คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เขาบังคับหนูทำ T^T
ที่สนามบินเมืองไทย
ฉันลากกระเป๋าเดินทางใบไม่เล็กไม่ใหญ่ไปตามทางเดินขาออกของผู้โดยสารนอกประเทศ ไม่รู้มันคราวซวยอะไรของฉัน T^T ปิดเทอมทั้งทีกะจะนอนกินบ้านกินเมืองอยู่อย่างสบายเยี่ยงพระราชาซะหน่อย แต่...ความฝันของฉันก็ดันมาพังเอาเสียดื้อๆ ฮือๆ แม่บังเกิดเกล้าของฉันน่ะสิบังคับให้ฉันมาฝึกบริหารงานที่เมืองไทย ทั้งที่ฉันยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยด้วยซ้ำ แน่นอนว่าฉันค้านหัวชนฝา แต่ผลที่ได้ของฉันมันอะไรกานนนนน TOT มันอารายยยย แม่ดันบอกว่าถ้าฉันไม่มาจะตัดฉันออกจากกองมรดกแล้วพาฉันไปขายตะเข็บชายแดนซะนี่ และผลพลอยได้ของฉันก็คือการถูกจับยัดเครื่องบินมาที่เมืองไทยนี่น่ะสิ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากมาเที่ยวเมืองไทยหรอกนะแต่... ช้านยอมม่ายด้าย >O< แม่บังคับฉันเกินปาย
หลายชั่วโมงก่อนที่ประเทศญี่ปุ่น ณ เรียวคังโทชิยะ
‘ม่ายอาวววววว >O< ช้านม่ายปาย พวกแกอยากไปก็ไปแทนช้านเซ่’ ฉันยื้อประตูห้องรับแขกไว้มั่นไม่ยอมปล่อย ในขณะที่ขาก็ถูกดึงให้ลอยจากพื้นโดยพวกลูกน้องในเรียวคังของแม่ฉัน อะไรกันจะมาบังคับฉันไปอยู่เมืองไทยทามมาย ฉันอยู่ของฉันแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ
‘คุณหนูผมต้องทำ ผมขอโทษ T^T ผมยังไม่อยากตกงาน’
‘ตกงาน กับฉันฆ่าแก แกจะเลือกอะไรฮะ’ ฉันขู่ฟ่อๆ ทั้งที่มือก็ยังจับขอบประตูไว้แน้น
‘ตกงานคร้าบ’
‘อ๊ากกกกกกก นี่แกกล้าเหรอ ฉันจะไม่ยกโทษให้แกแน่คอยดู’
‘โถ่ คุณหนูผมมีลูกเมียต้องเลี้ยงนะ T_T’
‘แล้วใครใช่ให้แกไปมีลูกตั้งแต่อายุ 18 กันเหล่า ใครฮะ’
‘โถ่คุณหนู ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนั้นสักหน่อย’
‘ปล่อยมันลงเถอะ’ แม่ที่เดินเข้ามาตอนไหนไม่อาจทราบ (เพราะจับขอบประตูอยู่) พูดขึ้นกรายๆ ก่อนที่พวกนั้นจะปล่อยฉันลงในทันที!
ปึก!
‘โอ๊ย! บ้าอะไรกันว่ะ บอกให้ปล่อยตั้งนานไม่ปล่อยบทจะปล่อยดันปล่อยเจ็บนะเฟ้ย’ ฉันโอดครวญทันทีเจ็บหลังเป็นบ้า
‘ไอ้ยูคิน’
‘จ๊ากกกกกกกOoO ตกใจหัวกระไดหัก’
‘ไม่ต้องมาตกใจเลยไอ้ลูกเวร ฉันบอกให้แกไปฝึกบริหารงานเมืองไทยทำไมแกไม่ยอมไปหา’
‘โอ๊ย! แม่เลิกแวดๆ ใส่ฉันสักทีด้ายม้าย >O< หูฉันจะแตกอยู่แล้ว’
‘เออ ให้หูแกมันแตกไปเลยยิ่งดี =_=; ไอ้ลูกไม่รักดี คนอุตส่าห์หางานให้ดันไม่ยอมทำ แกเป็นอะไรฮะ พี่ๆของแกช่วยกันบริหารงานสาขาย่อย แต่แกกลับไม่สนใจ ทำไมฉันมีลูกแบบนี้’
‘ฉันยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยนะแม่ -_-^^’
‘แล้วไง แกก็ไปฝึกไว้ก่อนเซ่ แกเรียนจบเมื่อไรฉันจะได้ให้แกไปบริหารงานสาขาใหม่เลย’
‘ไม่เอา แม่อย่ามา ‘จุ้น’ ฉันนักเลยดีกว่า ถึงเวลานั้นฉันจะไปบริหารให้ก็ได้ แต่ตอนนี้ อย่า-บัง-คับ-ฉัน’
‘กรี๊ดดดดดดดดดดด นังลูกไม่รักดี >O<’
‘ฉันถึงบอกไงว่าผู้หญิงมันน่ารำคาญ / (-_-) \’ ฉันยกมือขึ้นปิดหูทันทีที่ได้ยินเสียงกรี๊ดแปดหลอดของแม่ตัวเอง แสบแก้วหูเป็นบ้า ถ้าเยื้อแก้วหู กระดูก ค้อน ทั่ง โกน ของฉันมันวิ่งได้ มันคงวิ่งหนีไปแล้ว
‘แกไม่ใช่ผู้หญิงหรือไง ไอ้ลูกหน้าหล่อ’
‘เกี่ยวไรกับฉัน แม่กับพ่อทำกันไม่ดีเองฉันถึงออกมาเป็นแบบนี้ =_=;’
‘อ๋าย >/ / /< นี่แกจะโทษแม่กับพ่อเหรอ’
‘ก็มันเรื่องจริง...’
‘ประมาทไปแล้วไอ้ลูกบ้า ^_^ คาโตะสะจัดการ’
‘ครับ เฮ้ยพวกเราจัดการ!’ ฉันหันหลังไปมองทันที ก่อนที่จะปะเข้ากับลูกน้องสองสามคน (เมื่อกี้) จะช่วยกันจับฉันไว้ โดยมี ไอ้คาโตะสะเอาผ้า (ที่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ามียาสลบ T^T) มาโปะตรงจมูกฉันก่อนที่ฉันจะสลบไปไม่รู้เรื่องรู้ราว ตื่นขึ้นมาอีกทีก็มาโผล่บนเครื่องบินแล้ว และขณะที่ฉันกำลังฟุ้งซ่านอยู่กับตัวเองนั้นสายตาอันเชียบคมก็เหลือบไปเห็นป้ายอันหนึ่งที่ข้อความนั้นเป็นภาษาญี่ปุ่นเข้าพอดี
‘ยูคิน น้องสาวสุดที่รักของพี่ ถ้าเห็นป้ายนี้แล้วจงรีบพาตัวเองวิ่งมาตรงนี้ด้วย’
“บ้าเอ้ย! ทำอะไรใหญ่โตไปได้ ใช่ว่าจะมีฉันคนเดียวที่ไหนที่มาจากญี่ปุ่นนะ” ฉันสบถไม่เป็นท่าพร้อมๆ กับเท้าที่เริ่มออกเดินอย่างรวดเร็วไปทางป้ายน่าอายนั่น
“ยูคิน~ >O< น้องสาวสุดที่รัก” พี่ยูคิที่เห็นฉันเดินเข้าไปหาอ้าแขนออกกว้างแล้ววิ่งมาที่ฉันทันที เฮ้ย อะไรน่ะถึงฉันจะเหมือนผู้ชายแค่ไหน แต่พี่ก็ไม่ควรมาทำลุ่มล่ามกับฉันแบบนี้นะ พี่ยูคิไม่ได้สมปรารถนาอย่างตั้งใจ ฉันที่เอี้ยวตัวหลบได้อย่างเฉียดฉิ่ว ก่อนจะหันกลับมายืนยิ้มให้พี่ชายตัวเอง
“^_^ พี่ค่ะนี่มันสนามบินนะไม่ใช่ที่บ้าน ไม่อายเขาบ้างเหรอไง”
“เพอิญว่าพี่ไม่อายน่ะ น้องรัก T^T พี่คิดถึงเธอจัง อยู่ที่นี้เหง้าเหงา”
“อ๋อเหรอ แล้วผู้หญิงสองคนที่พวกลูกน้องพี่พาออกไปเมื่อกี้มันอะไรกันฮะ” ฉันส่งค้อนไปให้พี่ที่ยืนหันหน้ามาทางฉัน ทำท่าทางเหมือนร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือด
“ม่ายช่ายนะ T^T พี่โคตรเหงาจริงๆ พวกนั้นก็แค่แก้เหงาน่า ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป มันไม่ได้ช่วยพี่ให้หายเหงาเท่ายูคินน้องรักของพี่จะมาอยู่ที่นี่หรอกนะ” พี่ยูคิโอดครวญเรียกร้องความสนใจจากฉันเต็มที่ เฮอะ! ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้
“เหรอค่ะ - -***”
“ใช่สิ น้องรัก T^T คราวนี้จะให้พี่กอดได้หรือยัง”
“ก็ได้” ฉันกับพี่กอดกันกลมดิกกลางสนามบินไม่อายสายตาประชาชี อันที่จริงมันก็ไม่ได้น่าอายมากหรอกนะ ใช่ว่ามีแค่ฉันที่กอดกันแบบนี้นี่น่า
ความคิดเห็น