คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอน2 ชื่อของฉันคือ...ริโนะ
ทางด้านอุโนะฮานะ(ที่ตอนนี้อยู่ในร่างริโนะ) หลังจากตกน้ำมาเธอก็รู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่าง ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ได้แต่ปล่อยให้น้ำพัดพาไปทั้งอย่างนั้น ขณะที่กำลังจะหมดสติความทรงจำของใครบางคนก็แทรกเข้ามา
‘ไอ้เด็กบ้า คราวหลังอย่ามาขโมยอาหารอีกรู้มั้ย!’ ชายคนนึงเตะหญิงสาวอย่างไร้ความปรานี ซึ่งเด็กสาวคนนั้นก็ไม่ใช่ใคร…ริโนะนั่นเอง
นี่คือความทรงจำของริโนะ!
วูบ~
ภาพเปลี่ยนไปอีกสถานที่หนึ่ง เป็นบ้านหลังเล็กๆ ที่ดูซอมซ่อ ริโนะนอนอยู่ภายในบ้ายด้วยสภาพบากเจ็บไปทั้งตัว
‘เจ็บใจชะมัด ตาแก่นั่น’ ริโนะกำหมัดแน่น ‘ถ้าข้ามีพลังมากกว่านี้ก็คงดี ถ้าข้ามีอำนาจมากกว่านี้ ก็คงไม่มีใครมาทำร้ายได้และไม่ต้องไปขโมยของใคร’
‘ทำไมข้าต้องเกิดมาแบบนี้ด้วย…พวกคนในเซเรเทย์ต่างก็ได้อยู่กันอย่างสุขสบาย มีพลังที่แข็งแกร่ง มีอำนาจ มีเงิน แบบนี้ไม่ยุติธรรมเลย’
ริโนะหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา มันเป็นหนังสือเกี่ยวกับการสลับร่างที่ปู่ของเธอทิ้งไว้
‘เจ้านี่ล่ะ ต้องใช้ได้แน่!’
หลังจากนั้นริโนะก็ลอกฝึกทำตามตำรา ฝึกเขียนอักขระอยู่หลายครั้ง จนเริ่มสมบูรณ์ การสลับร่างคือต้องให้คนที่เราต้องการสลับร่าง และตัวเรายืนอยู่บนอักขระที่เขียนไว้นาน 1 นาที เพียงแค่นั้นก็จะสัมฤทธิ์ผล เมื่อสลับร่างกันแล้วจะไม่สามารถกลับคืนได้ยกเว้นกรณีที่ทั้งสองคนอยากกลบร่างเดิม
…และแล้วเวลาก็เริ่มเดินต่อไป…
ริโนะเห็นอุโนะฮานะมักมาที่ภูเขาลูกนี้บ่อยๆ แผนการทั้งหมดจึงเริ่มขึ้น จนกระทั่งพวกเขาสองคนสลับร่างกัน
(เหตุผลอาจดูเกรียนไปบ้าง แต่เราคิดหาอะไรอย่างอื่นไม่ออกแล้ว อย่าไปสนใจกันมากเลยเน้อ T^T เอาเป็นว่าพวกเขาสลับร่างกัน และจะคืนร่างได้ต้องสมัครใจทั้งสองคนก็ตามนั้นแล)
จากความทรงจำที่แทรกเข้ามาทำให้เธอได้รู้เรื่องราวทั้งหมด แต่วิธีแก้ไขมันช่างยากเสียเหลือเกินและเธอในตอนนี้ก็อยู่ในร่างของริโนะด้วย จะทำอะไรได้กัน
“อือ” อุโนะฮานะได้สติขึ้นมา ความเจ็บปวดยังคงหลงเหลืออยู่แต่กลับไม่เจ็บเหมือนครั้งแรก แต่เมื่อเธอลองมองไปรอบกายก็ถึงกับชะงัก
!?!
หัวหน้าซาราคิ กับยาจิรุ ต่างนั่งผิงไฟอยู่ข้างๆ เธอ…ทำไมสองคนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ไม่สิทำไมเราถึงมาอยู่กับพวกเขาต่างหาก O_O
“อ๊ะ! เคนจังดูสิ ผู้หญิงคนนี้ตื่นแล้ว” ยาจิรุชะโงกหน้าเข้ามาใกล้พลางเรียกให้เคมปาจิหันมามอง
“อา ฟื้นแล้วงั้นเหรอ นึกว่าจะตายไปแล้วซะอีก”
“เคนจังอย่าพูดแบบนั้นสิ เดี๋ยวผู้หญิงคนนี้ก็กลัวหรอก” ยาจิรุว่า
อุโนะฮานะที่นอนอยู่ค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง บาดแผลที่แขนขวายังคงมีเลือดออกอยู่พอสมควร ตอนนี้มีแค่ผ้าพันเอาไว้อย่างลวกๆ
“ขอโทษนะ พวกเรารักษาแผลไม่เป็น เคนจังก็เลยเอาผ้าพันไว้เฉยๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ขอบคุณมากนะยาจิรุจัง หัวหน้าซาราคิ” อุโนะฮานะส่งยิ้มให้
“ทำไมถึงรู้จักชื่อของเราได้ล่ะ?” ยาจิรุถามอย่างสงสัย
“…ฉันเคยได้ยินคนพูดถึงมาบ้าง ^_^” อุโนะฮานะโกหก เธอคงยังบอกเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้ไม่ได้ มันเป็นเรื่องที่ยากจะเชื่อและต้องใช้เวลาอีกสักนิด
เธอไม่รู้ว่าถ้าพูดออกไปจะเป็นผลดีหรือผลเสียกับเธอกันแน่ ตอนนี้แม้แต่ร่างก็ไม่ใช่ เธอไม่มีหลักฐานอะไรจะไปสู้ได้เลย คงต้องเก็บเป็นความลับไว้ก่อน เพื่อรอเวลา..
“รอยยิ้มนั่น…” อยู่ๆ เคมปาจิก็พูดขึ้นมาเรียกความสนใจจากเธอได้อย่างดี
ไม่จริงน่า…อย่างหัวหน้าซาราคิ คงไม่มีทางรู้แน่
“มีอะไรเหรอเคนจัง?”
“เปล่า แค่รู้สึกว่าคุ้นๆ กับใครบางคน”
^_^;; อุโนะฮานะถึงกับชะงักไปครู่นึง ก่อนจะยิ้มอีกครั้ง “คุณคงคิดมากไปเอง”
“…” เคมปาจิเงียบแต่ยังคงจ้องมาที่เธอนิ่ง
นึกไม่ถึงว่าหัวหน้าซาราคิจะสงสัย ทั้งที่พวกเรา…ไม่ค่อยคุยกัน ดูท่าฉันคงต้องระวังตัวให้มากกว่านี้เสียแล้ว
“นี่ๆ ทำไมเธอถึงได้บาดเจ็บล่ะ?” ยาจิรุถาม
“ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอกค่ะ…ที่สำคัญคือพวกคุณทำไมถึงมาอยู่แถวนี้ได้เหรอคะ ที่นี่อยู่ห่างจากเซเรเทย์ตั้งมาก”
“ก็เคนจังน่ะสิ ออกมาข้างนอกแล้วหาทางกลับไม่ได้”
“ก็เธอเป็นคนบอกให้มาทางนี้เองไม่ใช่รึไง” เคมปาจิแย้ง
หลงทางสินะ อุโนะฮานะได้แต่มองทั้งสองอย่างยิ้มๆ ไม่นึกว่าจะหลงทางกันได้ตลอดขนาดนี้ แต่ถ้าไม่ได้พวกเขาช่วยเอาไว้เธอคงแย่
“โอ๊ย” อุโนะฮานะจับแผลเบาๆ แม้เลือดจะหยุดไปแล้ว แต่ก็ยังคงปวดอยู่ รู้สึกเธอจะไม่ได้บาดเจ็บแบบนี้มานานมากแล้วตั้งแต่ร้อยปีก่อน
ร่างของริโนะที่เธอครอบครองอยู่ดูจะมีพลังวิญญาณอยู่บ้าง แม้จะน้อยแต่ก็คงใช้รักษาแผลได้…
วาบบ
ฉันใช้พลังรักษาแผลทีละนิดอย่างเคยชิน ถึงจะสลับร่างไปแต่เธอก็ผ่านการฝึกทั้งควบคุมพลังหรือแม้แต่ดึงพลังออกมาใช้แล้ว เพราะงั้นบางเรื่องคงยังใช้พลังได้ไม่มีปัญหา
“ทำไมถึงรักษาแบบนั้นได้” เคมปาจิถาม
“ฉันเคยเรียนมาบ้าง ^_^”
“เป็นยมทูตงั้นเหรอ”
“ตอนนี้เปล่า…แต่คุณจะช่วยฉันได้มั้ยคะ” อุโนะฮานะเริ่มพูดจริงจัง
“ช่วย? หมายความว่ายังไง?”
“ในหน่วยสิบเอ็ดเป็นหน่วยเดียวที่ไม่เคร่งเรื่องสมาชิกในหน่วย คุณเป็นหัวหน้าหน่วยคงช่วยให้ฉันเข้าหน่วยไปได้โดยง่าย โดยไม่ต้องผ่านการเข้าเรียน”
“จะทำให้ฉันยอมรับต้องเก่งนะ” เคมปาจิเผยรอยยิ้มออกมา
ได้ยินเช่นนั้น อุโนะฮานะก็สูดลมหายใจอย่างทำใจ ถ้าไม่ผ่านตรงนี้คงไม่ดีแน่ แต่หัวหน้าซาราคิก็มีฝีมือมาก..กับร่างใหม่นี้เราจะสู้ยังไงดี
“ฉันอยากลองดูค่ะ”
“ดี!! ฉันกำลังอยากสู้อยู่พอดี” เคมปาจิชักดาบออกมา ส่วนอุโนะฮานะก็ลุกขึ้นยืนอย่างไม่เกรงกลัว
สิ่งสำคัญตอนนี้คือเราต้องเข้าไปเซเรเทย์ให้ได้ก่อน นี่เป็นโอกาสเดียวเท่านั้นที่เราจะเข้าไปได้ แม้จะไม่มีพลังและดาบฟันวิญญาณเหมือนเดิม แต่เธอก็ยังมีวิชาเคนโด้ติดตัวอยู่ วิชาที่เธอถนัดที่สุด ต้องลองเสี่ยงดู…
“เอาดาบฉันไปใช้ก่อนนะ” ยาจิรุโยนดาบของตัวเองมาให้และฉันก็รับแต่โดยดี พลางตั้งท่า
“เธอชื่ออะไร” เคมปาจิถามโดยสายตายังจับจ้องมาที่เธอไม่เปลี่ยน
“ริโนะ…ชื่อของฉันคือริโนะ” อุโนะฮานะตอบตามชื่อเจ้าของร่าง
“ริโนะงั้นเหรอ” เคมปาจิพึมพำ “ถ้าสามารถทำให้ฉันเป็นแผลได้ละก็จะถือว่าผ่าน โจมตีมาให้เต็มแรงล่ะ ฉันไม่ออมมือให้แน่!”
พูดจบแรงดันวิญญาณมหาศาลก็ถูกปล่อยออกมาจนเธอแทบยืนไม่ไหว แรงดันวิญญาณสูงจริงๆ ถ้าเป็นร่างนี้ทนไม่ไหวแน่
“อึก” เธอค่อยๆ รวบรวมแรงดันวิญญาณทั้งหมดทั้งหมดของตัวเองมาไว้รอบตัว พยายามครองสติให้ได้มากที่สุด โชคดีที่เธอควบคุมแรงดันวิญญาณได้ดี
“ยังยืนได้อีกเหรอเนี่ย ก็ดีแบบนี้ก็ค่อยน่าสนุกหน่อย”
ตูม!
เคมปาจิเข้าโจมตีอย่างรวดเร็ว แม้เธอจะรับดาบไว้ได้แต่ก็รุนแรงไม่ใช่เล่น
เช้ง~
อุโนะฮานะปัดดาบออกและถอยไปตั้งหลัก เธอต้องสู้โดยระวังที่สุด ขืนโดนเข้าไปดาบเดียวเป็นอันจบแน่
การต่อสู้ผ่านไปสักพักอุโนะฮานะยังคงเสียเปรียบอยู่ เธอเลี่ยงการปะทะตรงๆ พยายามรับดาบตรงจุดที่เสี่ยงน้อยที่สุด ต่างจากเคมปาจิที่โจมตีไม่ยั้ง
“อะไรกันมีแค่นี้เองเหรอ” เคมปาจิหัวเราะ
อุโนะฮานะมองการเคลื่อนไหวของเท้าและจับทางดาบอย่างมีสติที่สุด
ฉัวะ!!
เคมปาจิฟาดดาบตัดร่างของริโนะจนเป็นแผลยาวตั้งแต่หน้าท้องขึ้นไป จนริโนะล้มลง แต่ใครจะไปนึกว่าในจังหวะนั้นเธอเองก็ฟันดาบใส่เคมปาจิเหมือนกัน
ตึ้งๆ เลือดจากหน้าอกค่อยๆไหลออกมา
“ยัยนี่ ฟันฉันเข้าด้วย” เคมปาจิจับแผลตัวเองเบาๆ
“เอาไงดีล่ะเคนจัง รู้สึกริโนะจิจะสลบไปแล้ว”
“พาไปด้วยละกัน” เคมปาจิเหลือบมองร่างบางแว๊บหนึ่ง ก่อนจะอุ้มมาไว้ในอ้อมแขน “ฉันอยากสู้กับผู้หญิงคนนี้อีก”
“ดีจัง แบบนี้ฉันจะได้เล่นกันริโนะจิด้วยสินะ ^0^/ ”
“อืม…แต่ก่อนอื่นเราต้องหาทางกลับเซเรเทย์ให้ได้ก่อน -_-;;”
“ไม่ต้องห่วงฉันนำทางเอง”
(ยาจิรุอย่าพาหลงอีกนะ T^T เดี๋ยวเจ๊อุโนะฮานะของเขาตาย กว่าจะได้รักษาเลือดหมดตัวพอดี)
ความคิดเห็น