คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อุโนะฮานะ X เคมปาจิ ตอนที่2
-ทางด้านกลุ่มคนหน่วย11-
“วันนี้คนเยอะจังเลยเนอะอิคคาคุ” ยูมิจิกะส่องกระจกไปพลางว่าไปพลาง (ยัยนี่จัดเต็มก่อนออกศึกตลอด - -)
“ก็มันรวมสองหน่วยนี่นา จะเยอะก็ไม่แปลก” อิคคาคุออกอาการเซ็ง
“คนเยอะแบบนี้ฉันคงไม่ต้องออกโรงก็ได้มั้ง แอบไปอยู่กับหน่วยสี่ดีกว่า”
“ว่างงานกันจริงนะพวกแก” เคมปาจิโผล่มาจากข้างหลัง
“อ้าว! หัวหน้า ตกใจหมดเลย อยู่ๆก็ติดเข้ามาในกระจกของผมแบบนี้ นึกว่าเป็นตัวอะไรซะอีก”
= =
อิคาคุไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่ แต่ถามสิ่งที่สงสัยออกไป “ยาจิรุไปไหนเหรอครับ”
“ยาจิรุน่ะเหรอ…เห็นบอกว่าจะไปกินขนมกับหน่วยสิบสาม แล้วก็หายไปเลย”
“อะไรกัน~ อิคคาคุไม่เห็นหน้าแค่วันเดียวก็คิดถึงแล้วเหรอ จะนอกใจเค้ารึไง” ยูมิจิกะแกล้งล้อทำเอาเจ้าตัวที่โดนแกล้งโกรธสุดๆ
“แกตาย!!”
จากนั้นทั้งสองก็วิ่งไล่กันไปมาเหมือนเด็กๆ ปล่อยให้เคมปาจิยืนอยู่คนเดียว
“ดูครึกครื้นกันดีนะคะ ^^” อุโนะฮานะเดินเข้ามาทักด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เคมปาจิแค่มองคนข้างตัวนิดๆแล้วทำเป็นไม่สนใจ (รึเปล่า?)
“ก็เป็นปกติของเจ้าพวกนั้น”
“แล้วหัวหน้าซาราคิ กำลังยืนทำอะไรอยู่เหรอคะ”
“ไม่มีอะไรทำทั้งนั้นแหละ”
“…”
อุโนะฮานะไม่ถามอะไรต่อ ส่วนเคมปาจิก็ไม่ได้พูดอะไรขึ้นมา ทั้งสองคนจึงยืนอยู่ด้วยกันเงียบๆ สายตาไม่สบกันสักครั้ง เอาแต่มองท้องฟ้าไปเรื่อย
น่าแปลกที่ทั้งสองคนกลับยืนอยู่เงียบๆ ได้เป็นเวลานานทั้งที่ไม่พูดอะไรกันสักคำ…จนเวลาผ่านไปพอสมควร ในที่สุดอุโนะฮานะก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบ
“ตอนนี้ทางหน่วยสี่ของฉันคนมาเรียบร้อยแล้ว ไม่ทราบว่าทางหัวหน้าซาราคิคนมาครบรึยัง?”
“ไม่รู้สิ คนมีแค่ไหนก็ไปแค่นั้นแหละ”
“ถ้าเช่นนั้น ฉันว่าเราควรออกไปกันได้แล้วนะคะ นี่ก็สายมากแล้ว”
“ตามใจ…”
“ฉันหวังว่าหน่วยสี่ของฉันและหน่วยสิบเอ็ดของคุณจะร่วมมือกันได้เป็นอย่างดี” อุโนะฮานะบอกลาก่อนทำท่าจะเดินจากไป
“การต่อสู้ครั้งนี้…เธอห้ามเข้ามายุ่งกับการต่อสู้ของฉันก็แล้วกัน”
“ค่ะ ทางเราจะไม่เข้าไปยุ่งเด็ดขาด ยกเว้นกรณีที่พวกคุณปล่อยให้ฮอลโลว์หลุดเข้ามาในแนวหลังได้ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงต้องลงมือ”
“…ฉันนึกว่าเธอจะไม่ชอบต่อสู้ซะอีก” เคมปาจิเหลือบมองอุโนะฮานะนิดนึง
“ ฉันไม่ชอบการต่อสู้ที่เสียเลือดเนื้อหรอกนะคะ แต่ถ้าเกิดเหตุสุดวิสัยขึ้นมาคงต้องทำ เพื่อปกป้องลูกหน่วยของฉัน”
“ฉันไม่เข้าเธอเลยจริงๆ สู้ตั้งแต่แรกก็จบแล้วแท้ๆ”
“^^”
ณ เมืองลูคอนตะวันออก
“ย้าก! เข้ามาๆๆๆ ฮอลโลว์หายไปไหนหมด ห๋า!” อิคาคุต่อสู้อย่างบ้าคลั่ง
………..
….
ท้องฟ้าเริ่มมืดลง หน่วยสิบเอ็ดที่อยู่แนวหน้า ต่างตระเวนจัดการฮอลโลว์ที่โผล่มาตัวสองตัวอย่างสบายๆ แต่ยิ่งเวลาผ่านไป ผ่านไป…ผ่านไป…ฮอลโลว์กลับยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนลูกหน่วยบางคนสู้ไม่ไหว บาดเจ็บกันไปไม่หยุดหย่อน
“พวกนี้มันเก่งแฮะ” อิคคาคุฟาดดาบไปมาไม่หยุด
“เริ่มตึงมือซะแล้วสิ เพราะนายนั้นแหละอิคคาคุอยากให้พวกมันมีเยอะๆนัก คราวนี้เยอะสมใจเลยเห็นมั้ย!” ยูมิจิกะบ่นอุบอิบ
“เออ! ก็ดีแล้วนี่”
“ต้องแบบนี้ถึงจะสนุกไม่ใช่รึไง ยิ่งเยอะเท่าไหร่ก็ฆ่าเวลาได้เท่านั้น พวกแกดาหน้าเข้ามาเลย 555” เคมปาจิหัวเราะ และพุ่งเข้าฟันฮอลโลว์พวกนั้นอย่างง่ายดาย
!?!
ฉัวะ!
แต่ทันใดนั้นมีฮอลโลว์ตัวหนึ่งลอบเข้ามาฟันเคมปาจิจนบาดเจ็บ แขนซ้ายถูกกรีดเป็นทางยาว
“เจ้านี่ฟันฉันเข้าด้วย”
เคมปาจิมองตามเงาของฮอลโลว์ตัวนั้นไปในป่า มันหยุดจ้องเคมปาจิอย่างท้าทาย
“หึ แกคงเป็นหัวหน้าสินะ” เคมปาจิยิ้มถูกใจ
ฮอลโลว์ตัวนั้นไม่ตอบ แต่วิ่งหนีไป
“พวกแกจัดการตรงนี้ไปแล้วกัน ฉันจะตามเจ้านั้นไป” เคมปาจิทิ้งงาน(มหาศาล)ไว้ให้ ทำเอาอิคคาคุรีบโวยวายทันที อย่างรับไม่ได้
“เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนสิฟะ ช่วยจัดการอีกสักครึ่งก็ยังดีนะเฟ้ย”
…สายไปเสียแล้ว ร่างเคมปาจิหายเข้าไปในความมืด (หวังว่ามันจะไม่หลงทาง = =)
ความคิดเห็น