ชายาอ๋องกระดูกเหล็ก (สนพ.สถาพรบุ๊คส์)

ตอนที่ 44 : จอกแล้วจอกเล่า (รีไรต์)

เสียงปะทัดที่ถูกจุดขึ้นพร้อมกับเสียงดนตรีมโหรีต่างๆ ทั้งเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของผู้คนจำนวนไม่น้อยนั้นฟังดูครึกครื้น  ดังเข้ามาภายในเกี้ยวที่เจ้าสาวนั่งอยู่ด้านใน  หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย แม้จะพยายามบอกกับใจตัวเองให้นิ่งสงบเพียงใดก็ตาม  งานมงคลสมรสในครั้งนี้ถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โตสมพระเกียรติของจวิ้นอ๋อง  ตัวนางผู้เป็นเจ้าสาวจะไม่รู้สึกประหม่าเลยก็คงเป็นไปไม่ได้

              ด้านนอกนั้นมีเจ้าบ่าวทำหน้าที่ขี่ม้านำขบวนเกี้ยวเจ้าสาว  พระพักตร์คมคายหล่อเหลาในชุดเจ้าบ่าวสีแดงประดับรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา  ไม่บ่อยนักที่ใครจะได้เห็นว่าบุรุษผู้นี้จะแย้มยิ้มให้กับผู้ใดหรืออะไรได้ถึงเพียงนี้  อีกทั้งท่วงท่านั้นองอาจสง่างามสมเป็นเชื้อพระวงศ์ชั้นสูง  และดูกล้าแกร่งสมเป็นแม่ทัพใหญ่ของแคว้น

              ทรงขี่ม้าผ่านไปยังที่ใดล้วนได้รับเสียงชื่นชมจากชาวเมืองที่ต่างก็พากันมุงดูขบวนเจ้าสาวอยู่เต็มสองข้างทาง  ระหว่างจวนสกุลจางไปยังวังจวิ้นอ๋อง  บรรยากาศนั้นช่างชื่นมื่นผู้คนร่วมยินดีกับบ่าวสาวที่เหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยก

              จวบจนกระทั่งขบวนเจ้าสาวได้เดินทางมาถึงยังที่หมาย   มู่หรงหย่งหมิงจึงรีบลงจากม้าและตรงมาที่เกี้ยวซึ่งอยู่ทางด้านหลัง  หมายใจที่จะจับจูงเจ้าสาวเข้าไปด้านในด้วยตนเอง  

              ซึ่งเจ้าสาวนั้นจำเป็นต้องมีผู้คอยประคองตลอดเวลา  เพราะอาภรณ์ที่สวมใส่นั้นงดงามแต่ก็ยาวระพื้น  เครื่องประดับล้ำค่าแพรวพราวต่างๆที่ประดับอยู่บนกายนางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าก็มากมาย  

              ยังไม่นับผ้าคลุมศีรษะที่บดบังการมองเห็นของเจ้าสาวอีก แม้ตอนนี้จะยังไม่ได้ยลโฉมเจ้าสาวแสนสวย  ทั้งที่ใจนั้นอยากจะเปิดผ้าคลุมหน้าออก เพื่อเชยชมใบหน้าแสนงามนั้นก็ตามที  

              หากแต่ก็ต้องหักห้ามใจเอาไว้  ในเมื่อทรงอดทนรอนางมาได้ตั้งนานจะรออีกนิด  ให้ถึงยามเข้าหอคืนนี้อีกสักหน่อยจะเป็นไร  คิดพลางกระหยิ่มยิ้มอยู่ในใจอย่างหมายมาด  ก่อนจะยื่นมือออกไปกุมมือเล็กของจางซูหนี่ว์ ทั้งจับมือนางขึ้นมาวางที่แขนของเขา ก่อนพานางเดินเข้าไปยังด้านใน  

              กระนั้นเมื่อถึงยามที่ต้องก้าวข้ามธรณีประตูตามธรรมเนียมเจ้าบ่าวต้องอุ้มเจ้าสาว  เขาไม่รีรอที่จะกระทำมันสักนิด ได้แตะติดแตะหน่อยพอให้หัวใจกระชุ่มกระชวย  ทว่าเพียงแต่แกล้งหยอกเย้าเจ้าสาวในอ้อมแขนด้วยการกระชับนางไว้แนบอกนานไปนิด ก็ถูกสาวเจ้าหยิกเข้าที่แขนเสียแล้ว จนต้องรีบวางนางลงเสียเดี๋ยวนั้นอย่างแสนเสียดาย 

แม้นมีผ้าคลุมหน้าอยู่ก็ใช่ว่านางจะยอมเขาเสียเมื่อไร  แต่ก็ช่างเถิดเอาไว้ค่อยคิดบัญชีกับเจ้าสาวคนงามในห้องหอก็ยังมิสาย...

             พิธีสำคัญต่างๆได้ดำเนินจนแล้วเสร็จ  บัดนี้เจ้าสาวนั้นถูกแยกไปยังด้านในเพื่อรอฤกษ์งามยามดีในการเข้าหอกับเขาในคืนนี้  ฉะนั้นจึงเหลือเพียงเจ้าบ่าวที่ยืนสนทนากับผู้ที่มาร่วมยินดีในพิธีมงคลสมรสครั้งนี้

              " ข้ายินดีกับเจ้าด้วยนะหย่งหมิง  ขอให้ครองคู่กันอย่างหวานชื่นมีเจ้าตัวเล็กไวไวล่ะ หยางอี้กับหยางปินนั้นมีหลานให้เหมาซูเฟยกับยินเต๋อเฟยอุ้มแล้ว  คิดว่าเฟิ่งหวงกุ้ยเฟยก็คงอยากจะมีหลานตัวเล็กให้ชื่นชมอยู่เหมือนกัน  "

              มู่หรงหยางหมิ่น  ที่เป็นตัวแทนฮ่องเต้มาร่วมงานมงคลในครั้งนี้เอ่ยขึ้นจากใจจริง พลางเย้าน้องชายต่างมารดาเล่น  หลังจากที่มีเรื่องหมางใจกันเกี่ยวกับชายาของเขาในครั้งนั้น  ความสัมพันธ์อันดีระหว่างเขากับน้องชายที่เคยสนิทสนมกันดีก็สะดุดลง 

              มิได้เกลียดชัง  โกรธขึ้งกันถึงเพียงนั้น  แต่ก็ขุ่นข้องหมองใจกันไม่น้อย   ทว่าในระยะหลังความสัมพันธ์นั้นเริ่มดีขึ้นมา  เขาก็ดีใจนักคิดว่าส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะน้องสะใภ้คนนี้ด้วยกระมัง  ที่เป็นตัวแปรสำคัญ  และรักษาบาดแผลในใจมู่หรงหย่งหมิงจนหายดี  ปล่อยวางเรื่องราวแต่หนหลัง  ทำให้การพบกันของเขาและน้องชายดีขึ้นจากแต่ก่อนมากนัก

              " ขอบพระทัย  องค์ไท่จื่อที่เสด็จมาร่วมงานมงคลของหม่อมฉันพ่ะย่ะค่ะ  ส่วนเรื่องมีผู้สืบสกุลนั้น แน่นอนว่าต้องตามเจ้าสามและเจ้าสี่ทันอย่างแน่นอน "

              เขาเอ่ยตอบด้วยใบหน้าระบายยิ้มอ่อน  แน่ล่ะ..เรื่องการมีทายาทนั้น จะให้น้อยหน้าเหล่าน้องชายคงเป็นไปไม่ได้ อย่างไรเขาก็จะมีเจ้าตัวเล็กให้พระมารดาได้เชยชมในเร็ววันเป็นแน่

               " เมื่อครู่หม่อมฉันได้ยินแว่วๆว่าทรงกล่าวถึงหม่อมฉันใช่หรือไม่ "

              องค์ชายสามมู่หรงหยางอี้ เดินเข้ามาร่วมวงการสนทนาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม  โดยมีผู้ที่เดินตามมาทางด้านหลังอีกสองคน คือ องค์ชายสี่มู่หรงหยางปิน  และองค์ชายห้ามู่หรงหยางเฉิง

              " ข้ากำลังอวยพรหย่งหมิง  ให้รีบมีเจ้าตัวเล็กแข่งกับเจ้าอย่างไรล่ะ หยางอี้ "

              มู่หรงหยางหมิ่นเอ่ยกับน้องชายต่างมารดาทั้งสามคน  ที่เพิ่งจะเดินเข้ามาสมทบ  นานแล้วที่มิได้พูดคุยกันประสาพี่น้องในบรรยากาศเช่นนี้  

              ยามเยาว์วัยนั้นเคยวิ่งเล่น เรียนอักษร เรียนการต่อสู้ สนิทสนมรักใคร่ปรองดองกันดี  หากแต่เมื่อเติบใหญ่กลับมีหลายสิ่งหลายอย่างทำให้ต้องห่างเหินกันไปบ้าง  ทว่าสายใยระหว่างพี่น้องยังคงอยู่มิได้เลือนหายไปเลย

              " คงต้องรีบหน่อยล่ะพ่ะย่ะค่ะ  เพราะตอนนี้ชายาเอกของหม่อมฉันก็กำลังตั้งครรภ์ลูกคนที่สองอยู่ "

              มู่หรงหยางอี้ กล่าวพลางกลั้วหัวเราะ ก่อนหันไปยักคิ้วให้มู่หรงหย่งหมิงเล็กน้อยเป็นเชิงอวด 

              " อะไรกัน ได้ข่าวว่าชายารองของเจ้า ก็เพิ่งให้กำเนิดธิดาน้อยแก่เจ้า เมื่อไม่นานมานี้เองมิใช่หรือ "

              มู่หรงหยางหมิ่นเอ่ยถาม ทว่าก็ยินดีกับองค์ชายสามอยู่ไม่น้อย  ซึ่งเจ้าตัวก็ยิ้มรับท่าทางภูมิใจอยู่มากทีเดียว

              " ก็ใช่พ่ะย่ะค่ะ  จึงบอกว่าพี่รองคงต้องรีบหน่อยล่ะ  ถ้าคิดจะตามหม่อมฉันให้ทัน "

              องค์ชายสามกล่าว

              " ส่วนชายาของหม่อมฉันเมื่อหลายเดือนก่อนเพิ่งให้กำเนิดบุตรชายคนที่สอง ร่างกายแข็งแรงดี  อย่างไรเสียก็ขอให้พี่รองรีบตามมาให้ทันล่ะ "

              มู่หรงหยางปิน หรือองค์ชายสี่ หันไปเอ่ยกับมู่หรงหย่งหมิงบ้าง  ต่างพากันพูดคุยเกทับเจ้าบ่าวกันอย่างสนุกสนาน

              " หม่อมฉันทราบมาว่าพระชายารองของไท่จื่อเอง ก็กำลังตั้งครรภ์อยู่เหมือนกันมิใช่หรือ พ่ะย่ะค่ะ "

              มู่หรงหยางเฉิง เอ่ยขึ้นหลังจากเงียบฟังผู้อื่นอยู่พอสมควร

              " ก็ใช่  นางเพิ่งตั้งครรภ์อ่อนๆ  ว่าแต่เจ้าเถิดหยางเฉิง  หย่งหมิงก็แต่งจวิ้นหวางเฟยแล้ว  เจ้าไม่คิดแต่งชายาสักคนหรือ "

              องค์ไท่จื่อเอ่ยองค์ชายห้าอย่างใคร่รู้  ขนาดมู่หรงหย่งหมิงที่เขาเคยคิดว่าอีกนานจึงจะยอมแต่งสตรีใด ทั้งบ่ายเบี่ยงและหลีกเลี่ยงการแต่งงานทุกวิถีทางมาโดยตลอด  ยังยอมเข้าพิธีแต่งงานในวันนี้ แล้วองค์ชายห้าผู้แสนเรียบง่ายและอ่อนโยน  เหตุใดจึงแต่งงานช้ากว่าพี่น้องคนอื่นนักเล่า

              " หม่อมฉันยังไม่เจอสตรีที่ต้องใจกระมังพ่ะย่ะค่ะ "

              มู่หรงหยางเฉิงเอ่ยตอบ ทว่าก็อดที่จะเหลือบสายตาไปมองมู่หรงหย่งหมิงมิได้  เห็นว่าอีกฝ่ายนั้นมองมาที่เขาอยู่ก่อนแล้ว  ต่างคนต่างรู้ดีแก่ใจ มิใช่ว่าเขายังไม่เจอสตรีที่ถูกตาต้องใจ  แต่มันเป็นไปไม่ได้ต่างหากล่ะ  ถึงกระนั้นเขาก็คงได้แต่ทำใจยอมรับและร่วมยินดีกับคนทั้งคู่

              " ว่าได้หรือ ได้ยินมาว่าสวี่กุ้ยเฟยได้ประทานเลี้ยงน้ำชาสาวงามจากหลายตระกูลมาเมื่อไม่นาน  ว่าที่ชายาของเจ้าอาจเป็นหนึ่งในนั้นก็ได้นะ ฮ่า ฮ่า "

              องค์ชายสี่เอ่ยสัพยอกน้องชาย

              "  ไยจึงได้กล่าวถึงเรื่องชายาของหม่อมฉันนักเล่า  วันนี้งานมงคลของพี่รองหม่อมฉันว่าควรดื่มแสดงความยินดีให้พี่รองสักจอกเป็นไร  อย่ามาสนใจเรื่องของหม่อมฉันนักเลย "

       คนเป็นน้องเอ่ยปัดเหล่าพี่ชายต่างมารดาไปเสียอีกทาง  ด้วยไม่อยากให้มาสนใจกับเรื่องการแต่งชายาของเขามากนัก

             " เอาเช่นนั้นก็ได้  "

              แม้จะดูออกว่าองค์ชายห้านั้นเบี่ยงประเด็น  แต่ทุกคนก็ไม่คิดจะซักไซ้หาคำตอบอะไร  กลับลืมตาข้างหลับตาข้างเออออเห็นดีไปกับน้องชาย  ร่วมดื่มสุราเพื่อยินดีกับเจ้าบ่าวหมาดๆ 

              จอกแล้วจอกเล่าทยอยมาจากคนหลายคน  แม้ว่ามู่หรงหย่งหมิงที่คิดว่าตัวเองนั้นออกจะคอแข็งอยู่มาก ก็ให้รู้สึกมึนเมาอยู่ไม่น้อยทีเดียว 

ภายในห้องหอ...

              ในคราแรกที่จางซูหนี่ว์ย่างกรายเข้ามายังห้องหอนั้น จางฮูหยินเป็นผู้นำพาบุตรีเข้ามาด้านใน  ตามติดด้วยเพ่ยเพ่ยและเสี่ยวไป๋ที่คอยรับใช้ผู้เป็นนายหญิงของวังแห่งนี้

              " ตามฤกษ์ยามที่ได้กำหนดไว้ คงอีกราวหนึ่งชั่วยามจึงจะถึงเวลาเข้าหอ  ตอนนี้แม่กับเพ่ยเพ่ย และเสี่ยวไป๋คงอยู่เป็นเพื่อนพระชายาได้อีกสักพัก  เมื่อใกล้ถึงฤกษ์แล้วแม่กับทุกคนก็คงจะต้องออกไป  ให้พระชายาได้อยู่ตามลำพังกับพระสวามี  "

              จางฮูหยินเอ่ยกับบุตรสาวที่ตอนนี้ได้ก้าวขึ้นเป็นจวิ้นหวางเฟยเต็มตัวแล้ว  น้ำเสียงของผู้เป็นมารดาสั่นเครือ  และมีน้ำตาเอ่อคลออยู่ที่หน่วยตาเล็กน้อย  

              มันเป็นน้ำตาแห่งความดีใจ ตื้นตันใจของคนเป็นมารดาที่เห็นว่าบุตรีอันเป็นที่รักนั้นได้แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝา แต่งให้กับผู้ที่สามารถดูแลและปกป้องนางได้  ทั้งมอบความรักและให้เกียรติบุตรีของนางอย่างยิ่ง  ถึงเพียงนี้แล้วจะไม่ให้นางตื้นตันใจได้อย่างไร

              " ท่านแม่น้ำเสียงของท่านดูสั่นเครือ  นี่ท่านร้องไห้หรือ  เหตุใดจึงต้องร้องไห้กัน  ข้าแต่งงานนะเจ้าคะ  มิใช่ไปออกรบ มิต้องร้องไห้เพียงนั้น "

              แม้นางจะมองมิเห็นสิ่งใดด้วยผ้าคลุมนั้นบดบังทุกสิ่งรอบกาย  คงได้แต่หลุบตามองต่ำเห็นเพียงเท้าตัวเองนั่นแล  ทว่านางมองไม่เห็นใบหน้าของมารดาก็จริงแต่เสียงของมารดาก็สามารถทำให้รู้ได้ทันทีเช่นกัน  ว่าตอนนี้คงน้ำตาคลออยู่เป็นแน่

              ดูเถิด..สมควรเป็นนางหรือไม่ ที่ต้องร้องไห้เมื่อยามต้องห่างไกลจากอ้อมอกบิดามารดา กาลกลับเป็นมารดาของนางเสียนี่  จึงอดที่จะปลอบโยนปนเย้าแหย่มารดามิได้ 

              " นี่แน่ะ "

              จางฮูหยินนั้นอดไม่ได้หยิกหมับที่ต้นแขนบุตรสาวไปเสียทีหนึ่งด้วยความหมั่นไส้คำพูดของบุตรสาว  ทว่าก็มิได้รุนแรงอะไรนัก  หากแต่จางซูหนี่ว์กลับโอดครวญใหญ่โต ดั่งว่าเจ็บเสียเต็มประดา

             " โอ๊ย..ท่านแม่ "

             นางแสร้งร่ำร้องออกมาด้วยความเจ็บ  ทั้งที่แรงหยิกนั้นมันมิต่างอะไรกับถูกมดกัดเลยสักนิดด้วยเพราะชุดที่นางสวมใส่อยู่นั้นก็หนาอยู่พอสมควร

              " ทำเป็นเล่นไป  พระชายามิใช่เด็กแล้วนะ  แต่งงานแล้วด้วย "

              " โธ่  ก็หนี่ว์เอ๋อร์ไม่อยากให้ท่านแม่ร้องไห้นี่เจ้าคะ  อยากเห็นท่านแม่คนงามยิ้มมากกว่า "

             นางกล่าวอย่างประจบ

             " น้ำตาที่ไหลออกมา  เป็นเพราะความตื้นตันใจจนมิอาจเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ได้ต่างหากล่ะ  ทรงเป็นถึงจวิ้นหวางเฟย ต่อไปนี้จะทำอะไรต้องคิดให้รอบคอบ วางตัวให้เหมาะสมให้นึกถึงพระเกียรติของพระสวามีเป็นสำคัญ จะเอาแต่ใจตนดั่งแต่ก่อนไม่ได้  นอกจากดูแลความเป็นอยู่ภายในวังนี้แล้ว  อย่าลืมหน้าที่ภรรยาที่พึงปฏิบัติด้วยนะเพคะ  "

             จางฮูหยินได้ทีเอ่ยสั่งสอนบุตรี จวนจนนาทีสุดท้ายที่บุตรีจะต้องเข้าหอ

              " อาหารการกินอย่าให้พร่อง  เสื้อผ้าอาภรณ์ควรดูแล  สังเกตดูว่าสิ่งใดที่สามีนั้นชอบและไม่ชอบ  ดูแลให้สามีนั้นสุขสบายจึงเป็นหน้าที่ภรรยาที่ดี ข้าท่องได้ขึ้นใจแล้วเจ้าค่ะ  อีกอย่างอยู่กันแต่ลำพังท่านเป็นมารดาของข้า  เรียกหนี่ว์เอ๋อร์เช่นเดิมเถิด  อย่าเรียกพระชายาเลย  คำราชาศัพท์นั่นก็อีก  "

             " มิได้หรอกเพคะ  พระชายาต้องปรับตัวให้ชิน  เพราะต่อไปผู้คนก็จะเรียกกันเช่นนี้  อีกอย่างถึงแม่จะเป็นแม่ของพระชายา  แต่ว่าแม่ก็เป็นเพียงคนธรรมดาสามัญ  ทั้งการใช้คำเรียกและการใช้ราชาศัพท์เช่นนี้ก็เพื่อถวายพระเกียรติจวิ้นอ๋องด้วย "

             ผู้เป็นมารดาอธิบาย

              " เช่นนั้นก็สุดแท้แต่ท่านแม่เถิดเจ้าค่ะ "

              หญิงสาวเอ่ยรับคำมารดาเสียงอ่อย  

              " เมื่อจวิ้นอ๋องทรงเปิดผ้าคลุมแล้ว  พระชายาอย่าลืมรินสุรามงคลถวายพระสวามีด้วยนะเพคะ  เสี่ยวไป๋วางไว้ที่โต๊ะตรงข้างเตียงนี้  จะได้หยิบจับได้ง่าย  คืนนี้เพ่ยเพ่ยกับเสี่ยวไป๋จะเป็นผู้เฝ้าอยู่ที่หน้าหอ แต่คงมิอาจเข้ามาภายในนี้ได้จนกว่าจะรุ่งเช้า "

              สาวใช้เอ่ยเตือนผู้เป็นนาย

               " เฝ้าหน้าหอ  หมายถึงหน้าประตูน่ะหรือ "

              อะไรกัน...สมมติว่าถ้าจวิ้นอ๋องนั่นเกิดหื่นขึ้นมาในคืนนี้  ถ้านางถูกกินขึ้นมาก็เท่ากับตลอดทั้งคืนนี้  สาวใช้ทั้งสองคนก็อาจจะได้ยินอะไรต่อมิอะไรน่ะสิ  แค่คิดใบหน้าก็เห่อร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

              " เป็นธรรมเนียมเพคะ  แต่ก็คืนแรกในการเข้าหอเท่านั้น "

              ถ้าหากว่าจางซูหนี่ว์สามารถมองเห็นใบหน้าของจางฮูหยินและสาวใช้ของนางตอนนี้ล่ะก็  คงจะเห็นรอยยิ้มที่กลั้นขำอยู่เป็นแน่  ก็เพราะน้ำเสียงของจางซูหนี่ว์ที่เล็ดลอดออกมาจากผ้าคลุมนั้น ดูจะตื่นตระหนกอะไรบางอย่างอยู่  ซึ่งจางฮูหยินนั้นย่อมเข้าใจความคิดอ่านของบุตรสาวดี  ด้วยก็เคยผ่านการเข้าหอมาแล้วเช่นกัน   ครั้งแรกย่อมน่ากลัวเสมอ...

             " เอาล่ะ เสี่ยวไป๋ เพ่ยเพ่ย  ข้าว่าเราออกไปข้างนอกกันได้แล้ว  อีกสักครู่จวิ้นอ๋องก็คงจะเสด็จมาในห้องนี้แล้วล่ะ "

             " เอ่อ  ท่านแม่อยู่กับหนี่ว์เอ๋อร์อีกสักครู่ มิได้หรือ "

             ตอนแรกนางก็ทำใจมาแล้วในระดับหนึ่ง  ก็ว่าจิตใจสงบขึ้นมาบ้าง  หากแต่พอใกล้เวลาเข้าหอเข้ามาทุกที อาการตื่นตระหนกและประหม่าก็หวนกลับมาอย่างช่วยไม่ได้ 

             " ทำใจให้สบายๆ  รีบๆมีหลานให้แม่อุ้มไวไวนะเพคะ  พระชายา "

             จางฮูหยิน แตะหลังมือเป็นการปลอบโยนบุตรสาวเบาๆ  ทว่าถ้อยคำกล่าวนั้นกลับทำให้จางซูหนี่ว์ใบหน้าแดงก่ำยิ่งขึ้นไปอีก

              หลังจากผู้มาร่วมงานมงคลของเขากลับไปจนหมดแล้ว มู่หรงหย่งหมิงก็ตรงมาที่ห้องหอทันที  ซึ่งจิตใจของเขานั้นลอยไปหาชายาสุดที่รัก ซึ่งรอเขาอยู่ในห้องหอเสียตั้งนานแล้ว

              ทว่าฤทธิ์สุราที่ดื่มเข้าไปหลายจอกนั่นก็ทำให้เขามึนอยู่ไม่น้อย  ความเร็วในการเดินจึงช้าลงไปบ้าง  ไม่รวดเร็วดั่งใจที่โบยบินไปหานางเสียเลย

             แอ๊ดดด!!!

             เสียงประตูนั้นเปิดและปิดในเวลาต่อมา  ทำให้หญิงสาวที่นั่งทำใจอยู่ที่เตียงนั้นได้ยิน และรับรู้ถึงการมาของใครบางคนได้ทันที  ซึ่งก็ไม่ต้องเดาให้ยากเลย  เพราะคนที่จะเข้ามาในห้องหอในเวลาเช่นนี้ มีอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น...ผู้ที่ได้ชื่อว่า พระสวามีของนางนั่นเอง

              ทั้งห้องนั้นตกอยู่ในความเงียบ  ผ่านไปชั่วครู่ต่างคนก็ต่างยังไม่เอ่ยสิ่งใด  จนกระทั่งนางรู้สึกได้ถึงแรงยวบของที่นอนจากการนั่งของจวิ้นอ๋อง  ซึ่งใกล้กับบริเวณที่นางนั่งอยู่ จึงขยับกายออกห่างจากเขาเล็กน้อย  หากแต่เขากลับกระเถิบเข้ามาใกล้นางเสียอย่างนั้น  เมื่อเป็นเช่นนี้นางจึงขยับให้ห่างออกมาอีก แต่ผลก็กลับเป็นเช่นเดิม  

             และนางก็ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างขำขันดังขึ้นเล็กน้อย  เมื่อนางนั้นไม่สามารถขยับไปที่ใดได้ด้วยติดเสาเตียงนั่นเอง  คนเจ้าเล่ห์นี่แกล้งนางสินะ  เข้ามาไม่พูดไม่จาไม่กล่าวสิ่งใดเลย  กวนประสาทนางชัดๆ

             " ชายารัก เจ้าจะขยับหนีเปิ่นหวางไปที่ใด  ในเมื่อก็รู้อยู่แล้วว่าอย่างไรคืนนี้ก็ต้องอยู่ภายในห้องหอนี้เท่านั้น "

              มู่หรงหย่งหมิงเอื้อมมือไปกุมมือของจางซูหนี่ว์เอาไว้  ก็สัมผัสได้ว่ามันสั่นเล็กน้อย  นางคงนึกกลัวและเขินอายเขาเป็นแน่  จึงเอื้อมมือไปจับไหล่ของนางให้หันหน้ามาทางเขา  ก่อนจะค่อยๆเปิดผ้าคลุมหน้านั่นออกช้าๆ  เผยให้เห็นวงหน้างดงามนั้นอย่างชัดเจน 

ที่ปกตินั้นก็งามจับใจเขาอยู่แล้ว  ทว่าวันนี้กลับอ่อนหวานงดงามกว่าเดิม  ยิ่งทำให้เขารู้สึกหลงใหลและลุ่มหลงในตัวนางมากยิ่งขึ้น

               นัยน์ตาหวานซึ้งค่อยๆช้อนสายตามองขึ้นมาที่เขา  ใบหน้านวลเนียนนั้นถูกแต้มสีชมพูหวานระเรื่อ  ริมฝีปากแดงสดดูเย้ายวน  ทั้งกลิ่นหอมละมุนยวนใจกรุ่นกำจายออกมาจากกายของนาง  เขาตะลึงไปกับความงามตรงหน้า ทั้งความรู้สึกบางอย่างกำลังพลุ่งพล่านอยู่ภายใน  วาบหวาม รัญจวนใจ  โหยหาและต้องการ

              มือใหญ่เชยคางมนของสตรีตรงหน้าให้ขึ้นมาสบตา  ก่อนจะค่อยๆเคลื่อนใบหน้าเข้าไปหานางช้าๆ หวังแนบริมฝีปากหนาของเขาบนปากน้อยแต่เย้ายวนของนาง  ลองลิ้มชิมรสความหวานล้ำนั่นอีกครั้ง  

             " เอ่อ  หม่อมฉันนึกขึ้นได้ ว่ายังมิได้รินสุรามงคลให้พระองค์เลยเพคะ "

             อยู่ๆ นางก็เบี่ยงตัวหลบใบหน้าของเขา และลุกพรวดขึ้นทันที  มู่หรงหย่งหมิงจึงพลอยหยุดชะงักและมีอาการเก้อไปเล็กน้อย  อีกนิดเดียวจริงๆ...

             จางซูหนี่ว์ที่ลุกหนีมาอีกมุมออกจะใจหายใจคว่ำ   เข้ามาไม่พูดกล่าวสิ่งใดก็จะจับนางจูบเสียแล้ว  แล้วยังจะนัยน์ตาหวานเยิ้มหยดย้อยนี่อีก  กลิ่นสุราโชยมาเพียงนี้คงเมามายมาเป็นแน่

              หันมองไปยังสุรามงคลที่เตรียมไว้ก็ไม่ได้น้อย  ถ้าดื่มหมดนี่จากที่เมาอยู่แล้ว คราวนี้ไม่เมาจนหลับก็ให้รู้ไป  อย่างไรนางก็ไม่รอดจากบุรุษผู้นี้อยู่แล้ว  แต่ขอวันนี้ไว้หนึ่งวันเถิดนะ  คนยืนแอบฟังอยู่หน้าห้องหอเช่นนี้ นางทำใจไม่ลงจริงๆ

              หญิงสาววางแผนการในใจทันที ก่อนจะส่งยิ้มหวานละมุนไปให้อีกฝ่าย ที่บัดนี้นั่งหน้าคว่ำด้วยยังนึกขัดเคืองใจเรื่องเมื่อครู่  นางค่อยๆรินสุรามงคลส่งให้อีกฝ่าย  ซึ่งเขาก็รับมาอย่างเสียมิได้

              " หมดจอกนะเพคะ  "

              จางซูหนี่ว์เอ่ยยุเสียงหวาน  และเมื่อหมดแล้วนางก็เติมอีกจนเต็มพลางยื่นให้เขาอีกครั้ง  ทว่าครานี้นางรินให้ตัวเองด้วย  หากให้เขาดื่มอยู่เพียงฝ่ายเดียว คนตรงหน้าก็จับได้กันพอดีว่านางตั้งใจมอมเหล้าเขา 

แม้ว่านางจะดื่มไม่เก่งแต่เมื่อคำนวณดูแล้วก็อาจจะแค่มึนๆ แต่คนตรงหน้านี้ที่เมามายมาแต่เดิมแล้ว  หากไม่เมาจนหลับไปก็ออกจะเกินคนไปหน่อยล่ะ