยินกัน2คน

“ไม่รู้สิ แล้วจะทำไมหรอ” เธอตอบหน้าตาเฉย  อย่างนี้ต้องจงใจแน่ๆ

“เฮ้ย!!!แมลงสาบ” ผมเลยตะโกนออกไปเพื่อล้างแค้นและได้ผมซะด้วย

“กรี๊ด ว้าย ไหนๆๆ” เธอตะโกนออกมา และเมื่อเธอรู้ตัวว่าตัวเองถูกผมแกล้งสายตาทุกคู่ของทุกคนในห้อง ก็จ้องมาที่เธอ ทำเอาเธอหน้าแดงไปพักหนึ่ง และกลับมาทำตาขวางใส่ผม ผมเลยยิ้มกวนๆไปให้ สะใจๆ ^_^

และเมื่อครูเริ่มสอนผม็แกล้งยัยนี่เหมือนทุกครั้ง และพอพักเที่ยงผมก็โดดเช่นเคยแต่วันนี้ผมรู้ว่า ครูจะต้องสั่งให้ยัยบ๊อง มันมาตามผมแน่ๆ ผมเลยดักรอ และได้ยินเสียงบ่นมาแต่ไกล และผมก็เดินไปดักหน้ายัยนั่นได้สำเร็จ

“โทนนี่ ไปเรียนต่อได้แล้ว”เธอตวาดใส่ผมอย่างแรง

“ม่ายปายแล้วจาทามมาย” ผมลากเสียงแล้วทำหน้ากวนสุดๆ

“แต่นายจะต้องไป เดี๋ยวนี้ด้วย” เธอยังตะโกนอยู่

“ก็ไม่อยากไป” ผมตคอบไป

“แต่นายจะต้องไป” โอยแก้วหูจะแตกเธอตะโกนดังกว่าทุกที

“ งั้นเธอต้อง หอมแก้มฉันก่อน” ผมตอบด้วยท่าทางกวนสุดๆ

“ไม่มีวัน แค่หน้าของนายฉันยังไม่อยากจะมองเลย” เธอด่ากลับมาอีกแล้ว

“ถ้าเธอไม่ทำฉัน็ไม่ไป ...อ๋อหรือว่าเธอไม่กล้า”  ผมยื่นคำขาด

“ได้ งั้นหลับตาสิ” เธอตอบมา เธอกล้าด้วย ผมนึกว่าเล่นๆ แต่ช่าเหอะจะมีสาวมาหอมทั้งทีใครจะไม่เอา หวานหมูเลย อิ อิ

“...” ผมหลับตาแล้วก็

“โอ้ย!!!นี่เธอทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย” เธอต่อยผมเข้าเต็มแรง เจ็บคร้าบบบบบบบ

“ก็ต่อยไงทำเป็นโง่ ฉันไม่มีวันทำอะไรบ้าๆอย่างที่นายคิดหรอกนะจำไว้ และถ้าคิดจะมาลามกกับฉันอีกนายจะโดนยิ่งกว่านี้อีกนะ”

“โอ้ยรู้แล้วเธอนี่ใช้เท้าหรือมือเนี่ยทำไมมันถึงได้หนักอย่างนี้เนี่ย” ผมตอบกับ

“นี่อยากโดนอีกไหมจะได้รู้ว่าเท้าหรือมือ ถ้านายยังไม่กลับจะโดนหนักกว่านี้ด้วย”ยัยนี่ยังโหดไม่เลิก คนอะไรใจร้าย

และผมก็กลับไปที่ห้องพร้อมยัยแซนดี้และแผล1 แผลจากกำปั้นของเธออีกด้วย ซวยจริงๆเลยกลับกลับไปบ้านก็ไม่มีอะไรทำเลยออกไปซื้อของมากินดีกว่า

พอออกจากบ้านก็เดินไปทางหัวมุมแลวเดินไปเรื่อยๆๆแล้วเริ่มได้ยินเสียงคนตะโกนขอความช่วยเหลือไปดูดีกว่าจะได้ทำตัวเป็นพระเอกมาดเท่ อิอิ เข้าไปกล้ก็ยัยแซนดี้นี่เอง อยู่กับพวกนังเลง 3-4คน เอาไงดีเนี่ยไปช่วยมีหวังหมดหล่อแน่เลย

“เฮ้ย ไอ้โทนนี่ มาช่วยฉันด้วย” ดูท่าว่าเธอจะเห็นผมแล้วมั้ง และพวกนักเลงก็ด้วย เอาไงดี เผ่นดีกว่า (ความเป็นลูกผู้ชายมีไหมเนี่ย/ผู้เขียนจ้า) เกือบไม่ทัน ในที่สุดผมก็หนีได้ทัน

เอาไงดี ปล่อยไว้ก็ไม่ได้ซะด้วย ไปแจ้งตำรวดดีกว่า

พอไปแจ้งแล้วผมก็ซุ่มดูเหตุการณ์อยู่ซักพักพอตำรวดจับไอ้พวกนั้นเสร็จแล้วผมก็ไป(จะอยู่ทำไม) และวันต่อมาผมก็โดนด่ายับเลย แต่ก็เงียบไปไม่อยากบอกเก็บไว้ดีกว่า

หลายสัปดาห์ผ่านไปและอีกไม่กี่วันโรงเรียนก็จะเปิดแล้ว น่าเบื่อกว่าเรียนพิเศษอีกและผมย้ายร.ร.ด้วยต้องไปอยู่ที่ร.ร.ใหม่ขึ้นม.4  แต่ก็อยากเจอเพื่อนใหม่แล้ว เหมือนกัน

และผมคงไมได้เจอกับยัยแซนดี้อีกคิดๆแล้วมันก็เศร้านะ ปกติแกล้งยัยนั่นเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้วมั้ง แต่จะว่าไปแล้วผมคิดถึงยัยนั่นหรอ เฮ้ย ไม่จริงๆๆๆๆผมไม่ได้คิดถึงและจะไม่มีวันคิดถึงด้วยซ้ำ อย่างยัยนั่นไม่อยากเจอด้วยซ้ำๆ