สาวหน้าใสกับนายขี้เล่น

ลำดับตอนที่ #1 : ที่เรียนพิเศษ

"กริ้งๆๆๆ!" โอย เสียงนาฬิกาดังอีกแล้วหรอเนี่ย น่าเบื่อ!!ผมต้องไปเรียนพิเศษ ผมเลือกที่จะทุบ แล้วโยนนาฬิกาไปที่ประตูตอนที่แม่ผมกำลังจะเปิดมันอยู่พอดี

"ว้ายยยย!!โทนี่ตื่นได้แล้ว แกลืมไปแล้วหรอวันนี้แกต้องไปเรียนนะ"เสีงของหญิงชราอายุประมาณ 45 ปี ตะโกนเรียกลูกชายของเธอเอง

"โถ่แม่ครับ ขออีก 5 นาทีนะครับผมง่วงงงง" ผมรีบตอบแม่ไป 'น่าเบื่อจัง'

"เออๆ ก็ได้แต่แกต้องไป เรียนให้ทันนะ" สิ้นเสียงแม่ของผมผมก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วก็เดินไปเรียนพิเศษเอง

ผมไปสายแค่ 15 นาทีเอง(สำหรับคนอื่นอาจเยอะแต่สำหับผมน้อยมาก) ผมเปิดประตูเข้าไป แล้วเดินผ่านหน้ากระดาน ผ่านหน้าครู โดยไม่พูดอะไรเลยซักคำ

"เดี๋ยว นี่นายจะไปไหนหนะนาย ธนานนท์ ที่นี่เป็นห้องเรียนนะ ไม่ใช่ที่ๆนายจะมาทำตัวแบบนี้ มาสายแล้วยังอวดดีไม่หัดทักทายครูซักคำ นายนี่นับวันยิ่งแย่ลงทุกทีเลยนะ แล้วนี่มาเรียนทำไมแต่ตัวอย่างนี้ ที่นี่ไม่ใช่บ้านนายนะ" โอ้โห 'โดยด่าเป็นชุด ชุดใหญ่ซะด้วย'

"อาจารย์ฮะ ผมมาสายแค่ 15 นาทีเองนะฮะแล้วอีกอย่างผมก็- -" ก่อนที่ผมจะพูดจบคุณครูจอมแสบก็ขัดไปเสียก่อน

"นี่นายมาสายแล้วยังมีหน้ามาเถียงฉันอีกหรอ นายนี่มันแย่จริงๆแย่มากๆ ฉันอยากรู้จริงๆว่านายจะได้ไปอยู่ห้องไหน คงจะห้องโหล่ของโหล่กำลังร้อยเลยมั้ง ฮึม ไปนั่งที่ได้แล้ว" ชุดอีกแล้ว

ผมเลือกที่จะไปนั่งที่ประจำของผม ทีแรกผมคิดว่าจะเปลี่ยนที่แล้วแต่เสียงซุบซิบโดยมีตัวนำ มาจากยัย แซนดี้  (ผมรู้จักเธอตอนสมัยประถม) ผมเลยกะว่าจะแกล้งเธอซะหน่อย

ตอนเรียนยัยนั่นตั้งใจเรียนเป็นบ้าครูถามอะไรก็ตอบได้ ผิดกับผมที่เอาแต่นั่งงง หรือไม่ก็หลับ ผมนั่งมองไปนอกหน้าต่าง 'เมื่อไหร่จะจบซะที่เนี่ย'

"23,399ค่ะ" เสียงยัยนี่แหลมจัง

"23,399ค่ะ" ผมเลียนเสียงยัยนี่ทำให้เธอหันมาทำตาขวางใส่ผม ผมแลบลิ้นใส่ "แบร่" สนุกจริงๆตอนที่เห็นยัยนี่โกรธจัด

และพอคาบต่อๆไปผมก็ทำเสียงล้อเลียนยยแซนดี้อย่างสนุกสนาน 'โอ้ยมันส์จริงๆเลย'

"นี่นายคิดจะแกล้งอะไรฉันเนี่ย หรือว่าอิจฉาที่ฉันเรียนเก่งกว่า" เธอพูออกมาเมื่ออาจารย์ออกไปแล้ว'โหหลงตัวเอง' แต่ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรเธอก็เดินออกไปจากห้องแล้วผมรีบวิ่งตามไปแล้วชนไหล่เธอจนเธอเกือบล้ม

"อุ้ยขอโทษไม่ทันเห็น" ผมทำหน้าตากวนปนไม่รู้ไม่ชี้ '5555สะใจจริงๆ' ผมเดินไปในขณะที่ เธอหันทำตาขวางใส่ผม

เมื่อคาบบ่ายผมกะจะหนีเรียน ไปที่ร้านเกมส์สนุกดีไม่ต้องเรียน โชคดีที่แถวนั้นมีร้านเกมส์อยู่เยอะแยอะ ไปเล่นดีกว่า

"นี่ สานิดา เธอเห็นเจ้า ธนานนท์บ้างไหม" ครูหันมาถามยัยแซนดี้ตอนเรียนคาบบ่าย

"หนูไม่รู้ค่ะ แต่น่าจะไปร้านเกมส์ข้างนอก" เธอตอบ

"ร้านเกมส์หรอ? งั้นเธอช่วยไปตามให้หน่อยได้ไหมจ๊ะ" ครูหันมาหาเธอ

"แต่หนูก็ต้องเรียนนะค่ะ"  เธอพยายามอ้อนวอน

"ก็หนูเรียนทันแถมจะเลยแล้วนี่จ๊ะ ช่วยไปตามให้หน่อยนะ" ครูพยายามให้เธอไปใหได้

"ทำไมต้องเป็นฉันด้วยนะ ตาบ้านั่นไม่ได้เรื่องเลยซักอย่าง" เธอบ่นไปตลอดทาง

"กลับไปที่เรียนพิเศษได้แล้ว" ยัยแซนดี้ตะโกนเรียกผมจากหน้าร้าน

"....." ผมเงียบ

และแล้วเธอก็เดินมาหาผมจนได้ แล้วเธอก็เริ่มดึงแกมลาก พยายามทุกทางที่จะพาผมออกไปให้ได้ แต่ผมก็พยายามนังตัวแข็งไม่ไปไหน แต่ผมไม่ยอมให้เธอลากไปได้ง่ายๆหรอกนะ

"นี่นายไปกับฉันเดี๋ยวนี้นะ ถ้านายไม่ไปหละก็..ฉันจะ" เธอตะโกนโหวแหวกจนคนทั้งร้านหันมามองผมกันเป็นตาเดียว ผมจึงลากเธอออกมาจากร้าน

"เธอทำบ้าอะไรเนี่ยเห็นไหมว่าฉันจะชนะอยู่แล้ว" ผมโวยใหญ่

"ก็นายไม่ยอมออกมาเองนี่นา" เธอก็โวยตอบ

"จริงด้วยแล้วเมื่อกี้เธอบอกจะเธอจะทำอะไรนะ" ผมแกล้งหยอกเธอเล่น

"กะ... ก็มะ...ไม่ได้พะ..พูดอารายนี่" เธอตอบตะกกตะกัก

"จะจริงหรอก็เมื่อกี้ผมำด้ยินเต็ม 2 รูหูเลยหรือว่าเธอจะ" ผมยิ้มแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์ แล้วรวบเอวเธอมากอด แต่เธอดิ้นเมื่อเธอหลุดเธอก้เตะเข้าที่ขาผมอย่างแรง "โอ้ย" ผมร้องในขณะที่เธอเดินไปอย่างไม่รู้ไม่ชี้

"เดี๋ยว รอก่อนสินี่คุณผมก็เจ็บนะ" ผมร้องโวยวาย เธอหันมาแล้วหัวเราะน่ารักจัง เฮ้ยผมคิดอะไรเนี่ยบ้าจัง

***********************************

แต่งเป็นเรื่องแรกเลยค่ะ ขอเพื่อนๆชาวเด็กดีทั้งหลายช่วยลงคะแนนและโพสมาด้วยนะค่ะ ^_^