ชายาอ๋องกระดูกเหล็ก (สนพ.สถาพรบุ๊คส์)

ตอนที่ 43 : สตรีโฉมงาม สามนาง หนึ่งบุรุษ (รีไรต์)

ณ ตำหนักสวี่กุ้ยเฟย

          " ถวายพระพรสวี่กุ้ยเฟยเพคะ "

          สตรีรูปโฉมงดงามจำนวนสามนาง ยอบกายถวายบังคมสตรีสูงศักดิ์ที่ประทับตรงหน้า  ด้วยท่วงท่านอบน้อม กิริยามารยาทอ่อนช้อยสง่างาม อันบ่งบอกว่าได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดี

          " ลุกขึ้นวางตัวตามสบายเถิด  เปิ่นกงเพียงเชิญพวกเจ้ามาร่วมน้ำชาด้วย  เพื่อเป็นการตอบแทนที่ตระกูลของพวกเจ้านั้นจงรักภักดี และช่วยเหลือเปิ่นกงในหลายๆเรื่อง  ว่าแต่พวกเจ้ามีนามว่าอย่างไรกันบ้างล่ะ "

          สวี่กุ้ยเฟยกล่าว พลางคลี่ยิ้มอ่อนโยนไปให้พวกนางทั้งสามอย่างมีเมตตาและเอ็นดู  ด้วยพวกนางนั้นเป็นบุตรีของขุนนางที่คอยสนับสนุนสวี่กุ้ยเฟยอยู่หลายเรื่อง ทว่าจะเรียกว่าคอยสนับสนุนพระนางเพียงฝ่ายเดียวมิได้หรอก ต้องเรียกว่าต่างพึ่งพาอาศัยกันจึงจะถูกต้องมากกว่า

          ทุกคนนั้นต่างรู้ดีแก่ใจว่าการประทานเลี้ยงน้ำชาให้แก่บุตรีขุนนางทั้งสามตระกูลนั้นเป็นเพียงข้ออ้าง  แท้จริงแล้วมันคือการดูตัวดีดีนั่นเอง  สตรีทั้งสามนางนั้นก็คงจะทราบดี  

       ด้วยต่างก็แต่งกายด้วยเครื่องประดับล้ำค่า ทั้งอาภรณ์งดงามที่เลือกสรรเป็นอย่างดี  ใบหน้าแฉล้มนั้นปรุงแต่งอย่างประณีตสบายตาเจริญใจมิน้อยเมื่อได้ยล  เพื่อให้สมพระเกียรติและเป็นที่พึงพอพระทัยของสวี่กุ้ยเฟย สำคัญที่สุดก็คือองค์ชายห้า มู่หรงหยางเฉิง

          " หม่อมฉันหลิวอี้เฟย เพคะ "

          สตรีในอาภรณ์สีชมพูกลีบกุหลาบ แลดูอ่อนโยน อ่อนหวาน เอ่ยแนะนำตัวเป็นคนแรก

          " หม่อมฉันจ้าวลี่อิง เพคะ "

          หญิงสาวผู้สวมอาภรณ์สีเดียวกับท้องนภาดูสดใส งดงามมิต่างกันเป็นผู้เอ่ยในลำดับถัดมา

          " หม่อมฉันฟ่านปิงปิง เพคะ "

          ตามด้วยสตรีในชุดม่วงเข้ม แลดูเย้ายวน คมคาย ต่างไปจากทุกนางเอ่ยขึ้น พลางหันกลับไปมองสตรีที่ยืนข้างกายของนางเพียงนิด  

       รอยยิ้มที่คล้ายจะเป็นมิตรถูกส่งไปให้สตรีทั้งสอง  ทว่าสายตานั้นกลับแฝงไปด้วยความเย่อหยิ่งและข่มทั้งคู่อยู่ในที

          " คุณหนูจากสกุลหลิว  สกุลจ้าว  และสกุลฟ่านนั้นล้วนมีรูปโฉมงดงามยิ่ง  ช่างน่าอิจฉาบิดามารดาของพวกเจ้ายิ่งนัก  เปิ่นกงนั้นอาภัพอับวาสนาร่างกายมิใคร่จะแข็งแรง  จึงมีองค์ชายห้าเป็นโอรสแต่เพียงคนเดียว  มิได้มีธิดาที่น่ารักใคร่เอ็นดูเช่นพวกเจ้าให้ชื่นชมสมใจบ้าง "

          พระนางกล่าวคล้ายตัดพ้อโชคชะตาแสนอาภัพของตนเอง

          " แม้พระนางมิได้มีองค์หญิงสมดั่งพระทัย  ทว่าก็มีองค์ชายห้าที่ทรงถวายการดูแลพระนางเป็นอย่างดี  เป็นที่น่ายกย่องชื่นชม และทราบกันดีถึงการเป็นผู้มีความกตัญญูต่อพระมารดาอย่างมากล้น  เป็นพระโอรสที่แสนประเสริฐยิ่งเพคะ "

          คุณหนูสกุลฟ่าน เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานนอบน้อม วาจานั้นเอาใจสวี่กุ้ยเฟยมิน้อย  เมื่อได้ลองสำรวจสตรีสองนางข้างกายที่เป็นเสมือนคู่แข่งด้วยแล้วก็พบว่างดงามอยู่มาก  

          แต่เมื่อเทียบกับนางแล้วก็คิดว่าช่างดูจืดชืดไม่น้อย  ไร้สีสันโดดเด่นสะดุดตา  ซึ่งนางก็มั่นใจในรูปโฉมของนางว่าคงสามารถมัดพระทัยองค์ชายห้าได้อย่างมิยากเย็นเท่าใดนัก  

       อย่างไรตำแหน่งพระชายาเอกขององค์ชายห้ามู่หรงหยางเฉิง คงมิหลุดมือนางเป็นแน่

      " เจ้าก็ช่างกล่าวเอาใจเปิ่นกงเสียจริง  หากองค์ชายห้ามาได้ยินประโยคชื่นชมเมื่อครู่ คงปลื้มปริ่มไม่น้อยเชียว "

      ทั้งสามตระกูลที่สวี่กุ้ยเฟยได้เชิญมานั้น ล้วนคัดสรรมาเป็นอย่างดีแล้วด้วยการคิดอ่านอย่างถี่ถ้วน  ถึงความเหมาะสมต่างๆทั้งฐานะ ชาติตระกูล และฐานอำนาจ  

      ทว่าหากวัดกันตามจริงในบรรดาสามตระกูลนั้น  สกุลฟ่านถือว่าดีที่สุด ด้วยบิดาของนางคือ เสนาบดีเจ้ากรมยุติธรรม แม้ว่าอีกสองตระกูลบิดาของนางนั้นจะเป็นขุนนางระดับสูงอยู่พอสมควร ทว่าก็ยังด้อยกว่าสกุลฟ่านอยู่ดี  

      ที่ต้องรีบจัดการเรื่องคู่ครองของผู้เป็นโอรสก็ด้วยพระนางต้องการวางรากฐานที่มั่นคงให้กับมู่หรงหยางเฉิงนั่นเอง  ในอนาคตใครจะรู้ว่าจะเป็นอย่างไร 

       การเกิดมาในราชวงศ์เรื่องฐานอำนาจนั้นสำคัญ  สำหรับพระนางผู้มีอำนาจอยู่ในมือคือผู้ที่จะอยู่รอดได้  

      ความจริงแล้วแสนจะเสียดายบุตรีเจ้ากรมการคลังอยู่ไม่น้อย  เพราะรู้มาว่ามู่หรงหยางเฉิงนั้นสนิทสนมกับตระกูลนั้นอยู่พอสมควร  คราแรกก็หวังใจว่าคงจะได้บุตรีเสนาบดีจางมาเป็นชายาเอก  เพราะมั่งมีทั้งฐานะและฐานอำนาจ  

       หากแต่ก็ต้องผิดหวังเพราะจวิ้นอ๋องนั้นตัดหน้าไปเสียได้ และจะมีพิธีแต่งงานในอีกไม่กี่วันนี้

      จึงทำให้สวี่กุ้ยเฟยต้องรีบจัดการอะไรบางอย่าง  เพราะว่าการแต่งงานของจวิ้นอ๋องนั้น  เท่ากับเป็นการเพิ่มเขี้ยวเล็บให้แก่เขาเป็นอย่างมาก  สกุลจางนั้นยังไม่เท่าไร  แต่มองให้ลึกกว่านั้นญาติทางฝ่ายจางฮูหยินต่างหากล่ะที่น่าจับตา...

       หลังงานฉลองวันคล้ายวันประสูติของไทเฮาเพียงสามวัน  เสนาบดีเผิง เจ้ากรมกลาโหมได้สิ้นใจลงด้วยโรคประจำตัว  ฮ่องเต้ได้มีพระราชโองการแต่งตั้งรองเจ้ากรมกลาโหม  ขึ้นเป็นเจ้ากรมกลาโหมแทนที่คนเก่าที่เสียชีวิตลงไป  

        ซึ่งเจ้ากรมกลาโหมคนปัจจุบัน ก็คือ เสนาบดีว่าน  พี่ชายของว่านซูฉี หรือ จางฮูหยินนั่นเอง  สายใยสัมพันธ์ระหว่างตระกูลจางและตระกูลว่านในตอนนี้  ย่อมเอื้อประโยชน์ให้กับจวิ้นอ๋องกลายเป็นเสือติดปีกไปโดยปริยาย..

       " ฟ่านปิงปิงผู้นี้  มิได้กล่าวเกินจริงเลยเพคะ  ทุกคนนั้นเล่าลือตรงกันเรื่องความกตัญญู และใส่พระทัยต่อพระมารดาขององค์ชายห้า  หม่อมฉันจึงกล่าวได้  ทั้งยังมิได้เยินยอเพื่อเอาใจแต่ประการใดเลย "

       หญิงสาวนั้นเอ่ยวาจาฉะฉาน  ทว่ายังคงความอ่อนหวานต่อสวี่กุ้ยเฟย  ซึ่งหากนางได้เห็นสีหน้าของสตรีจากตระกูลหลิวและตระกูลจ้าวที่ก้มหน้าอยู่ในขณะนี้  จะเห็นว่าต่างก็แอบเบ้ปากให้กับความประจบสอพลอของฟ่านปิงปิงด้วยกันทั้งคู่

       " บิดาของหม่อมฉันทราบมาว่าพระนางทรงชื่นชอบชาจากเมืองหลินเป็นที่สุด  จึงได้จัดหามาเป็นพิเศษเพื่อนำมาถวายแก่พระนาง ด้วยหวังว่าจะทรงสำราญพระทัยเพคะ "

        จ้าวลี่อิงเอ่ยขึ้นมาบ้าง ด้วยมิอยากให้สกุลฟ่านนั้นทำความดีความชอบจนเป็นที่โปรดปรานอยู่เพียงฝ่ายเดียว 

         ซึ่งการมาในครั้งนี้ของพวกนางนั้นมีเป้าหมายเดียวกัน นั่นคือการกระทำตนให้เป็นที่พึงพอพระทัยของสวี่กุ้ยเฟย และองค์ชายห้า ทั้งนี้ก็เพื่อตำแหน่งพระชายาเอก ทว่าตำแหน่งนี้มีเพียงหนึ่งมิอาจแบ่งเป็นสาม ฉะนั้นใครดี ใครเด่น คนนั้นย่อมได้เปรียบ...

        ทั้งความรู้สึกของจ้าวลี่อิงนั้นหมั่นไส้ความหยิ่งยโสของฟ่านปิงปิงเป็นทุนเดิม  สกุลจ้าวก็ใช่จะด้อยกว่าสกุลฟ่านมากมาย ใช่เรื่องหรือที่จะมาข่มกันได้ง่ายๆ  จึงเชิดหน้าตอบกลับไปเช่นกัน  

        จะว่าไปก่อนนั้นก็รู้จักกันอยู่บ้าง เพราะทุกปีเมื่อถึงเทศกาลชมบุปผามักมีการจัดอันดับหญิงงามที่โดดเด่นอยู่เสมอ  ฟ่านปิงปิงนั้นได้อันดับหนึ่งมาสองปีซ้อน  แทนหญิงงามอันดับหนึ่งคนก่อนที่ได้รับการแต่งตั้งเป็นไท่จื่อเฟยไปแล้ว  ส่วนนางนั้นหรืออยู่อันดับสามมาเสมอ  โดยมีสตรีสกุลหลิวที่ยืนอยู่ข้างกายนางในตอนนี้รั้งอันดับสองเช่นกัน

        มีความงามเป็นที่ประจักษ์ พร้อมทั้งความสามารถในทุกด้านที่อิสตรีผู้เพียบพร้อมพึงจะมี  อีกชาติตระกูล ฐานะ ย่อมเหมาะสมที่จะได้แต่งเข้าตระกูลสูงส่ง  ซึ่งความจริงแล้วพวกนางต่างหมายตาหมายใจตำแหน่งที่สูงศักดิ์กว่านี้ นั่นคือตำแหน่งไท่จื่อเฟยและจวิ้นหวางเฟย  แต่ในเมื่อเจิ้งจิวอิงได้ตำแหน่งไท่จื่อเฟยไปเสียแล้ว  และตำแหน่งจวิ้นหวางเฟยยังมาถูกสตรีตระกูลจางช่วงชิงไปเสียได้ 

         จางซูหนี่ว์นางที่เคยได้ยินว่าอ่อนแอขี้โรค อยู่แต่ในจวน ทั้งยังไร้ค่าถึงขนาดถูกสหายที่เป็นเพียงลูกอนุจากตระกูลม่าน แย่งชิงคู่หมั้นไปได้ช่างน่าสังเวช  มาบัดนี้กลับโดดเด่นขึ้นมาเสียอย่างนั้น  มิแน่ว่าหากไม่มีราชโองการสมรสพระราชทานระหว่างจวิ้นอ๋องและจางซูหนี่ว์  ในปีนี้นางผู้นั้นอาจได้ตำแหน่งหญิงงามอันดับหนึ่งแทนฟ่านปิงปิงก็เป็นได้  

       ทว่าในเมื่อตำแหน่งจวิ้นหวางเฟยได้หลุดลอยไปแล้ว  การที่พวกนางจะไขว่คว้าตำแหน่งชายาของเหล่าองค์ชายสักคน  ย่อมเป็นสิ่งที่สมควรทำในตอนนี้มิใช่หรือ  และไม่ควรปล่อยให้หลุดลอยเป็นอันขาด

     " เปิ่นกงฝากขอบใจบิดาของเจ้าด้วยนะลี่อิง  ชาจากเมืองหลินนั้นมีรสชาติดีกว่าเมืองอื่น  เป็นของขึ้นชื่อและหายากอยู่พอสมควร  แต่บิดาเจ้าก็ยังอุตส่าห์เพียรหามามอบแก่เปิ่นกงจนได้ "

       สวี่กุ้ยเฟย แย้มยิ้มอ่อนโยน พลางรับกล่องไม้ที่บรรจุใบชาชั้นเลิศจากสตรีสกุลจ้าว

        " สกุลจ้าวยินดีทำเพื่อกุ้ยเฟยเพคะ  "

         จ้าวลี่อิงกล่าวเสียงอ่อนหวาน  และหยุดชะงักไปเพียงนิดเมื่อเห็นว่าผู้ใดกำลังเดินเข้ามาตรงนี้  บุรุษผู้เป็นจุดหมายในการมาของพวกนางนั่นเอง

         " อ้าว  หยางเฉิงมาพอดีเลย "

         ผู้เป็นพระมารดาเอ่ยเรียกพระโอรสเพียงคนเดียว

          " ถวายพระพรองค์ชายห้าเพคะ "

           สตรีทั้งสามนางต่างพร้อมใจกันถวายบังคมบุรุษตรงหน้าอย่างพร้อมเพรียงกันด้วยกิริยางดงาม อ่อนหวาน  พลางเงยหน้าขึ้นมาหวังได้สบตากับองค์ชาย  หากแต่กลับทรงพยักหน้าเพียงผ่านๆเป็นมารยาทเท่านั้น มิได้ให้ความสนใจพวกนางเท่าใดนัก  และหันกลับไปยังสวี่กุ้ยเฟยผู้เป็นพระมารดาเสียอย่างนั้น

         " ทรงให้คนไปตามลูกมาที่นี่หรือพ่ะย่ะค่ะ "

         มู่หรงหยางเฉิงแย้มยิ้มอ่อนโยนให้พระมารดา  เมื่อครู่ก่อนก้าวเข้ามายังบริเวณนี้ก็เห็นแล้วว่ามารดาของเขานั้นมิได้อยู่เพียงลำพัง  เหลือบมองดูพวกนางแล้วก็ให้นึกรู้เท่าทันพระมารดาขึ้นมา  ด้วยก่อนหน้าได้เคยเกริ่นถามกับเขาเรื่องคู่ครอง  หากแต่เขาก็บ่ายเบี่ยงมาตลอด 

       ทั้งตอนนี้ในหัวใจของเขาก็ยังมีจางซูหนี่ว์อยู่เต็มหัวใจ แม้มิอาจสมหวังด้วยนางกำลังจะเป็นพี่สะใภ้เขาในอีกไม่กี่วันนี้  ทว่าก็ยังไม่สามารถตัดใจจากนางได้ภายในวันสองวันต้องใช้เวลา  และก็คงไม่อาจแต่งใครเป็นชายาได้โดยปราศจากความรักเช่นกัน

       " ใช่แล้ว  แม่เพียงให้เจ้ามาร่วมรับน้ำชาและของว่างด้วยกัน   ทั้งวันนี้ยังได้เชิญคนจากสกุลฟ่าน สกุลหลิว และสกุลจ้าว  มาร่วมดื่มชาด้วยกันเป็นการตอบแทน ที่บิดาของพวกนางนั้นจงรักภักดีต่อเรา จึงอยากให้รู้จักกันเอาไว้บ้างก็เป็นการดี "

       แม้สวี่กุ้ยเฟยมิเอ่ยว่าดูตัว  แต่สิ่งที่พระนางกล่าวก็สามารถรู้ได้ในทันที

      ตลอดการดื่มชาในครั้งนี้  สำหรับมู่หรงหยางเฉิงเวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน เขามิได้รังเกียจ  มิได้มีอคติต่อพวกนางแต่อย่างใด  ตรงกันข้ามรูปโฉมของพวกนางนั้นล้วนงดงาม  กิริยามารยาทล้วนอ่อนหวานอ่อนโยน  ทว่าเขากลับอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

       สายตาลึกซึ้งกึ่งเอียงอายถูกส่งมาให้เขาเป็นระยะจากสตรีทั้งสาม  มู่หรงหยางเฉิงมิได้ซื่อจนไม่รู้ว่าหมายถึงสิ่งใด  จึงได้แต่วางเฉยเสียด้วยมิได้มีจิตคิดเสน่หาต่อพวกนางแม้สักน้อย  

       ทนอยู่ได้นานเพียงครึ่งชั่วยามเขาก็หาทางหลบเลี่ยงออกมาจากสถานการณ์ตรงหน้า  ยังดีที่ว่าเขาตั้งใจจะไปเข้าเฝ้าไทเฮาอยู่พอดี  ด้วยได้ยินว่าทรงมีพระอาการหน้ามืดอยู่บ่อยครั้ง  ก็เลยอยากจะเข้าไปดูพระอาการผู้เป็นเสด็จย่าบ้าง  จึงนำการนี้มาเป็นข้ออ้างปลีกตัวออกมาจากตำหนักของพระมารดาอย่างไม่น่าเกลียดเท่าใดนัก

ณ  ตำหนักของไทเฮา

     มู่หรงหยางเฉิงออกจะกลุ้มใจกับสถานการณ์ที่เขาต้องเผชิญเมื่อครู่ไม่น้อย  หากแต่เขาก็มิได้โกรธเคืองในสิ่งที่พระมารดากระทำลงไปในวันนี้  ด้วยว่าก็เข้าใจพระมารดาเช่นกัน  เพียงเขายังมิต้องการผู้ใดมาแทนที่จางซูหนี่ว์ในใจของเขาตอนนี้เท่านั้นเอง

       ยอมรับว่ากำลังใช้ความคิดอยู่มาก ขณะที่กำลังเดินเข้าไปยังประตูทางเข้าตำหนัก ไม่ทันสังเกตว่ามีผู้เดินออกมาจากด้านใน และชนกับเขาเข้าพอดี  สายตาเห็นเพียงไวไวเมื่อครู่ว่าคือสตรี  มือและแขนของเขา จึงตวัดไปโอบนางเอาไว้เพื่อป้องกันมิให้ล้มลงไปที่พื้น ซึ่งอาจจะได้รับบาดเจ็บได้

       " โอ๊ะ "

       เสียงนางอุทานขึ้นด้วยมิทันตั้งตัว

        " เปิ่นหวางขอโทษ มิได้เจตนาทำเจ้าเจ็บ   "

        " หม่อมฉันไม่เป็นไรเพคะ "

        สตรีนางนั้นเงยหน้าขึ้นมากล่าวเสียงใส  สีหน้ากึ่งดีใจกึ่งขำขันเมื่อเห็นใบหน้างุนงงของมู่หรงหยางเฉิง

         " เจ้า...ตกลงนี่เจ้าเป็นใครกันแน่ "

      มู่หรงหยางเฉิงออกจะประหลาดใจ  ด้วยก่อนหน้านั้นเขาเจอสตรีผู้นี้ในตลาดและกำลังจะถูกโจรวิ่งราวถุงเงินอยู่  เขาผ่านไปพบจึงเข้าไปช่วย  นางบอกแก่เขาว่าเป็นคนในกลุ่มการค้ามาจากแคว้นเจียงจิน ซึ่งมีชายแดนติดกับแคว้นหวงหรงในทิศบูรพา  โดยขบวนการค้าของนางเข้าทำการค้าขายและแลกเปลี่ยนสินค้ากับคนที่นี่บ่อยครั้ง

       ซึ่งก็คงจะไม่ติดใจอะไร และคงจะลืมเลือนนางไปเสียแล้ว  ด้วยเหตุการณ์นั้นก็ผ่านมาร่วมเดือน  ถ้านางไม่นำพาตนเองเข้ามาให้เขาพบพานอยู่บ่อยครั้ง ตามติดเขาเกือบทุกที่อ้างว่าแทนคุณที่ได้ช่วยเหลือ  ทั้งยังกระทำตนตีสนิทเสียอย่างนั้น  เอ่ยไล่นางทางอ้อมก็ดูเหมือนนางจะไม่ใส่ใจ ทำไม่รู้ไม่ชี้เสียด้วยซ้ำไป

        หากแต่ว่าก็พบกันภายนอกกำแพงวังหลวงเสียทุกครา  ยกเว้นครั้งนี้ที่เขาได้พบนางที่นี่จึงอดแปลกใจมิได้  มองการแต่งกายด้วยอาภรณ์และเครื่องประดับมีค่าย่อมบ่งบอกฐานะว่าสูงศักดิ์  ต่างจากครั้งก่อนๆที่พบกันนางมักสวมอาภรณ์เรียบร้อย ทะมัดทะแมง ทว่ามิได้หรูหราแต่อย่างใดเลย

       " อะไรกันเพคะ  มิได้เจอกันเพียงสองวันเท่านั้นถึงกับลืมชื่อหม่อมฉันแล้วหรือ "

       นางยังคงเล่นลิ้น แววตาล้อเลียนเขาเล็กน้อย  หากแต่ก็มิได้เอ่ยตอบในสิ่งที่เขาอยากรู้  คนของกลุ่มการค้าจากต่างแคว้นธรรมดา  ไฉนจะได้เข้าเฝ้าไทเฮาถึงภายในตำหนักส่วนพระองค์เพียงนี้  นอกจากจะไม่ธรรมดานั่นล่ะ...

      " เจ้าอย่ามาเล่นลิ้น "

       " อ้าว หม่อมฉันก็คือ ป๋ายเสวี่ยถิง อย่างไรล่ะเพคะ "

       นางเอ่ยยืนยัน ทว่าใบหน้ายังคงยิ้มกริ่ม

      " เจ้าบอกว่าทำการค้า "

       " ก็ใช่เพคะ "

        นางตอบพลางพยักหน้าหงึกหงัก

      " แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่ "

      " มาทูลลาไทเฮาเพคะ "

       " เจ้าจะกลับเจียงจินแล้วหรือ "

      เขาเอ่ยถาม มิใช่ว่ารู้สึกอยากจะรั้งอะไร กลับโล่งใจเสียมากกว่ากับความพูดมากและกวนประสาทของนาง ทั้งยังตามติดเขาเสียจนน่ารำคาญ

       " ใช่เพคะ  หม่อมฉันจะเดินทางในวันมะรืนนี้  ตอนแรกก็คิดว่าจะบอกองค์ชายวันพรุ่งนี้  แต่เจอวันนี้ก็ไม่เป็นไร  เสียใจหรือเพคะ  คงคิดถึงหม่อมฉันแย่ "

         นางเอ่ยดูได้ใจความ หากแต่ประโยคสุดท้ายกลับทำเอามู่หรงหยางเฉิงวางหน้าไม่ถูก  นางมิอายปากบ้างหรืออย่างไร  เกี้ยวพาบุรุษซึ่งหน้าเช่นนี้  แล้วยังทำหน้าทะเล้น หัวเราะออกมาเสียอย่างนั้น

        " เจ้าจะไปก็ไม่มีใครว่าใครรั้งเจ้าหรอกเสวี่ยถิง  ที่ไม่เข้าใจคือเหตุใดเจ้าจึงต้องมาทูลลาไทเฮาด้วย  "

        มู่หรงหยางเฉิงเอ่ยถาม

        " หากอยากทราบว่าทำไมต้องทูลลา  เช่นนั้นลองทูลถามไทเฮาดีหรือไม่เพคะ  ตอนนี้หม่อมฉันต้องทูลลาองค์ชายก่อน  จากกันครานี้คงอีกนานจะได้พบ  แต่รับรองว่าอย่างไรก็ต้องได้พบกันอีกแน่นอนเพคะ "

        ป๋ายเสวี่ยถิง เอ่ยพลางมองหน้าบุรุษที่นางประทับใจตั้งแต่แรกพบ  และกลายเป็นหลงรักภายในเวลาเดือนกว่าที่อยู่ที่นี่  ประทับใจในอัธยาศัย  ความสุภาพ  ความมีน้ำใจ  ความเรียบง่าย  

       ถือว่าการมาร่วมถวายพระพรในงานฉลองวันคล้ายวันประสูติของไทเฮาแคว้นหวงหรงครั้งนี้  ประทับใจและตราตรึงใจนางเป็นอย่างยิ่ง

เถียนเถียนเองค่ะ

    ชอบ ไม่ชอบ ก็คอมเม้นต์ หรือโหวตให้กำลังใจเถียนได้นะคะ....

     ป๋ายเสวี่ยถิง  นางเป็นใคร จะใช่นางเอกขององค์ชายห้ารึเปล่า  ติดตามได้ที่นิยายเรื่อง ม่านดอกท้อ นะคะ