ชายาอ๋องกระดูกเหล็ก (สนพ.สถาพรบุ๊คส์)

ตอนที่ 7 : ท่านแม่ของข้าเส้นใหญ่ไม่น้อยเชียว (รีไรต์)

ณ จวนสกุลจาง

 " หม่อมฉันขอประทานอภัยเพคะ  ที่มิรู้ความ..บังอาจทำร้ายจวิ้นอ๋องจนบาดเจ็บ  ขอทรงมีพระบัญชาลงโทษหม่อมฉันเถิดเพคะ "

ตอนนี้นางกำลังคุกเข่าอยู่ที่พื้นกลางห้องโถงรับรองแขกของสกุลจาง  รอบข้างนั้นมีคนภายในตระกูลของนางอยู่กันครบ  ทั้งผู้เป็นบิดา มารดา หรือพี่ชายของนาง  ขาดเพียงพี่รองที่อาจจะยังไม่ทราบข่าวแต่คิดว่าคงมีคนในจวนไปบอกพี่รองที่หอการค้าแล้วล่ะ  อีกไม่นานก็คงกลับมาสบทบกับทุกคนที่จวนเป็นแน่

              และผู้ที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงกลางห้องโถงนั้น ก็คือ จวิ้นอ๋อง  หรือองค์ชายรองนามว่า มู่หรงหย่งหมิง เท่าที่นางทราบในตอนนี้ก็มีเพียงเท่านั้น

              ผู้ใดจะทันระวังกัน ในเวลานั้นเหตุการณ์กำลังอยู่ในช่วงชุลมุนวุ่นวาย  นางล้มลงไปเพียงชั่วครู่เดียว  เสี้ยวเวลาเพียงไม่นานในการคว้าเอาท่อนไม้มาถือเป็นอาวุธป้องกันตัว  ผู้ใดจะคาดคิดว่าจวิ้นอ๋องจะโผล่เข้ามาช่วยเหลือ  และจัดการเจ้าหัวหน้าโจรนั้นภายในชั่วพริบตา  นางเองไม่ทันได้มองด้วยซ้ำ อารามตกใจและฉุกละหุก  เห็นเพียงผ่านตาหนวดเคราครึ้มยืนอยู่ใกล้ๆขวางทางไม้ในมือนางอยู่  ก็จัดการฟาดเสียเต็มแรง...

ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าจะฟาดผิดคน  ทว่าสวรรค์ยังมีเมตตาต่อนางบ้างกระมัง  ทำให้จวิ้นอ๋องนั้นเบี่ยงตัวหลบท่อนไม้ในมือของนางทัน  หากแต่เฉียดศีรษะอยู่ดีจนหน้าผากด้านขวานั้นถลอก  และมีเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อย  มิเช่นนั้นคาดว่าคงโดนเอากลางศีรษะจวิ้นอ๋องเต็มๆ 

             แม้ความจริงแล้วจะมากหรือน้อย  โทษปองร้ายและทำให้เชื้อพระวงศ์ต้องหลั่งพระโลหิตนั้นก็เพียงพอที่จะทำให้ศีรษะของนางหลุดออกจากบ่าแล้ว 

             คนตรงหน้านางนั้นนิสัยใจคอเป็นเช่นไรก็มิอาจรู้ได้  แต่หากดูจากบุคลิกภาพภายนอกแล้วไซร้  ก็น่ากลัวอยู่มิน้อยเลย  แม้ว่าท่าทางอิริยาบถต่างๆ จะดูสง่างามสมกับการที่เกิดมาสูงศักดิ์และได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดียิ่ง 

             แต่ว่าใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราเขียวครึ้ม  บดบังเครื่องหน้าคมคายนั้นอยู่มาก  ก็ยิ่งเพิ่มความโหดให้ผู้ที่พบเห็นรู้สึกได้มากขึ้นอีกเท่าตัว  เครื่องทรงที่สวมใส่แม้จะสะอาดสะอ้านและดูดีกว่าชาวบ้าน  หากแต่ไม่มีลวดลายใดที่บ่งบอกว่าเป็นเชื้อพระวงศ์เลย  

              ทว่าอย่างไรก็ตามคนตรงหน้านี้ก็ได้ช่วยนางจากโจรเอาไว้  ก็ถือเป็นผู้มีพระคุณต่อนาง  แต่ถึงอย่างนั้นไม่ว่าอย่างไรนางก็ได้ทำร้ายเชื้อพระวงศ์ไปแล้ว  นางก็คนจริงคนหนึ่งกล้าทำก็กล้ารับ เช่นนั้นก็ขอรับโทษในการกระทำของตนแต่โดยดี  

              เพียงแต่ภายใต้ท่าทางนิ่งสงบของนางนั้น ก็แอบลุ้นด้วยใจระทึกอยู่ว่าจวิ้นอ๋องหน้าโหดนี่จะเอาเรื่องนางหรือไม่  แต่ว่านางก็เป็นถึงบุตรีเจ้ากรมการคลังเชียวนะ  ไหนจะเป็นน้องสาวของรองแม่ทัพ  ลูกน้องคนสนิทของเขาอีก  ใจคอคงไม่ถึงกับสั่งลงโทษร้ายแรงกระมัง…หรือไม่?

             มู่หรงหย่งหมิง ทอดสายตามองสตรีที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่เบื้องหน้านั้น  ใบหน้างดงามปานล่มเมืองที่เขาเคยได้ยล  เมื่อตอนที่เข้าไปช่วยเหลือนางจากกลุ่มโจร  บัดนี้ก้มหน้ารอรับคำสั่งลงโทษจากเขาอยู่อย่างจำนน

              คราแรกนั้นก็เคืองอยู่หรอก  หากแต่เมื่อเห็นใบหน้าเจี๋ยมเจี้ยมของนาง  ยามเมื่อรู้สถานะของเขาแล้วก็ให้นึกขบขันไม่น้อย  จากนั้นอารมณ์โกรธก็มลายหายไปกว่าครึ่ง  ทั้งเมื่อตรองดูให้ดีก็เป็นอุบัติเหตุด้วยซ้ำ  ตอนนั้นกำลังอยู่ในช่วงชุลมุนนางเองก็ไม่ได้ตั้งใจเสียเมื่อไร  

              " คุณหนูจาง  เจ้าลุกขึ้นเถิด  เปิ่นหวางไม่ได้คิดจะเอาความใดใดกับเจ้าหรอก  เรื่องที่เกิดนั้นเป็นอุบัติเหตุ สถานการณ์อันตรายเป็นใครก็ต้องป้องกันตัวเองทั้งนั้น "

              " ขอบพระทัยจวิ้นอ๋องที่ทรงเมตตาเพคะ "

              จางซูหนี่ว์แทบจะถอนหายใจออกมาตรงนั้นเสียให้ได้  เพราะนางกดดันมาสักพักแล้ว  ลุ้นแทบแย่ว่าจะถูกลงโทษหรือไม่  หากแต่ที่ทำได้ในตอนนี้ คือ ยอบกายลงคารวะบุรุษเบื้องหน้านั้นอีกครั้ง ก่อนที่เพ่ยเพ่ยจะเข้ามาช่วยพยุงนางลุกขึ้นยืนอย่างเรียบร้อย

              " กระหม่อมขอบพระทัยจวิ้นอ๋องยิ่งนัก  ที่ช่วยเหลือฮูหยินและบุตรสาวของกระหม่อม  อีกทั้งยังไม่เอาความกับซูหนี่ว์ที่ทำให้จวิ้นอ๋องทรงบาดเจ็บ  บุญคุณในครั้งนี้กระหม่อมจะจดจำไว้ไม่ลืมเลือน  หากมีสิ่งใดที่จวิ้นอ๋องทรงอยากให้กระหม่อมทำเป็นการทดแทนพระคุณ  กระหม่อมและคนในสกุลจางล้วนยินดี  ขอเพียงทรงรับสั่งมาเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ "

              เสนาบดีจางเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม  เมื่อบุรุษสูงศักดิ์ตรงหน้าไม่คิดเอาผิด  และรับสั่งลงโทษบุตรสาวของตน

              " ท่านเสนาบดีอย่าได้ถือเป็นบุญคุณนักเลย  เปิ่นหวางเพียงทำในสิ่งที่ควรทำ  เป็นผู้อื่นที่ไม่ใช่ฮูหยินและคุณหนูจาง  เปิ่นหวางก็ต้องช่วย  ถือว่าโชคดีที่เปิ่นหวางและฮุ่ยหรานกลับมาจากการปราบกบฏที่ชายแดน  และผ่านมาทางนั้นพอดี  จึงช่วยเอาไว้ได้ทันท่วงที  "

              มู่หรงหย่งหมิง เอ่ยตอบพลางหันไปหาจางฮูหยิน

              " จางฮูหยินเป็นอย่างไรบ้าง  บาดเจ็บที่ใดอีกหรือไม่ "

              " หม่อมฉันยังเจ็บที่ข้อเท้าอยู่เพคะ  และมีบาดแผลอยู่บ้างเล็กน้อย  แต่คิดว่าไม่นานคงดีขึ้น  ขอบพระทัยจวิ้นอ๋องที่ทรงห่วงใย "

              "  ดีแล้ว  ไม่ได้พบกันเสียนาน  เอ..ราวๆ สี่ปีได้กระมัง  ไม่คิดเลยว่าจะได้พบกันในสถานการณ์เช่นนี้ "

              " เพคะ  คงเป็นบุญของหม่อมฉัน  ที่จวิ้นอ๋องทรงผ่านมาทางนั้นและช่วยได้ทันพอดี "

              จางฮูหยิน เอ่ยพลางยิ้มอย่างนอบน้อม

              " ช่วงหลังเปิ่นหวาง ไม่ค่อยได้อยู่ในเมืองหลวงสักเท่าไร  ไม่ทราบว่าจางฮูหยินยังได้เข้าเฝ้าเสด็จแม่ของเปิ่นหวางอยู่หรือไม่ "

              มู่หรงหย่งหมิง  เอ่ยถามด้วยว่าจางฮูหยินนั้น  เป็นสหายสนิทกับพระมารดาของเขา มาก่อนจะเข้าวังหลวงเสียอีก  ที่ผ่านมาตั้งแต่เขาจำความได้ก็เห็นจางฮูหยินนั้น  ได้เข้าไปหาและสนทนาเป็นเพื่อนพระมารดาของเขาที่ตำหนักอยู่บ่อยครั้ง 

               พระมารดาเคยรับสั่งบอกกับเขา  สหายดีมีเพียงหนึ่งก็เพียงพอแล้ว  ยังดีกว่ามีสหายนับร้อยแต่หาความจริงใจมิได้  ในวังหลวงนั้นคนมากมายแต่ก็หาความสัตย์ซื่อต่อกันได้ยากยิ่ง  พระมารดากับจางฮูหยินนั้น  เป็นสหายคบหากันอย่างจริงใจอยู่เนิ่นนานจนถึงบัดนี้

               ใครจะคิดว่าเขากับจางฮุ่ยหราน บุตรชายคนโตของจางฮูหยินจะมาเป็นสหาย  และกลายมาเป็นลูกน้องคนสนิทของเขาอีกทอด...

              " เพคะ  ยังได้เข้าเฝ้า เฟิ่งหวงกุ้ยเฟย อยู่บ้างเพคะ  หากแต่ช่วงหลังมานี้ยังไม่มีโอกาสได้เข้าเฝ้า  เนื่องจากต้องคอยดูแลบุตรสาวของหม่อมฉันที่ร่างกายไม่สู้จะแข็งแรงนัก สามสี่เดือนก่อนนางล้มป่วยหนัก  อาการเพิ่งจะดีขึ้นเพคะ "

              จางฮูหยินเอ่ยพลางกล่าวถึงเหตุผล  ซึ่งนางกับพระมารดาของจวิ้นอ๋องนั้นสนิทสนมกัน  ด้วยก่อนนั้นเมื่อครั้งแรกรุ่นเคยมีอาจารย์สอนดนตรีคนเดียวกัน  สกุลเดิมของจางฮูหยินนั้นคือ สกุลว่าน  ซึ่งก็สนิทสนมกับ สกุลเฟิ่ง อยู่ไม่น้อย

              ว่านซูฉี กับ เฟิ่งจินเหลียน  หรือก็คือ เฟิ่งหวงกุ้ยเฟยในขณะนี้  สนิทสนมและต่างก็มีน้ำใสใจจริงให้แก่กัน  แม้อีกฝ่ายจะมียศศักดิ์สูงส่งเพียงใด  หากแต่เมื่ออยู่ด้วยกันเพียงลำพัง  อีกฝ่ายก็ยังคือ เฟิ่งจินเหลียน สหายที่แสนดีของนางเสมอ

              จางซูหนี่ว์ยืนฟังการสนทนาระหว่างมารดากับจวิ้นอ๋องอยู่นาน  ก็เพิ่งทราบว่ามารดาของนาง เป็นถึงพระสหายของพระมารดาจวิ้นอ๋อง  ตำแหน่งหวงกุ้ยเฟยเสียด้วย  ในเขตวังหลังจะเป็นรองก็เพียงฮองเฮาเท่านั้น...

              ตั้งแต่มาอยู่ในร่างนี้  นางก็พยายามเรียนรู้ทุกอย่างของที่นี่  แคว้นหวงหรงนี้อยู่ในรัชสมัยของ ฮ่องเต้หย่งไท่  ราชวงศ์มู่หรง  มีฮองเฮาคู่บัลลังก์ซึ่งมาจากสกุลต้วน  และมีองค์ไท่จื่อ (องค์รัชทายาท) นามว่า มู่หรงหยางหมิ่น

       หากเปรียบ ฮองเฮา เป็นดั่ง...องค์ราชินี

       หวงกุ้ยเฟย ก็เปรียบดั่ง...พระอัครชายา

              พิโธ่เอ้ย...หากรู้มาก่อนว่ามารดาของนางเส้นใหญ่เพียงนี้  คงไม่นั่งจิตตกเสียเป็นนานสองนานหรอก  อย่างไรมารดาของนางก็คงต้องหาทางช่วยเหลือได้เป็นแน่...

สนิทกับคนเป็นแม่ถึงเพียงนั้น  ผู้เป็นลูกอย่างไรก็คงเกรงใจผู้เป็นมารดาอยู่บ้าง  ในกรณีที่นางอาจได้รับโทษน่ะ  แต่ในเมื่อจวิ้นอ๋องไม่ถือโทษเอาผิดนางก็แล้วไป  แต่อย่างไรก็คงดูออกนั้นล่ะ ว่ามันคืออุบัติเหตุ...เฮ้อ ดั่งใครมายกภูเขาออกจากอกนางเสียจริงๆ

              " อ้อ...เช่นนั้นหรอกหรือ  เปิ่นหวางเพียงคิดว่าหากมีฮูหยินเข้าไปสนทนากับเสด็จแม่บ้าง  เมื่อได้พูดคุยกับคนที่รู้พระทัยคงจะทำให้เสด็จแม่มีความสุขและไม่เหงา  ยามที่เปิ่นหวางไม่อยู่น่ะ "

              มู่หรงหย่งหมิงเอ่ยตอบพลางหันไปมองจางซูหนี่ว์  เคยรู้มาว่าจางฮูหยินมีบุตรีหนึ่งคนร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงนัก  จึงไม่เคยพานางเข้าไปที่วังหลวงเลยในยามที่จางฮูหยินต้องเข้าเฝ้าพระมารดาของเขา  เขาจึงไม่เคยพบจางซูหนี่ว์มาก่อน  

              มู่หรงหย่งหมิงกับจางฮุ่ยหรานนั้นอายุเท่ากัน  โดยเจ้านั่นก็เคยเล่าให้ฟังอยู่บ้างว่ามีน้องสาวอายุห่างกันอยู่ 6 ปี เช่นนั้นแล้วนางก็คงจะมีอายุห่างจากเขาอยู่ราว 6 ปีเช่นกัน

              พิจารณาดูแล้วนางก็แจ่มใสและแข็งแรงดี  ไม่มีอาการของคนป่วยสักนิด  และจากที่เห็นยื้อยุดอยู่กับหัวหน้าโจรอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่นั้น  มู่หรงหย่งหมิงก็ว่านางหากไกลจากคำว่าอ่อนแออยู่มากทีเดียว  หลักฐานก็คือบาดแผลที่หน้าผากของเขานี่อย่างไร หากหลบไม่ทันคงได้เลือดอาบศีรษะกันบ้างล่ะ

              ใบหน้างดงามเป็นที่สะดุดตาสะดุดใจผู้คน  แม้จะมีกิริยาอ่อนหวาน อ่อนน้อม  ต่อหน้าเขาอยู่ในขณะนี้  หากแต่ลึกๆเขาก็สัมผัสได้ในความหยิ่งทระนงในศักดิ์ศรีของนาง  ดวงตากลมโตนั้นฉายแววดื้อรั้นให้เขาได้เห็นอยู่บ้าง  ดูๆแล้วนางก็น่าสนใจอยู่ไม่น้อย

             ฉับพลันความไม่สบายใจบางอย่างตลอดการเดินทางที่กลับมายังวังหลวง  ก็ดูเหมือนจะหาทางออกได้ขึ้นมาฉับพลัน  เมื่ออยู่ๆความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในความคิด  จากนั้นแผนการก็ถูกวางไว้ในใจของเขาอย่างรวดเร็ว  ทั้งคิดได้แล้วว่าใครกันจะมาช่วยรับหน้าที่อันสำคัญยิ่งในแผนการนี้  มู่หรงหย่งหมิงยกยิ้มเจ้าเล่ห์เพียงนิด สายตามองไปยังสตรีเบื้องหน้าเขาอย่างหมายมาด....