คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : อุโนะฮานะ X เคมปาจิ ตอนที่4
ทางด้านของสิบสามหน่วยพิทักษ์ พอได้รู้ข่าวก็จัดการประชุมขึ้นทันที
“ตอนนี้เรายังไม่รู้ว่าหัวหน้าหน่วยทั้งสองที่ตามฮอลโลว์ไปนั้นอยู่ที่ไหน คงต้องให้หน่วยที่12จัดการหาตำแหน่งทั้งสองโดยเร็ว” หัวหน้าใหญ่พูดอย่างเคร่งเครียด
“แต่เราไม่รู้ว่าหลุมดำนั้นมันเชื่อมไปที่ไหน กว่าจะหาตำแหน่งได้คงต้องใช้เวลานาน” มายูริพูด
“…”
“พวกนั้นคิดอะไรถึงได้ตามไป น่าจะรู้อยู่แล้วว่าจะเกิดเรื่องยุ่งยาก = =” ซุยฟงบ่น แต่ใจจริงก็เป็นห่วงอยู่นิดๆ
“ฉันก็ไม่ได้หวังกับพวกนั้นไว้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ไม่นึกว่าขนาดอุโนะฮานะจะไปบ้าตามเจ้าเคมปาจิซะได้ พวกบ้าก็แบบนี้…แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น! เพราะเรื่องยุ่งๆ นี่ทำให้งานหน่วยฉันเพิ่มขึ้นไม่หยุดน่าแค้นนัก ไว้เจ้าพวกนั้นกลับมาเมื่อไหร่ คงต้องจับมาทดลองแก้ความหงุดหงิดนี่ซะหน่อย” มายูริแทบสติแตกเมื่อนึกถึงงานที่เขาต้องอดหลับอดนอนไปอีกวัน
หัวหน่วยคนอื่นๆ ได้แต่ยืนเห็นใจปนสงสาร(หัวหน้าหน่วยทั้งสองที่ไม่อยู่)
“เจ้าโรคจิต” ซุยฟงแอบบ่นเบาๆ
….
แต่เพราะห้องที่เงียบขนาดเข็มตกก็ได้ยิน เสียงบ่นเบาๆนั้น จึงไม่อาจพ้นหูของมายูริผู้มีประสาทไวเป็นเลิศได้ แม้จะยืนห่างกันมากก็ตาม…
“โรคจิตงั้นรึ เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาเรียกฉันอย่างงั้น…แต่ข้าจะถือว่าคำว่าโรคจิตเป็นคำชมแล้วกัน! เพราะถึงยังไงก็คงไม่เท่าเจ้าที่เป็นพวกโง่ สมองกลวงได้หรอก”
“…มายูริ!” ซุยฟงเริ่มขึ้นเสียง
“เดี๋ยวก่อนสิๆ ใจเย็นก่อน พวกเรากำลังคุยเรื่องของหัวหน้าอุโนะฮานะกับหัวหน้าซาราคิอยู่นะ ถ้ามีอะไรจะคุยกันก็ไปหลังคุยกันหลังไมค์” เคียวราคุรีบเข้ามาห้ามทัพ
“แล้วจะให้พูดอะไรอีก พูดเรื่องสองคนนั้นตอนนี้ตายรึยังงั้นหรือ?” ซุยฟงถามอย่างหงุดหงิด
“”เอ่อ…หน.ซาราคิเขาคงไม่ตายง่ายๆ ยิ่ง หน.อุโนะฮานะ ยิ่งแล้วใหญ่ ทั้งสองคนคงไม่เป็นไร” เคียวราคุมั่นใจ คนอื่นก็พากันพยักหน้าเห็นด้วย
“…แต่ฉันไม่แน่ใจว่าสองคนนั้นจะอยู่ด้วยกันได้ - -;;” อุคิทาเกะเป็นห่วงขึ้นมา
“นั้นสิ”
ทุกคนคิดภาพอุโนะฮานะผู้นิ่งเงียบเรียบร้อย อยู่กับเคมปาจิที่ขี้ใจร้อนและบ้าพลังขึ้นมาก็เดาไม่ออกเลยว่าจะเข้ากันได้ยังไง
มิติที่ทั้งสองตามเข้ามาคือมิติที่อยู่ระหว่างโซลโซไซตี้กับนรก เป็นมิติที่มีแรงกดดันวิญญาณมหาศาล ทำให้ฮอลโลว์ที่หลงมาที่นี่พัฒนาตัวเองเพื่อความอยู่รอดจึงมีพลังที่มากกว่าฮอลโลว์ทั่วไป
อุโนะฮานะที่นั่งรักษาแผลของเคมปาจิถอดเสื้อหัวหน้าหน่วยของตนออก แล้วคลุมให้เคมปาจิที่นอนหลับอยู่ (ปกติบทแบบนี้ต้องเป็นผู้ชายทำไม่ใช่เหรอ -*-)
เมื่อเคมปาจิได้สติก็มองไปรอบๆ “ที่นี่ที่ไหน”
“ฉันคิดว่าเป็นมิติระหว่างโซลโซไซตี้กับนรกค่ะ แต่คุณพักผ่อนอีกหน่อยจะดีกว่านะคะ”
คำพูดของอุโนะฮานะทำให้เขารู้สึกตัวและมองตัวเองที่มีแต่ผ้าพันแผลพันอยู่เต็มตัวกับเสื้อหัวหน้าหน่วยสี่ที่ห่มตัวเองอยู่
“ทำไมฉันถึงมานอนแบบนี้ได้ จำไม่เห็นได้เลย”
“คุณคงเหนื่อยจนสลบไป ^_^”
เคมปาจิคงจำไม่ได้ว่าเขาไม่ยอมรักษาบาดแผล จนอุโนะฮานะทนไม่ไหวใช้วิถีมารทำให้หลับไป…
“เชอะ” เคมปาจิหันหน้าหนีก่อนจะหยิบเสื้อคลุมคืนให้อุโนะฮานะ แต่เธอปฏิเสธ
“ที่นี่อุณหภูมิหนาวนะคะ คุณที่มีแต่ผ้าพันแผลแบบนั้นคงหนาวแย่ เสื้อของคุณก็ขาดรุ่งริ้งไปหมดแล้ว ควรมีอะไรใส่ไว้หน่อยจะดีกว่า”
“ข้าไม่เป็นไรหรอก”
“รับไปเถอะค่ะ ^_^” จากนั้นสายตาก็เปลี่ยนเป็นสายตาเย็นเฉียบ “เพราะถ้าคุณไม่ใส่ แล้วเกิดแผลเปิดขึ้นมา ฉันคงไม่ยอมแน่…”
“…” เคมปาจิยอมใส่แต่โดยดี
ฟืด~
เมื่อใส่ปุ๊บ เขาก็ได้กลิ่นบางอย่างจากเสื้อคลุมเต็มจมูก กลิ่นยาที่ติดมากับเสื้อจนฉุนจมูก กับกลิ่น…อะไรอีกสักอย่างที่หอมอย่างไม่น่าเชื่อ…
“เป็นอะไรหรอคะ?”
“หึ! กลิ่นยาฉุนจมูกชะมัด” เคมปาจิตอบโดยไม่มองหน้า
“ก็ฉันเป็นหน่วยพยาบาลนี่คะ” อุโนะฮานะหลุดยิ้มออกมาที่มุมปาก
“อะไรกัน ยิ้มแบบนี้ก็ทำได้นี่นา” เคมปาจิบ่นเบาๆ
“???”
“เปล่า…ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร”
ที่เคมปาจิพูดเพราะรอยยิ้มของอุโนะฮานะที่เห็นประจำตลอดนั้น เป็นเพียงรอยยิ้มที่เธอสร้างขึ้นมา ซึ่งเขาไม่ค่อยชอบเท่าไหร่…แต่รอยยิ้มเมื่อครู่เป็นรอยยิ้มที่เกิดมาจากใจจริง ไม่ใช่การเสแสร้ง
พอเห็นเคมปาจิเงียบและทำเนียนเหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญ เธอจึงไม่คิดจะคาดครั้นให้เขาตอบ…ก็ถึงถามไป คนปากแข็งเช่นเขาก็คงไม่พูดอะไรอยู่ดี
“จะว่าไป…นี่เป็นอีกครั้งแล้วสินะคะ ที่ฉันได้อยู่กับคุณตามลำพังสองต่อสอง”
“ไม่รู้สิ ฉันจำไม่ได้แล้ว รู้แต่ว่าช่วงนี้ฉันเจอหน้าเธอบ่อยเหลือเกิน”
“นั้นสินะคะ” เธอหัวเราะนิดๆ “ปกติพวกเรา..ไม่สิหน่วยของพวกเราไม่ค่อยถูกกันอยู่แล้ว การที่พวกเราจะเจอกัน มีไม่บ่อยนัก”
“มันแน่อยู่แล้ว และฉันก็ไม่มีเหตุผลที่จะไปที่หน่วยพยาบาลด้วย”
“อ๋อเหรอ แต่ล่าสุดฉันยังจำได้เลยนะคะ ที่คุณถูกยาจิรุหามมาส่งหน่วยพยาบาลน่ะ ^^”
“ชิ เรื่องแบบนั้นไม่เห็นต้องจำก็ได้”
“ช่วยไม่ได้นี่คะ นานๆทีคุณจะมาหน่วยฉันทั้งที หาดูไม่ได้ง่ายๆ ฉันจะไปลืมได้ยังไง ตอนนั้นพอรักษาเสร็จ คุณก็เอาแต่ฮึดฮัดจะไปสู้ท่าเดียว”
“และเธอก็โหดใส่ฉันท่าเดียว = =;;”
เคมปาจิรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมา เมื่อนึกถึงตอนนั้น
“แหม ก็ฉันเป็นห่วงคุณนะคะ ^^ บาดแผลยังไม่หายดีจะปล่อยให้ออกไปสู้อีกได้ยังไง ฉันแค่ไม่อยากให้คุณบาดเจ็บเพิ่มก็เท่านั้น…”
“เป็นห่วง…แค่นั้นเองสินะ” เคมปาจิพึมพำกับตัวเองเบาๆ
^_^
“แหม~ จะว่าไปฉันพึ่งนึกอะไรได้นะคะ” อุโนะฮานะเริ่มเข้าสู่โหมดยิ้มสยอง “ที่คุณเข้าไปพังหน่วยของฉันแล้วชิงพวกเรียวกะออกไป เรื่องพวกเรียวกะฉันยังพอรับได้…แต่เรื่องที่คุณทำหน่วยสี่ของฉันเสียหายฉันรับไม่ได้!”
คิดแล้วก็เจ็บใจไม่หาย แค่เธอออกไปประชุมหัวหน้าหน่วยครู่เดียว ทันทีที่กลับมา หน่วย4ก็มีรูโหว่ที่ผนังขนาดใหญ่ ทางเดินบางจุดเสียหายและอยู่ในสภาพยับเยิน แถมชายผู้สร้างปัญหาก็หนีจากหน่วยพยาบาลไปอีกอย่างไม่น่าให้อภัย แค่นั้นยังไม่พอ พวกเรียวกะที่ถูกขังไว้ก็หายไปหมด
ยิ่งคิด รอยยิ้มของอุโนะฮานะก็ยิ่งสยองขึ้นเรื่อยๆ
“=o= อย่าคิดเล็กคิดน้อยสิ…” เคมปาจิว่า
“คิดเล็กคิดน้อยงั้นเหรอคะ? ฉันจำฝังใจเลยต่างหาก! ^^+”
“…”
“คราวหน้าก็ช่วยระวังหน่อยก็แล้วกันนะ…” อุโนะฮานะใช้สายตาดุเปรยใส่เคมปาจิทันที “ไม่งั้นอาจจะไม่มีครั้งต่อไปอีก เข้าใจตามนี้นะคะหัวหน้าซาราคิ”
“…อืม” เคมปาจิตอบรับอย่างว่าง่าย
ให้ตายสิยัยผู้หญิงคนนี้…ดุเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ - -
----------------------------------------------------
เนื่องจากจะไปบวช เลยลงเอาไว้ล่วงหน้าเลยแล้วกัน555
สาธุอนุโมทนากับเราด้วย ><
ความคิดเห็น