ชายาอ๋องกระดูกเหล็ก (สนพ.สถาพรบุ๊คส์)

ตอนที่ 19 : หมอชาวบ้าน (รีไรต์)

       " เอาล่ะ  ข้าตรวจดูแล้วบุตรสาวเจ้าไม่เป็นอะไรมากหรอก  เพียงได้แผลถลอกและมีฟกช้ำอยู่บ้าง  ทั้งยังอยู่ในอาการตกใจ  แต่อีกสักพักก็คงจะหาย  เดี๋ยวเจ้าจงไปรับยาสมุนไพรกับคนของข้า  ที่โต๊ะตรงหัวมุมถนนด้านโน้นเอาไปรักษาบุตรสาวของเจ้าก็แล้วกันนะ  ครั้งหน้าก็จงดูแลนางให้ดีล่ะ  นางยังเล็กนัก ซุกซนไปตามประสาเด็กที่ยังไม่รู้ความ  ครานี้ยังดีที่สารถีของจวิ้นอ๋องนั้นหยุดรถม้าได้ทันการณ์  ไม่เช่นนั้นแล้วเด็กน้อยนี่คงเจ็บหนักกว่านี้เป็นแน่ "

         มู่หรงหยางเฉิง กล่าวกับมารดาของเด็กน้อยตรงหน้า  ซึ่งก็เป็นชาวบ้านธรรมดาที่ค้าขายผักอยู่ในตลาด  ด้วยว่าเป็นหม้ายสามีตายลูกก็ยังเล็กนัก แม่สามีก็ชรามากแล้ว ญาติพี่น้องคนอื่นๆก็ต้องทำมาหากิน  จึงไม่มีใครช่วยเลี้ยงดูต้องนำเด็กมาที่ตลาดด้วย 

        " ขอบพระคุณท่านหมอมู่ยิ่งนักเจ้าค่ะ  แต่ค่ายาสมุนไพรเหล่านั้น ข้า...เอ่อ..."

        มารดาของเด็กอ้ำอึ้ง ด้วยเพราะตั้งแต่เช้านั้นค้าขายผักได้ไม่ค่อยดีนัก จึงเกรงว่าจะมีเงินไม่พอค่ายานั่นเอง

         " ไม่เป็นไร  เปิ่นหวางจะเป็นผู้จ่ายค่ารักษาและค่ายาสมุนไพรให้เอง "

         มู่หรงหย่งหมิงเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นอาการอึกอักของสตรีวัยกลางคนผู้นี้

          " เป็นพระกรุณาเพคะ ที่ทรงเมตตาทั้งยังไม่ถือโทษเอาผิดหม่อมฉันกับลูก  ที่ไปขวางขบวนเสด็จของจวิ้นอ๋อง "

         "  ไม่เป็นไร  ดั่งเช่นที่หยางเฉิง เอ่อ...ท่านหมอมู่ผู้นี้กล่าว  ลูกของเจ้ายังเด็กนักยังไม่รู้ความอะไร อย่างไรเจ้าก็ต้องดูแลลูกของเจ้าให้ดีกว่านี้ จะได้ไม่เกิดอุบัติเหตุเช่นนี้อีก เข้าใจหรือไม่ "

         มู่หรงหย่งหมิงเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกมู่หรงหยางเฉิง  ด้วยสังเกตเห็นว่าเจ้าตัวนั้นคงไม่ได้เปิดเผยฐานะของตนเอง  มิเช่นนั้นคงมิปลอมตนเป็นหมอชาวบ้านธรรมดาเช่นนี้ ในเมื่อเจ้าตัวไม่ต้องการให้ผู้ใดรู้  ก็ไม่ใช่หน้าที่ของเขาที่จะต้องเผยความเช่นกัน

         " เพคะ..."

         มารดาของเด็กรับคำ พลางเอ่ยขอตัวออกไปจากตรงนั้น

        คล้อยหลังคู่แม่ลูกที่เดินห่างออกไปยังทิศทางบริเวณคนขององค์ชายห้ามู่หรงหยางเฉิง หรือท่านหมอมู่ของชาวบ้านนั้น  ตั้งโต๊ะเพื่อเป็นสถานที่ในการรักษาอาการป่วยของชาวบ้าน

         " นี่เงินค่ารักษาและค่าสมุนไพรของเจ้า หยางเฉิง "

         มู่หรงหย่งหมิง หันมากล่าวกับผู้เป็นอนุชาต่างมารดาของเขา พลางยื่นถุงเงินให้  ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มทั้งเอื้อมมือมารับแต่โดยดี

         " คราแรกหม่อมฉันก็ไม่คิดจะเรียกเก็บค่ารักษาใดจากนางหรอก  ทว่าเงินนี่พี่รองเป็นผู้ออกให้นาง เช่นนั้นแล้วหม่อมฉันก็จะขอรับไว้ก็แล้วกันพ่ะย่ะค่ะ....คุณหนูท่านนี้เราพบกันอีกแล้วนะ  "

         มู่หรงหยางเฉิง เอ่ยขึ้นกับผู้เป็นพี่ชายคนรองอย่างยียวนกวนอารมณ์พี่ชายเล่น  หากแต่ประโยคหลังนั้นเขากลับหันมาเอ่ยกับสตรีนางนั้น  ที่จำได้ว่าเคยพบกันเมื่อหลายวันก่อน  รอยยิ้มและแววตาวับวาวของนางใครได้ยลก็ยากที่จะลืมเลือน

        " เพคะ..."

        จางซูหนี่ว์ ยิ้มพลางยอบกายลงคารวะองค์ชายห้า 

        มู่หรงหย่งหมิง ออกจะแปลกใจเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนนั้นส่งยิ้มให้แก่กัน  ดั่งว่าเคยพานพบกันมาก่อน  แล้วไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อใด

        " พวกเจ้าทั้งสองนั้นรู้จักกันมาก่อนหรืออย่างไร "

       " มิได้เพคะ...เพียงเคยพบแต่มิได้รู้จักเป็นการส่วนตัวเพคะ "

         นางเอ่ยตอบจวิ้นอ๋อง  แน่นอนว่าการพบกันในครั้งนั้นนางย่อมต้องรู้จักองค์ชายห้าผู้นี้อยู่แล้ว  รับรู้ได้จากการเรียกขานของนางกำนัล และจากบทสนทนาระหว่างเขากับเฟิ่งหวงกุ้ยเฟย  

        ก็รู้เพียงองค์ชายห้าผู้นี้มีนามว่ามู่หรงหยางเฉิง เป็นโอรสของสวี่กุ้ยเฟย เป็นองค์ชายที่มีความรู้ด้านการแพทย์ และ รูปงามมาก....

        แต่คาดว่าองค์ชายห้านั้นคงมิรู้จักนางหรอก  ด้วยมิได้มีการแนะนำตัวใดใด  มิได้มีการสนทนากันแม้เพียงสักคำ  เช่นนั้นกล่าวได้ว่านางรู้จักองค์ชายห้าแต่เพียงฝ่ายเดียวก็ย่อมได้

        " เช่นนั้นได้โปรดบอกชื่อเสียงเรียงนามของคุณหนู  ให้เปิ่นหวาง เอ้ย..ให้ท่านหมอจนๆ ผู้นี้รู้จักบ้างจะได้หรือไม่ "

        มู่หรงหยางเฉิง เอ่ยอย่างอารมณ์ดี ดูไม่ถือตัวใดใด  

        " ย่อมได้เพคะ  เอ้ย..เจ้าค่ะ  ข้าน้อยมีนามว่า  จางซูหนี่ว์  เป็นบุตรีของเสนาบดีจาง "

        หญิงสาวเห็นว่าองค์ชายห้ากล่าวทีเล่นมาเช่นนั้น  นางก็กล่าวตอบกลับไปทำนองเดียวกันด้วยคำพูดธรรมดา ดูองค์ชายห้าจะชอบคำพูดที่ไม่ใช้ราชาศัพท์ใดใดนั่นอยู่ไม่น้อย  บรรยากาศนั้นคงจะดีกว่านี้ถ้า....

         " จะยืนคุยกันที่ริมถนนเช่นนี้อีกนานหรือไม่  "

         เสียงเข้มๆ ห้วนๆ เอ่ยขึ้น...จะเป็นใครไปได้อีกเล่า นอกจากจวิ้นอ๋องหน้าโหดผู้นี้

           มู่หรงหยางเฉิงและจางซูหนี่ว์  ต่างก็พากันชะงักไปเล็กน้อย

           นางไม่ชอบน้ำเสียงห้วนๆ ของจวิ้นอ๋องเลย  พูดจาดีๆนุ่มนวลนางว่าเขาก็พูดได้แต่ทำไมไม่ชอบพูด ดีแต่ข่มขู่ข่มขวัญกันอยู่ได้ พูดจานุ่มนวลอ่อนโยนอย่างคนอื่นเขาบ้างจะตายหรืออย่างไร....

            " จริงสิ  หม่อมฉันช่างเสียมารยาทแท้  ที่ชวนพี่รองกับคุณหนูจางยืนสนทนากันอยู่ข้างทางเช่นนี้  ไม่ทราบว่าพี่รองทรงมีธุระเร่งด่วนหรือไม่  หากไม่รีบร้อนเกินไป  ข้างหน้านี้มีโรงน้ำชาขนาดไม่ใหญ่นักแต่ชงชารสชาติดีทีเดียว  เชิญพี่รองกับคุณจางร่วมจิบชาด้วยกันสักครู่ดีหรือไม่ "

           " ข้าก็อยากจะอยู่สนทนากับเจ้านะหยางเฉิง  ระยะหลังมิค่อยได้เจอกันสักเท่าใด  แต่คงจะต้องเป็นคราวหน้า  เพราะตอนนี้ข้าต้องไปส่งหนี่ว์เอ๋อร์ที่จวนสกุลจางเสียก่อน  นางคงคิดถึงบิดามารดาเต็มทีแล้ว "

            มู่หรงหย่งหมิง เอ่ยกับอนุชาพลางเรียกขานชื่อนางอย่างสนิทสนม  หากแต่ก็ต้องหน้าเจื่อนลง เมื่อน้ำเสียงหวานใสนั้นเอื้อนเอ่ยขึ้นมา

            " หม่อมฉันไม่รีบเพคะ  จวิ้นอ๋องทรงไปปราบกบฏที่เมืองฉางอยู่นานหลายเดือน นานๆทีจะได้พบพระอนุชาเช่นนี้ ก็ทรงสนทนากันก่อนเถิดเพคะ  หม่อมฉันรอได้ อย่างไรเสียจวนสกุลจางก็ยังคงตั้งอยู่ที่เดิมไม่หายไปไหน "

          จางซูหนี่ว์ เอ่ยขึ้นอย่างหวังดี  ไม่ได้ตั้งใจหักหน้าใครเลยจริงๆ

          " คุณหนูจางกล่าวได้ถูกต้องยิ่งนัก..."

          มู่หรงหยางเฉิงเอ่ยสนับสนุน พลางส่งยิ้มกว้างให้สตรีตรงหน้า  แม้จะข้องใจที่เห็นว่าทั้งสองคนนั้นมาด้วยกัน ก็ไม่รู้ว่ามีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันอย่างไร  

        หากแต่สังเกตดูปฏิกิริยาของจางซูหนี่ว์แล้วก็ไม่น่าจะมีความสัมพันธ์ใดที่ลึกซึ้งกับผู้เป็นพระเชษฐาของเขาเลย  

        เช่นนั้นแล้วเมื่อมีโอกาสได้สานไมตรีที่ดีกับนาง คว้าเอาไว้ย่อมไม่เสียหาย  

ณ โรงน้ำชา…

       บริเวณโต๊ะที่ทั้งสามนั่งอยู่นั้น ถูกเจ้าของโรงน้ำชาจัดให้ใหม่ โดยมีความเป็นส่วนตัวมากขึ้น  ผู้คนที่นั่งจิบชาอยู่ภายในร้าน  ย้ายไปนั่งยังบริเวณที่ห่างออกไปจากโต๊ะที่เชื้อพระวงศ์ทรงประทับอยู่  ซึ่งไกลพอที่จะไม่ได้ยินบทสนทนาจากบุคคลทั้งสาม

      " อากาศช่วงนี้ค่อนข้างหนาวเย็น  ได้จิบชาอุ่นๆนั้นให้ความรู้สึกดีต่อร่างกายยิ่งนัก พี่รองว่าหรือไม่ "

        มู่หรงหยางเฉิงเปิดการสนทนาขึ้น เมื่อคล้อยหลังจากที่เสี่ยวเอ้อร์นำชาที่ดีที่สุดมาวางพร้อมขนมอีกสองสามอย่าง  ซึ่งก็ได้รับการพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วยจากผู้เป็นพี่ชายเท่านั้น

        " หม่อมฉันเห็นว่าทรงตั้งโต๊ะรักษาผู้ป่วยชาวบ้าน โดยไม่คิดรังเกียจแต่อย่างใด  ทั้งยังปลอมองค์เป็นเพียงหมอธรรมดาอีก ช่างน่ายกย่องยิ่งนักเพคะ "

        จางซูหนี่ว์เอ่ยขึ้นบ้าง เมื่อสักครู่ที่ผ่านจุดรักษาผู้ป่วยนั้นก็เห็นว่ามีชาวบ้านรอรักษาและรับยาอยู่หลายคนทีเดียว  นางนั้นนึกชื่นชมองค์ชายห้าผู้นี้จากใจจริง  

        ด้วยศักดิ์ฐานะสูงส่งนั้นอยู่ภายในพระราชวังก็สุขสบายดีอยู่แล้ว  มิจำเป็นต้องออกมาทำอะไรให้ลำบากเช่นนี้เลย  ทั้งยังทำไปโดยไม่เปิดเผยตัวเองอีก  ไม่คาดหวังทำผลงานเอาหน้าจากผู้ใด  ชาวบ้านโดยเฉพาะคนยากคนจนจึงรู้จักองค์ชายห้าในฐานะ...ท่านหมอมู่ หมอชาวบ้านโดยแท้

          " เจ้าก็กล่าวเกินไปนัก เปิ่นหวางไม่ไดมีอะไรให้น่ายกย่องเลย  เพียงแต่อยากทำอะไรที่มีประโยชน์ต่อราษฎรบ้าง  ความจริงนั้นสิ่งที่เปิ่นหวางทำแทบจะเทียบไม่ได้เลยกับที่พี่รองทรงกระทำ  ปราบกบฏคืนความสงบให้ชาวเมือง เสี่ยงชีวิตในสนามรบน่ายกย่องกว่าอีก

          เปิ่นหวางนั้นไร้ความสามารถจับอาวุธไปสู้รบกับผู้ใดไม่เป็น  จะมีก็แต่วิชาการแพทย์ที่ศึกษามาเท่านั้นที่พอจะมีประโยชน์  แต่หมอในวังหลวงก็มีเยอะแยะแล้ว  ครั้นออกมารักษาให้ราษฎร  ก็คงไม่มีใครกล้าเข้าหาด้วยเพราะเป็นองค์ชาย จึงต้องปลอมตัวมาเช่นนี้อย่างไรล่ะ  แต่ก็ดีนะจะได้รับรู้ความลำบากของราษฎรด้วย  คนจน คนเร่ร่อนนั้นมีอยู่มาก  เจ็บป่วยบางทีก็ไม่มีแม้แต่เงินจะนำไปเป็นค่ารักษา  ต้องนอนเจ็บหรือนอนรอความตายไปอย่างนั้น  "

        จางซูหนี่ว์ได้ฟังแล้วนึกอยากจะปรบมือให้รัวๆเลยเชียว  องค์ชายห้าท่านหล่อมาก  หน้าตาว่าดีแล้ว  แต่จิตใจท่านดีกว่ามากนัก....

        ดีกว่าคนบางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ นางตอนนี้เป็นไหนๆ คิดแล้วก็อดที่จะเหลือบไปมองทางบุรุษหน้าโหดไม่ได้  เทพเซียนกับจอมมารโดยแท้...

        มู่หรงหย่งหมิง  รู้สึกได้ว่าจางซูหนี่ว์นั้นแอบชำเลืองมองมาทางเขาบ่อยๆด้วยสายตาครุ่นคิดอะไรอยู่  จึงหันไปสบสายตากับนางก็เห็นว่าเจ้าตัวรีบหันกลับไปตามเดิม ทั้งทำหน้าเฉยไม่รู้ไม่ชี้ใดใด มันน่า…นัก!!

         แล้วรอยยิ้มระรื่นที่ปรากฏอยู่บนใบหน้านางนั้นอีกเล่า  ทีอยู่กับเขานั้นเฉยได้เฉยดี ทั้งประหยัดถ้อยคำจำนรรจา  ทีอยู่กับผู้อื่นไยจึงร่ำรวยรอยยิ้มและคำพูดนักเล่า  คิดไปก็นึกเคืองอยู่ในใจมิน้อย....

         " คนเรามีความสามารถที่แตกต่างกัน เจ้ากับข้านั้นทำเพื่อแบ่งเบาราชกิจของเสด็จพ่อ จะเป็นเจ้าที่ช่วยเหลือราษฎรให้หายจากโรคภัยไข้เจ็บ  หรือจะเป็นข้าที่ปกป้องบ้านเมืองให้สงบสุข  ก็ล้วนแล้วแต่ทำเพื่อแผ่นดินหวงหรงและความสุขของราษฎรในแคว้นทั้งนั้น ไม่มีใครดีกว่าใครเลยหยางเฉิง "

         มู่หรงหย่งหมิงหันไปเอ่ยกับมู่หรงหยางเฉิง  จะว่าไปเขาก็เห็นดีด้วยกับการกระทำของผู้เป็นน้องชายคนนี้อยู่เหมือนกัน  อาจเป็นเพราะตัวเขาเองนั้นก็ไม่ชอบความวุ่นวายเช่นกัน  ออกบ่อยครั้งที่มักปลอมตัวเป็นชาวบ้านเวลาไปไหนมาไหนนั้นสะดวกกว่ามากนัก

         " กล่าวแต่เรื่องของข้า แล้วเรื่องของพี่รองเล่า ไยจึงไม่ทรงเล่าให้หม่อมฉันฟังบ้าง "

        มู่หรงหยางเฉิงเอ่ยขึ้น ทั้งลองหยั่งเชิงเรื่องความสัมพันธ์ของพี่ชายกับสตรีโฉมงามตรงหน้านี้

         " เรื่องของข้า...เรื่องใดกัน "

         " ก็เรื่องของท่าน กับคุณหนูจางอย่างไรเล่า  เหตุใดจึงมาด้วยกันได้  ทั้งหลายวันก่อนหม่อมฉันเห็นนางอยู่กับเฟิ่งหวงกุ้ยเฟยด้วย  ดูท่าทางวังจวิ้นอ๋องของท่าน จะมีผู้ดำรงตำแหน่งจวิ้นหวางเฟยเสียทีกระมัง "

          " ข้ายินดีมอบให้นาง หากนางต้องการ "

         มู่หรงหย่งหมิงเอ่ยพลางยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย  แต่กับผู้ฟังอีกสองคนนั้นต่างมีปฏิกิริยาต่างกันไป  

         มู่หรงหยางเฉิงนั้นหน้าเจื่อนลงไปเพียงนิด  คำตอบของผู้เป็นพี่ชายนั้นสั้นๆแต่ได้ใจความนัก  เรื่องความสัมพันธ์นั้นคงมีมากกว่าที่เห็นแน่

         จางซูหนี่ว์ นึกเคืองคนข้างๆยิ่งนัก  จำเป็นที่ต้องพูดไหมเรื่องแบบนี้  หากแต่ที่ทำได้ตอนนี้คือรีบแก้ความเข้าใจผิด ให้คนนอกที่ไม่ได้รู้เรื่องราวระหว่างนางกับจวิ้นอ๋องผู้นี้ให้เข้าใจเสียใหม่

          " จวิ้นอ๋องทรงกล่าวล้อหม่อมฉันเล่นเพคะ  ความจริงแล้วหม่อมฉันเพียงไปช่วยดูแลจวิ้นอ๋องที่วังเป็นการแทนคุณที่ทรงช่วยเหลือหม่อมฉันจากโจรป่า แล้วยังทรงได้รับบาดเจ็บเพราะหม่อมฉันด้วยก็เท่านั้น  ไม่ได้มีอะไรเกินเลย "

         " เป็นเช่นนั้นหรอกหรือ "

         มู่หรงหยางเฉิง รู้สึกว่าจิตใจนั้นปลอดโปร่งขึ้นมาในทันที  แม้ว่าดูท่าทางแล้วพี่ชายของเขานั้นอาจจะมีความรู้สึกใดให้สตรีผู้นี้อยู่บ้าง  แต่กับจางซูหนี่ว์นั้นกลับดูเหมือนไม่ได้มีใจให้พี่ชายของเขาเลย  หากเป็นเช่นนั้นก็ไม่ผิดมิใช่หรือ หากว่าเขาจะให้ความสนใจนาง...

         " ข้าว่าเสียเวลามาพอสมควรแล้ว  คงต้องขอตัวก่อน  เจ้าเองก็ต้องไปรักษาชาวบ้านต่อมิใช่หรือหยางเฉิง "

          มู่หรงหย่งหมิงตัดบท 

         " พ่ะย่ะค่ะ....เช่นนั้นหวังว่าโอกาสหน้าเปิ่นหวางคงได้พบคุณหนูจางอีกนะ "

          มู่หรงหยางเฉิง หันไปเอ่ยกับจางซูหนี่ว์

         " หากว่าท่านหมอมู่นั้นมารักษาชาวบ้านที่ตลาดนี้อยู่บ่อยๆ เราคงได้พบกันเพคะ "

          นางเอ่ยยิ้มๆ

         " เช่นนั้นหม่อมฉันทูลลา.."

         เมื่อได้คำตอบที่พอใจแล้ว มู่หรงหยางเฉิงจึงหันไปเอ่ยลาพี่ชาย ทั้งเดินออกไปยังบริเวณที่ตั้งโต๊ะรักษาผู้ป่วย

       " เจ้าห้าเดินไปไกลแล้ว  คงมองไม่เห็นรอยยิ้มเจ้าหรอก  หุบยิ้มบ้างก็ได้ "

        มู่หรงหย่งหมิง เอ่ยขึ้นมาอย่างนึกหงุดหงิด รำคาญกับรอยยิ้มพร่ำเพรื่อของสตรีที่ยืนข้างๆ

         จางซูหนี่ว์หันมามองหน้า ก่อนจะฉีกยิ้มยิ่งขึ้นกว่าเดิมเป็นการประชด ทำไมคนจะยิ้มก็ยังหาเรื่องแขวะกันอยู่ได้  

         " เห็นคนทำดี หม่อมฉันมีความสุขและยินดีด้วย มันแปลกตรงไหนที่จะยิ้มเพคะ "

         " ยิ้มมากไป ระวังเจ้าห้าจะคิดว่าเจ้ามีใจให้ก็แล้วกัน "

         " ไม่มีใครเขาคิดไปไกลถึงเพียงนั้น  นอกจากพระองค์หรอกเพคะ ยิ้มให้กันด้วยมีไมตรีที่ดีต่อกันก็เท่านั้น  เอ...แต่ถ้าองค์ชายห้าทรงสนพระทัยในตัวหม่อมฉันก็ดีไม่น้อยนะเพคะ  รูปก็งาม จิตใจก็งาม ดีกว่าใครบางคนเป็นไหนๆ "

        กล่าวจบนางก็รีบก้าวขาขึ้นรถม้าไป  ไม่อยู่รอปะทะคารมกับคนชอบหาเรื่องนักหรอก เหนื่อยใจ...

        หากจางซูหนี่ว์นั้นหันกลับมามองสักนิด จะเห็นสีหน้าของบุรุษที่นางกล่าวด้วยนั้นนิ่งไป  สายตานั้นวูบไหวดั่งครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

        " เจ้าเองก็สนใจคนแต่ภายนอกนั่นล่ะ หนี่ว์เอ๋อร์ ดูเท่าที่ตาเจ้ามองเห็นเท่านั้น "

        มู่หรงหย่งหมิงพึมพำออกมาเบาๆ