ชายาอ๋องกระดูกเหล็ก (สนพ.สถาพรบุ๊คส์)

ตอนที่ 2 : จางซูหนี่ว์เอ๋ย นางช่างเป็นสตรีที่โง่งมนัก (รีไรต์)

          " หนี่ว์เอ๋อร์ ลูกแม่...ไยเจ้าจึงคิดสั้นเช่นนี้  รู้หรือไม่ว่าใจแม่จะขาดรอนๆอยู่แล้ว  ผู้ใดไม่ต้องการเจ้าก็ช่างเถิด  ขอให้รู้ไว้ว่าแม่คนนี้รักเจ้าที่สุด  เจ้ายังมีท่านพ่อ และพี่ชายทั้งสองของเจ้าอยู่นะที่รักเจ้ายิ่งกว่าผู้ใด  ต่อไปอย่าได้คิดฆ่าตัวตายเช่นนี้อีก "

 จางฮูหยิน โอบกอดบุตรสาวคนเล็กเอาไว้  พลางเอ่ยปลอบโยนจิตใจที่สุดแสนจะบอบช้ำของบุตรสาว  ทั้งที่น้ำตาของนางเองยังนองหน้าอยู่เช่นกัน

               " ที่ท่านแม่ของเจ้ากล่าวนั้นถูกต้องแล้ว  เจ้ายังมีครอบครัวที่รักเจ้าสุดหัวใจอยู่นะหนี่ว์เอ๋อร์  หากเจ้าฆ่าตัวตายก็เท่ากับว่าเจ้าฆ่าคนที่รักเจ้าให้ตายทั้งเป็นไปด้วย "

               เสนาบดีจางเอ่ยกับบุตรสาว เพื่อเตือนสตินางด้วยอีกคน...ใจนั้นสุดจะสงสารบุตรสาวยิ่งนัก  คงเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบเป็นแน่  ที่ทำให้นางตัดสินใจทำสิ่งที่โง่งมที่สุดลงไป  ด้วยการคิดฆ่าตัวตายหนีความอับอายจากการที่ถูกผู้เป็นคู่หมั้นยกเลิกการหมั้นหมายไปเมื่อสองเดือนก่อน

               ด้วยเหตุผลที่ตัวนางเองก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก  เพราะฝ่ายชายอ้างเหตุของอาการป่วยกระเสาะกระแสะของนางมาตั้งแต่เด็ก  ท่าทางคงมิอาจให้กำเนิดบุตรธิดาที่แข็งแรงให้กับตระกูลเค่อ  เพื่อสืบตระกูลต่อไปในอนาคตได้เป็นแน่  คุณชายใหญ่ตระกูลเค่อจึงขอถอนหมั้นบุตรสาวของตนในที่สุด 

               เนื่องจากคหบดีเค่อเหยียนเป่านั้นมี เค่อเหยียนเหว่ย เป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูล  นอกเหนือจากนั้นก็เป็นบุตรีทั้งสิ้น  ความหวังในการสืบทอดตระกูลจึงตกอยู่ที่คุณชายใหญ่ของตระกูลเพียงผู้เดียว  หากแต่งกับสตรีที่ร่างกายอ่อนแอสามวันดีสี่วันไข้เช่นจางซูหนี่ว์แล้วไซร้  ไม่แน่ว่านางจะมีบุตรให้กับสามีได้หรือไม่

                เช่นนั้นแล้วตระกูลเค่อ  จึงจำต้องขอถอนหมั้นจากคุณหนูสาม จางซูหนี่ว์ เสียดีกว่าแต่งนางเข้าไปเป็นภรรยา  อย่างน้อยก็เพื่อเปิดโอกาสให้นางได้เจอคุณชายตระกูลอื่นที่เหมาะสมกับนางมากกว่าเค่อเหยียนเหว่ย ที่จำเป็นต้องมีบุตรธิดาเพื่อสืบสกุลเป็นอย่างมาก

             หากแต่ความจริงอีกประการเป็นอย่างไรนั้น ทั้งสองตระกูลต่างรู้ดีแก่ใจ...

เพราะถูกถอนหมั้นไม่ทันไรความเจ็บช้ำยังไม่ทันเลือนหายดี  ก็ได้ข่าวว่าตระกูลเค่อนั้นได้ทำการสู่ขอม่านฉิงเซียง บุตรีที่กำเนิดจากอนุภรรยาของท่านหมอหลวงม่านฉิงซ่าง มาเป็นฮูหยินเอกให้กับคุณชายใหญ่ตระกูลเค่อ...

เจ็บยิ่งกว่าเจ็บ อับอายต่อคำนินทาที่แว่วเข้าหูมาว่า คุณหนูจางถูกคู่หมั้นยกเลิกการหมั้นหมาย  และหันไปแต่งสตรีอื่นที่เป็นเพียงบุตรีของอนุมาเป็นฮูหยินเอกแทน  เนื่องจากเกรงว่าร่างกายขี้โรคของนาง  อาจจะให้กำเนิดบุตรสืบสกุลให้กับผู้เป็นว่าที่สามีไม่ได้  

              แต่ที่สร้างความชอกช้ำอย่างที่สุด ก็คือ  จางซูหนี่ว์  และ ม่านฉิงเซียง นั้นเป็นสหายสนิทกันมาตั้งแต่เยาว์วัย ด้วยว่าเสนาบดีจางได้ขอให้ท่านหมอหลวงม่าน  ซึ่งรู้จักกันมาช่วยรักษาอาการป่วยบุตรสาวของตนอยู่บ่อยครั้ง 

มาวันหนึ่งท่านหมอหลวงได้นำบุตรีมาด้วย  เพื่อเป็นเพื่อนเล่นกับคุณหนูตระกูลจางในวัย  10  ขวบ  ด้วยร่างกายที่อ่อนแอจึงไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวเล่นกับเด็กคนอื่นมากนัก  จึงมีเพียงม่านฉิงเซียงเท่านั้นที่พอจะสนิทสนมด้วยเป็นพิเศษ

ยิ่งเจริญวัยขึ้นทั้งสองก็ยิ่งสนิทสนมกัน  หากแต่นิสัยใจคอนั้นต่างกันอยู่มาก  จางซูหนี่ว์นั้นออกจะขี้อาย  พูดน้อย  บอบบางและอ่อนแอ  หากแต่จิตใจดีต่อคนรอบข้างจึงเป็นที่รักของทุกคนยิ่งนัก 

ส่วนม่านฉิงเซียงนั้น ช่างเจรจากว่ามาก  แม้รูปโฉมจะงดงามน้อยกว่าจางซูหนี่ว์  แต่กลับดูมีชีวิตชีวาและมีน้ำมีนวล  ได้ยลแล้วเจริญตากว่าคุณหนูสกุลจาง  เพราะอีกคนนั้นร่างกายอ่อนแอ ป่วยง่าย  จึงทำให้แม้จะงดงามแต่ก็ขาดชีวิตชีวาและเสน่ห์ชวนมองไปมากโข  ผิวกายขาวนั้นออกซีด  ผอมจนแทบจะปลิวไปตามแรงลม...

จางซูหนี่ว์ และ เค่อเหยียนเหว่ย  นั้นหมั้นหมายกันเมื่อ 2 ปีก่อน  หลังจากที่นางผ่านพ้นพิธีปักปิ่นไปไม่นาน  ด้วยความเห็นชอบของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายที่สนิทสนมกัน  

นางนั้นหลงรักคุณชายสกุลเค่อตั้งแต่แรกเห็น  ทั้งรูปโฉมและเพียบพร้อมไปทุกด้าน  รอยยิ้มอ่อนโยน  วาจานุ่มนวล ก็ทำให้สาวน้อยอย่างจางซูหนี่ว์ตกหลุมรักได้ไม่ยาก  หากแต่เมื่อสองเดือนก่อน  ฝ่ายชายได้ขอถอนหมั้นพร้อมเหตุผลที่ทำร้ายจิตใจนางเหลือเกิน  ทว่าก็เป็นเหตุผลที่นางนั้นยอมจำนน  เพราะนางเองก็ไม่แน่ใจเช่นกันว่าจะให้กำเนิดบุตรแก่เขาได้หรือไม่ 

นั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่นางยอมรับได้  ถ้าหากว่าไม่นานมานี้เค่อเหยียนเหว่ยจะไม่ทำร้ายความรู้สึกของนางด้วยการแต่งเพื่อนสนิทอย่างม่านฉิงเซียง เข้าตระกูลเป็นฮูหยินเอกแทนที่นาง  แม้คนโง่ที่สุดในเมืองนี้ก็คงเดาได้ไม่ยาก...ว่าทั้งสองคนนั้นคงลักลอบคบหากันลับหลังคุณหนูผู้อ่อนแอขี้โรคเป็นแน่....

          ทั้งเจ็บทั้งอายจนไม่อาจจะสู้หน้าผู้ใดได้อีกต่อไป จนทำให้เลือกที่จะปลิดชีวิตตนเองด้วยการผูกคอตาย...

 .

.

  " เฮ้อ...จางซูหนี่ว์เอ๋ย  ทำไมเธอถึงได้โง่งมขนาดนี้นะ "

ปาลิน  หรือก็คือ จางซูหนี่ว์ ในเวลานี้เอ่ยรำพึงรำพันออกมาอย่างอดสูในความอาภัพรักของจางซูหนี่ว์คนก่อน 

ไม่ผิดหรอก...ตอนนี้นางอยู่ในร่างของคุณหนูสามแห่งตระกูลจาง  นามว่า จางซูหนี่ว์  บุตรีของจางฮุ่ยตง เสนาบดีเจ้ากรมการคลังและฮูหยินเอก  มีพี่ชายร่วมมารดาเดียวกันอีกสองคน คนหนึ่งเป็นรองแม่ทัพ นามว่า จางฮุ่ยหราน  ส่วนอีกคนสืบทอดกิจการค้าขายอันเป็นกิจการดั้งเดิมของตระกูลจาง นามว่า จางฮุ่ยเฟิง

 หากถามว่านางมาอยู่ในร่างสาวน้อยนี่ได้อย่างไรน่ะหรือ  ใครมันจะไปรู้  สิ่งสุดท้ายที่จดจำได้ คือ เดินช็อปปิ้งเก๋ๆ ชิลๆ อยู่ดีดี  ก็ถูกรถบ้าที่ไหนไม่รู้เสียหลักพุ่งเข้ามาชนเต็มๆ จากนั้นสติก็ดับวูบ...

ทว่าเพียงไม่นานก็ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกทรมานจนต้องดิ้นรนอย่างกระเสือกกระสน  รู้สึกถึงลมหายใจที่ขาดหายเป็นห้วงๆ ภาพต่างๆปรากฏในห้วงความคิดของนาง  หากแต่มันไม่ใช่ความทรงจำของตัวเองนี่สิ  แล้วผู้คนที่นางเห็นเกือบทั้งหมดในห้วงความคิดเหล่านั้น  ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเมื่อแรกที่นางลืมตาขึ้นมา  หลังจากที่สติดับวูบไปจากเหตุการณ์รถชน  

มันคงจะดีถ้านี่เป็นเพียงความฝัน...ฝันว่าอยู่ในสถานที่ประหลาด  กับคนแปลกหน้าที่กำลังรุมล้อมนางอยู่มากมาย  พลางร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลกันระงม  พูดจาภาษาออกจะโบราณไปสักหน่อย  แต่แปลกที่นางกลับเข้าใจได้อย่างประหลาด  

ปาลินเหวอไปพักใหญ่ทีเดียว  เพราะทุกคนที่นี่ต่างเรียกขานนางว่า ‘คุณหนู’  ยกเว้นชายหญิงคู่หนึ่ง และชายหนุ่มอีกสองคน ที่เรียกนางว่า ‘หนี่ว์เอ๋อร์’  ทุกคนมีสีหน้าเป็นห่วงนางอย่างมาก  ทั้งยังกล่าวหาว่านางพยายามผูกคอตายหนีความอับอายอีกต่างหาก...

ใครกันที่คิดฆ่าตัวตาย???  โดนรถชนนี่เรียกว่าอุบัติเหตุ มันเป็นเหตุสุดวิสัย  ปาลิน  เอกดำรงกุล นางเอกซูเปอร์สตาร์ของเมืองไทยหรือจะคิดฆ่าตัวตาย  ตลกล่ะ!!  ชีวิตออกจะเพอร์เฟกต์ขนาดนี้  คิดได้อย่างไร ว่านางจะฆ่าตัวตายหนีความอับอายเพียงเพราะผู้ชายไม่รัก  มีแต่ผู้ชายจะวิ่งเข้าหาไม่เว้นวันน่ะสิ  

แต่เมื่อทุกคนเรียกขานนางอย่างนั้น  จึงได้แต่เงียบและชักจะไม่แน่ใจเสียแล้ว  ก้มมองตัวเองก็เห็นว่าอยู่ในชุดอะไรก็ไม่รู้คล้ายชุดจีนโบราณที่นางเคยใส่ตอนที่ถ่ายภาพยนต์ร่วมกับประเทศจีนเมื่อไม่นานมานี้  ซ้ำยังเห็นถึงสรีระของตัวเองที่มันช่าง...

เอ่อ จะกล่าวอย่างไรดีล่ะ  มันช่างผอมแห้งไม่ต่างกับซากศพเดินได้  เปรียบเทียบอาจจะเกินไปนิดหน่อย  แต่ผิวขาวจนเกือบซีดนี้ก็ให้ความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ  ฉะนั้นประโยคแรกที่นางเอ่ยออกไป คือ

...กระจกอยู่ไหน ขอกระจกให้ฉันที... 

หลังจากที่ปาลินได้เห็นภาพสะท้อนตัวเองจากกระจกตรงหน้านั้น  ก็พอจะเข้าใจถึงสาเหตุที่ทุกคนเรียกขานนางว่า ‘จางซูหนี่ว์’ แล้วล่ะ

              เข้ามาอยู่ในร่างนี้ได้อย่างไรนางเองก็เกียจคร้านที่จะคิดหาคำตอบเสียแล้ว  เพราะผ่านมาเป็นสัปดาห์  นั่งคิดนอนคิดจนปวดหัวไปหมดก็คิดไม่ออกเสียที  ความทรงจำที่มีในสถานที่แห่งนี้ก็มีอย่างขาดๆหายๆ จำได้บ้างไม่ได้บ้าง  จนต้องอ้างไปว่าจากเหตุการณ์เป็นตายที่ผ่านมา ทำให้ความทรงจำของนางขาดหายไปบางช่วง  ซึ่งก็ยังดีกว่ายืนยันไปว่านางไม่ใช่จางซูหนี่ว์  แต่คือ ปาลิน  ทั้งๆที่วิญญาณของนางก็อยู่ในร่างนี้อย่างเห็นได้ชัด

ถ้าคนเหล่านี้เชื่อก็ดี  แต่ถ้าหากไม่เชื่อล่ะ...ไม่กล่าวหาว่านางสติวิปลาสหรอกหรือ  จำต้องรับสมอ้างเป็นจางซูหนี่ว์ จนถึงปัจจุบันนี้....

" เมื่อครู่คุณหนูกล่าวอย่างไรนะเจ้าคะ "

เพ่ยเพ่ย  สาวใช้คนสนิทของจางซูหนี่ว์คนก่อน  และก็เป็นผู้ดูแลนางในตอนนี้เอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย  ด้วยฟังสิ่งที่ผู้เป็นนายกล่าวไม่ถนัดนัก

          " ข้าเพียงแต่กล่าวว่าจางซูหนี่ว์คนเก่าที่ผ่านมา  เหตุใดช่างโง่งมนัก "

          คู่หมั้นกับเพื่อนสนิทแอบคบหากันลับหลังไม่เคยสังเกตเลยหรืออย่างไรกัน  ทั้งที่เพ่ยเพ่ยเองนั้นเล่าว่าเคยมีคนเห็นทั้งสองนั้นอยู่ด้วยกันเพียงลำพังที่ตลาดหลายครั้ง  หากแต่ทั้งคู่ก็แก้ต่างไปว่าบังเอิญพบกัน  หรือในบางครั้งเค่อเหยียนเหว่ยก็รบกวนให้ม่านฉิงเซียงไปช่วยเลือกเครื่องประดับ  เพื่อเป็นของขวัญให้จางซูหนี่ว์ในวันเกิดของนางที่ผ่านมา  เพราะสนิทกับนางที่สุด  จางซูหนี่ว์ก็เชื่อและไม่สงสัยสิ่งใดเลย....

       โถ แม่ช่างจิตใจงามจริงๆ แต่ความเชื่อใจหากให้ใครไปมากจนขาดความเฉลียว แม้มีใครเตือนก็ไม่ฟังความ จากคนดีก็กลายเป็นคนโง่จนโดนสวมเขาเอาได้นะ...

" คุณหนูของเพ่ยเพ่ย  จิตใจดี รักและไว้ใจคุณหนูฉิงเซียงมากต่างหากเล่าเจ้าคะ  มากจนไม่คิดระแวงสิ่งใด  ใครจะคิดว่าคนที่คอยเป็นห่วงเป็นไย คอยปลอบโยนให้คำปรึกษา เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของคุณหนูเสมอมา จะทำกับคุณหนูได้ลงคอ "

          เพ่ยเพ่ยเข้าไปกุมมือของผู้เป็นนายอย่างให้กำลังใจ  ที่ผ่านมาคุณหนูชอกช้ำปานใด  นางรู้นางเห็นมาตลอดก็ได้แต่ปลอบโยน  หากก็ไม่คิดว่าคุณหนูจะคิดสั้นถึงเพียงนี้  ถ้าคุณชายใหญ่ไม่เข้าไปเห็นคุณหนูของนางในตอนนั้น  และช่วยเหลือได้ทันท่วงที จวนสกุลจางในตอนนี้อาจกำลังอยู่ในช่วงไว้ทุกข์ก็เป็นได้

          " แต่ตอนนี้ข้าคือจางซูหนี่ว์คนใหม่แล้วนะเพ่ยเพ่ย "

          ปาลิน เอ่ยขึ้นมาอย่างตัดสินใจได้ว่า  อนาคตเป็นอย่างไรนางเองก็ไม่อาจรู้ได้  แต่ในปัจจุบันนางอยู่ในร่างนี้  ก็ต้องปรับตัวและใช้ชีวิตในแต่ละวันให้ได้อย่างมีสุขที่สุด 

     ใครจะไปรู้อาจมีสักวันที่วิณญาณของนางอาจจะได้กลับไปอยู่ในร่างเดิม  ร่างที่เป็นของนางจริงๆก็เป็นได้  อยู่กับปัจจุบัน  ทำปัจจุบันให้ดี แล้วทุกสิ่งจะดีเอง  นางเชื่อเช่นนั้น...

     จากนี้ไปนางจะใช้ชีวิตในนามของจางซูหนี่ว์ แต่เป็นจางซูหนี่ว์คนใหม่ที่จะต้องไฉไลกว่าเดิม....เค่อเหยียนเหว่ย อะไรนั้นน่ะหรือ ใครสนกันล่ะ...