คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : อุโนะฮานะ X เคมปาจิ ตอนที่7
ตูม~ ปัง~
“ ไง ยินดีที่กลับมากันนะ”
เคียวราคุจัดการจุดพลุฉลองโดยมีอุคิทาเกะร่วมด้วย ส่วนนานาโอะก็จัดการโปรยดอกไม้ให้ดูอลังการเหมือนทุกที
“วันนี้ไปดื่มกันไหม บรรยากาศกำลังดีเลย” เคียวราคุชวน
= =
พวกเขาเหนื่อยเกินกว่าจะมาจัดงานเลี้ยงจึงปฎิเสธไป อุโนะฮานะบอกปัดอยู่นานจึงจะรอด ส่วนเคมปาจิไม่ต้องพูดถึง แค่พูดว่าไม่คำเดียวเคียวราคุก็ไม่ชวนต่อแล้ว
“วันนี้เหนื่อยมามาก ฉันขอตัวไปพักก่อนนะคะ”
“เหนื่อยเหรอ? คงไปเจอเรื่องอะไรมามาก แล้วเวลาทั้งสองคนอยู่ด้วยกันเป็นไง คงเข้ากันได้ดีนะ มีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้นรึเปล่า? อย่างเช่นจูบไง เวลาที่ชายหนุ่มและหญิงสาวอยู่ด้วยกันสองต่อสอง” เคียวราคุล้อ พลางทำท่าประกอบไปด้วย จึงโดนนานาโอะปาตระกร้าดอกไม้ใส่ทันที
“พูดอะไรแบบนั้นล่ะคะ^_^” อุโนะฮานะฉีกยิ้มหวาน “ฉันกับหัวหน้าซาราคิไม่มีทางทำแบบนั้นอยู่แล้ว คุณรู้นี่คะ แล้วยังจะพูดล้อเล่นอีก”
“ถ้าพูดอีกคราวหน้าละก็…ฉันไม่ปล่อยเฉยแน่” สายตาอำมหิตทิ่มแทงเคียวราคุอย่างจัง
“ฮะๆ” เคียวราคุได้แต่ค้างด้วยความสยอง อุคิทาเกะจึงตบไหล่เป็นเชิงปลอบ
“เคียวราคุเขาไม่ตั้งใจหรอก หัวหน้าอุโนะฮานะก็เล่นแรงจังนะครับ” อุคิทาเกะยิ้ม “แต่ก็ดีแล้วนะ ที่ทั้งสองคนกลับมาอย่างปลอดภัย พวกเราห่วงแทบแย่”
เคมปาจิพยักหน้าให้และอืมในลำคอเบาๆ ส่วนอุโนะฮานะก็ยิ้มแทนคำตอบ
“จะว่าไป ทั้งสองคนดูสนิทกันดีนะ หรือว่าผมคิดไปเอง”
คำพูดอุคิทาเกะทำให้สองคนหันมามองหน้ากันเล็กน้อย สายตาสบกันอยู่นานจึงจะเบนกลับไปจ้องอุคิทาเกะ และตอบคำถาม
“ก็เหมือนเดิม” ทั้งสองตอบพร้อมกันทำให้อุคิทาเกะหัวเราะเบาๆ
“ทั้งสองคนเหมือนกันดีนะ”
“…จะว่าไป นี่ก็เย็นมากแล้ว ฉันคงอยู่คุยต่อไม่ได้ต้องขอโทษด้วย ฉันต้องรีบกลับหน่วย ไม่รู้ป่านนี้อิซาเนะจะเป็นยังไงบ้าง เพราะฉะนั้นขอตัวก่อนนะคะ”
“หัวหน้า! / เคนจัง”
ทั้งอิซาเนะและยาจิรุวิ่งเข้ามาพร้อมกัน ด้วยความดีใจ
ยาจิรุกระโดดไปเกาะไหล่เคมปาจิเหมือนทุกที พลางตีหัวเขาเล่นไปด้วย โทษฐานที่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียว ส่วนอิซาเนะก็วิ่งเข้ามาเตรียมชาร์ตใส่เต็มที่
ปั๊ก!
อุโนะฮานะใช้ด้ามดาบยันหัวอิซาเนะหยุดเอาไว้ก่อน จึงเข้ามาไม่ถึงตัว
“ดีใจที่เธอยังสบายดีอยู่นะ^^”
“หัวหน้าคะ ไม่เห็นต้องทำรุนแรงเลย ฉันรู้สึกผิดนะคะที่ไม่ได้ทำหน้าที่ของรองหัวหน้า ปล่อยให้หัวหน้าสู้กับฮอลโลว์ตามลำพัง
“เรื่องนั้นฉันเป็นคนสั่งเธอเอง ไม่ต้องคิดมากหรอก และฉันก็มีหัวหน้าซาราคิคอยช่วยอยู่ด้วย เพราะงั้นจึงไม่เป็นอะไรมาก…”
ยังพูดไม่ทันจบ อยู่ๆในหัวของเธอก็หมุนไปครู่นึง และเริ่มปวดหัวเล็กน้อย จนกระทั่งตาลาย
นี่เธอกำลังไม่สบายงั้นเหรอ?
“เป็นอะไรไปเหรอคะ?” อิซาเนะถามเมื่อเห็นหัวหน้าตนเงียบไป
“ตอนนี้ฉันอยากพักมากแล้ว เรากลับหน่วยกันเถอะ”
“ค่ะ”
หลังจากกลับมาที่โซลโซไซตี้ หัวหน้าอุโนะฮานะก็ขอลาหยุด ที่ประชุมก็ไม่มา ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นอะไร เพราะอยู่ๆ ก็ขอหยุดไปดื้อๆ
-หน่วยที่4-
“อ๊ะ! หัวหน้าซาราคิมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ” อิซาเนะอุทานขึ้น เธอไม่ค่อยเห็นหัวหน้าซาราคิมาที่หน่วยสี่สักเท่าไหร่
“ก็แค่หลงทางมา…แล้ว…” เคมปาจิคิดจะถามบางอย่างแต่ก็เงียบไป
แม้จะบอกว่าหลงทางมาแต่ท่าทางของเขาดูเหมือนมองหาอะไรอยู่ อิซาเนะจึงติดว่าเคมปาจิมาเยี่ยมลูกน้อง แต่ไม่กล้าพูด
“ถ้าหากเป็นห้องพยาบาลที่หน่วยสิบเอ็ดพักอยู่ ต้องเดินไปทางขวานะคะ”
“อืม…แล้วหัวหน้าเธอไปไหน ไม่เห็นอยู่เลย”
เมื่อเจอถามแบบนี้เข้าไปอิซาเนะถึงกับงงไปพักใหญ่แต่ก็ตอบตามตรง “เอ่อ…หัวหน้าตอนนี้กำลังนอนพักอยู่ในห้องน่ะค่ะ”
“งั้นเหรอ” เคมปาจิหันหลังเตรียมเดินกลับทันที
“เออ…คือ…ถ้าจะไปหาหัวหน้าอุโนะฮานะต้องไปทางนี้นะคะ เดี๋ยวฉันจะนำทางไปให้” อิซาเนะชี้นิ้วไปยังทางตรงกันข้าม
“ไม่ต้อง…ปล่อยให้นอนต่อไปเถอะ”
จากนั้นเคมปาจิก็จากไปท่ามกลางความงุนงงของอิซาเนะ
เวลาผ่านไป10นาที
“ที่นี้มันอะไรกัน เมื่อไหร่จะถึงทางออก = =” เคมปาจิบ่น เพราะเขาเดินหลงอยู่ในหน่วยพยาบาลมานานแล้ว จนกระทั้งเดินผ่านห้องหนึ่ง
“กลิ่นนี้มัน…” (เคมปาจิเป็นหมาไปแล้วเรอะ =[]= จมูกดีเหลือเกิน)
ยังไม่ทันทำอะไรอุโนะฮานะในชุดนอนก็เปิดประตูออกมาพอดี
“…”
เคมปาจิได้แต่ยืนอึ้ง เพราะตอนนี้อุโนะฮานะไม่ได้อยู่ในชุดยมทูตแบบทุกที ส่วนผมก็ถูกมัดไว้ข้างหลังแทน เผยเห็นลำคอสีขาวผ่อง เป็นครั้งแรกที่เห็นเธอแปลกตาไป
“หัวหน้าซาราคิมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ” อุโนะฮานะถามอย่างสุภาพ ที่เธอออกมาเพราะสัมผัสได้ถึงแรงดันวิญญาณของหัวหน้าซาราคิ แต่ก็ยังไม่แน่ใจจึงออกมาดู เพราะแถวนี้เป็นเขตของที่พัก เคมปาจิไม่น่ามาอยู่แถวนี้ได้
“…หลงทาง” คำพูดของเขาทำเอาอุโนะฮานะหัวเราะเบาๆ ทั้งที่เธอพอจะรู้คำตอบอยู่แล้ว
“ถ้างั้นเดี๋ยวฉันจะพาออกไปเองนะคะ…ขอเวลาสักครู่”
เมื่อเห็นว่าตนอยู่ในชุดที่ไม่เหมาะสมจึงคิดจะเข้าไปเปลี่ยนแต่กลับถูกเคมปาจิจับมือเอาไว้ก่อน
“ไม่ต้อง…เธอไม่สบายอยู่ไม่ใช่รึไง ไปพักผ่อนเถอะ”
“ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ แค่ร่างกายปรับสภาพหลังจากกลับมาไม่ได้เท่านั้น อีกไม่นานก็คงหาย” เธอยิ้มเล็กน้อย
เห็นดังนั้นเคมปาจิจึงทำเป็นไม่ได้ยิน “ฉันจะกลับแล้ว รอเธอไปก็เสียเวลา” เคมปาจิรีบเดินจากไปทันที โดยไม่รอให้อุโนะฮานะได้พูดอะไรสักคำ
เธอจึงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “เฮ้อ~ ขอบคุณมากนะคะ”
คำพูดสุดท้ายก่อนเจ้าของห้องจะกลับเข้าห้องเช่นเดิม โดยที่ไม่สนว่าเคมปาจิจะได้ยินหรือไม่ได้ยินก็ตาม
“ฉันต่างหากล่ะที่ต้องขอบคุณ”
ความคิดเห็น