คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1 โรงเรียนวันแรกกับนักเลงขาไก่ [100%]
มันคงไม่แย่นักหรอกกับการเข้าเรียนในที่ ที่ฉันไม่ต้องการสักเท่าไหร่
มันคนไม่แย่นักหรอกนะ...เชื่อเถอะฉันคิดไว้แบบนั้น
แต่แล้วชีวิตฉันก็เหมือนจะมืดลงกับพวกยัยนักเรียนอันธพาลพวกนั้น
ฉันเริ่มมองไม่เห็นหนทางที่จะเรียนจบตราบใดที่เสียงนั้นยังคงเรียกฉัน
"ย๊าาาาาาาา!!! กลับมานี่เลยนะยุนโบมี!!!!!!!!!"
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!!ย้อนกลับไปเมื่อ3ชั่วโมงก่อน
"ย๊าเธอน่ะเด็กใหม่หรอ?" เสียงหวานใสที่ฉุดให้หญิงสาวที่เพิ่งเดินเข้าโรงเรียนมาต้องชะงักจากหนังสือแนะนำโรงเรียนพลางมองกลับ
ดวงตากลมโตรอยยิ้มน่ามองแต่ทว่าขัดกับนัยตาหวานดุนั้นยิ่งทำให้ร่างบางสงสัย วันนี้เธอมาโรงเรียนเป็นวันแรก
และนี่็ก็เป็นครั้งแรกที่เธอย้ายโรงเรียน เหตุการณ์ที่เธอกำลังเจออยู่กำลังจะทำให้เธอเข้าเรียนสาย
ดูจากตารางเวลาเรียน เริ่ม8โมง แต่นี่7.45นาทีแล้ว ยัยคนตรงหน้ากำลังจะทำให้เธอโดนลงโทษตั้งแต่วันแรกที่มาถึง
"ค่ะ ฉันเป็นนักเรียนใหม่ แต่ฉันต้องรีบแล้วขอทางด้วยนะคะ" เสียงใสทว่าเจือไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัวยิ่งยั่วให้คนตรงหน้ากระตุกยิ้ม
น่ารักดีแฮะ
ดวงตาหวานของหญิงสาวตรงหน้าฉุดอารมณ์ได้อย่างไม่ยากเลยละแก้มป่องๆเหมือนลูกโป่ง คิ้วที่เริ่มขมวดเข้าหากัน
ดูเหมือนว่าสงครามประสาทในครั้งนี้จะดูสนุกกว่าครั้งไหนๆ
"เธอชื่ออะไร"
"ยุนโบมี" เธอพูดพลางจะขยับเรียวขานั้นให้พ้น แต่ร่างเพรียวกลับยื่นขาเข้ามาขวางยักคิ้วอย่างกวนอารมณ์ให้โบมีต้องอารมณ์ เสียมากขึ้นอีก
"ฉันชื่อโชรง ปาร์คโชรง หัวหน้่าชมรมฮัพกีโด ยินดีที่ได้รู้จัก" รอยยิ้มหวานๆนั่นที่กำลังจะทำให้ยุนโบมีใจละลายเป็นครั้งแรก
แต่เดี๋ยวนะ! เธอจะมามัวเคลิ้มไม่ได้เธอกำลังจะสายแล้ว!!
"เดี๋ยวฉันพาไปที่ห้องเอง" โชรงไม่ทันให้คนตรงหน้าได้พูดอะไรอีก เรียวแขนเล็กรีบคว้าหมับเข้าที่แขนของโบมีพลางฉุดดึงนำทาง
แววตากร้าวแข็งที่เต็มไปด้วยความก้าวร้าวของโชรงยิ่งทำให้โบมีงงขึ้นมากกว่าเดิมอีก
มันเกิดอะไรขึ้น?
ยัยผู้หญิงข้างๆนี่คือใคร
แล้ว....ฉันกำลังทำอะไรอยู่นี่ (' '?)
( Chorong part in Diary)
สวัสดีทุกคน ฉันชื่อ ปาร์คโชรง หัวหน้าชมรมฮัพกีโด ปี3 ห้องA ทุกคนชอบบอกว่าฉันเป็นมาเฟีย แต่ไม่หรอก
ฉันแค่มีนิสัยดิบเถื่อนและไม่ค่อยยอมใครเท่านั้น ทำไมต้องเหมากันด้วยนะ
วันนี้ที่ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนตามปกติ แต่ฉันกลับเจอผู้หญิงคนนึงที่ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย
ดวงตาหวานซึ้งที่กำลังยืนงงในมือถือแผนที่โรงเรียน ไม่ต้องเดาก็รู้ได้ว่าเด็กใหม่
แต่ไม่รู้เลยแฮะทำไมเด็กใหม่คนนี้ถึงได้น่ารักกว่าคนที่ผ่านๆมา แก้มป่องๆ ผมสีน้ำตาลอ่อนถูกมัดไว้สองข้าง
กับชุดยูนิฟอร์มธรรมดา แต่มันก็ทำให้สะดุดตาได้ไม่ยากเลย และนั่นคือเหตุผลที่ฉันต้องเข้าไปทำความรู้จักสักหน่อย
ความดื้อที่ดูไม่ธรรมดายิ่งทำให้ฉันอยากค้นหาเธอเข้าไปอีก...เธอเป็นใครกันนะ!
-------------------------------------------------------
"เธอจะพาฉันไปไหน"
"เรียกฉันพี่สิ"
"ห้ะ?"
"ฉันบอกให้เรียกฉันพี่ไง!" เสียงหวานใสนั่นตะคอกดังขึ้นหน่อย ทำให้โบมีถึงกับสะดุ้ง ไม่ทันได้ตั้งตัวว่าคนด้านข้างจะตะคอกใส่เธอ
เราเคยรู้จักกันหรอ หรือว่าพ่อฉันเคยไปเผาบ้านเธอ อะไรกันเนี่ย!
"เธออยู่แค่ปี2ย้ายมาจากโรงเรียนอื่น ในขณะที่ฉันอยู่ปี3เธอควรให้ความเคารพฉันถูกต้องมั๊ยหืม"
เสียงดุๆนั่นยิ่งทำให้ยุนโบมีเบะปากก่อนที่มือเรียวของอีกคนจะกุมคางเธอไว้อย่างแรงพลางเอี้ยวตัวเข้ามาหา
ลมหายใจกลิ่นช็อคโกแลตนั่นยิ่งทำให้รุ่นน้องรู้สึกวูบในช่องท้อง หัวใจที่เริ่มเต้นแรงจนคนตรงหน้าสังเกตได้
ใบหน้าที่อยู่ห่างกันแค่คืบ ปลายนิ้วเรียวที่เกลี่ยแก้มใสเบาๆยิ่งทำให้ยุนโบมีรู้สึกเหมือนโดนปั่นป่วนอย่างรุนแรง
โชรงที่ขยับใบหน้าเข้าหาเรื่อยจนปลายริมฝีปากเกือบแตะกัน โบมีหลับตาลงเหมือนรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ
เรียวปากเล็กที่ขยับช้าๆพลางกระซิบ
"ยุน...โบ...มี...อา"
"ค...คะ"
"ฉัน...อยากกินเท้าไก่จัง"
"ห้ะ!..." เท้าไก่หรอ!
"ป้ะไปกินเท้าไก่กันเถอะ เดี๋ยวค่อยเข้าเรียนตอนบ่ายแทน" ^[]^
"อะไรนะ!!!!!" O[]O
ฉันจะเข้าเรียน ไม่นะ ไม่นะ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
"นี่ ย๊า เธอ จะลากฉันไปไหนเนี่ย!!!" โบมีที่รีบเรียกพลางยื้อตัวออกจากการเกาะกุมของรุ่นพี่คนสวยที่ดูเหมือนจะกำลังพาเธอโดดเรียน
มาวันแรกก็จะให้ทำตัวเป็นเด็กไม่ดีเลยหรอ ฮึ่ยนี่มันอะไรกันนะ
"ฉันบอกให้ตามมาก็ตามาเถอะน่า" เสียงหงุดหงิดกลั้วในลำคอของปาร์คโชรงยิ่งทำให้ยุนโบมีไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่ออีก
ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นนักเทควันโดสายดำระดับ3ก็เถอะ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สามารถเอาชนะปาร์คโชรงได้เลย
ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจริงๆ...
"นี่ถ้าฉันโดนครูทำโทษ ฉันฆ่าเธอแน่!" ร่างบางพูดอย่างคาดโทษคนตรงหน้า แต่นั่นก็ไม่เท่ากับกำปั้นที่เขกลงมาบนหัวเธอ
อ๊ะ!
"ย๊า!!"
"เงียบไปเลย!"
กริบ....
แค่สิ้นคำของปาร์คโชรง โบมีก็เงียบลงโดยอัตโนมัติ เกิดอะไรขึ้นกับร่างกาย ทำไมต้องทำตามด้วยโอ้ยทำไมกันเนี่ย
ทั้ังที่ควรจะต้องต่อสู้ขัดขืนแต่ทำไมเหมือนสมองมันไม่ยอมทำตามก็ไม่รู้ ยุนโบมีได้แต่ลูบเดินตามไปเงียบๆงงอยู่กับตัวเอง
ก่อนที่บุคคลที่เดินสวนทางกันจะจับข้อมือคงโบมีเอาไว้ส่งผลให้ปาร์คโชรงหันขวับตาม
"นี่! เธอยุนโบมีเด็กใหม่ห้องฉันไม่ใช่หรอ" เสียงเข้มดังขึ้นพลางหรี่สายตามองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะหันไปมองคนข้างๆโบมี
"รุ่นพี่ ... จะพาสมาชิกใหม่ไปไหนคะ"
"ไม่เกี่ยวกับเธอ จอง อึน จี" เสียงโชรงที่เข้มขึ้นโดยอัตโนมัติ นัยตาขวางโลกอย่างที่โบมีไม่เคยเห็นถูกส่งไปให้ร่างสูงเบื้องหน้า
รอยยิ้มมุมปากที่เกิดขึ้นเล็กน้อยก่อนจะปกปิดมันด้วยใบหน้าเย็นชา แต่ไมอาจจะช้าไปกว่าสายตาของโบมี
เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เธอชอบที่จ้องมองใบหน้าของคนข้างกาย ใบหน้าที่ทำให้เธอไม่อาจละสายตาออกมาได้
"ฉันต้องพาเธอเข้าห้องเรียน!" อึนจีพูดก่อนจะฉุดข้อมือของโบมีให้เดินตามในขณะที่โชรงฉุดข้อมืออีกข้างไว้
ด้วยสายตางงๆของโบมีและเสียงถอนหายใจของบุคคลอีกคนที่ยืนอยู่ที่โบมีเพิ่งสังเกตเห็น...
"เธอควรจะพาซนนาอึนไปส่งห้องเรียนมากกว่า" เสียงหวานใสที่กดเข้มลงของปาร์คโชรง
สถานการณ์ที่น่าอึดอัด พลันสายตาที่อ่อนโยนก็ถูกส่งกลับมาให้ยุนโบมีอีกครั้ง ส่งผลให้เธอเดินตามร่างบางตรงหน้าได้อย่างง่ายดาย
"เธอจะเป็นใคร ฉันไม่รู้หรอก เจอกันในห้องเรียนนะ ถ้าครูถามก็ช่วยยอกแค่ว่าฉันไม่สบาย ขอบคุณมาก" ยุนโบมีหันไปหาบุคคลที่ชื่อจองอึนจี
ก่อนที่จะทำสายตาอ้อนวอนให้เค้าปล่อยเธอไป ไม่งั้นคงได้มีการเลือดตกยางออกกันตรงนี้
จองอึนจีถอนหายใจน้อยๆก่อนจะกอบกุมมือซนนาอึนเดินไปทางอาคารเรียน เพียงแว๊บเดียวที่เธอเห็นว่าสายตาของบุคคลข้างกายดูหม่นลง
ในขณะที่เขามองภาพเธอเดินจากไป ดวงตาเศร้าเพียงชั่วขณะของโชรงก่อนที่จะทันเห็นว่าโบมีมองอยู่
เธอรีบปรับเปลี่ยนใบหน้าและสายตาของตัวเองก่อนที่จะกุมมือคนข้างกายเดินไปที่ที่เธอจะพาไป
แต่โชรงคงไม่รู้ว่ายุนโบมีทันเห็นทุกอย่างในแววตาของตัวเอง ... และเธออาจจะเริ่มหลงรักสายตาคู่นี้ก็เป็นไปได้
"เธอยังไม่บอกฉันเลยนะว่าจะพาฉันไปที่ไหน"
"ฉันบอกให้เธอเรียกพี่ไง"
"อะไรกันนักกันหนาล...ละ"
"ฉันบอกให้เธอเรียกพี่" เสียงหวานใสที่อ่อนโยนก่อนที่จะหยุดหันหน้ามาหาเธอเรียวขาของโบมีที่หยุดชะงักมองสายตาที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบ
เอาอีกแล้วนะปาร์คโชรงคนบ้าอะไรของเธอเนี่ย เก่งนักรึไงที่ทำให้คนหวั่นไหวเนี่ย รอยยิ้มอ่อนโยนน่ารักที่ถูกส่งมาให้โบมียิ่งทำให้เธอทำตัวไม่ถูก
"พ...พี่โชรงจะพาฉันไปไหน" เสียงอ่อนหวานใสๆที่ถูกเอ่ยออกมาของโบมียิ่งทำให้คนตรงหน้ายิ้มตามได้ไม่ยากเลย
"จะพาไปกินเท้าไก่"
"เท้าไก่เนี่ยนะ" เสียงที่พึมพำกับตัวเองขณะมองมือที่ถูกอีกคนเกาะกุมเอาไว้พลางเดินอย่างร่าเริงไปร้านขายเท้าไก่
ฉันไปสนิทกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย...ถึงเธอจะคิดแบบนั้นแต่กลับไม่มีแรงที่จะสะบัดมือออกจากมือคู่นี่เลย ทำไมกันนะ
"นี่ ถึงแล้วเข้ามาเข้ามา"
"พี่พาฉันโดดเรียนมากินเท้าไก่เนี่ยนะ"
"ฉันมาประจำแหละ" เสียงหวานใสพูดขณะสั่งเมนูอาหารที่เต็มไปด้วยเท้าไก่
"ฉันไม่มีเงินจ่ายหรอกนะ" เสียงหวานใสของโบมีที่โพล่งออกมาขณะที่โชรงยักไหล่ไม่สนใจ
"ฉันจ่ายเอง" ปาร์คโชรงพูดขณะที่ยุนโบมีส่ายหน้าน้อยๆ ไปเรียนวันแรก แถมโดดเรียนครั้งแรกตั้งแต่ไปเรียน ให้มันได้อย่างนี้สิ
โบมีที่มองไปที่คนตรงหน้าอีกครั้ง ในขณะที่อีกคนรู้ตัวว่ามีคนมองอยู่ได้หันมา ทำมือเตรียมจะเขกหัวของเธอ
"หยุดเลยนะ ฉันเจ็บนะเนี่ย" อีกครั้งที่ยุนโบมีรู้ทันเธอเบะปากมู่หน้าลงอย่างหงุดหงิด แต่มันกลับดูน่ารักมากในสายตาโชรง
"ฉันไม่ได้พาใครมาที่นี่บ่อยๆหรอกนะ มันเป็นที่ที่ทำให้ฉันมีความสุขที่สุดเพราะฉันหลงรักขาไก่ เธอเองก็นะต้องมากับฉันทุกวันละ
เพราะว่าฉันน่ะถูกชะตากับเธอมาก เอามือถือเธอมา" เธอพูดขณะที่แย่งมือถือออกจากมือโบมีก่อนจะกดยิกๆ
พลันเสียงโทรศัพท์ของร่างสูงตรงหน้าก็ดังขึ้น
"นี่เบอร์ฉัน ส่วนเบอร์เธอฉันเซฟแล้ว ทีนี้เธอต้องรับสายฉันทุกครั้งไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ ถ้าเธอเบี้ยวฉันจะลงโทษเธอ"
"ห้ะ...ห้ะ...เดี๋ยวนะ..."
"ยินดีที่ได้รู้จัก" เสียงหวานใสพูดพร้อมรอยยิ้มนั้น รอยยิ้มที่ทำให้โบมีไม่อาจละสายตามันเหมือนกับอยู่ในฝัน
ทั้งที่เธอควรจะปฏิเสธกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ทำไมร่างกายมันถึงไร้การตอบสนองแบบนี้ทำไมนะ
------------------------------------------------------------
[Bomi Part Dairy]
วันแรกของการเปิดเทอมของฉัน ฉันควรจะต้องรู้จักเพื่อนใหม่ในห้องแต่ฉันกลับได้รู้จักใครไม่รู้
คนที่รุนแรงและบังคับฉันทุกอย่าง แต่ฉันกลับไร้แรงที่จะขัดขืน
คนที่อะไรโดยที่ไม่ถามความคิดเห็นฉันสักนิด เธอเมมเบอร์โทรศัพท์ของฉัน
และบังคับให้ฉันรับทุกครั้งที่เธอโทรมา เดี๋ยวนะ! ฉันยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ นี่มันเรื่องอะไรกัน
แต่ที่แน่ๆ...ฉันละสายตาจากเธอคนนั้นไม่ได้จริงๆ...ฉันควรจะทำยังไงต่อไปดีนะ
เพราะยุนโบมีตกเป็นจำเลยโดยที่ไม่ยอมแต่ขัดขืนไม่ได้ หรือขัดขืนได้ก็ไม่รู้ ในตอนนี้ร่างงามที่เหนื่อยล้าเดินเปิดประตูเข้าห้องนอนก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งปลายเตียงอย่างเหนื่อยอ่อนพลางคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “ปาร์คโชรง” บุคคลที่อาจจะเรียกได้ว่าอันตรายต่อหัวใจเลยก็เป็นไปได้ เธอไม่เคยละสายตาออกจากผู้หญิงคนนั้นได้แม้แต่นาทีเดียว แม้โชรงจะเป็นคนที่เอาแต่ใจและชอบใช้กำลัง สรุปแล้วในวันนี้สาวน้อยหน้าใสนามว่า ยุนโบมี ก็โดดเรียนทั้งวันไปกับรุ่นพี่ปี3ที่เพิ่งรู้จักกันวันแรก และเป็นวันที่เธอไปโรงเรียนวันแรกด้วยเช่นเดียวกัน… (- -)
ซึลพอฮาจีมา โน๊โน๊โน~~~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น 3รอบ ยุนโบมีรู้แล้วละว่าเป็นใคร แต่เธอแค่ยังไม่อยากรับเท่านั้นเอง…
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันนะ…
ติ๊ด ติ๊ด
(Chorong)
“ย๊า ยัยบ้า ทำไมไม่รับโทรศัพท์ห๊ะ ##%$^^&^&$^$^@#$!$$%^&^”
“ฮึ่ยอะไรของเค้าเนี่ย!”
เสียงสบทเบาๆพลางยู่ปากอย่างหงุดหงิดก่อนเดินคว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป วันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันกับผู้หญิงที่เพิ่งรู้จัก แต่ยัยรุ่นพี่บ้านั่นกลับลากเธอไปนั่นไปนี่โดยที่ไม่ถามเธอสักคำ ยอมรับหรอกว่าก็สนุกดี…แต่
มันยังตะหงิดในใจแปลกๆ ปาร์คโชรง บุคคลที่ขอทุกอย่างเบอร์ บ้านเลขที่ บลาๆ
และมันก็น่าแปลกที่เธอดันให้น่ะสิ….อืมมมม
“ล๊าลันลา ฮึมมมม ก….กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียง180เดซิเบลของหญิงสาวหุ่นสมส่วนที่นุ่งผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวขณะก้าวขาเรียวออกจากประตูห้องน้ำพลางเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อภาพเบื้องหน้าช่างเหมือนฝัน ผู้หญิงร่างเล็กเพรียวบางในชุดเอี๊ยมสีฟ้าอ่อน นอนอยู่บนเตียงเธอพลางเอียงคอยิ้มมาให้ ไม่จริงใช่มั๊ย ฝันอยู่ฉันกำลังฝันอยู่ ไม่จริง
“ให้ฉันช่วยตบมั๊ย” เสียงหวานใสพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมาให้ยุนโบมีขณะที่เธอยืนตะลึงพรางตบหน้าตัวเองเบาๆ ก่อนจะมองค้อนไปให้เจ้าของเสียง
“หุ่นดีนี่” ^O^
“ย๊า!!!” โบมีข่มเสียงเข้มตะโกนกลับ ก่อนจะรีบหยิบผ้าคลุมมาคลุมตัว พลางเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งถอนหายใจเบาๆ ชีวิตเธอคงจะไม่มีความสุขจริงๆละ
“ใครให้เข้ามาในห้องฉัน แล้วเข้ามาในบ้านฉันได้ไง”
“เรียกพี่สิ!” เสียงหวานตะโกนขึ้นพลางกระโดดมาเกาะอยู่ด้านหลังคนตัวสูงที่นั่งอยู่ ส่งผลให้ยุนโบมีหายใจติดขัดเล็กน้อย เมื่อเธอยังอยู่ในชุดที่ไม่สมควรจะนั่งคุยกับคนแปลกหน้า ถึงแม้จะเป็นผู้หญิงก็ตามทีเถอะ
ลมหายใจอ่อนๆของโชรงยิ่งทำให้จิตใจหวั่นไหวจนเกินจะควบคุม และดูเหมือนคนด้านหลังจะสัมผัสมันได้
รอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากของโชรงขณะที่มองโบมีผ่านกระจก แก้มอวบอิ่มที่แดงระเรื่อของคนตรงหน้า ทำให้ปาร์คโชรงตัดสินใจก้มลงหอมที่แก้มนุ่มเบาๆอย่างลืมตัว ยิ่งทำให้ยุนโบมีนั่งตะลึงตาค้างทำอะไรไม่ถูก
“ตบสิตบ”
“อย่าเลย อย่าทำเขา”
“ตบไปเลยน่า เขาลวนลามเธอนะ”
“แต่เธอก็มีความสุขไม่ใช่หรอ”
ดูเหมือนว่าเสียงในใจที่แบ่งออกเป็นสองข้างกำลังตีกันจนเธอได้แต่นั่งนิ่งๆจนคนด้านหลังได้สติ
“ขะ…ขอโทษนะ” แววตาสับสนของผู้หญิงตัวเล็กที่ถอยกลับไปนั่งปลายเตียงพลางครุ่นคิด
ทำไมถึงทำแบบนั้นลงไปนะ บ้าจริงปาร์คโชรง
“แล้ว…สรุป…มาได้ไง ใครให้เข้ามา” เสียงของโบมีที่อ่อนลงอย่างชัดเจนพลางถามแก้เก้อเขิน
“ก…ก็แม่บ้านให้เข้ามา เห็นไม่รับโทรศัพท์นึกว่ากระโดดน้ำคลองเล่นไปแล้ว” เสียงของโชรงที่ติดทะเล้นส่งผลให้คนตรงหน้าส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยนโดยไม่รู้ตัว และเหมือนมันจะละลายน้ำแข็งในใจของโชรงอย่างช้าๆ จนคนที่นั่งอยู่เผลอยิ้มตาม
“แล้วจะกลับเมื่อไหร่คะ”
“นอนนี่ได้มั๊ย”
“ห้ะ!?”
สองสาวที่กะพริบตามองกัน โบมีที่ตัดสินใจอย่างหนัก ขณะที่โชรงลุ้นรอคำตอบ ไม่รู้ทำไมถึงได้พูดอะไรแบบนั้นออกไป แต่ก็พูดไปแล้วนี่…รอคำตอบหน่อยดีกว่า
“ฉัน….”
[Bomi Part]
ฉันควรจะทำยังไง ทั้งที่วันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวัน หลังจากกลับบ้านอาบน้ำเสร็จฉันเปิดประตูออกมาแล้วพบเจอผู้หญิงร่างเล็กที่คุ้นตากำลังนอนลั๊นลาอยู่บนเตียง ขอย้ำอีกครั้งนะ เตียงของฉัน และเท้าผู้หญิงคนนั้นอยู่บนหมอนแองกรี้เบิร์ดสุดรักของฉัน แค่นั้นไม่พอเธอยังหอมแก้มฉันและขอนอนที่บ้านอีก
ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงก็เถอะ แต่มันคงจะน่าไว้ใจมากกว่านี้ถ้าฉันชอบผู้ชายอ่ะนะ!!!!
แต่มันไม่ใช่ไงเล่า!!!!!!!!!
“สรุปว่าไง”
“อยากนอนก็นอนไปสิ ฮึ่ย”
ใจอ่อนจนได้ยุนโบมี……..
ความคิดเห็น