คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [ไฮบาระXสึบารุ ] ตอน วันที่ด็อกเตอร์ไม่อยู่บ้าน1
[ไฮบาระXสึบารุ ] ตอน วันที่ด็อกเตอร์ไม่อยู่บ้าน 1
“ขอโทษนะไอจัง ที่พาไปด้วยไม่ได้” ด็อกเตอร์พูดเสียงอ่อนขณะนั่งอยู่บนรถ
วันนี้ด็อกเตอร์ต้องไปงานร่วมรุ่นนักวิทยาศาสตร์กลุ่มที่พวกเพื่อนๆ ด็อกเตอร์จัดตั้งขึ้น ที่ๆ มีแต่คนอายุ 50 ขึ้นไปนั้นแหละ และนั้นทำให้ด็อกเตอร์ทิ้งฉันไว้ที่บ้าน
“ไม่ต้องห่วงฉันหรอกค่ะ งานคนแก่แบบนั้นฉันขอผ่านดีกว่า ฉันจะเฝ้าบ้านให้เอง ขอให้สนุกนะด็อกเตอร์” ฉันกอดอกว่าเหมือนทุกที โดยที่ไม่ลืมย้ำเรื่องสำคัญบางอย่าง “ต้องรักษาสุขภาพด้วยนะคะ อย่ากินของที่มีไขมันเยอะเด็ดขาด ตอนนี้ด็อกเตอร์ต้องคุมเรื่องอาหารอยู่ ถ้ายังจำได้”
“เหอะๆ ฉันไม่ลืมหรอก” ด็อกเตอร์ถึงกับเหงื่อตก
เราตามไปจะดีกว่าไหมนะ…
ฉันคิดพลางมองด็อกเตอร์อย่างจับผิด ไม่ค่อยเชื่อใจ
เห็นสายตาของฉันด็อกเตอร์ก็รีบเปลี่ยนเรื่อง “อ๋อ! ฉันลืมบอกไปอย่าง ที่จริงแล้ววันนี้ ฉันวานให้สึบารุช่วยดูบ้านให้ด้วย ถ้ามีปัญหาอะไรก็ให้เขาช่วยก็ได้นะ”
พอได้ยินชื่อ สึบารุ ปุ๊บ ฉันก็ขมวดคิ้วทันที…ชายคนนี้อีกแล้ว
หลายวันมานี้ เขาเริ่มเข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตฉันทุกวัน แต่ก็ช่างเถอะ วันนี้เขาคงจะไม่มายุ่งกับเราหรอก ไม่งั้นตานี่คงว่างตลอด 24 ชั่วโมง
“ได้เวลาแล้ว ฉันไปนะ” ด็อกเตอร์บอกลา
ปรื้น~
รถของด็อกเตอร์ขับออกไปไกลเรื่อยๆ ฉันโบกมือบ๊ายบายให้สองสามที ก่อนเดินกลับเข้าบ้านด้วยอาการง่วงเล็กน้อย สงสัยเมื่อคืนคงนอนไม่พอ…
ฮ้าว~
มือถูกยกมาปิดปากเหมือนทุกที
ฮ้าว~
ฉันหาวเป็นครั้งที่สิบเห็นจะว่าได้ ตาแทบจะปิดลงเต็มที่แล้ว ขืนปล่อยไปแบบนี้ต้องเผลอหลับไปแน่ และสิ่งที่จะช่วยได้ก็คือกาแฟร้อนๆ แก้ง่วง
เมื่อกาแฟในมืออุ่นกำลังดี ฉันก็เตรียมยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูทำให้ฉันละสายตาจากาแฟไปมองที่ต้นเสียง
“ฉันสึบารุ ช่วยเปิดให้หน่อยสิ” น้ำเสียงที่คุ้นเคยทำให้ฉันขมวดคิ้วอีกครั้ง แต่ก็ยอมไปเปิดแต่โดยดี
“มาทำอะไร”
“ด็อกเตอร์บอกว่าเธออยู่บ้านคนเดียว ฉันเลยว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อน ปล่อยให้เด็กอยู่บ้านคนเดียวคงไม่ปลอดภัย”
“ฉันดูแลตัวเองได้ คุณไม่ต้องลำบากหรอก”
“ไม่เป็นไร ฉันเต็มใจอยู่แล้ว” สึบารุยิ้มเล็กน้อย
“…” ฉันมองชายตรงหน้าอย่างครุ่นคิดก่อนจะปล่อยให้เขาเข้ามา
คงช่วยไม่ได้ ด็อกเตอร์เป็นคนขอไว้ด้วย เขาคงอยู่ไม่นานหรอกมั้ง…ไม่รู้ทำไมช่วงนี้ฉันถึงรู้สึกว่าเจอสึบารุบ่อยจัง กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อเขาเริ่มเข้ามามีบทบาทในชีวิตของฉันซะแล้ว
“บ้านเงียบดีนะ กำลังทำอะไรอยู่”
“หาอะไรทำแก้ง่วง” ฉันตอบส่งๆ พร้อมหยิบกาแฟขึ้นดื่ม
“อ๊ะ ยังเด็กอยู่ ดื่มกาแฟแบบนี้ไม่ดีต่อร่างกายนะ” สึบารุแย่งถ้วยกาแฟไปจากมือฉัน หลังจากที่ฉันดื่มไปได้แค่อึกเดียว -*-
“ไว้โตกว่านี้ค่อยดื่มจะดีกว่านะ” ว่าแล้วเขาก็หยิบมาดื่มซะเอง
ฉันก็ไม่ใช่เด็กซะหน่อย อายุก็ไม่ต่างจากนายเท่าไหร่หรอก!
อาการง่วงเข้าจู่โจมอีกครั้ง อยากนอนเต็มแก่ แต่ตอนนี้ดันมีชายแปลกหน้ามาอยู่ด้วย ฉันคงปล่อยให้เขาทำตามใจชอบในบ้านนี้ไม่ได้หรอก
จะคิดค้นเรื่องยาต่อตอนนี้ก็ไม่ใช่ที่ จะทำอะไรดี…
“ดูหนังมั้ย?” สึบารุถาม ฉันจึงได้แต่พยักหน้าให้
ฉันเลือกเปิด ‘ชีวิตแสนรันทดของเบก้า’ ดูอย่างเงียบๆ ส่วนสึบารุก็นั่งดูอยู่ข้างๆ เขาไม่ได้ว่าอะไรออกมาฉันจึงไม่รู้ว่าที่จริงแล้วเขาชอบดูหรือไม่ชอบดูกันแน่
“จะว่าไป นี่เป็นอีกครั้งแล้วสินะที่เราอยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้” สึบารุพูด
“ใช่ อีกครั้งแล้ว…คุณจะกลับเลยรึเปล่า?” ฉันถามเพราะฉันจะได้ไปนอนสักที
“ยัง ฉันขอดูต่ออีกสักหน่อย กำลังถึงช่วงสนุกเลย” ตาของเขาจ้องทีวีอย่างใจจดใจจ่อ
“ต๊าย ตาย ฉันนึกว่าคุณจะไม่ชอบหนังแนวนี้ซะอีก”
“เธอดูไม่เหมือนเด็กเลยนะ ทั้งการพูด การจา และท่าทาง”
“คุณก็เหมือนกัน”
………
หลังจากนั้นเราก็ดูหนังไปเรื่อยๆ ดูไปคุยไปคนละนิดๆ หน่อยๆ จนฉันไม่ค่อยได้สนใจหนังเท่าไหร่ แถมยังลืมไปอีกด้วยซ้ำว่าจะไล่ให้เขากลับไป
สึบารุที่ลุกไปหยิบน้ำกำลังเดินกลับมา จังหวะที่เขาเดินผ่านข้างหลังฉันนั้น อยู่ๆ ก็หยุดเดินต่อแล้วชะโงกหน้ามาข้างใบหน้าฉันแทน จนแก้มชนแก้ม
“ว้าว เรื่องนี้มีฉากแบบนี้ด้วยเหรอ”
สึบารุว่า ทำให้ฉันเริ่มสังเกตว่าตอนนี้เป็นฉากที่พระเอกจูบนางเอก…อย่างดูดดื่ม
“ฉากนี้เธอไม่ควรดูมันนะ” เขาเอื้อมมือปิดตาฉันอย่างเบามือ
“เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อน ฉันยังดูไม่จบ”
ฉันพยายามดึงมือเขาออก เพราะฉากต่อไปคนร้ายจะบุกเข้ามาแล้ว มือทั้งสองข้างจับมือของสึบารุแน่นพยายามดึงฝ่ามือนั้นให้ออกจากใบหน้า
“คุณนี่ ชอบทำตามใจตัวเองจังเลยนะ” ฉันเหน็บแนม
เมื่อสึบารุยอมผ่อนแรง ฉันจึงดึงมือเขาออกมาได้ สายตาเหลือบจ้องคนข้างตัวอย่างหงุดหงิด และเนื่องจากระยะใบหน้าที่แก้มชนแก้ม ฉันจึงเห็นเขาได้ในระยะประชิดมากๆ
!?!
ดวงตาคู่นั้นหันมามองตอบ แต่ดูสึบารุจะลืมไปว่าใบหน้าของพวกเขาใกล้กันมาก ตอนที่สึบารุหันหน้ามา ริมฝีปากของเราจึงเฉียดกันนิดนึง…ใช่แค่นิดนึง
ความคิดเห็น