ชายาอ๋องกระดูกเหล็ก (สนพ.สถาพรบุ๊คส์)

ตอนที่ 46 : ก้าวแรกในวังหลวง (รีไรต์)

          จางซูหนี่ว์ค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ  ด้วยรู้สึกได้ถึงแสงสว่างที่เล็ดลอดเข้ามาภายในห้อง  อากาศยามเช้าตรู่นั้นค่อนข้างเย็น จึงขยับตัวกระชับผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายมากกว่าเดิม  และไม่ลืมเผื่อแผ่ให้กับคนที่นอนอยู่ข้างกายนางในขณะนี้ด้วย  เหลือบมองก็เห็นว่าจวิ้นอ๋องนั้นหลับสนิท  จำได้ว่าเมื่อคืนเขารั้งนางเข้าไปกอดและพากันหลับไป

ระลึกย้อนถึงเหตุการณ์ในค่ำคืนที่ผ่านมาก็ให้รู้สึกเขินอายขึ้นมาวูบหนึ่ง  พลันความรู้สึกต่อมาคือ ความสำนึกได้ว่านางมิใช่คนตัวเปล่าอีกต่อไป  นางมีสามีเป็นคู่คิดคู่ชีวิตที่นับจากนี้เปรียบดั่งส่วนหนึ่งของกันและกัน

 ตำแหน่งจวิ้นหวางเฟยที่ได้รับนั้น  มาพร้อมกับภาระหน้าที่อื่นๆ  อย่างน้อยก็ผู้คนที่ได้อาศัยอยู่ในวังแห่งนี้  ความเป็นอยู่ กฏระเบียบ การจัดการปกครองเรื่องภายในนั้น  ล้วนแล้วแต่เป็นความรับผิดชอบของนางอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง

          นางหยัดกายขึ้นอย่างแผ่วเบา  ด้วยมิต้องการรบกวนคนที่ยังนอนอยู่  ในวันแรกของชีวิตคู่  หากผู้เป็นภรรยาจะตื่นทีหลังผู้เป็นสามีนั้น  คงมิใช่เรื่องที่ดีสักเท่าไร  ทว่าเมื่อเท้าแตะพื้นและเตรียมลุกจากเตียงเพียงเท่านั้น ความรู้สึกปวดแปลบและร้าวระบมก็บังเกิดจนต้องนิ่วหน้าและค่อยๆทรุดกายลงนั่งบนที่นอนตามเดิม  

          อดที่จะก้มลงไปมองสำรวจตามร่างกายของตัวเองมิได้  พบว่ามีรอยจ้ำสีแดงจางๆกระจายอยู่บริเวณเนินอกและหน้าท้องสองสามแห่ง  ความเขินอายนั้นย่อมมีแต่ความเคืองก็มีไม่น้อย  หันไปมองคนที่สร้างร่องรอยเอาไว้บนกายของนางกำลังหลับใหลอย่างสบายใจก็ให้นึกหมั่นไส้นัก  มันน่าโดนทุบสักหนสองหนเสียจริงๆ คนเอาแต่ใจ...

          หลังจากที่ฝืนเดินเข้าไปชำระร่างกายเป็นที่เรียบร้อย  จึงออกมาแต่งกายอยู่มุมเครื่องแป้ง  มือเรียวบรรจงหวีผมของตนอย่างช้าๆ  คิดว่าอีกสักครู่เมื่อแต่งกายเรียบร้อยดีแล้ว  จึงจะลุกขึ้นไปปลุกอีกคน  ซึ่งป่านนี้ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นแต่อย่างใด  

          ทว่าสายตานั้นก็พลันเห็นความเคลื่อนไหวทางด้านหลัง จากภาพสะท้อนของเงาในกระจกเสียก่อน

          " ตื่นแล้ว ไยเจ้าจึงไม่ปลุกเปิ่นหวางเล่า หนี่ว์เอ๋อร์ "

          น้ำเสียงทุ้มเอ่ยพูดกับผู้เป็นชายารักอย่างนุ่มนวล  มู่หรงหย่งหมิงเดินเข้ามาใกล้พลางใช้มือที่ค่อนข้างหยาบกร้านจากการจับอาวุธนั้นแตะลงบนกลุ่มผมของนาง  ลูบไปตามเส้นผมนุ่มสลวยนั้นเล่นอย่างนึกเพลิน  ในเวลานี้เขารู้สึกผ่อนคลาย สงบ และสุขใจอย่างบอกไม่ถูก  

นางทำให้นึกถึงคำว่าบ้านและครอบครัวในแบบที่เขาอยากจะมี  ช่างน่าขันนัก..วังหลวงที่เปรียบเสมือนบ้านหลังใหญ่ แต่กลับหาความปลอดภัยและความสุขอย่างแท้จริงไม่ได้เลย

 " เห็นพระองค์หลับสบายจึงไม่อยากปลุกเร็วนักเพคะ  คิดว่าอีกสักครู่ค่อยปลุก "

" ตื่นมาไม่พบเจ้านอนอยู่ข้างๆก็ใจหาย  นึกว่าเมื่อเจ้าได้เปิ่นหวางแล้ว ก็คิดจะทิ้งขว้างเปิ่นหวางเสียอีก "

เขาเอ่ย พลางแกล้งปั้นหน้าน้อยใจสตรีข้างกาย

 " คราแรกก็ไม่คิด  แต่ตอนนี้หม่อมฉันคิดอยากจะกระทำเช่นนั้นแล้วล่ะเพคะ "

นางกล่าวทั้งที่ยังไม่ได้หันกลับมาเผชิญหน้า  ทว่ากลับมองคนด้านหลังผ่านทางกระจก เห็นทุกการกระทำและสีหน้าที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเสแสร้ง  ยังไม่รวมน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจที่น่าหมั่นไส้นี้อีกล่ะ  

 " ใจร้ายนะเจ้าน่ะ "

มู่หรงหย่งหมิงขยับเข้าไปสวมกอดนางจากทางด้านหลัง  พลางวางศีรษะและปลายคางเกยอยู่ที่ไหล่นวล มองไปยังกระจกด้านหน้าเพื่อสบสายตากับนางผ่านเงาสะท้อน

" วันนี้เราต้องไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท  ไทเฮา  ฮองเฮา และเฟิ่งหวงกุ้ยเฟย  พระองค์อย่าทรงโอ้เอ้อยู่เลยเพคะ  รีบเข้าไปชำระร่างกายเสียก่อนเถิด "

นางสบตากับบุรุษที่ยังสวมกอดนางอยู่ด้านหลังผ่านกระจกชั่วครู่  ก่อนเอ่ยตัดบทและไล่เขาไปอาบน้ำชำระกาย  ด้วยมีภารกิจที่ต้องกระทำในวันนี้ตามธรรมเนียม  แต่ทว่าคนตัวโตกลับยังอ้อยอิ่งมิยอมขยับแต่อย่างใด

" ท่านพี่ "

มู่หรงหย่งหมิงกล่าวกระซิบข้างใบหูของนาง

" อะไรนะเพคะ "

             " อยู่ด้วยกันเพียงลำพังให้เรียกเปิ่นหวางว่า 'ท่านพี่'  เถอะนะ...'หม่อมฉัน' ก็ด้วยมันฟังดูห่างเหินไป แทนตัวเองว่าหนี่ว์เอ๋อร์ น่ารักกว่า "

" เอ่อ "

" ไม่รู้ล่ะ  ไปเข้าเฝ้าตอนสายๆหน่อยก็ไม่เป็นไร คงไม่มีใครว่าหรอก  ยังมีเวลากอดเจ้าเช่นนี้อีกนาน  ไหนเรียก 'ท่านพี่' ให้เปิ่นหวางชื่นใจหน่อย ได้หรือไม่หนี่ว์เอ๋อร์  "

คนตัวโตกว่าทั้งดื้อแพ่งและออดอ้อน  เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม สื่อให้ร่างบางในอ้อมกอดรับรู้ว่าหากไม่เอ่ย เขาย่อมไม่มีทางคลายอ้อมกอดนี้เป็นแน่

 " ปล่อยเถิดเพคะ "

" ไม่ "

" ปล่อยเถอะนะ เพคะ "

 " ก็บอกว่าไม่ "

" เอ๊ะ...ทำไมดื้อ "

" แล้วเรียกท่านพี่ มันยากตรงไหน ฮึ "

 เขากล่าวออกมา ทั้งที่ก็พอจะรู้สาเหตุที่นางไม่กล้าพูด  คงเพราะเขินอายเขาอยู่เป็นแน่  ดูใบหน้าสิขึ้นสีระเรื่อน่าเอ็นดูนัก ทั้งยังน่าแกล้งอีกด้วย

" เอ่อ...ท่านพี่ปล่อยหนี่ว์เอ๋อร์เถิดนะเพคะ "

นางกล่าวออกไปในที่สุด  เรียกน่ะไม่ยากหรอก  แต่ที่ยากคือความรู้สึกตอนนี้ต่างหาก  ก็คนมันเขินนี่นา ใบหน้านี่ก็ร้อนวูบวาบอยู่ได้...

 " รู้หรือไม่เจ้ากล่าวเช่นนี้นั้น น่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก "

เขากล่าว พลางคลายอ้อมกอดและหันกายนางให้กลับมาเผชิญหน้ากับเขา 

" จะทำอะไรเพคะ "

จางซูหนี่ว์เอ่ยถาม พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อเห็นเขาหยิบบางสิ่งบางอย่างบนโต๊ะเครื่องแป้งขึ้นมา  จากนั้นก็พอจะเดาได้ทันที  ว่าเขาคิดจะทำสิ่งใดต่อไป  นางจึงรีบเบี่ยงหน้าหลบอย่างไว

" ไม่นะเพคะ  ไม่เล่นแบบนี้ "

" เปิ่นหวางทำได้  ตอนเด็กๆเคยทำให้ท่านแม่อยู่บ้าง เชื่อใจเปิ่นหวางสิ "

 เขากล่าวพลางจับใบหน้าของนางเอาไว้ให้อยู่นิ่ง

" ประเดี๋ยวก็เลอะ "

นางไม่รู้จะเชื่อหรือไม่เชื่อดี  เพราะหากให้บุรุษตรงหน้าถือกระบี่อยู่ในมือและเที่ยวไล่ฆ่าคนอื่นไปทั่ว  นางก็คิดว่าดูหน้าเชื่อถือกว่าตอนนี้ 

เพราะในมือนั้นมิได้ถือกระบี่ แต่เป็นแท่งดินสอเขียนคิ้วน่ะสิ   จะไว้ใจได้หรือไม่นี่ 

เอ...แต่ดูวิธีการจับก็ดูเข้าทีอยู่ไม่น้อย  ได้แต่หวังว่ามันจะออกมาดูดีหรอกนะ  นางนั่งนิ่งให้คนตรงหน้าบรรจงวาดคิ้วให้นางจนสำเร็จ

 " เป็นอย่างไร ดีหรือไม่ "

มู่หรงหย่งหมิงเอ่ยอย่างอวดเล็กน้อย  

" ก็ดีเพคะ "

นางตอบหลังจากเบือนหน้าไปมองผลงานของพระสวามีในกระจก อย่างค่อนข้างพึงพอใจในผลลัพท์ที่ได้

" ไม่ใช่แค่ก็ดี  แต่ดีมากต่างหากล่ะ  "

" เพราะหนี่ว์เอ๋อร์งดงามอยู่แล้วต่างหากล่ะเพคะ แต่งอย่างไรก็งาม "

นางเอ่ยติดยิ้ม  กล่าวตามจริงก็พึงพอใจในฝีมือการเขียนคิ้วของจวิ้นอ๋องมิน้อย

 " ไม่เถียงว่าเจ้านั้นงดงามจริงๆ "

"  หนี่ว์เอ๋อร์ว่าท่านพี่ไปอาบน้ำได้แล้วล่ะเพคะ  "

นางมองคนตรงหน้าที่ส่งสายตาหวานฉ่ำมาให้นางอยู่ในตอนนี้

 " ไล่บ่อยจริงเชียว "

 " มิได้เพคะ  เพียงแต่หนี่ว์เอ๋อร์คิดว่าให้ฝ่าบาทกับไทเฮาทรงรอนานคงไม่ดีนัก เชื่อน้องสักครั้งเถิดนะเพคะ ท่านพี่ "

หญิงสาวกล่าวถึงเหตุผล ทั้งประโยคสุดท้ายจงใจใช้น้ำเสียงอ่อนหวานนุ่มนวล ท่านแม่เคยเล่าให้ฟังอยู่บ้าง ว่าบ่อยครั้งที่ใช้น้ำเสียงออดอ้อนและรอยยิ้มหวานคราใด ท่านพ่อก็มักใจอ่อนยอมตามใจท่านทุกครั้งไป  นางจึงลองนำมาใช้กับคนตรงหน้าเสียหน่อย  

" พี่ก็คิดเช่นนั้น  งั้นรอสักครู่เถิดนะ "

 เขาออกจะชอบใจที่นางแทนตัวเองว่า 'น้อง' กับเขาแบบนี้  ไม่รีรอที่จะแทนตนเองว่า 'พี่' กลับไปโดยพลัน  น้ำเสียงออดอ้อนอ่อนโยน กับรอยยิ้มหวานหยดถูกส่งมาให้เช่นนี้  หัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความรักและเสน่หาต่อนาง  ก็พร้อมจะหลอมละลายลงไปอยู่แทบเท้านางในบัดดล  

น่ารักน่าเอ็นดูเพียงนี้ ไฉนเลยจะมิยอมกระทำตามที่นางขอได้เล่า  เขามองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาพราวระยับ  เพียงครู่จึงลุกขึ้นไปจัดการชำระกายและเปลี่ยนอาภรณ์ใหม่ตามที่นางบอกทันที

ในช่วงสายมู่หรงหย่งหมิงได้พาจางซูหนี่ว์เข้าเฝ้าฮ่องเต้  ไทเฮา ฮองเฮา และเฟิ่งหวงกุ้ยเฟยตามธรรมเนียมปฏิบัติที่เรียกว่า  'ขั่งเต๊'  หรือพิธียกน้ำชาให้แก่บิดามารดาและญาติผู้ใหญ่ของฝ่ายชาย ในวันแรกหลังจากคืนเข้าหอ

" ย่าขอให้พวกเจ้าทั้งสองครองคู่กันอย่างหวานชื่น  หนักนิดเบาหน่อยอภัยให้แก่กัน  เป็นสามีย่อมต้องปกป้องดูแลผู้เป็นภรรยา  ทั้งภรรยาก็ควรเอาใจใส่ดูแลและรักษาเกียรติผู้เป็นสามี  เช่นนี้แล้วจึงจะอยู่ด้วยกันอย่างราบรื่น "

 " พ่ะย่ะค่ะ / เพคะ "

ทั้งสองกล่าวรับคำอวยพรและคำสอนจากไทเฮา  หลังจากที่ยกน้ำชาให้สตรีเบื้องหน้านี้แล้ว  หญิงสาวจึงเงยหน้าขึ้นสบตาไทเฮา ที่กำลังมอบรอยยิ้มอบอุ่นนุ่มนวลมายังนางและผู้เป็นพระสวามี  

 เป็นสายตารักใคร่เอ็นดูและจริงใจต่อลูกหลานอย่างแท้จริง ซึ่งจางซูหนี่ว์นั้นสามารถสัมผัสได้ในทันที

" และนี่ของรับขวัญหลานสะใภ้จากย่า มารับไปสิซูหนี่ว์  "

" ขอบพระทัย เพคะ "

 นางขยับกายเข้าไปรับของรับขวัญจากไทเฮาเป็นหีบเครื่องประดับขนาดกลางหนึ่งหีบ ล้วนบรรจุเครื่องประดับล้ำค่างดงามทั้งสิ้น  พลางส่งรอยยิ้มอ่อนหวานให้กับไทเฮา เมื่อทรงเอื้อมพระหัตถ์มาลูบศีรษะนางอย่างเอ็นดู  

นอกจากฮ่องเต้และเฟิ่งหวงกุ้ยเฟย  ที่พอจะเป็นหลักพักพิงให้นางได้แล้ว  กับไทเฮานั้นนางก็เห็นว่าสามารถเป็นที่พึ่งพิงให้แก่นางได้เป็นอย่างดีทีเดียว  เห็นทีว่านางคงต้องหาเวลาเข้าเฝ้าผู้เป็นเสด็จย่าของจวิ้นอ๋องบ่อยๆเสียแล้ว

อันว่าหากนางต้องการมีชีวิตที่ราบรื่นในวังหลวงแล้วล่ะก็ ล้วนต้องหาพวกพ้องที่สามารถเกื้อหนุนนางได้  นางมิได้ต้องการอำนาจ  หากแต่ต้องการผู้ที่จะสามารถคุ้มครองนางจากอันตรายใดใดที่อาจจะเกิดในอนาคต 

หากนางเป็นที่โปรดปรานแล้วไซร้  ใครก็ตามที่อาจคิดร้ายต่อนางคงต้องคิดหนักเสียหน่อย  อดที่จะเหลือบมองไปยังต้วนฮองเฮามิได้  ใบหน้างดงามที่แม้จะร่วงโรยไปตามวัยอยู่บ้าง  กำลังส่งยิ้มอ่อนโยนมายังนาง แต่สายตานั้นกลับมิได้ยิ้มตาม  นางถอนสายตาจากสตรีผู้นั้นหันหน้ากลับมาตามเดิม...เสแสร้ง

" ข้าขอให้เจ้าทั้งสองครองคู่ยั่งยืน รีบๆมีหลานล่ะหย่งหมิง "

คำกล่าวนี้เป็นของฮ่องเต้หย่งไท่ ขณะอวยพรให้กับผู้เป็นพระโอรสคนโปรด หากแต่ประโยคหลังนั้นลดพระสุรเสียงลงให้ได้ยินแต่เพียงสองคนกับพระโอรสเท่านั้น  พระพักตร์แย้มยิ้มเป็นการสัพยอกเล็กน้อย

" ลูกรับพระราชบัญชาพ่ะย่ะค่ะ  "

มู่หรงหย่งหมิงได้ฟังดังนั้น จึงเอ่ยรับคำพระบิดาทันทีด้วยใบหน้าและแววตายิ้มกริ่ม เหลือบมองจางซูหนี่ว์ก็เห็นว่านางนั้นมองมาที่เขาอย่างสงสัยใคร่รู้มิน้อย ว่าเอ่ยรับคำสิ่งใดต่อพระบิดา  หากแต่นางก็มิได้เอ่ยถามประการใด

จากนั้นจึงยกน้ำชาให้แก่ต้วนฮองเฮาและเฟิ่งหวงกุ้ยเฟยตามลำดับ  เหตุการณ์ในวันนี้นั้นดูราบรื่นและปกติดี  มองผาดเผินก็เหมือนครอบครัวใหญ่ครอบครัวหนึ่งทั่วไป

ทว่าตื้นลึกหนาบางเป็นเช่นไรนั้นทุกคนต่างรู้ดี  นางได้เหยียบย่างเข้ามาในสังคมที่มีแต่การสวมหน้ากากประดับรอยยิ้ม  วาจาสวยงามประหนึ่งบุปผาสีสวย  แต่มือกลับซ่อนใบมีดแหลมคมรอโอกาสเชือดเฉือนผู้เพลี่ยงพล้ำให้แดดิ้นสิ้นชีพไปตรงหน้า หากขวางทางอำนาจของตน

" ยินดีกับเจ้าด้วยนะหวงกุ้ยเฟย  ได้สะใภ้งามพร้อมทั้งกิริยามารยาทและชาติตระกูล  คงถูกใจเจ้าไม่น้อยสินะ  จวิ้นอ๋องนั้นสายตาแหลมคมยิ่งนัก "

ต้วนฮองเฮากล่าวเหน็บแนมสตรีที่นั่งห่างจากพระนางไม่ไกลนัก  สีพระพักตร์และแววตานั้นอ่อนโยน อ่อนหวาน ผู้ใดมิรู้ความบาดหมางของทั้งคู่มาก่อนอาจหลงไปกับเล่ห์มารยาของต้วนฮองเฮาก็เป็นได้  แต่ไม่ใช่กับเฟิ่งหวงกุ้ยเฟยที่ตาสว่างรู้ทันมารยาของนางเสียนานแล้ว

" เพคะ  หม่อมฉันยินดียิ่งที่ได้จางซูหนี่ว์มาเป็นสะใภ้  ถูกใจหม่อมฉันมากกว่าใคร  หากเป็นสตรีอื่นก็ไม่แน่ว่าหม่อมฉันจะยอมให้หย่งหมิงแต่งเป็นจวิ้นหวางเฟยได้  ด้วยมิรู้ว่านิสัยใจคอนั้นเป็นเช่นใด  "

เฟิ่งหวงกุ้ยเฟยกล่าวตอบกลับด้วยพระพักตร์แย้มยิ้มไม่ต่างกัน  เหตุผลที่พระนางยินยอมนั้น ดั่งที่ทราบกันดีว่าลูกสะใภ้คนนี้เป็นบุตรีของสหายสนิทของพระนาง  อีกประการไยจะไม่รู้ว่าถูกเหน็บแนมเข้าให้  แต่พระนางก็ไขสือแกล้งมิรู้ความไปเสียอย่างนั้น 

ทว่าก็แอบจิกกัดกลับไปบ้างเหมือนกัน  เรื่องเจิ้งจิวอิงนั่นแล  รูปโฉมงดงามอ่อนหวานแต่ใครจะรู้ว่าจิตใจมีแต่ความทะเยอทะยาน  ละทิ้งความรักไขว่คว้าอำนาจ สุดท้ายเป็นเช่นไรมีแต่เพียงตำแหน่งสูงศักดิ์ แต่หาได้เป็นที่โปรดปรานของพระสวามี  

แต่งงานมาหลายปีกลับไม่สามารถมีทายาทแม้สักคน  ผิดกับชายารองผู้มาทีหลังนั้นกำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ จะว่าไปก็น่าเวทนาแต่นางทำตัวของนางเองทั้งนั้น  คิดแล้วถือเป็นวาสนาของมู่หรงหย่งหมิงกับจางซูหนี่ว์โดยแท้  ที่เขาว่าคู่กันแล้วมิคลาดคลา 

" เอาล่ะ ตอนนี้ก็เสร็จพิธีแล้วปล่อยให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวหมาดๆ เขากลับไปพักผ่อนเถิด  เมื่อวานก็เหนื่อยมาทั้งวัน ยังจะต้องตื่นเช้ามายกน้ำชาอีก เราอย่ารบกวนเวลาของทั้งคู่เลย  แยกย้ายกันได้แล้ว "

ไทเฮาทรงกล่าวหลังจากที่มู่หรงหย่งหมิงและจางซูหนี่ว์นั้นกินขนมอี๊สีชมพูเสร็จเรียบร้อยไปได้สักครู่แล้ว ก็ถือว่าจบธรรมเนียมปฏิบัติในวันนี้

" เช่นนั้นให้หม่อมฉันประคอง และส่งเสด็จไทเฮากลับตำหนักนะเพคะ "

ต้วนฮองเฮาเอ่ยขึ้น พลางขยับเข้าไปหมายประคองไทเฮา ทว่าก็ต้องชะงักไปเมื่อสตรีสูงวัยตรงหน้ายกพระหัตถ์เป็นเชิงห้าม

" อย่าลำบากเจ้าเลยฮองเฮา  อ้ายเจียมีเฟิ่งหวงกุ้ยเฟยช่วยประคองอยู่แล้ว  เจ้ามีสิ่งใดทำก็ไปทำเถิด  "

" เอ่อ เพคะ "

ต้วนฮองเฮาชะงักไปเพียงนิด  ไม่นานจึงคลี่ยิ้มอ่อนหวานออกมา  ทว่าในใจนั้นเดือดปุด ตั้งแต่ที่ไทฮองไทเฮาสิ้นพระชนม์ไป  นางเฒ่าผู้นี้ก็มิเคยเห็นหัวนาง  ใบหน้ายิ้มแย้มแสร้งเมตตา แต่การกระทำมึนตึงเฉยชามิใส่ใจ 

รอเถิดวันใดที่พระโอรสของนางขึ้นเป็นฮ่องเต้เมื่อใดคงได้เห็นดีกัน  พระนางคิดอ่านอยู่ภายในใจ...