ชายาอ๋องกระดูกเหล็ก (สนพ.สถาพรบุ๊คส์)

ตอนที่ 28 : รักแรก มิอาจลืมเลือน (รีไรต์)

          " ต้องทรงช่วยหม่อมฉันนะเพคะ  ท่านพ่อ ฮือ ฮือ... "

          ต้วนลี่จูนั้นกำลังคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าฮองเฮา พลางร้องไห้สะอึกสะอื้นปริ่มว่าจะขาดใจเสียให้ได้  โดยมีองค์หญิงเหลียนฮวาคอยปลอบโยนลูบไหล่ลูบหลังอยู่ข้างๆนางตรงนั้น  ภาพนั้นสร้างความตกใจแก่พระนางมิน้อย  เหตุใดผู้เป็นหลานสาวจึงได้ร้องไห้มากมายถึงเพียงนี้

          " ลี่จูเจ้าเป็นอะไรไป ผู้ใดทำอันใดเจ้า "

          ต้วนฮองเฮารับสั่งถามทันที  หากแต่หลานสาวของพระนางนั้นก็เอาแต่ร้องไห้อย่างหนัก  จนน้ำเสียงที่กล่าวออกมานั้นฟังแทบไม่ได้ศัพท์สักนิด  จนกระทั่งองค์หญิงเหลียนฮวาที่อยู่ข้างกายผู้เป็นสหายต้องเอ่ยขึ้นมาแทนเสียเอง

          " นางร้องไห้ ด้วยว่าถูกบิดาของนาง  บังคับให้แต่งงานกับคุณชายสกุลโหลว แต่นางมิเต็มใจเพคะ...ฮองเฮาก็ทรงทราบดีว่าลี่จูของหม่อมฉันนั้นมีใจให้ผู้ใด  เป็นเช่นนี้แล้วนางจะแต่งเข้าสกุลโหลวได้อย่างไรกัน  "

          มู่หรงเหลียนฮวากล่าว พลางหันไปมองต้วนลี่จูอย่างนึกสงสารผู้เป็นสหาย  หากเป็นนางที่ถูกจับแต่งงานกับผู้ที่มิได้รักใคร่บ้าง นางจะอาละวาดเสียให้น่าดูเลยทีเดียว มิเชื่อก็คอยดู...

          " เป็นเช่นนั้นไปได้อย่างไรกัน  บิดาของเจ้าจะให้เจ้าแต่งงานเข้าสกุลอื่นโดยมิบอกกล่าวเปิ่นกง  "

          ต้วนฮองเฮานั้นให้สงสัยยิ่งนัก  พี่ชายของพระนางก็ทราบดีว่าพระนางนั้นรักและเอ็นดูหลานสาวผู้นี้มาก  ทั้งยังคาดหวังให้ลี่จูแต่งกับจวิ้นอ๋อง  ไยผู้เป็นพี่ชายจึงได้กระทำการใดโดยมิบอกกล่าวพระนางสักคำ  

          " เอาเถิดเปิ่นกงจะเรียกบิดาของเจ้าเข้ามาปรึกษาเรื่องของเจ้าเอง  หยุดร้องไห้ได้แล้วลี่จู "

          " จริงๆนะเพคะ  หม่อมฉันไม่อยากแต่งกับคุณชายโหลวผู้นั้น  บุรุษอะไรหน้าตาช่างขี้ริ้วนัก เปรียบกับจวิ้นอ๋องมิได้เลยแม้สักนิดเดียว "

           สตรีร่างอวบอั๋นที่ร้องไห้อยู่เมื่อครู่ เอ่ยขึ้นกับสตรีสูงศักดิ์ตรงหน้า ทั้งมีศักดิ์เป็นท่านอาของนางอีกด้วย นางใช้มือปาดน้ำตาทิ้งและหยุดร้องไห้ทันที เมื่อได้ยินที่ต้วนฮองเฮากล่าวว่าจะช่วยนางในเรื่องนี้

          หลายสัปดาห์ก่อนหน้านั้น นางร้องไห้ฟูมฟายด้วยความเสียใจเรื่องของจวิ้นอ๋องกับสตรีผู้นั้น  ที่ได้ยินข่าวลือแว่วเข้ามาถึงหูของนาง  ว่าทั้งสองนั้นคงสนิทสนมกันอยู่มากพอสมควร  ในช่วงหลายเดือนนี้จึงมีผู้คนได้เห็นว่าจวิ้นอ๋องนั้นเสด็จเยือนจวนสกุลจางบ่อยยิ่งนัก  

          หากเป็นดั่งที่ชาวเมืองนั้นลือกัน  ว่าพระองค์นั้นทรงหมายใจให้คุณหนูสกุลจางดำรงตำแหน่งจวิ้นหวางเฟยเป็นแน่  เช่นนั้นแล้วความหวังของนางก็คงริบหรี่เหลือเกิน  อัดอั้นตันใจจนต้องร้องไห้ เพื่อระบายมันออกมาด้วยการกิน  บิดาของนางก็เข้ามาปลอบใจ 

แม้นางจะรู้ว่าคงจะช่วยสิ่งใดมิได้ ทั้งยังมิชอบจวิ้นอ๋องเสียด้วยซ้ำ  แต่นางก็นึกไม่ถึงว่าบิดาจะหาทางออก  ด้วยการคิดจับนางแต่งกับบุตรชายของผู้เป็นสหาย  

          รูปโฉมหรือก็มิได้หล่อเหลางามสง่า ดั่งเช่นจวิ้นอ๋องของนาง  ทั้งรูปร่างก็อ้วนท้วนราวตือโป๊ยก่ายก็มิปาน  เป็นตายอย่างไรนางก็มิยอมแต่งกับคุณชายโหลวผู้นั้นแน่

          " เปิ่นกงเคยโกหกเจ้าหรือลี่จู "

          " ไม่เพคะ "

          ต้วนลี่จูกล่าว พลางยิ้มจนดวงตาเรียวรีนั้นหยีด้วยความดีใจที่ฮองเฮานั้นรับปากว่าจะช่วย  หากทรงเอ่ยปากกล่าวกับบิดา นางย่อมต้องรอดจากการถูกจับแต่งงานเข้าสกุลโหลวแน่นอน

          " อีกเรื่องเพคะ  หม่อมฉันได้ยินข่าวลือจากชาวเมืองว่าจวิ้นอ๋องทรงเสด็จไปเยือนสกุลจางบ่อยครั้ง  หม่อมฉันเกรงว่าจะทรงพึงพอใจในตัวนางผู้นั้น ดั่งที่คิดไว้แต่แรก "

          " เปิ่นกงก็ได้ยินเช่นนั้น ท่านพี่คิดเช่นไรกันจึงได้ไปสนใจนางผู้นั้น เป็นบุตรีของเจ้ากรมการคลังแล้วอย่างไร  ไฉนจะสู้หลานสาวของฮองเฮาได้กัน  ทั้งลี่จูเองก็จงรักภักดีมาตลอดหลายปีช่างน่าซาบซึ้ง  ไยท่านพี่หย่งหมิงจึงได้ดวงตามืดบอดนัก "

          มู่หรงเหลียนฮวา ได้ฟังสหายกล่าวเช่นนั้น จึงเอ่ยถึงผู้เป็นพี่ชายอย่างนึกขัดเคือง นางมิปฏิเสธว่าคุณหนูสกุลจางผู้นั้นก็มีรูปโฉมงดงามมิน้อย  และออกจะมีมากกว่าผู้เป็นสหายของนางอยู่มากโข  

          ทว่านางพึงพอใจในต้วนลี่จูมากกว่าอยู่ดี ก็เพราะสหายผู้นี้รักพี่ชายของนางด้วยใจจริง ทั้งยังมีสายสัมพันธ์เป็นพระญาติกับฮองเฮา อำนาจและบารมีย่อมมีมากกว่าสกุลจางอยู่มาก สามารถส่งเสริมพี่ชายของนางได้ดีกว่าเป็นไหนๆ 

          ต้วนฮองเฮาปรายพระเนตรไปมององค์หญิงเหลียนฮวา พลางยิ้มให้นางเล็กน้อย  ก่อนเอ่ยกับสตรีอ่อนวัยทั้งสองด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

          " ก็ใช่ว่าจะมีแต่จวิ้นอ๋องที่เสด็จไปยังจวนสกุลจางเสียเมื่อไร  ยังมีองค์ชายห้าด้วยอีกคนที่เสด็จไปที่นั่น "

          แม้ว่าจะน้อยกว่าจวิ้นอ๋องก็ตามที  หากแต่พระนางก็มิได้กล่าวประโยคหลังนี้ออกไป  ให้สตรีทั้งสองตรงหน้านั้นคิดไปเอง

          " อะไรนะเพคะ  นี่นางต้องทำการยั่วยวนใดเป็นแน่  ทั้งท่านพี่ และองค์ชายห้า จึงได้พากันเสด็จไปหานางที่จวนบ่อยครั้งเพียงนั้น  นางช่างแพศยานัก  ยั่วยวนบุรุษในคราเดียวถึงสองคน "

          มู่หรงเหลียนฮวาเอ่ยขึ้นอย่างรับไม่ได้ และนึกไม่พอใจจางซูหนี่ว์ยิ่งขึ้นไปอีก  

          " เปิ่นกงก็มิแน่ใจนักว่านางยั่วยวนหรือไม่ หรือว่าจวิ้นอ๋องและองค์ชายห้าเต็มพระทัยไปหานางด้วยตนเอง  หากแต่คนของเปิ่นกงก็ทราบมาเช่นกัน  ว่าขณะนี้คุณหนูจางผู้นั้นกำลังจะเปิดกิจการสถานเริงรมย์ในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ "

          ต้วนฮองเฮา พยายามชักนำความคิดให้องค์หญิงน้อยผู้นี้คล้อยตามทีละนิดๆ  ลางทีพระนางอาจมิต้องทำสิ่งใดเลยก็ได้  เพราะจะมีผู้เข้าไปสร้างความวุ่นวายให้คนเหล่านั้นแทนพระนางอยู่ดี

          " อ้อ...เปิดสถานเริงรมย์นี่เอง หูตาคงจะแพรวพราว  กิริยายั่วยวนบุรุษคงมีไม่น้อย  มิแปลกหรอก "

          มู่หรงเหลียนฮวา ชักสีหน้าอย่างนึกเหยียดหยันสตรีจอมมารยาผู้นั้น จางซูหนี่ว์....

          อีกมุมหนึ่งของตำหนักฮองเฮาห่างออกไปไม่ไกลนัก  สตรีนางหนึ่งชะงักเท้าที่เตรียมจะก้าวเข้าไปยังบริเวณที่ฮองเฮาประทับอยู่กับสตรีอ่อนวัยกว่าทั้งสอง

          ร่างบางอรชร  ผิวขาวนวลเนียน สวมใส่อาภรณ์สีชมพูตัดฟ้าอ่อน  เครื่องประดับมีค่าถูกสวมใส่อยู่พอสมควรตามยศศักดิ์  เส้นผมสีดำสนิทนั้นถูกเกล้าขึ้นทั้งหมดประดับด้วยปิ่นต่างๆ เป็นการบ่งบอกว่านางได้ผ่านการแต่งงานมาแล้ว  ใบหน้างดงามอ่อนหวานนั้นประทินโฉมบางเบา ดูละมุนละไม ทว่าบุคลิกต่างๆนั้นดูสง่างามมิน้อยเลย

          เจิ้งจิวอิง หรือ ไท่จื่อเฟย พระชายาเอกขององค์รัชทายาท  แอบยืนฟังการสนทนาของบุคคลทั้งสามที่ดังแว่วมาให้ได้ยินอยู่อย่างเงียบๆ โดยไม่ปรากฏกายออกไปให้ทั้งหมดนั้นรับรู้  ถึงการมาของนางกับสาวใช้คนสนิทที่ถือถาดใส่ถ้วยขนมตามนางเข้ามาด้วย  

         ถ้านางไม่ได้ยินทั้งสามเอ่ยถึงจวิ้นอ๋องเสียก่อนก็คงเดินเข้าไปตั้งนานเสียแล้ว  และนางก็จะไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับบุรุษผู้นั้นที่ทั้งสามกล่าวถึงเลย  พวกนั้นเอ่ยถึงสตรีผู้หนึ่งใจความว่าอาจจะยั่วยวนจวิ้นอ๋องให้หลงใหล จนทำให้เสด็จเยือนสกุลจางบ่อยครั้ง  

          เพียงได้ยินว่าจวิ้นอ๋องนั้นสนใจสตรีอื่นก็ให้ประหลาดใจยิ่งนัก  นางเชื่อมาตลอดว่าจวิ้นอ๋องนั้นยังคงมิอาจตัดใจจากนางได้  ลึกๆแล้วเขายังรักนางอยู่ดี  รักแรก ย่อมตราตรึง มิอาจลืมเลือนได้โดยง่าย.....

          ที่ผ่านมาจวิ้นอ๋องก็ทำให้นางเชื่อเช่นนั้น ด้วยเพราะมิยอมแต่งผู้ใดเข้าวังจวิ้นอ๋องเลย  ทั้งชายาเอก ชายารอง หรือเหล่าอนุทั้งหลาย  ก็เพราะเขาผิดหวังจากนางในครั้งนั้นมิใช่หรือ....

           ความรัก และ อำนาจ

          นางในตอนนั้นยอมตัดใจจากความรักที่จวิ้นอ๋องมอบให้

          เลือกอำนาจ และ ยศศักดิ์ ที่เหนือกว่า..แต่งเป็นไท่จื่อเฟย

          แต่ไฉนจึงหาความสุขใจอย่างแท้จริงได้ยากยิ่งนัก....

          ทุกสิ่งที่มิได้เป็นไปอย่างที่นางคาดหวัง  องค์ไท่จื่อนั้นแต่งกับนางเพราะตามใจพระมารดา เพียงให้เกียรติ ให้ความยกย่อง แต่มิได้ให้ความรักต่อนางมากพอ ยิ่งเมื่อทราบว่านางกับจวิ้นอ๋องเคยมีความสัมพันธ์เช่นไรมาก่อน ก็ทำให้ทรงห่างเหินต่อนางอย่างเห็นได้ชัด 

          นางเพียงเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวนางเอง แล้วนางผิดอะไร จึงต้องตกอยู่ในสถานการณ์อันน่าอึดอัดใจเช่นนี้  กลายเป็นตัวแปรให้องค์ไท่จื่อและจวิ้นอ๋องนั้นหมางใจกัน  ความจริงแล้วตัวการนั้นคือ ฮองเฮา ต่างหากเล่า....

          เจิ้งจิวอิง เพิ่งรู้ตัวว่าเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งของต้วนฮองเฮาเท่านั้น  มิใช่ว่าฮองเฮารู้แต่แรกแล้วหรือ  ว่าระหว่างนางและจวิ้นอ๋องนั้นมีความสัมพันธ์ใด เพราะรู้จึงได้ทาบทามนางให้แต่งกับองค์ไท่จื่อ  

          เหตุผลนั้นหรือ...แม้นางจะไม่รู้เบื้องหลังสักเท่าไรว่ามีความแค้นใดกัน  แต่ทำเช่นนี้ก็เป็นการหักหน้าและสร้างความปวดร้าว เสียใจให้แก่จวิ้นอ๋องไม่น้อย  

          ทุกวันนี้แม้นางจะแต่งกับองค์ไท่จื่อแล้ว แต่ลึกๆ หัวใจของนางนั้นก็ยังมีเพียงจวิ้นอ๋องเท่านั้น  ถือว่านางพลาดมากที่เลือกแต่งกับองค์ไท่จื่อ แทนที่จะแต่งกับคนที่นางรักคงมีความสุขกว่านี้เป็นแน่

          เจิ้งจิวอิง นึกถึงตอนนี้ก็ให้ปวดหัวใจยิ่งนัก  ที่ผ่านมาการกระทำของจวิ้นอ๋องทำให้นางเชื่อว่ายังรักนางอยู่  แต่ครั้งนี้การที่เสด็จเยือนจวนสกุลจางบ่อยครั้ง หมายความว่าอย่างไรกัน  เขาลืมนางได้แล้วจริงหรือ....

          หอซือซิง...

          คืนนี้เป็นคืนแรกที่หอซือซิงเปิดทำการแสดง มีผู้คนนั้นให้ความสนใจเข้ามาชมการแสดงอยู่มิน้อย  บรรยากาศภายในนั้นเริ่มครึกครื้นตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ

          จางซูหนี่ว์ นั้นจัดรูปแบบให้คล้ายกับการแสดงละครเวทีในยุคปัจจุบัน  ในช่วงหัวค่ำจะมีการบรรเลงดนตรีขับกล่อม และมีการร่ายรำสวยงามต่างๆ เป็นการดึงดูดและเรียกความสนใจจากลูกค้า  จนกระทั่งถึงเวลาทำการแสดงหลัก  

          โดยเนื้อเรื่องที่นางจะนำเสนอในคืนที่เปิดทำการแสดงนั้น คือ โฉมงามกับองค์ชายอสูร  ซึ่งเรื่องนี้ย่อมเป็นที่รู้จักกันอย่างดีในยุคปัจจุบัน  แต่สำหรับที่นี่นั้นไม่ใช่ เพียงนางนำมาดัดแปลงและประยุกต์ให้เข้ากับอะไรหลายๆอย่างของที่นี่ก็สามารถใช้ได้

          ในคืนนี้เสนาบดีจาง และจางฮูหยิน บิดามารดาของนางก็มาร่วมยินดีและให้กำลังใจต่อนางด้วย  แต่ที่ทำให้นางประหลาดใจ เพราะไม่คิดว่าคนกลุ่มนี้จะกล้ามาร่วมแสดงความยินดีกับนางในครั้งนี้ด้วย สกุลเค่อ

          หลังจากที่นางได้พบกับเค่อเหยียนเหว่ยและม่านฉิงเซียง  ในวันนั้นที่ตลาดก็มิได้พบกับทั้งสองอีกเลย  กล่าวตามจริงนั้น เรียกว่านางมิได้ให้ความสนใจ ใส่ใจที่จะรับรู้เรื่องราวของทั้งคู่เสียมากกว่า จวบจนกระทั่งวันนี้จึงได้มีโอกาสพบกันอีกครา  

         เค่อเหยียนเป่า และเค่อฮูหยิน นั้นก็ได้มาด้วยเช่นกัน  ทั้งสี่คนตรงเข้ามายังจุดที่นางและครอบครัวยืนอยู่ ใบหน้าของประมุขและฮูหยินสกุลเค่อนั้นยิ้มแย้มมองนางอย่างเอ็นดู  ส่วนเค่อเหยียนเหว่ยนั้นมีรอยยิ้มบางๆส่งมาให้กับนาง  ผิดกับม่านฉิงเซียงนั้นใบหน้าเรียบเฉยติดจะบึ้งตึงไปสักนิด  ประหนึ่งว่าถูกบังคับให้มาเสียอย่างนั้น...