ชายาอ๋องกระดูกเหล็ก (สนพ.สถาพรบุ๊คส์)

ตอนที่ 45 : ใจเสน่หา (รีไรต์)

              อึ๊กกกก

หญิงสาวเบ้ปากให้กับรสชาติขมปร่าของสุราในมือ  เมื่อมันล่วงผ่านจากลำคอลงสู่กระเพาะน้อยๆ  บังเกิดความร้อนวูบวาบภายในร่างกาย  ปกตินางก็ไม่ใช่คนชอบดื่มอะไรจำพวกนี้เท่าไรนัก นานๆครั้งจะแตะต้องบ้างยามที่ต้องเข้าสังคม  แต่หากเลี่ยงได้นางก็จะเลี่ยงด้วยต้องรักษาภาพพจน์นักแสดงและเพื่อสุขภาพร่างกายของนางเอง

ทว่าคราวนี้เพื่อความสมจริง  จึงต้องลงทุนกันสักหน่อย  อย่างน้อยแค่จิบนิดๆหน่อยๆ คงเพียงแต่มึนๆไม่ถึงขั้นเมามายกระมัง  ต่างจากบุรุษตรงหน้าที่ดื่มมาก่อนแล้ว  หากได้รับสุราเพิ่มอีกอาจถึงขั้นเมามายจนหลับไปก็เป็นได้  นางคิดถึงแผนการมอมสุราเจ้าบ่าวแล้วก็ได้แต่หัวเราะอยู่ภายในใจ  หากแต่ภายนอกกลับส่งยิ้มหวานไปให้คนที่มองนางอยู่ในเวลานี้

มู่หรงหย่งหมิงลอบมองสตรีข้างกาย พลางครุ่นคิดถึงกิริยาแปลกๆของจางซูหนี่ว์  ใบหน้าพริ้มเพรานั้นมอบรอยยิ้มแก่เขา  ชวนพูดคุยนั่นนี่ ทว่ากลับขยับไปนั่งเสียห่างช่างดูประหลาดพิกล  หากแต่เมื่อนางยื่นสุราให้แก่เขา  เขาก็ไม่ได้ขัดข้องนางแต่ประการใด

ผ่านไปครู่ใหญ่สุรามงคลจอกสุดท้ายก็หมดลง  พร้อมๆกับบุรุษที่ก่อนนั่นขยันส่งสายตาหวานหยดมาให้นาง บัดนี้ตาปรืออย่างเห็นได้ชัด 

" จวิ้นอ๋องเพคะ "

"......"

" ทรงไหวหรือไม่เพคะ "

" หวายย "

นางส่งเสียงเอ่ยถามอย่างต้องการหยั่งเชิงคนตรงหน้า  ซึ่งก็ยังอุตส่าห์เอ่ยตอบนางด้วยเสียงแผ่วเบากลับมา  อีกนิดคงได้เข้าสู่ห้วงนิทราเป็นแน่  

เหอะ ก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิดสักเท่าไร  จากตอนแรกก็ดูเหมือนเขาจะสงสัยอยู่บ้าง  หากแต่นางก็งัดมารยาหญิงขึ้นมาฉอเลาะ  วาจาหวานหูอย่างเอาใจยิ้มนิดสบตาหน่อย  สุดท้ายก็อย่างที่เห็น  หึ หึ

" เก่งจังเพคะ  เช่นนั้นถ้ายังไหวจริงๆ ก็คงรอหม่อมฉันได้ใช่ไหมเพคะ  หม่อมฉันขอเข้าไปอาบน้ำชำระกายก่อนได้หรือไม่  เหนื่อยมาทั้งวันเหนียวตัวเหลือเกิน  ทรงรอหม่อมฉันก่อนนะเพคะ "

นางกล่าวด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ทั้งที่ดูก็รู้ว่าคนตรงหน้านั้นกำลังจะหลับใหลอยู่รอมร่อ  

รอไปเถอะ...นางเพียงถ่วงเวลาให้แน่ใจเท่านั้น ว่าคนตรงหน้านี่หลับไปแล้วจริงๆ  

" อืมมม "

คนตาปรือที่ตอนนี้เปลือกตานั้นปิดเป็นที่เรียบร้อย  ทว่าก็ยังครางตอบนางอยู่  แบบนี้นางยังถือว่าไม่ปลอดภัยต่อพรหมจรรย์  ต้องรอให้หลับลึกหลับยาวจนถึงเช้านั่นล่ะดี   

หากแต่ก็ยังมีน้ำใจขยับเข้าไปจัดท่าทางให้คนที่นั่งพิงเสาเตียงในตอนนี้ได้ลงไปนอนเหยียดยาวอย่างสบายบนเตียง  ขืนปล่อยให้นั่งอยู่แบบนี้  ดีไม่ดีหล่นตุ๊บลงมากองอยู่ที่พื้น  จะมากล่าวหาว่านางใจไม้ไส้ระกำ มิยอมดูแลผู้เป็นสวามีในภายหลังเอาได้

จางซูหนี่ว์นั้นนอนแช่ในอ่างน้ำอุ่นที่มีกลีบกุหลาบสีแดงสดโปรยอยู่เต็มไปหมด  ก็คงเป็นเสี่ยวไป๋ที่จัดเตรียมเอาไว้ให้นางเป็นแน่  กลิ่นหอมนั้นอบอวลอยู่บริเวณโดยรอบ  นางมิได้รีบเร่งแต่อย่างใด กลับอ้อยอิ่งวักน้ำและกุหลาบในอ่างเล่นอย่างสบายอุรา

" ป่านนี้คงหลับไปแล้วมั้ง "

รำพึงออกมา เมื่อเห็นว่าเวลานั่นผ่านมาเกือบครึ่งชั่วยามแล้ว (ราวหนึ่งชั่วโมง)  นางจึงลุกขึ้นมาคว้าผ้าพันรอบกาย ก่อนที่จะสวมอาภรณ์ให้เรียบร้อย  

ครั้นออกมาแล้วก็พบว่าคนตัวโตนั้นหลับอยู่บนเตียง  มิได้มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาก่อกวนนางแต่อย่างใดก็ให้เบาใจ  แต่ก็ขอพิสูจน์สักหน่อยเถิด...

นางเดินเข้าไปใกล้จดๆจ้องๆอยู่เพียงครู่  จึงนั่งลงบนเตียงข้างกายเขา ก่อนตัดสินใจใช้นิ้วลองจิ้มๆเขี่ยๆ ที่แขนของเขาดูว่ารู้สึกตัวหรือไม่

" จวิ้นอ๋องเพคะ "

"......"

" จวิ้นอ๋องเพคะ "

"......"

ไร้ปฏิกิริยาตอบรับใดใด  ก็ให้นึกเบาใจและวางใจขึ้นมากโข  อย่างน้อยคืนนี้ก็คงไม่มีสิ่งใดให้คนที่อยู่เฝ้าหน้าห้องหอเอาไปกล่าวได้  คิดแล้วก็ให้ขำกับบุรุษตรงหน้าไม่ได้  ตอนแรกนั้นนั่งหน้ามุ่ยเชียว เมื่อนางเบี่ยงกายหลบจูบจากเขา  คงเก้อไปเลยกระมัง

ชะโงกหน้าเข้าไปมองเครื่องหน้าคนเจ้าเล่ห์  ตอนหลับเช่นนี้ก็ดูไร้พิษสงน่ารักดีเหมือนกัน  แต่อย่าให้ลืมตาขึ้นมาเชียว  จากน่ารักจะกลายเป็นน่าทุบเสียตั้งหลายครา  อดที่จะใช้มือบีบไปที่ปลายจมูกของเขาไม่ได้ ด้วยอารมณ์หมั่นไส้และอยากแกล้ง

หมับ!!!

       เหวอ!!!

เหตุไฉนคนที่นางคิดว่าหลับใหลไปนานแล้ว  กลับลืมตาตื่นขึ้นมาอีก  เขามองสบตานาง ทั้งยังปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากนั่นอีก  สายตากรุ้มกริ่มยังมีอยู่  ทว่าอาการตาปรือก่อนนั้นกลับหายไปอย่างสิ้นเชิง  

        มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่มือของนาง  ก่อนดึงเข้าไปจรดริมฝีปากของเขา  จูบเพียงแผ่วเบาที่ฝ่ามือเท่านั้น  ดั่งมีกระแสไอร้อนส่งผ่านจากริมฝีปากมาสู่ฝ่ามือและลุกลามมาที่ใบหน้าของนางให้รู้สึกร้อนวูบวาบเลยทีเดียว

        การกระทำเช่นนี้ ไม่ต้องคิดอ่านสิ่งใดมากมาย  นางต่างหากเล่าที่ตกหลุมพรางคนเจ้าเล่ห์  มิใช่เขาที่หลงกลให้นางมอมสุรา  ก็ว่าอยู่ทำไมมันง่ายนัก  หญิงสาวชักสีหน้าขยับกายเตรียมลุกจากเตียงทันที  หากแต่ก็ถูกคนที่นอนยิ้มเผล่อยู่บนเตียงในตอนนี้  ออกแรงกระตุกทีเดียวนางก็ปลิวหวือลงนอนทับร่างเขาเสียแล้ว

        " ทรงหลอกหม่อมฉัน "

        " เจ้าต่างหากที่ล่อลวง มอมเมาเปิ่นหวาง  แผนมอมสุราของเจ้าน่ะใช้ไม่ได้หรอก "

        ใช่แล้ว  เขาอ่านแผนการของนางออก  หากแต่ก็ยอมเล่นตามแผนของนาง  จะว่าไปก็ตื่นเต้นดีเหมือนกัน  เข้าหอคืนแรกก็มีเรื่องสนุกเสียแล้ว

       " ใครเพคะ  ใครล่อลวงพระองค์กัน "

        นางแสร้งทำไขสือ ไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ยอมรับเสียอย่าง

       " ก็ดี เช่นนั้นเจ้าก็คงไม่ลืมหน้าที่ของเจ้าคืนนี้หรอกนะชายารัก  ในเมื่อเปิ่นหวางก็ยอมอดทน  นอนรอเจ้าอาบน้ำชำระกายเสียเป็นนานสองนาน "

        มู่หรงหย่งหมิงกระชับอ้อมแขนโอบกอดนางยิ่งขึ้น  จะว่าไปก็คุ้มที่รออยู่เหมือนกัน  เพราะร่างนุ่มนิ่มในอ้อมแขนเขาตอนนี้หอมกรุ่นไปทั้งร่าง  อดไม่ได้ที่จะฝังปลายจมูกเข้าไปสูดดมความหอมหวานที่แก้มนางเสียฟอดใหญ่

        " อื้อออ ปล่อยเถิดเพคะ  วันนี้หม่อมฉันยังไม่พร้อม "

        นางเอ่ยออกไปตรงๆ พลางเบี่ยงหน้าหลบ  ทั้งพยายามขยับกายออกจากร่างของเขา หากแต่วงแขนแกร่งก็รัดรึงนางเสียแน่น  มิต่างจากงูเหลือมที่กำลังรัดเหยื่อ

       " เดี๋ยวเปิ่นหวางก็ทำให้เจ้าพร้อมเอง "

       เขาตอบเสียงกระเส่าเล็กน้อย  นางจะรู้หรือไม่ว่ายิ่งนางดิ้นไปมาอยู่บนร่างเขาเช่นนี้  มันมีผลต่อความรู้สึกทางร่างกายเขาเพียงใด  จนต้องพลิกกายนางมาไว้ใต้ร่างเขาแทน  ทั้งตระกองกอดนางแน่น 

        " เอ่อ หม่อมฉันกลัวนะเพคะ "

       จางซูหนี่ว์มองบุรุษที่ได้ชื่อว่าพระสวามีของนางเขม็ง  สายตาวาบหวามมองนางอย่างนี้ จะบอกว่าไม่เมาก็คงไม่ได้  ครั้นจะบอกว่าเมาก็ไม่ใช่อีก เพราะก็ยังมีสติดีอยู่มาก  อย่างนี้ต้องบอกว่าเป็นอาการของคนเจ้าเล่ห์เสียมากกว่า

         " มิต้องกลัว เปิ่นหวางจะทะนุถนอมและอ่อนโยนกับเจ้านะยอดรัก "

         มู่หรงหย่งหมิงตะล่อมกล่อมชายารัก  เข้าหอคืนแรกสำคัญปล่อยผ่านไปเฉยๆ ก็เสียเชิงชายสิ้น เหล่าน้องชายรู้เข้ามิขายหน้าแย่หรือ  แต่กระนั้นก็ยังไม่สำคัญเท่ามีร่างนุ่มนิ่มแสนงามของสตรีผู้เป็นที่รักอยู่ในอ้อมอกเช่นนี้  เรื่องปล่อยผ่านนั้นคงยาก

       ช่างหน้าด้านหน้ามึนเสียจริงๆ หญิงสาวได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันคนตรงหน้า  ทั้งมือข้างหนึ่งก็ยันอกเขาไว้  อีกข้างก็ปัดมือของเขาที่ตอนนี้มิต่างกับหนวดปลาหมึก ซึ่งกำลังทำหน้าที่ยุ่มย่ามกับเรือนร่างนางไปทั่ว

" แต่ข้างนอกมีคนเฝ้าอยู่นะเพคะ "

" แล้วอย่างไร  เปิ่นหวางรักพระชายาออกเพียงนี้ ทั้งรัก ทั้งหลง  จะให้นอนมองตาเจ้าอยู่เฉยๆทั้งคืน  เป็นไปไม่ได้หรอกนะ  เจ้าไม่เห็นใจเปิ่นหวางบ้างหรือยอดรัก "

 เขาส่งสายตาเว้าวอนไปให้นาง  ทว่ามือยังคงลูบไล้อยู่บริเวณเอวบาง  จะว่าเขาเห็นแก่ตัวสร้างอารมณ์กำหนัดให้นางที่ไม่ประสาในเรื่องเช่นนี้ เขาก็ยอมให้ถูกต่อว่า

ทว่าไฟปรารถนาในใจของเขาถูกจุดให้ลุกโชนอย่างง่ายดาย  เพียงแค่ได้แตะต้องกายนางเพียงนิด  ทั้งนี้ก็มิใช่เพราะรักที่มันอัดแน่นอยู่ภายในใจหรอกหรือ

 " แต่ว่า.."

" แต่ว่าอะไรอีก  ดูเจ้าจะมีเรื่องให้กล่าวมากมายเหลือเกินนะ  สนใจผู้อื่นทำไมนักเล่า  คนที่เจ้าควรสนใจอยู่ตรงนี้  สวามีผู้น่าสงสารคนนี้ต่างหาก  เจ้าจะทรมานเปิ่นหวางไปถึงเมื่อใดกัน ฮึ "

เขาเอ่ยด้วยอารมณ์ติดจะน้อยใจเล็กน้อยที่นางมิได้สนใจใยดีเขาเท่าที่ควร  เมื่อกล่าวเช่นนั้นก็เห็นว่านางชะงักไป  เหมือนกำลังคิดตัดสินใจอะไรบางอย่างจนลืมผลักไสเขา  จึงได้ทีสบโอกาสนี้ประทับริมฝีปากลงบนปากอิ่มเย้ายวนของร่างบาง  บรรจงจูบนุ่มนวลอ้อยอิ่ง ทว่าดูดดื่มอย่างที่ใจปรารถนา  ละเลียดเล็มความหวานก่อนแทรกลิ้นเกี่ยวกระหวัดสร้างความรัญจวนชวนใจหวิว  

 แรกเริ่มหญิงสาวพยายามต้านทานแรงอารมณ์ที่คนตัวใหญ่นั้นสร้างมันขึ้นมาทีละนิด  

แต่สุดท้ายมิรู้อย่างไร..นางจึงได้จูบตอบเขาไปเช่นนี้  แม้ว่าอาจจะเงอะงะไปบ้าง ด้วยไร้ประสบการณ์

        สมองนางตอนนี้เบาหวิวในหัวนั้นโล่งไปหมด สติสัมปชัญญะที่ตั้งใจจะห้ามปรามนั้นเหลือน้อยเต็มที เพราะหลุดลอยไปกับจูบและสัมผัสที่เขามอบให้

       " หนี่ว์เอ๋อร์  เปิ่นหวางว่าซือซือ คงอยากมีน้องแล้วล่ะ "

        มู่หรงหย่งหมิง เอ่ยบอกนางด้วยน้ำเสียงพร่าแปร่ง  ดวงตาหวานหยดมองผู้เป็นชายาของตนเอง อย่างร้องขอสิ่งที่มากกว่าจูบและเล้าโลม...

         ใบหน้าคร้ามคมคายซบจมูกลงวนเวียนอยู่กับลำคอเนียนระหงหอมกรุ่นจากกายสาว  วงแขนแข็งแกร่งนั้นโอบกระชับนางไว้แนบกาย  ทั้งมือหนานั้นลูบไล้ไปตามนวลเนื้อนางของสตรีใต้ร่าง 

        ดวงตาปรือของนางที่มองมายังเขานั้นมีเสน่ห์ชวนให้น่าหลงใหลนัก  มือใหญ่ค่อยๆเอื้อมไปปลดสายผ้ารัดเอวของนางออก เพื่อเปิดทางให้เขาสำรวจเรือนร่างงดงามนี้ได้สะดวกยิ่งขึ้น

       " ยะ อย่าเพคะ "

        หญิงสาวเอ่ยห้าม  ทว่าร่างกายกลับอ่อนระทวยดั่งขี้ผึ้งลนไฟ  ใจวาบหวิวขึ้นมาเมื่อมือของคนรักลูบไล้อยู่ที่โคนขาอ่อน  ทั้งพรมจูบระเรื่อยจากลำคอมาจนถึงบริเวณทรวงอก

       สมองกับร่างกายนั้นดูเหมือนจะไม่สัมพันธ์กัน  ปากเอ่ยห้ามการกระทำนี้แต่ร่างกายกลับเบียดชิดเข้าหาอีกฝ่ายเสียอย่างนั้น

       เพียงพริบตาเดียว  ทั้งสองร่างก็ไร้ซึ่งอาภรณ์ที่เคยใช้ปกปิดร่างกาย  มู่หรงหย่งหมิงตระกองกอดชายารักไว้แนบอก มองสบตานางด้วยแววตาหวานฉ่ำ เพื่อใช้มันยืนยันและให้ความมั่นใจแก่หญิงสาวใต้ร่างนี้ว่าเขารักนางมากเพียงใด

       " เปิ่นหวางรักเจ้านะหนี่ว์เอ๋อร์ "

       เขากล่าวออกไป  หากแต่ไร้การตอบรับจากผู้เป็นชายา  มีเพียงรอยยิ้มบางเบาที่นางมอบให้ และสายตาของนางที่สื่อว่าเชื่อใจและไว้ใจเขา  เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

       ไร้ซึ่งการพูดคุยใดใด มีแต่เพียงเสียงหัวใจที่เต้นอยู่ในจังหวะเดียวกันของคนสองคน  คำหวาน คำรัก  ปล่อยให้ร่างกายของทั้งคู่ได้ทำหน้าที่เอื้อนเอ่ยบอกกันและกันแทน นั่นคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

        จวบจนดึกดื่นค่อนคืนที่มู่หรงหย่งหมิงนั้นพร่ำสอนบทเพลงรักให้กับเจ้าสาวหมาดๆ ที่ตอนนี้ได้ดำรงตำแหน่งพระชายาเพียงหนึ่งเดียวของเขาเต็มตัวแล้ว  มวลความสุขที่ทั้งสองคนนั้นร่วมกันสร้างอบอวลอยู่รอบกาย  ดวงตาคมก้มมองหญิงสาวด้วยความอิ่มเอมใจเป็นที่สุด  คนรักของเขานั้นหอมกรุ่นและหวานล้ำไปทั้งตัวเช่นนี้ อยู่ใกล้ก็พลอยทำให้เลือดลมพลุ่งพล่านจนอดที่จะแสดงความรักที่มีต่อนางมิได้  

          จะกล่าวว่าเขานั้นลุ่มหลงมัวเมาในตัวอิสตรีผู้นี้ก็คงไม่ผิดนัก  แต่ทว่านางมิใช่ใครอื่นเป็นพระชายาของเขา  หากจะรักใคร่หลงใหลในตัวนางนั่นย่อมถือว่าเป็นเรื่องดีมิใช่หรือ  

          อื้ออออ...

          หญิงสาวพลิกกายหลบบางสิ่งบางอย่างที่นางรู้สึกว่ากำลังไต่ตอมลูบไล้อยู่บริเวณผิวกาย  จนเกิดความรำคาญทั้งที่ยังหลับตาอยู่   นางให้รู้สึกอ่อนเพลียและปวดเมื่อยไปทั้งตัวกว่าจะได้นอนพักอย่างสบาย  ก็ยังมีสิ่งใดรบกวนให้ต้องตื่นขึ้นมาอีก

          ความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นทันที เพราะบางสิ่งบางอย่างที่ว่านั้นมันเริ่มคลอเคลียหนักขึ้นและเริ่มรุกรานเล้าโลมไปยังส่วนต่างๆของร่างกายภายใต้ผ้าห่ม  จนนางต้องเผยอเปลือกตาขึ้นด้วยความง่วงงุนและงงงัน

          ทว่าเมื่อเปิดเปลือกตาขึ้นจนสุดแล้ว  ก็พบกับบุรุษที่ได้ชื่อว่าพระสวามีของนาง กำลังอวดรอยยิ้มและดวงตาฉ่ำหวาน ใบหน้าคมคายนั้นอยู่ห่างนางแค่คืบ 

          " พระองค์ "

          " ตื่นแล้วหรือ ชายารัก "

          เขากระซิบถามแผ่วเบาที่ข้างหูของนาง  จงใจแกล้งสตรีใต้ร่างนี้ให้เขินอาย  ด้วยใบหน้าแดงก่ำที่เป็นอยู่ในขณะนี้มันช่างน่ารักน่าใคร่น้อยเสียเมื่อไร

          " ไม่ตื่นก็ต้องตื่นล่ะ  "

          หญิงสาวบ่นอุบ ทว่าเสียงที่ล่วงผ่านออกมาจากลำคอนั้นเป็นเสียงเบาบางคล้ายรำพึงรำพันเสียมากกว่า  

          " เปิ่นหวางนอนไม่หลับ  เจ้าตื่นแล้วก็อยู่คุยเป็นเพื่อนเปิ่นหวางได้หรือไม่ยอดรัก "

          เขากระชับร่างบางเข้ามาคลอเคลีย

          " มะ หม่อมฉันง่วงเพคะ ยังไม่อยากตื่น  "

          นางเบี่ยงหน้าหลบและแสร้งหลับตาลง  ทว่ากลับเปิดโอกาสให้เขาซุกใบหน้าลงที่ซอกคอของนางได้ง่ายดายยิ่งขึ้น  ร่างเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มผืนบางถูกเขาสำรวจตรวจตราไปเสียทุกซอกมุม จนต้องรีบลืมตาตื่นพลางใช้มือตีเพี๊ยะไปที่มือหนาเสียหนึ่งที

          "  ทรงรังแกหม่อมฉัน ไหนบอกจะให้หม่อมฉันพักผ่อนไงเพคะ "

          " เปิ่นหวางก็ให้เจ้าพักแล้วไง  แต่พักเอาแรงต่างหาก "

          " ขี้โกง  เจ้าเล่ห์นักนะเพคะ "

          นางขมวดคิ้วทันทีเมื่อฟังเขากล่าว เท่าที่ทำกับนางเมื่อครู่ยังไม่เพียงพออีกหรืออย่างไร  บอกจะให้นางพักผ่อนก็นึกดีใจไปว่าคงได้พักกายบ้าง  แต่คนตรงหน้าดันเล่นแง่กลับคำเสียได้

          " เห็นใจเปิ่นหวางหน่อยมิได้หรือ เจ้าอ่อนหวานน่ารักออกเพียงนี้ "

          เขาส่งสายตาออดอ้อนจางซูหนี่ว์ ชนิดที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาทำอะไรเช่นนี้เลย

          " เอาแต่พระทัย "

          นางเชิดหน้าเอ่ยว่าคนตรงหน้าอย่างไม่จริงจังนัก

          " ก็เฉพาะกับเจ้าเท่านั้น "

          " แน่ล่ะ..ลองไปทำเช่นนี้กับผู้อื่นดูสิเพคะ "

          " ใครกล้า  เปิ่นหวางรักเจ้า มีเจ้าเพียงหนึ่ง สตรีอื่นนับร้อยนับพันก็ไม่มีความหมาย "

          " ทรงกล่าวได้ดีเพคะ "

          นางอมยิ้มกับคำพูดหวานหู และออดอ้อนของจวิ้นอ๋องคนหน้าหนวดที่นางชอบค่อนขอดอยู่เป็นประจำ  อดเขินไม่ได้นางก็คนธรรมดา  ที่เมื่อได้ยินคำเหล่านี้จากคนรัก  เหตุใดจะมิพึงพอใจกันเล่า

          " พูดดีเช่นนี้  มิให้รางวัลเปิ่นหวางหน่อยหรือ "

          เขาเบียดกายแกร่งเข้าหานาง ความรู้สึกช่วงล่างนั้นตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง  

          " แต่นี่มันใกล้จะรุ่งเช้าแล้วนะเพคะ เดี๋ยวเสี่ยวไป๋กับเพ่ยเพ่ยอาจเข้ามาเห็น "

          " ไม่เห็นเป็นไร  หากเปิ่นหวางยังไม่อนุญาตก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก  พวกนั้นก็น่าจะรู้ว่าคืนเข้าหอเปิ่นหวางย่อมอยากใช้เวลาอยู่กับชายารัก  พวกนั้นไม่เข้ามากวนหรอก "

          มู่หรงหย่งหมิงเอ่ยพลางใช้ริมฝีปากประทับจูบไปตามร่างกายนาง  อย่างมิอาจห้ามใจเสน่หา...

          จูบแล้วจูบเล่าเฝ้าเวียนวน  

          เพียงได้ยลโฉมนางให้หลงใหล  

          หนึ่งในใต้หล้านภาไกล  

          สตรีใดที่ว่างามมิอาจเทียม

          มอบใจรักภักดีให้แก่เจ้า

          หวังสองเราเคียงคู่ดั่งใจหมาย

          คิมหันต์ วสันต์ พิรุณพราย

          ใจไม่คลายรักเจ้ายอดฤทัย