คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ถ้าสมมุติว่ามีเทพเจ้าตกลงมาจากฟ้า ฉันจะขอเป็นแฟนให้พวกแกดู!
“โอ๊ย! ขาจะหักไหมเนี่ย >O<” ฉันโอดครวญทันทีที่ร่างกายตกลงมาสู่พื้นโลกด้วยกฏของแรงโน้มท่วงที่เซอร์ไอแซ็กส์นิวตันค้นพบจากการไปนอนใต้ต้นแอปเปิ้ลแล้วแอปเปิ้ลหล่นใส่หัว แต่ที่เมืองไทยตอนนี้มีเซอร์ซอกแซกยูคินได้ค้นพบว่าแรงโน้มท่วงมีอิทธิพลต่อการปีนต้นไม้ไปเก็บเครื่องบิน เฮอะๆ =. ,=
“พี่ชาย! เป็นอะไรหรือเปล่าน่ะ” เจ้าเด็กนรกเครื่องบินมรณะ (จะคล้องไปไหน) วิ่งมาทางฉันที่อยู่อีกด้านของต้นไม้โดยที่ในมือก็อุ้มเครื่องบินเจ้าปัญหาอยู่ด้วย
“ฉันไม่เป็นอะไร” ฉันว่าพลางชันตัวลุกขึ้นยืน แต่ก็ต้องทรุดลงไปนั่งตามเดิม ไม่ใช่ว่าฉันสำออยอะไรหรอกนะ แต่เป็นเพราะฉันยืนไม่ได้ต่างหาก ขามันเจ็บไปหมด หวังในใจเป็นอย่างยิ่งว่าขาฉันคงไม่หักหรอกนะ T^T
“เฮ้ย เป็นอะไรมากหรือเปล่าว่ะ” นี่ไม่ใช่เสียงเด็กบ้านี่แน่นอน แต่เป็นเสียงผู้ชายสี่ห้าคนที่วิ่งมาทางฉัน และเอ่ยปากถามหนึ่งในนั้นนั่งลงเสมอกับฉันที่นั่งกองอยู่บนพื้น
“ฉันไม่รู้ (Y_Y)” ฉันพูดพร้อมกับก้มลงมองขาตัวเอง โอ๊ย! ทำไมมาเจ็บเอาตอนนี้นะ แล้วฉันจะกลับห้องได้ยังไงล่ะ
“เธอตกลงมาจากข้างบนเหรอ (. .)|” คนที่นั่งเสมอฉันถามขึ้นโดยที่มือก็ชี้ไปข้างบนต้นไม้ที่ฉันตกลงมา
“น่าจะ แต่ตอนนี้มีใครพอจะพาฉันไปโรงพยาบาลหน่อยด้ายม่ายยยยย TOT” ฉันเริ่มรู้สึกว่าขามันชักจะเจ็บมากขึ้นทีละนิดแล้วล่ะ ฮือๆ
“Ok! ไอ้แชมแกพูดแล้วนะว่าแกจะทำอะไรท่ามันเกิดเหตุการณ์อย่างนี้น่ะ ^_^” หนึ่งในสี่คนที่ยืนค้ำหัวฉันอยู่ (มันมากันสี่คน) ที่มีผมซอยสั้นสีน้ำตาล พูดขึ้นพลางหันหน้าไปมองคนที่ยืนอยู่ตรงกลาง คนบ้าอะไรหน้าขาวซีดอย่างกะผีจูออน =O=;
“นี่ พวกแกคงไม่คิดจะจริงจังกับคำพูดของฉันหรอกนะ ^ ^;” ผีจูออนร่างผู้ใหญ่ (ไอ้คนที่น่าจะชื่อแชม) พูดพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ ไปให้พวกที่คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนของเขา
“ไม่ เราจริงจัง ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำนะ”
“ใช่”
“เห็นด้วย (. .)”
“แต่วันนี้ฉันรู้สึกว่าวันนี้ฉันเป็นผู้หญิงอ่ะ T^T”
“เร็ว!”
“ฉันต้องทำจริงๆ เงอ”
“เออ ถ้าแกไม่ทำตามคำพูดของแกฉันจะไล่แกออกจาก Zenith และอย่าหวังว่าพวกเราจะญาติดีกันอีก”
พวกนี้มันคุยอะไรกันเนี่ยฉันไม่รู้เรื่องด้วยหรอกนะ แต่จะมีสักคนสนใจพาฉันไปส่งโรงพยาบาลก่อนได้ม่ายยยยย T^T ฮือๆ เจ็บก็เจ็บยังไม่มีใครสนใจอีก คอยดูกลับญี่ปุ่นเมื่อไร ฉันจะอาละวาดแม่ที่ส่งฉันมาลำบากเลยคอยดู
“นี่ จะคุยกันอีกนานไหม เมื่อไรจะพาฉันไปโรงบาลซะที เจ็บนะโว้ย >O<” ฉันตะโกนออกไปอย่างเหลืออด แล้วสายตาของฉันก็ไปสะดุดเข้ากับผีจูออนที่เดินเข้ามานั่งลงเสมอฉันพร้องกับใบหน้าที่ยื่นเข้ามาแต่สายตาเหมือนกับฝืนใจเต็มที่
“=/ / /= มีอะไร ยื่นหน้าเข้ามาทำไม ไม่มีคาร์บอนไดออกไซให้หายใจหรือไง”
“เปล่า ฉันก็แค่กำลังทำใจ นี่ ฉันต้องมีแฟนเป็นผู้ชายจริงๆ เหรอเนี่ย”
“นายพูดอะไรนะ”
“เปล่าไม่มีอะไร”
“เฮ้ย! ไอ้แชมเมื่อไร แกจะบอกกับไอ้บ้านี่ล่ะ ฉันรำคาญว่ะ ยืนลุ้นซะเกร็งแทนอยู่แล้วนะโว้ย” เพื่อนของไอ้บ้าผีจูออนพูดขึ้นเป็นผลให้ไอ้บ้านี่เอาหน้าหล่อเนียนใสกิ๊งออกไปจากฉัน ฮู่! อากาศบริสุทธิ์ ทนให้หายใจรดหน้าฉันอยู่ตั้งนมนาน
“นี่ พี่ชายพี่รู้จักพวกนี้เหรอ =3=”เจ้าหนูที่เงียบไปนาน (เพราะไม่มีบท) กระซิบถามที่ข้างหูของฉันเหมือนกลัวใครได้ยิน
“เปล่า พี่ไม่รู้จัก”
“อ้าว เห็นคุยกันซะสนิทเลย”
“ถ้าคุยแบบนี้แล้วเรียกว่าสนิท ฉันคงสนิทกับคนทั้งโลกแล้วละย่ะ”
“ทำไมพี่พูด ‘ย่ะ’ อย่างกะผู้หญิงเลยอ่ะ”
“จะให้ฉันพูด ‘ครับผม’ หรือไงฉันเป็นผู้หญิงนะ”
“หา! ม่ายจริง อะเมซิ่งเมืองไทย =0=;”
เจ้าเด็กนี่ดูเหมือนจะช๊อกไปไม่ใช่น้อย เออ ใช่สิ ฉันมันไม่น่าจะเกิดมาเป็นผู้หญิงตั้งแต่แรกแล้วนี่ หึ -3-**
“นี่ นายน่ะ” อยู่ดีๆ ก็มีเสียงไอ้พี่จูออนขึ้นมาแทรกเอาซะเฉยๆ
“ฉันเหรอ (. .)<--“ ฉันเอามือชี้มาที่ตัวเองแล้วเงยหน้าถามไอ้บ้านั่นไป
“เออ แกนั่นแหละฉันไม่ได้หมายถึงไอ้เด็กเครื่องบินปัญญาอ่อนที่นั่งทำหน้าเอ๋ออยู่นั่นสักหน่อย” ว่าไม่พอชี้หน้าเด็กอีกต่างหาก
“อ้าว! พี่ชายพูดอย่างนี้ได้ไง พี่ไมเป็นผมไม่รู้หรอก T^T ว่าผมสยองแค่ไหนกับเรื่องที่ผมได้ยินจากพี่คนนี้ อ่ะ T^T----> (=_= ;) (ชี้หน้าฉันเอง) ไม่เอาแล้วไปดีกว่าเดี๋ยวแม่ดุ สยองที่นี้ก็พออย่าให้โดนแม่ซ้ำสองดีกว่า ไปนะครับพี่ชาย และพี่สาว T^T” เจ้าเด็กนั่นโบกมือหย่อยๆ มาให้พวกเพื่อนเจ้าผีจูออน แล้วหันมาทำหน้าอยากร้องไห้ส่งให้ฉัน เหมือนจะบอกเป็นนัยว่า ‘ชาตินี้ขออย่าให้ตูเจอ คนอย่างนี้อีกเลย’ นี่ ฉันดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ (แน่นอนที่สุด)
“นี่ เมื่อกี้ทำไมเด็กนั่นเรียกเธอว่าพี่สาวล่ะ” คนที่นั่งลงเสมอฉันตอนแรกถามหน้านิ่งและเม่อลอย แกเอ่อกว่าเด็กเมื่อกี้อีก
“อืม จริงฉันก็อยากรู้ ^ ^” ไอ้หัวน้ำตาลถามฉันต่อทันที
“หรือว่านายเป็น”
“เกย์!”
ความคิดเห็น