คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : This is my boyfriend
ช๊อก! ช๊อกที่สุดในชีวิต OoO! มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย นายแชมเปญขอฉันเป็นแฟนเหรอบ้าน่าหน้าอย่างฉันมีแฟนได้แค่ผู้หญิงเท่านั้นแหละ รู้ตัว! หลังจากนั้นแชมเปญก็มาส่งฉันที่ห้องก่อนจะพูดทิ้งท้ายเนิบ ๆ ว่า
‘อยู่คนเดียวไม่เหงาเหรอ สนใจเอาฉันมาอยู่เป็นเพื่อนม้า ฮันนี่ ^_^~@’ หลังจากพูดคำบ้าๆ ที่ไม่น่าพูดออกมาแล้ว อีตานี่ยังประสาทกลับ กลายเป็นคนละคนกับตอนฉันเจอครั้งแรกเลย คนเรียนไม่เก่งงง
“เอาจริงเหรอ” ฉันนั่งครุ่นคิดอยู่ที่โซฟาไม่กระดุกกระดิกไปไหนตั้งแต่มาถึง ที่พูดตอนอยู่โรงพยาบาลนั่นเอาจริงเหรอ ไม่ใช่หรอกน่า คนอย่างนายแชมเปญน่ะนะ ออกจะหล่อ ทำไมต้องมาสนใจคนที่หล่อกว่าอย่างฉันด้วย (ภูมิใจมากเลยเนอะ)
“เฮ้อ!” คิดไปก็เท่านั้นหนักสมอง (กรวงๆ) เรียนก็ไม่เก่ง กีฬาก็ห่วย อย่างฉันเปล่าๆ นอนดีกว่า และในขณะที่ฉันกำลังจะเขาสู่ห่วงแห่งนิทรานั้นเสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้น
ออด~ ออด~ออดดดดดดดดดดดด~
สงสัยไอ้คนที่รอมันจะว่างมาก กดออดอย่างกะเสียงเพลง -_-^^ ฉันลุกจากโซฟาแล้วกระแดะๆ ไปตามทางโดยมือก็ยังเกาะพนังไปด้วย (กลัวล้ม) “มาแล้วโว้ย! กดอยู่ได้”
ผ่าง!
“ทักทายเพื่อนบ้านครับ ^_^”
“-. ,-**”
“อย่าทำน่ามึนแบบนั้นสิ ^ ^ เพื่อนบ้านอุตส่าห์มาทำความรู้จักต้องยิ้มแย้มสิ”
“^_^ พอใจยังฮะ นายแชมเปญไอ้ผีล่องหน -_-*”
“พอใจคร้าบบบบบ -O-”
“ดี ลาก่อน” ฉันปิดประตูใส่หน้านายแชมเปญ แต่แทนที่มันจะปิดอย่างที่คิด มันกลับถูกมือบางคนคั่นไว้ ตามมาด้วยเสียงโหยหวน
“โอ๊ย! ยัยแฟนบ้าเธอปิดประตูทับมือช้าน TOT”
“ฉันไม่ได้บอกให้นายเอามือมาคั่นตรงกลางประตูกับขอบประตูสักหน่อย =_=;” ฉันเปิดประตูมาคุยกับนายแชมเปญอีกครั้งก่อนจะเห็นสีหน้าเหยเกของนายแชมเปญ ปากก็เป่ามือไป ฟู่ๆ
“เธอต้องรับผิดชอบฉัน T-T”
“ฉันไปทำนายท้องเมื่อไร”
“บ้าเหรอ ฉันเป็นผู้ชายนะ ถ้าเป็นฉันทำเธอท้องล่ะว่าไปอย่าง คริๆ ^ . ^ หรือว่าเธอคิดจะปั๊บปะดาด้าดากับฉันเหรอ โอ้! เห็นอย่างนี้แล้วเธอช่างล้ำลึกยิ่งนัก”
“คิดบ้าอะไรของนาย =/ / /= ฉันไม่ใช่คนที่คิดจะชิชิมิคริครุรุรุกับใครก็ได้ทุกครั้งที่เห็นนะ”
“แหม ไอ้เราก็อุตส่าห์ดีใจ เออออหน่อยก็ไม่ได้ -3-”
“คุยกับนายแล้วมันไร้สาระที่สุด ลาก่อน” ฉันตั้งท่าจะปิดประตูอีกรอบ แต่คราวนี้นายแชมเปญกับแทรกตัวเข้ามา (เบียดฉันนั่นเอง) จนฉันเซไปอีกทาง
“โห โรงแรมนี้ลำเอียงจังเลยอ่ะ ทำไมห้องฉันไม่เห็นสวยอย่างห้องนี้เลย” แชมเปญเดินไปมาทั่วห้องมองโน่นมองนี่ ไปเรื่อย จนมาปะกับฉันที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับสุดๆ
“ทำไมทำหน้างั้นอ่ะ ^3^”
“คนอื่นเข้าห้องตัวเองเนี่ยน่ายิ้มระรื่นเนาะ”
“โถ่ คนนั้นมันแฟนเธอนะ -3-”
“อย่ามาทึกทักเอาเองนะ ฉันเพื่อนเล่นนายเหรอ”
“ไม่ใช่เพื่อนเล่น แต่เป็นแฟน”
“ฉันไปมีซัมทิงกับนายตอนไหน -_-*” ฉันกระเพรกๆ มานั่งที่โซฟาอย่างยากลำบาก ไอ้บ้านี่ก็ไม่ได้คิดจะช่วยเลย ยืนเป็นเสาค้ำบ้านอยู่นั่นแหละ
“ตัดความหวังอ่ะ เธอทำฉันเจ็บนะ ทำแผลให้ฉันเลยด้วยไม่งั้นไม่ยอม -^-”
“รู้ว่าทำเจ็บ ขานายมีแต่ขาฉันเดี้ยงไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาเซ่ >O<”
“เออจริง เดี๋ยวมา” นายแชมเปญวิ่งออกไปนอกห้อง สักพักก็กลับมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาลในมือ
“อะ” นายแชมเปญยื่นกล่องปฐมพยาบาลมาตรงหน้าฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขานิดหน่อยด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงกล่องปฐมพยาบาลมาวางโต๊ะดังปัง!
“บอกมาว่ามันทำยังไง -_-”
“ทำแผลไม่เป็นหรือไงกัน ผู้หญิงแท้ๆ”
“บอกเลยว่าไม่! มีแผลทุกทีพลาสเตอร์อันเดียวก็อยู่แล้ว ฉันน่ะ”
“ผู้หญิงอะไรว่ะเนี่ย ชิ”
“ไม่ต้องมาโชะมาชิเลยนะ น่ารำคาญชะมัด” เหลือทนแล้วโว้ย บ่นอยู่ได้ >_<
“ผู้หญิงที่ไม่ใช่ผู้หญิง หึ”
“หัวเราะอะไรของนาย”
“เรื่องอะไรจะบอกยัยพระสังข์รูปเงาะ แบร่ : P”
“อ๋าย! >_< เห็นยังงี้แต่ฉันรู้จักนะไอ้ผีจูออนบ้า ตาย!” ฉันคาดโทษก่อนจะโถ่มตัวไปทางนายแชมเปญอย่างเอาเรื่องตายๆ ตายแน่ๆ นายแชมเปญไอ้ผีจูออน >O< แต่จู่ๆ…
“เฮ้ย! ไฟดับ”
ความคิดเห็น