คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] พบกันอีกครั้ง (เคนปาจิ X อุโนะฮานะ)
เคนปาจิ X อุโนะฮานะ (ตอนนี้ซาราคิ เคนปาจิยังเด็กอยู่นะ)
[อุโนะฮานะ]
เมื่อวันก่อน ข้าบาดเจ็บและพ่ายแพ้ ให้กับเด็ก.. ข้าไม่คิดว่าตัวเองจะแพ้ให้กับเด็กและสนุกได้ขนาดนั้น นึกถึงทีไรก็รู้สึกอยากสู้ขึ้นมาทุกที
ใช่ เพราะงั้นข้าถึงมาที่นี่อีก ที่ๆ เราสองคนพบกันครั้งแรก….
อุโนะฮานะยืนอยู่ที่เดียวกับตอนนั้น และนั่นทำให้เธอได้พบกับใครอีกคน
เด็กนี่อีกแล้วงั้นเหรอ
“คิดอยู่แล้วว่าเจ้าต้องอยู่ที่นี่” อุโนะฮานะกระตุกยิ้มที่มุมปาก “เจ้ารอข้าอยู่สินะ”
“…”
เขาไม่ตอบ… เด็กคนนั้นเพียงจ้องมองมาที่ข้า
เพียงแค่เราสบตากัน มันก็เหมือนมีไฟฟ้าสถิต ร่างกายรู้สึกร้อนรุ่มและกระหายการต่อสู้ ภาพการต่อสู้คราวที่แล้วยังคงจำได้ติดตา เด็กน้อย…เจ้าก็เหมือนกันสินะ?
กึก
เพียงแค่สบตาก็ไม่ต้องมีคำพูด เพียงแค่เหวี่ยงดาบก็ไม่จำเป็นต้องตอบ เจ้านี่ชอบการต่อสู้จริงๆ
ตูม!
ดาบของเราปะทะกัน เราต่างสนุกกับการต่อสู้ การสื่อสารด้วยดาบ มันเหมือนพวกเรากำลังคุยกันเพียงแค่สองคน มีเพียงเจ้าที่เข้าใจข้า มีเพียงเจ้าที่ข้าชอบที่จะคุยด้วย ข้าไม่คิดเลยว่าตัวเองจะชอบเด็กคนนี้ได้
เราต่างร่ายรำดาบ ฟาดฟัน และทำลาย
ความบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยไม่อาจทำให้เราทั้งคู่หยุดดาบลงได้
“…”
เด็กนั่นยิ้ม…
ยิ้มกับการต่อสู้งั้นรึ เจ้ากำลังสนุกอยู่สินะ …ข้าก็ด้วย
หึ
ดาบปะทะกันรุนแรงขึ้นอย่างไม่มีใครยอมใคร สนุก สนุกจริงๆ
ฉัวะ!
ดาบของอุโนะฮานะเฉือนเนื้อของอีกฝ่าย แต่เด็กหนุ่มก็แทงดาบต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เลือดของเด็กหนุ่มกระเด็นมาเลอะเสื้อหัวหน้าหน่วย จนแยกไม่ออกว่าตรงไหนเลือดเธอและเขา
ถึงจะรุนแรง แต่ว่าแตกต่างจากครั้งแรก
ใช่…จะลืมไปได้ยังไงว่าเขาลดพลังตัวเองลง เพราะข้า
…
“พอแล้ว”
อุโนะฮานะหยุดดาบ แต่ดูท่าคนที่ยังกระหายการต่อสู้จะยังไม่หยุดง่ายๆ เธอเหลือบมองเด็กหนุ่มที่ถือดาบวิ่งเข้ามา และอ้าแขนรับการโจมตี
ฉึก!
ดาบแทงทะลุร่างเธอกลางอก ทำให้เด็กหนุ่มชะงักไปชั่วครู่
หึหึ เห็นใจข้างั้นเหรอ เด็กจริงๆ
อุโนะฮานะแอบยิ้มในใจ และใช้มือลูบหัวเด็กหนุ่ม เธอกอดเขาอย่างแผ่วเบาและแน่นอนว่าเขายอมให้กอดแต่โดยดี โดยที่ดาบยังคงคาร่างของเธออยู่
“วันนี้พอแค่นี้แหละ ข้ามีธุระต้องไปทำต่อ” อุโนะฮานะกระซิบให้ได้ยิน และดูเหมือนเด็กหนุ่มจะเข้าใจและยอมดึงดาบออก เลือดของเธอไหลไม่หยุด ความจริงแผลแบบนี้เรียกว่าสาหัสด้วยซ้ำ
เจ็บ
เจ็บ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เจ็บ… แต่ตอนนี้เธอมีความสุขมากกว่า ไม่อยากจากไปเลย ไม่อยากจากการต่อสู้นี้ไปเลย
“ถ้าเจ้ามาที่นี่ บางทีเราอาจได้พบกันอีก”
อุโนะฮานะหันหลังให้พร้อมกับกุมแผลที่อกเอาไว้…ดูท่าต้องรีบกลับไปรักษาเสียแล้ว แต่กลับไปสภาพนี้คงโดนบ่นยับ ความจริงเธอยังไม่อยากกลับเลย แต่ขืนปล่อยไว้แบบนี้ เธอเองนี่แหละที่จะตาย
เธอตัดสินใจเดินจากไป โดยไม่มองเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างหลังอีก
“จะรอ”
หืม?
เธอหันไปมองอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เมื่อกี้คือเสียงของเด็กคนนั้นงั้นเหรอ?
“ข้าจะรอเจ้า” เด็กหนุ่มพูดอีกครั้ง
…งั้นเหรอ รอข้าสินะ
หึ!
เธอยิ้มออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “จะรอข้างั้นเหรอ”
เด็กหนุ่มพยักหน้าให้
“หึ เจ้าอาจต้องรอนานหน่อย เพราะข้า...ก็ไม่รู้ว่าจะมาที่นี่อีกเมื่อไหร่”
“ต้องกลับมานะ”
“…”
สัญญาไม่ได้หรอกเด็กน้อย เธอยิ้มและเดินไปอีกครั้ง
“ชื่อ…” เขาเรียกเธอไว้แต่ก็หยุดไป
เธอมองเขาอีกครั้ง “ข้าชื่อยาจิรุ อุโนะฮานะ เจ้าไม่มีชื่องั้นหรือ… แต่ช่างมันเถอะ ต่อไปเจ้าจะต้องได้รับชื่อ เคนปาจิ ชื่อของยมทูตที่แข็งแกร่งที่สุด เมื่อถึงเวลานั้น ข้าจะเป็นคนมอบให้เจ้าเอง”
เธอเอื่อมมือเปื้อนเลือดไปแตะหน้าเด็กหนุ่มเป็นครั้งสุดท้าย
“ข้าไปนะ”
ร่างของหญิงสาวหายไปแล้ว
“เคนปาจิ..” เด็กหนุ่มได้แต่พึมพำกับตัวเอง ก่อนจะมองไปที่ที่หญิงสาวเคยยืนอยู่เมื่อครู่
“ยาจิรุ”
[เคมปาจิ]
20 ปีผ่านไป
เด็กหนุ่มได้เติบโตขึ้น และกลายเป็นชายหนุ่มที่แข็งแกร่ง เขายังคงรอใครบางคนอยู่ที่เดิมทุกวัน แต่ก็ไม่มีใครมาอีกหลังจากวันนั้น
ทำไมกัน
เขาแวะมาที่นี่เพราะหวังว่าอาจจะได้เจอผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง
แต่ทำไมถึงไม่มา…
ข้ายังคงคิดถึงการต่อสู้กับเจ้า คิดถึงอ้อมกอดของเจ้าตอนนั้น แม้จะไม่รู้ว่ามันหมายความว่ายังไง แต่ข้ารู้สึกอยากพบกับเจ้าอีก…
เวลาที่ผ่านมาหลายปี เขาก็ได้ยินข่าวต่างๆ นาๆ ว่าคนที่เขารอคอยอยู่ทุกวัน ตอนนี้เลิกสู้ไปแล้วและย้ายไปอยู่หน่วยพยาบาลกระจอกๆ
ข้าไม่อยากเชื่อ ไม่เชื่อ ถึงได้มารอเจ้าอยู่ทุกวัน…แต่ทำไมถึงไม่มา
หรือว่าเจ้าจะเลิกสู้ไปแล้วจริงๆ
“ฮ่าๆๆ”
เคมปาจิฟาดดาบออกไปทำลายหินทั้งบริเวณเละไปหมด
ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะไม่รอแล้ว ถ้าเจ้าไม่ยอมออกมา ข้านี่แหละจะไปหาเจ้าเอง!
จะต้องแกร่งขึ้น จะต้องเข้าเป็น13หน่วยพิทักษ์ จะต้องฆ่าเจ้าให้ได้
รอข้าก่อนแล้วกัน อุโนะฮานะ!
~~~
อาจจะอีก 50หรือ100ปีหลังจากนั้น สาวผมเปียยืนอยู่ท่ามกลางความว่างเปล่า ที่ที่เคยมีความทรงจำมากมายกับใครบางคน
“เจ้าคงไม่รอข้าแล้วสินะ”
เธอพูดก่อนจะเผยยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เด็กคนนั้นเริ่มที่จะเดินไปตามเส้นทางของตัวเอง เธอเชื่อว่าสักวัน เขาจะต้องกลับมาหาเธออย่างแน่นอน มาเอาชื่อเคมปาจินี้ไป และต่อสู้กับเธออีกครั้ง…
“คราวนี้ข้าจะเป็นฝ่ายรอเจ้าบ้าง”
คู่ต่อสู้ของข้า…
จบ
ความคิดเห็น