คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : อุโนะฮานะ X เคมปาจิ ตอนที่1
(ตอนนี้อยู่ในช่วงหลังไอเซ็นทิ้งโซลโซไซตี้ไป หน่วย3 5 9 ขาดหัวหน้า)
ณ การประชุมหัวหน้าหน่วย
“คิดว่าทุกคนคงทราบอยู่แล้ว ว่าช่วงนี้มีฮอลโลว์บุกเข้ามาในโซลโซไซตี้บ่อยๆ และล่าสุดฉันพึ่งได้รับข้อมูลมาว่าพวกมันไปรวมตัวกันที่เมืองลูคอนตะวันออก เราไม่รู้ว่าพวกมันมีเป้าหมายอะไร แต่ฮอลโลว์พวกนั้นมีพลังมากกว่าปกติ บางทีมันอาจมีหัวหน้าค่อยชักใยอยู่ และด้วยสาเหตุนั้นฉันจึงอยากให้หัวหน้าหน่วยออกไปตรวจสอบและจัดการมันก่อนที่จะลามมาถึงเซเรเทย์ มีใครอยากเสนอตัวไหม” หัวหน้าใหญ่พูดพลางมองหัวหน้าคนอื่นๆ
“แหม…ฮอลโลว์พวกนั้นน่าสนใจเหมาะแก่การทดลองของฉันมาก แต่ตอนนี้งานในกองวิจัยมันเยอะซะจนไม่มีเวลาจะนอนอยู่แล้ว จึงไปไม่ได้อย่างน่าเสียดาย” มายูริบอกเป็นคนแรก
“ส่วนฉันก็มีงาน(ชมดอกไม้)ต้องไป” เคียวราคุพูด
“ข้าก็ต้องพาเจ้าโกโร่ไปเดินเล่น” โคมามูระเห็นหมาสำคัญกว่างาน = =
“…ข้าต้องอยู่เลี้ยงปลาคาร์พที่บ้าน” เบียคุยะเสริม
เฮ้อ~
แต่ละคนยกข้ออ้างขึ้นมาซะจนหัวหน้าใหญ่อดถอนหายใจซะไม่ได้ และมองหัวหน้าที่เหลือ…หน่วย2 กับหน่วย10 ยังติดงานเก่า ส่วนหัวหน้าหน่วย13 ก็ป่วย ที่เหลือมีแค่หน่วย4 และหน่วย11
“หัวหน้าซาราคิ แล้วเจ้าล่ะ?”
“ก็น่าสนุกดี ช่วงนี้ฉันก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ไม่ได้ยืดเส้นยืดสายเสียนาน” เคมปาจิตอบ
“เช่นนั้น ข้าขอสั่งให้หน่วย11 ออกไปจัดการฮอลโลว์พวกนั้น และให้หน่วยที่4 คอยสนับสนุน”
“ห๋า!! แค่ข้าคนเดียวก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้หน่วยอื่นมาสนับสนุน”
“ถ้าเกิดบาดเจ็บจะได้รักษาได้ทัน หากไปโดยไม่มีหน่วยพยาบาลติดไปด้วย จะลำบากในการพาคนมารักษา มีอะไรจะค้านอีกมั้ย?” หัวหน้าใหญ่ถามเสียงเข้ม
“….” เคมปาจิทำสีหน้าไม่พอใจแต่ก็ยอมเงียบ
“แล้วหัวหน้าอุโนะฮานะล่ะ”
“ไม่มีอะไรจะค้านค่ะ” อุโนะฮานะยิ้มให้เล็กน้อย
“ถ้าเช่นนั้นก็ขอจบการประชุมเพียงเท่านี้ ทุกคนแยกย้ายไปได้”
หลังการประชุมเหล่าสมาชิกหน่วยสี่และสิบเอ็ด ต่างก็มารวมตัวกันที่จุดนัดพบ นอกเมืองเซเรเทย์ แต่เนื่องจากสองหน่วยนี้ไม่ถูกกันเท่าไหร่ หน่วยสี่และสิบเอ็ดจึงยืนแยกกันอย่างเห็นได้ชัด
“ทำไมพวกเราต้องมาทำงานร่วมกับหน่วยสี่ด้วยฟะ” หน่วย11 คนนึงพูดขึ้น
“ใช่ พวกเราหน่วยที่แข็งแกร่งที่สุดเลยนะเฟ้ย ส่วนพวกแกก็หน่วยที่อ่อนแอที่สุด มีแต่จะเกะกะเปล่าๆ” อีกคนเสริม
“อา…พวกเราไม่ไปเกะกะหรอกครับ แค่ไปช่วยสนับสนุนเท่านั้น” ฮานะทาโร่พูดเสียงเบา
“ห๋า? พูดว่าอะไรนะได้ยินไม่ชัด บอกว่า ‘ช่วย’ งั้นเหรอ? อย่างพวกแกจะช่วยอะไรได้”
“เออ…คือ…ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น”
“ไม่ได้หมายความว่างั้น แล้วหมายความว่าไง ห๋า!”
ตอนนี้ฮานะทาโร่โดนคนหน่วยสิบเอ็ดรุมล้อมจนขยับไปไหนไม่ได้
“ก็หมายความว่าพวกเราจะช่วยรักษาให้ไงคะ ^_^”
=[ ]= <<<สีหน้าคนหน่วย11
หน.อุโนะฮานะ ที่พึ่งเดินเข้ามา พูดด้วยรอยยิ้มจากข้างหลัง ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นแววตาที่ต่างจากเดิม
“แต่ถ้าพวกคุณไม่อยากให้พวกเราช่วยก็ได้นะคะ แต่ระวัง…จะไม่ได้กลับมาที่เซเรเทย์อีกก็แล้วกัน” (พูดง่ายๆ คือ ปล่อยให้ตายอย่างไร้เยื่อใย = =;;)
คนหน่วย11 ทำหน้าช็อคหนักกว่าเดิม
“ขอโทษครับ หน.อุโนะฮานะ โปรดช่วยชีวิตพวกเราด้วยนะครับ!” ทุกคนก้มหัวให้พร้อมเพรียง ก่อนจะหายลับไป
“แหมๆ แต่ละคนดูมีมารยาทกันจัง” อุโนะฮานะแปลกใจ
“ห…หัวหน้าคะ” อิซาเนะเรียกด้วยสีหน้าหวาดกลัวเล็กน้อย “ตอนนี้หน่วยสี่ของเรามาครบแล้ว ฉันว่าเราตรวจความเรียบร้อยกันก่อนเถอะค่ะ”
“นั้นสินะคะ ^^”
“แล้วเรื่องหน่วย11ละคะ เรายังไม่รู้เลยว่าหน่วยนั้นจะส่งคนออกไปกี่คน”
“ถ้างั้น เดี๋ยวฉันจะไปคุยกับหัวหน้าซาราคิเองก็แล้วกัน”
“ค่ะ”
ความคิดเห็น