ชายาอ๋องกระดูกเหล็ก (สนพ.สถาพรบุ๊คส์)

ตอนที่ 47 : โอกาสที่ได้รับ (รีไรต์)

     หลังจากยกน้ำชาให้กับทางญาติผู้ใหญ่เสร็จเรียบร้อย  จวิ้นอ๋องจึงพานางกลับมาที่วังของเขา  ไม่สิ..ต่อไปนี้มันคือวังของเรา บ้านของเรา เขาบอกกับนางเช่นนั้น  

      " เหนื่อยหรือไม่หนี่ว์เอ๋อร์ "

       เขาหันมาเอ่ยถามผู้เป็นชายา ขณะที่มือนั้นยังจับจูงมือนางพากันเดินเข้าไปด้านในตำหนัก

        " ไม่เหนื่อยเพคะ  แล้วท่านพี่ล่ะ เหนื่อยหรือไม่ ได้ยินว่าสองสามวันมานี้ทรงตระเตรียมงานต่างๆด้วยพระองค์เองเสียเป็นส่วนมาก คงเหนื่อยแย่ ผิดกับหม่อมฉัน ท่านแม่แทบจะไม่ยอมให้หยิบจับสิ่งใดเลย "

         นางนึกถึงช่วงสามวันก่อนเข้าพิธีแต่งงาน เป็นช่วงชุลมุนทั่งฝ่ายเจ้าบ่าวเจ้าสาว เพราะต้องเตรียมสิ่งของที่ต้องใช้ในพิธี  สถานที่ถูกจัดอย่างสวยงาม   กระนั้นก็มีผู้หยิบจับทำทุกสิ่งแทนนาง  มิต้องเหนื่อยคิดหรือทำสิ่งใดเองเลย  

         เพียงสิ่งเดียวที่นางต้องกระทำ คือ ถูกจางฮูหยินและสาวใช้คนสนิททั้งสอง  ช่วยกันดูแลผิวพรรณประทินโฉมต่างๆ ลองเสื้อผ้าอาภรณ์ ลองทรงผม ลองเครื่องประดับที่จะต้องใช้ในวันงาน  ทั้งถูกมารดาอบรมเรื่องขั้นตอนปฏิบัติในพิธี ว่าเจ้าสาวควรกระทำตนอย่างไรบ้าง หลังแต่งงานควรวางตนอย่างไร 

        " ก็ไม่เท่าใดนักหรอก เสด็จแม่ส่งคนมาช่วยดูแลจัดเตรียมให้นั่นล่ะ เพียงแต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้  แต่งงานทั้งทีก็อยากให้ออกมาดีที่สุด อยากให้สมเกียรติ และอยากให้เจ้าประทับใจด้วย  จึงออกมาช่วยดูความเรียบร้อยบ้างก็เท่านั้น "

        " ทรงลืมแล้วหรือเพคะ  หม่อมฉันมิอาจเห็นสิ่งใดได้ ด้วยผ้าคลุมนั้นปิดบังใบหน้าและการมองเห็นทั้งหมด จวบจนกระทั่งเข้าหอ "

         " นั่นสินะ "

         มู่หรงหย่งหมิงนึกขำเขาก็ลืมไปว่านางมิอาจมองเห็นบรรยากาศรอบกายภายในงานพิธีได้

         " แต่หม่อมฉันรับรู้และสัมผัสได้ด้วยหัวใจเพคะ  "

        นางเอื้อมมืออีกข้างเข้ามาวางทับมือของเขาที่เกาะกุมมืออีกข้างของนางอยู่ รอยยิ้มละมุนถูกส่งให้บุรุษตรงหน้า แทนคำขอบคุณจากนาง..

          จางซูหนี่ว์ยืนควบคุมนางกำนัลขนย้ายสิ่งของที่เพิ่งได้รับพระราชทานเป็นของรับขวัญตอนยกน้ำชาเมื่อครู่  มาเก็บเอาไว้ที่ห้องส่วนตัวก่อนจะเปิดออกดูเมื่อนางกำนัลออกไปเรียบร้อยแล้ว

          " โห...คุณหนู เอ้ย พระชายาทรงได้รับของพระราชทานเยอะแยะเชียวเพคะ "

          เสี่ยวไป๋มองสิ่งของเบื้องหน้า ทั้งอดที่จะดีใจแทนผู้เป็นนายมิได้  หีบที่บรรจุเครื่องประดับล้ำค่ามากมาย หยกเนื้อดี เพชรพลอยอัญมณีมากมาย  ยังมีแพรพรรณลวดลายงดงามสูงค่าอีกหีบใหญ่ และอื่นๆวางเรียงราย

          " ตื่นเต้นไปได้เสี่ยวไป๋  พระชายาขององค์ชายองค์อื่นๆก็คงได้ไม่ต่างกัน "

          หญิงสาวกล่าว ความจริงนางก็คิดว่าสิ่งที่ได้มาในวันนี้นั้นมากเกินไปอยู่บ้าง  เพราะเท่าที่เห็นนี้ยังไม่รวมกับสินสอดที่ได้มาก่อนหน้าด้วยซ้ำ  ซึ่งได้อะไรมาบ้างนางก็มิใคร่ใส่ใจเท่าใดนัก  ให้มารดาของนางเป็นผู้จัดการแทน แต่เท่าที่รู้คร่าวๆก็เรียกว่ามากมาย จนชั่วชีวิตนี้นางคงใช้ไม่หมดทีเดียว

          ทว่าเมื่อไตร่ตรองให้ดี บิดาของพระสวามีนางเป็นถึงฮ่องเต้ มารดาเป็นถึงหวงกุ้ยเฟย  ทรัพย์สมบัติเพียงนี้คงมิทำให้เงินทองในท้องพระคลังร่อยหรอไปเท่าใดนักหรอก  ในเมื่อคนให้เขาไม่คิดสิ่งใดมากมาย แล้วนางเป็นผู้รับ  มีแต่ได้กับได้จะต้องคิดอะไรให้วุ่นวายกันเล่า  นางมิใช่คนโลภมาก แต่ถ้าให้นางก็เอา..

          " มันก็จริงเพคะ  ได้เหมือนกันแต่ได้น้อยกว่านี้เยอะ  เท่าที่ทราบมาพระชายาได้เกือบจะเท่าๆกับไท่จื่อเฟยเลยนะเพคะ "

          เสี่ยวไป๋ยังคงเจื้อยแจ้ว ทั้งยืนดูโน่นนี่ด้วยความสนใจ เด็กสาวนั้นก็มักจะนิยมชมชอบของสวยๆงามๆเป็นธรรมดา

          " จะเหมือนใคร หรือเท่ากับใครก็ช่างเถิดเสี่ยวไป๋  ข้ามิได้ใส่ใจนักหรอก เจ้าก็อย่าได้เที่ยวไปพูดให้ผู้ใดฟังนักล่ะ  ได้มากพูดมากประเดี๋ยวผู้อื่นเขาจะหมั่นไส้เอาได้  ข้ามิอยากสร้างศัตรูโดยไม่จำเป็น "

           ' เพราะเท่าที่มีก็เยอะพออยู่แล้ว'  คำนี้นางมิได้กล่าว หากแต่คิดอยู่ภายในใจ  ก็ผิดไปจากที่นางคิดหรือไม่ องค์หญิงเหลียนฮวา  ต้วนลี่จู  ต้วนฮองเฮา หากถามหาความเป็นมิตรจากคนเหล่านั้น  ในตอนนี้นางเชื่อว่าคงได้มายากเต็มที  หรือแม้แต่กับไท่จื่อเฟยนางก็ไม่คิดว่าสตรีผู้นั้นจะยินดีกับการแต่งงานของนางและจวิ้นอ๋องในครั้งนี้นักหรอก 

          " โธ่...ผู้ใดจะกล้าคิดร้ายกับพระชายากันเพคะ ทรงเป็นที่โปรดปรานของจวิ้นอ๋องเพียงนี้ และโดยเฉพาะไทเฮาที่ทรงเอ็นดูพระชายาของเสี่ยวไป๋ด้วยแล้ว "

       " เจ้าว่าไทเฮาทรงเอ็นดูข้าหรือ "

        " เพคะ ใครๆก็ทราบว่าจวิ้นอ๋องนั้นนอกจากเป็นพระโอรสองค์โปรดของฝ่าบาทแล้ว  ยังเป็นพระนัดดาที่ไทเฮาทรงโปรดปรานไม่น้อย  กระนั้นแล้วพระชายาผู้เป็นจวิ้นหวางเฟยของจวิ้นอ๋อง เหตุใดจะไม่เอ็นดูเล่าเพคะ  ดูอย่างของพระราชทานนี่ปะไร  มิได้น้อยไปกว่าไท่จื่อเฟยเลย "

       " เจ้านี่ทำไมชอบเอาข้าไปเปรียบกับไท่จื่อเฟยนัก  พอเลยไม่ต้องพูดแล้วรีบๆเก็บหีบพวกนี้ให้เรียบร้อย "

       จางซูหนี่ว์ตัดบทด้วยคร้านจะฟัง  อีกอย่างมีสตรีใดบ้างที่อยากจะฟังเรื่องของอดีตคนรักของสามีตนเองบ่อยๆ  

        เสี่ยวไป๋ชะงักไปเล็กน้อย เมื่อได้ฟังคำกล่าวของผู้เป็นนาย  คิดๆดูแล้วหรือว่านางคงจะพูดมากไปจริงๆ ทั้งที่ไม่ได้มีเจตนาจะนำนายสาวของตนเองไปเปรียบเทียบกับไท่จื่อเฟยสักนิด  

       ' ปากหนอปากหาเรื่องแล้วไหมล่ะ '   นางได้แต่คร่ำครวญอยู่ภายในใจ พลางส่งยิ้มแหยให้สตรีตรงหน้าแก้เก้อ  ก่อนจะรีบเก็บสิ่งของที่วางเรียงรายอยู่ในขณะนี้ให้เข้าที่  

          ในยามบ่ายนั้นจวิ้นอ๋องได้เอ่ยกับนางว่าจะออกไปตรวจตราการฝึกอาวุธของเหล่าทหาร  ด้วยว่ายังรั้งตำแหน่งแม่ทัพของแคว้นอีกหนึ่งตำแหน่ง  แม้ระยะหลังนี้เหตุการณ์บ้านเมืองจะอยู่ในภาวะสงบสุข แต่ก็ไม่อาจประมาทได้ ทั้งมิควรเพิกเฉยในการฝึกซ้อมอาวุธต่างๆอย่างสม่ำเสมอ

          อันว่าทหารนั้นเปรียบดั่งปราการของแคว้น  เมื่อกำแพงนั้นแข็งแกร่งก็ยากที่ศัตรูจะทำลายหรือเอาชนะได้  ถ้าหากกำแพงนั้นเปราะบางแล้วไซร้  ศัตรูก็คงทำลายและเข้ามารุกรานได้ไม่ยากเย็น

          " เอาไว้เปิ่นหวางจะรีบกลับมาร่วมมื้อค่ำกับเจ้านะ "

          มู่หรงหย่งหมิงเอ่ยกับผู้เป็นพระชายา  ด้านหลังนางนั้นมีนางกำนัลอยู่หลายคน  คำพูดจึงอาจจะต้องดูเป็นทางการอยู่บ้าง  

          " เพคะ "

          นางรับคำพลางมอบยิ้มหวานให้ผู้เป็นสามีที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างให้กำลังใจ  ไม่รู้ว่าในสายตาของผู้อื่นนั้นมองนางกับจวิ้นอ๋องแล้วคิดเห็นเป็นประการใดบ้าง แต่เท่าที่เหลือบสายตามองนางกำนัลที่พากันก้มหน้าอยู่รอบกายแล้ว  ก็เห็นพวงแก้มนั้นออกสีแดงระเรื่ออยู่ไม่น้อย  

          คล้อยหลังที่จวิ้นอ๋องนั้นค่อยๆห่างออกไปจนลับสายตา  นางจึงหันกลับเข้ามายังด้านในตำหนัก  คราแรกนั้นคิดว่าจะชวนเสี่ยวไป๋กับเพ่ยเพ่ยไปนั่งจิบชารับลมเย็นๆให้คลายร้อนที่ศาลากลางสวนเสียหน่อย   ทว่าเท้ายังไม่ทันก้าวเข้าไปยังด้านในตำหนักก็มีสาวใช้คนหนึ่งเดินสวนออกมา  

       และแทนที่จะหลีกทางให้นางผู้เป็นนายหญิงของที่นี่  แต่สาวใช้ผู้นี้กลับหยุดยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับหลีกทางแต่อย่างใด  จางซูหนี่ว์ปรายตามองนิ่งนึกสงสัยว่าที่สั่งสอนไปคราวก่อนนั้น  สตรีผู้นี้ไม่จดจำบ้างหรืออย่างไร  

       " บังอาจ!!  เจ้ากล้าดีอย่างไร มายืนขวางทางพระชายา ยังไม่รีบหลบไปอีก "

       เป็นเสี่ยวไป๋ที่เอ่ยขึ้นอย่างเดือดดาล เมื่อเห็นการกระทำของซิ่วซิ่นที่แสดงออกต่อหน้าพระชายา

       " ขอประทานอภัยเพคะ  พอดีว่าหม่อมฉันยังไม่ชินที่วังแห่งนี้ได้มีพระชายาเพิ่มขึ้นมา  ด้วยอยู่มานานรับใช้จวิ้นอ๋องแต่เพียงผู้เดียว  จึงเผลอลืมตัวไปบ้างว่าตอนนี้ต้องรับใช้จวิ้นหวางเฟยอีกพระองค์ ได้โปรดอภัยให้ซิ่วซิ่นด้วยเถิดเพคะ "

        ซิ่วซิ่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูนอบน้อม  ทว่าสีหน้าและแววตานั้นดูอย่างไรก็ไม่ได้สำนึกผิดสักนิด  แม้ว่าเมื่อกล่าวจบนางจะเดินถอยออกมาเพื่อหลีกทางให้แก่สตรีสูงศักดิ์ตรงหน้า  แต่ภายในใจก็ให้นึกต่อต้านสตรีผู้นี้อยู่ตลอดเวลา

         " เข้าใจว่าเจ้าอาจจะยังไม่ชิน แต่คงต้องรีบปรับปรุงตัวให้ชินในเร็ววันนะ  เพราะ 'เปิ่นหวางเฟย' คงมิอาจนิ่งดูดายอยู่ได้  เมื่อเห็นว่าสาวใช้ในวังแห่งนี้แสดงกิริยามารยาทที่ดูไร้การอบรม  ไม่รู้ว่าสิ่งใดควรหรือไม่ควร สิ่งใดต่ำ สิ่งใดสูง  ที่กล่าวมาหวังว่าเจ้าจะเข้าใจนะ ซิ่วซิ่น "

          จางซูหนี่ว์กล่าวด้วยแววตาอ่อนโยน นางคลี่ยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก คล้ายว่าเข้าใจในสิ่งที่สตรีตรงหน้ากล่าว  ทว่าคำพูดที่ดูเหมือนจะไม่ได้ถือสาหาความใดนั้น  นางจงใจใช้คำพูดที่ตอกย้ำให้สาวใช้นางนี้ ได้ตระหนักถึงสถานะต่ำศักดิ์ของตนอย่างชัดเจน 

       แม้นมิใช่คนที่ชอบดูถูกคน หรือกดผู้อื่นให้ต่ำต้อยด้อยค่า แต่ในเมื่อตอนนี้นางอยู่ในยุคที่ชนชั้นนั้นมิได้เท่าเทียมกัน ซ้ำยังรั้งตำแหน่งสูงศักดิ์ จึงไม่อาจยอมให้คนต่ำศักดิ์กว่ามากโข  อย่างสาวใช้ผู้นี้มาเผยอตีฝีปากและแสดงกิริยาอันเป็นการหยามเกียรตินางได้

       " เข้าใจเพคะ.. "

       ซิ่วซิ่นกล่าวออกไป ด้วยอารมณ์ที่ข่มความไม่พอใจอยู่ในตอนนี้

        " อย่าให้เปิ่นหวางเฟยเห็นกิริยาเช่นนี้ของเจ้าอีกเป็นอันขาด  มิเช่นนั้นแล้ว..."

        จางซูหนี่ว์กล่าวพลางค่อยๆเยื้องกรายเดินเข้าไปใกล้ซิ่วซิ่น ใบหน้างดงามยังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มหวาน ทว่าสายตาอ่อนโยนที่ใช้มองในคราแรกนั้น แปรเปลี่ยนไปดูเย็นชา แต่แฝงความแข็งกร้าวอยู่ในที เอื้อมมือออกไปบีบคางคนตรงหน้าให้หันมาสบตากับนาง  

        ทั้งยังจงใจใช้แรงที่มากกว่าปกติ  จนผู้ที่ถูกนางกระทำในตอนนี้นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ และตื่นตระหนกกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของนาง...

        "  อย่าหาว่าเปิ่นหวางเฟยผู้นี้ ไม่เตือน..."

         นางกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ผู้ฟังกลับรู้สึกร้อนๆหนาวๆอย่างบอกไม่ถูก  จางซูหนี่ว์คลายมือออกจากคางของสาวใช้ตรงหน้า นางแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างผู้ที่เหนือกว่า  ก่อนเดินจากไปจากตรงนั้นพร้อมกับสาวใช้คนสนิททั้งสอง ซึ่งดูจะประหลาดใจกับท่าทีของนางอยู่มากเช่นกัน แต่เหมือนว่าความสะใจนั้นมีมากกว่า เพราะต่างก็แอบเบ้ปากให้ซิ่วซิ่นอยู่ในที

          สาวใช้ที่ถูกส่งตัวเข้ามาคอยสอดแนมความเป็นไปในวังแห่งนี้  ยืนอึ้งอยู่ไม่น้อยเมื่อได้เห็นอีกมุมของจวิ้นหวางเฟยที่นางเผยออกมาให้ได้เห็น  

          ...สายตานั่น...

          บางสิ่งบางอย่างทำให้ซิ่วซิ่นรู้สึกว่าสตรีผู้นั้นร้ายลึก  ร้ายกาจ  ร้ายกว่าที่นางคิดเอาไว้มาก  

          จางซูหนี่ว์ที่ทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ไม่ทันไร  พลันเหลือบสายตาไปเห็นแววตาสงสัยของสาวใช้ทั้งสองที่มองมายังตนเอง  ก็ให้นึกรู้เท่าทันความคิดของทั้งคู่  คงอยากถามนางเสียเต็มแก่กระมัง ถึงเหตุการณ์เมื่อครู่  จึงถอนหายใจเล็กน้อยก่อนเอ่ยออกไปอย่างเนือยๆ...

         " ข้าก็แค่แสดงละคร เพื่อข่มขวัญนางไปก็เท่านั้น  "

         " ความจริงพระชายาจะสั่งลงโทษซิ่วซิ่นก็ย่อมได้นะเพคะ  นางทำตัวของนางเองทั้งนั้น  ดูทีรึ..ตัวเองเป็นสาวใช้เป็นนางกำนัลที่วังแห่งนี้แท้ๆ  แต่กลับคอยรายงานความเป็นไปของที่นี่ให้ผู้อื่นรับรู้  ทั้งยังทำตนไร้มารยาทกับพระชายาอีก  ถือตนว่ามีองค์หญิงคอยเข้าข้าง "

          เสี่ยวไป๋อดที่จะกล่าวอย่างไม่พอใจไม่ได้

          " จะให้ข้าสั่งลงโทษคนในวังแห่งนี้ ตั้งแต่วันแรกเลยหรือเสี่ยวไป๋ "

          " ก็..."

         " ข้ารู้ว่าเจ้าจะกล่าวอย่างไร  จริงอยู่ที่ซิ่วซิ่นผิดที่แสดงกิริยาเช่นนั้นกับข้า  แต่นางก็กล่าวขออภัยต่อข้า ใช่หรือไม่  แม้ว่าจะไม่ได้จริงใจก็เถิด "

        หญิงสาวกล่าวอธิบายอย่างใจเย็น  ทุกอย่างนั้นนางคิดไตร่ตรองมาดีแล้ว...

        " ข้าก็แค่แสร้งกระทำตนเป็นสตรีแสนดีให้อภัยนางบ้างก็เท่านั้น  การให้โอกาสคนเป็นสิ่งดีมิใช่หรือ  แต่รู้อะไรหรือไม่เสี่ยวไป๋ ความรู้สึกและนิสัยคนเรามันเปลี่ยนไม่ได้ง่ายๆหรอกนะ  เช่นเดียวกับโอกาสที่ข้ามอบให้นางไป  มันก็ใช่ว่าจะมีครั้งต่อๆไป อะไรที่ผิดซ้ำๆซากๆ ก็ควรถูกกำจัดการ ใช่หรือไม่ "

        เสี่ยวไป๋กับเพ่ยเพ่ยนั้น หันมามองหน้ากันอย่างเริ่มจะเข้าใจในความคิดของผู้เป็นนายขึ้นมาบ้างแล้ว  ครั้งนี้ทรงให้โอกาส  หากแต่ถ้ามีครั้งหน้าแล้วไซร้  เมื่อพระชายาได้กระทำสิ่งใดลงไป จะได้ไม่ถูกใครครหาเอาได้นั่นเอง  เพราะทรงให้โอกาสแก่คนผู้นี้ไปแล้ว