ชายาอ๋องกระดูกเหล็ก (สนพ.สถาพรบุ๊คส์)

ตอนที่ 16 : หนึ่งพันตำลึงทอง (รีไรต์)

          " เช่นนั้นหม่อมฉันต้องขอตัวไปดูอาการของเสด็จแม่ก่อน  เพียงผ่านมาเห็นว่าเฟิ่งหวงกุ้ยเฟยประทับอยู่ที่อุทยาน จึงแวะมาเท่านั้น "

          " เชิญองค์ชายห้าเถิด  ฝากองค์ชายนำความจากเปิ่นกงบอกสวี่กุ้ยเฟยด้วยว่า ขอให้แข็งแรงในเร็ววัน "

          " หยางเฉิงจะนำความบอกแก่เสด็จแม่ตามที่เฟิ่งหวงกุ้ยเฟยกล่าว  ทูลลา "

          มู่หรงหยางเฉิงถอยออกมา  หากแต่เมื่อเตรียมหมุนกายออกไปจากตรงนั้น  ก็หันไปเห็นสตรีนางหนึ่งยืนอยู่  เขาหยุดชะงักไปเล็กน้อย...เมื่อคราวที่เดินเข้ามานั้น ด้วยนางนั้นก้มหน้าอยู่เขาจึงมิทันได้มอง  ทว่าตอนนี้ใบหน้างามนั้นเงยขึ้นมาสบตากับเขาพอดี  

        จะว่าเป็นนางกำนัลก็คงไม่ใช่  เพราะเมื่อพิจารณาจากเครื่องประดับและการแต่งกายแล้วดูสูงศักดิ์เกินกว่าจะเป็นนางกำนัลทั่วไป  คงเป็นบุตรีของขุนนางคนใดคนหนึ่งเป็นแน่  

        ใจหนอ ไยจึงได้สั่นไหวถึงเพียงนี้ เขาอดที่จะส่งยิ้มไปให้นางมิได้ หากแต่นางก็คลี่ยิ้มตอบกลับมาทั้งนัยน์ตาคู่งามนั้นก็มองเขานิ่ง มิได้มีทีท่าเอียงอายดั่งสตรีอื่นแต่อย่างใด  

        เพียงครู่นางจึงหลุบตาลง  และยอบกายลงคารวะเป็นการส่งเสด็จ  นั่นจึงทำให้เขาต้องละความสนใจจากวงหน้างามของสตรีตรงหน้า  และเดินจากมาเพื่อไม่ให้ดูเป็นการเสียมารยาทจนเกินไป 

           นางเป็นใครกัน...คำถามนี้ผุดขึ้นกลางใจของมู่หรงหยางเฉิง

ภายในห้องทรงงานส่วนพระองค์ของฮ่องเต้หย่งไท่

         " เรื่องที่เจ้าถูกลอบทำร้ายที่เมืองฉาง  เจ้าไม่ได้บอกให้มารดาของเจ้ารู้ใช่หรือไม่ หย่งหมิง "

        ฮ่องเต้หย่งไท่ตรัสถามพระโอรสองค์รองของพระองค์

        " พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ "

        " ดีแล้ว...เดี๋ยวนางจะเป็นห่วงและทุกข์ใจไปเปล่าๆ "

        " ลูกก็คิดเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ "

         " แล้วนี่เจ้าสืบได้ความว่าอย่างไรบ้าง "

         " พวกมันเป็นมือสังหารที่ถูกฝึกมาเป็นอย่างดี  เมื่อภารกิจล้มเหลวมิอาจสังหารลูกได้  พวกที่ถูกจับได้ยังมิทันเค้นความจริง  ก็ชิงปลิดชีพตนเองเสียก่อน  ยากแก่การสืบความยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ  "

        มู่หรงหย่งหมิง สีหน้าขรึมขึ้นมาเล็กน้อย  เมื่อคิดถึงเรื่องที่เขาถูกลอบสังหารหลายครั้ง  ภายในระยะเวลาเพียงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

        หลายคราที่เกือบเอาชีวิตไม่รอดก็มี  จะด้วยศักดิ์ฐานะและหน้าที่ในกองทัพทหารของเขาตอนนี้นั้น  หากมีคนปองร้ายนั้นก็ไม่แปลกเท่าใด  คงไปขวางทางการไขว่คว้าอำนาจของผู้ใดเป็นแน่

        " อย่าให้ข้ารู้ว่าใครมันเป็นคนบงการมือสังหารให้มาทำร้ายเจ้า  ข้าจะสั่งตัดหัวมันเสีย "

        ฮ่องเต้หย่งไท่ตรัสขึ้นมาอย่างโมโห

        " แล้วถ้าผู้บงการนั้นเป็นคนที่ทรงคุ้นเคยดี  เสด็จพ่อจะยังทรงตัดสินโทษประหารแก่คนผู้นั้นหรือไม่ พ่ะย่ะค่ะ "

         มู่หรงหย่งหมิงเอ่ยถามผู้เป็นพระบิดา

          " เจ้ากล่าวเช่นนี้ หมายความว่าอย่างไร  "

          " ลูกมิทราบหรอกพ่ะย่ะค่ะ  เพียงกล่าวเอาไว้เท่านั้น  หากแต่ถ้าเป็นคนที่ทรงรู้จักและคุ้นเคยดี  เป็นผู้อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ปองร้ายลูกทั้งหมด  ลูกเพียงอยากทราบว่าเสด็จพ่อจะยังทรงลงโทษคนผู้นั้นอยู่หรือไม่ "

          " แน่นอนผิดก็คือผิด ถูกก็คือถูก ใครคิดร้ายกับผู้อื่นก็ต้องรับโทษเช่นนั้น "

          ฮ่องเต้หย่งไท่ ทอดสายพระเนตรมองมู่หรงหย่งหมิงนิ่งไปสักพัก  ทั้งสองต่างสบตากันความจริงในใจนั้นต่างก็มีผู้ต้องสงสัยอยู่  หากแต่ไม่มีใครเอ่ยมันออกมา  ด้วยก็ยังไม่มีหลักฐานใดที่จะเอาผิดได้  จึงจำต้องปล่อยเอาไว้และคอยจับตาดูอยู่ห่างๆ ผลีผลามทำสิ่งใดไปจะมีผลกระทบในทางเสียมากกว่าด้านดี

          " ฝ่าบาท...องค์ไท่จื่อขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ "

          เสียงขันทีที่ยืนประจำการอยู่หน้าห้องทรงงาน เอ่ยรายงานถึงการมาขององค์รัชทายาทมู่หรงหยางหมิ่น  มู่หรงหย่งหมิงชะงักไปเพียงนิดเมื่อได้ยินว่าผู้ใดกำลังจะเข้ามา  

          นานเท่าไรแล้วนะ ที่ไม่ได้พบเจอกันกับพี่ชายคนนี้...เกือบปีได้แล้วกระมัง  

          "  ให้เข้ามา..."

          ฮ่องเต้หย่งไท่ทรงตรัสอนุญาต  สักครู่จึงปรากฏบุรุษรูปร่างสูงโปร่งในอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มดูสง่างาม  ใบหน้าคมคายนั้นมีส่วนคล้ายพระบิดาอยู่หลายส่วน  หากแต่ก็ยังน้อยกว่าผู้เป็นน้องชายอย่างมู่หรงหย่งหมิงอยู่ดี

          " ถวายพระพรเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ "

          มู่หรงหยางหมิ่น น้อมกายลงประสานมือคารวะผู้เป็นพระบิดา  

          " วันนี้มาหาพ่อมีสิ่งใดหรือ "

          " ลูกเห็นว่าช่วงนี้ทรงประชวรบ่อย  พอดีได้สมุนไพรหายากบำรุงร่างกายมาจากท่านตา จึงได้นำมาถวายให้เสด็จพ่อเสวยเพื่อบำรุงพระวรกายพ่ะย่ะค่ะ "

          " ขอบใจเจ้ามากหยางหมิ่น...พ่อนั้นก็มีอายุมากขึ้นในทุกวันจะล้มป่วยบ้าง ก็ไม่นับว่าเป็นเรื่องแปลกอันใด "

        " ลูกอยากให้เสด็จพ่อทรงได้พักผ่อนบ้างนะพ่ะย่ะค่ะ  พระพลานามัยจะได้สมบูรณ์แข็งแรง  เรื่องราชกิจต่างๆนั้น หม่อมฉันและน้องๆก็สามารถแบ่งเบาเสด็จพ่อได้...จริงหรือไม่ หย่งหมิง "

         มู่หรงหยางหมิ่น เอ่ยตอบพระบิดา  หากแต่ประโยคสุดท้ายนั้น เขาหันไปกล่าวกับมู่หรงหย่งหมิง ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขานัก  นี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบกันในรอบหลายเดือนที่ผ่านมา....

        " พ่ะย่ะค่ะ "

         มู่หรงหย่งหมิงเอ่ยรับคำเพียงสั้นๆเท่านั้น  ด้วยก็ไม่รู้จะกล่าวสิ่งใดต่อไปอีก  เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อสี่ปีก่อน  ความสนิทสนมอันดีระหว่างพี่น้องของเขาและองค์ไท่จื่อ ก็เป็นอันต้องสะดุดลง  

        ความเสียใจทำให้เขาโกรธผู้เป็นพี่ชายมาก และนำตัวเองถอยห่างออกมาจากความเจ็บปวด  อาสาไปปราบกบฏ  ไปเยี่ยมเยือนราษฏร์ตามหัวเมืองต่างๆในแคว้นหวงหรง 

         ผ่านมาจนถึงบัดนี้...แม้จะเข้าใจและมองเห็นความจริงในด้านอื่นๆมากขึ้น  ทว่าความห่างเหินนั้นก็ยังมีอยู่  

         " ไม่ได้พบกันเสียนานเจ้าสบายดีหรือไม่ "

         " หม่อมฉันสบายดี...เอ่อ องค์ไท่จื่อทรงสบายดีใช่หรือไม่ "

         " ข้าสบายดี...ได้ยินว่าเจ้าปราบกบฏที่ชายแดนได้แล้ว  ดีใจที่เจ้าทำการปกป้องบ้านเมืองได้สำเร็จอีกครั้ง  และดีใจที่เจ้ากลับมาอย่างปลอดภัย  ต่อไปเจ้าคงกลับมาอยู่ที่เมืองหลวง และคงจะช่วยแบ่งเบาราชกิจต่างๆจากเสด็จพ่อได้อีกมากโข "

          มู่หรงหยางหมิ่น อดที่จะดีใจลึกๆไม่ได้ เมื่อเห็นว่าผู้เป็นน้องชายนั้นดูเหมือนว่าจะลดความห่างเหินเย็นชาลงไปมาก จากแต่ก่อนแทบจะไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำไปหากไม่จำเป็น

        ที่ผ่านมาใช่ว่าจะสบายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น  หากตอนนั้นเฉลียวใจสักนิดว่าพระมารดาทรงมีแผนการใดอยู่ในพระทัยแล้วล่ะก็  คงจะมิยอมทำตามพระประสงค์แต่งเจิ้งจิวอิงเป็นชายาเอกแน่

        เพราะหากทราบว่ามู่หรงหย่งหมิงนั้นมีความรู้สึกใดกับเจิ้งจิวอิง เขาจะไม่ยอมแต่งนางเด็ดขาด

         ทว่าเมื่อทราบความสัมพันธ์ของทั้งสองในภายหลัง  ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งใดได้  ด้วยมีราชโองการพระราชทานสมรสระหว่างเขาและนางแล้ว

         ซึ่งดูเหมือนว่านางเองก็สมัครใจตกลงในการแต่งงานครั้งนี้ด้วย  ก็นับว่าแปลกที่นางตกลงแต่งงานกับเขาอย่างง่ายดาย   ก็พิสูจน์ให้เขาเห็นประการหนึ่งว่านางมิได้รักผู้ใดมากกว่าตนเอง และผลประโยชน์ที่นางจะได้รับ

         " ขอบพระทัย  หม่อมฉันก็คิดว่าคงจะเป็นเช่นนั้น "

        มู่หรงหย่งหมิง คิดว่าคงจะถึงเวลาแล้วที่เขาควรจะปล่อยวางเสียที  และควรที่จะเดินหน้าต่อไป  

         ก็มิรู้ว่า..เหตุใดเมื่อคิดถึงกาลข้างหน้า อยู่ๆ ใจนั้นก็ไพล่ไปคิดถึงใบหน้าของสตรีนางหนึ่ง  ใบหน้าเชิดๆของนางนั้น ทำให้เขาโมโห ขำ หมั่นไส้  และเคลิบเคลิ้มได้ในเวลาเดียวกัน ประหลาดจริง

          ฮ่องเต้หย่งไท่มองเห็นถึงปฏิกิริยาของลูกชายทั้งสองที่บัดนี้ความห่างเหินนั้นค่อยๆสลายลง ผู้เป็นบิดานั้นย่อมดีใจมิน้อยทีเดียว

          ช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว  ขาวกับดำ  เทพบุตรกับจอมมาร

          จางซูหนี่ว์ที่ลอบมองใบหน้าของจวิ้นอ๋องไปพลางๆ ในขณะที่กำลังเดินทางกลับไปที่วังของเขา  นางคิดเช่นนั้นจริงๆนะ....

         หนึ่งคนใบหน้าหล่อเหลา ประดับรอยยิ้มอ่อนโยน แต่งกายด้วยอาภรณ์สีขาวดูสะอาดสะอ้านทว่าภูมิฐานแลดูสง่างาม และสูงศักดิ์  ทั้งยังมีจิตใจดี...

        แน่ล่ะ คนเป็นหมอพื้นฐานนางคิดว่าจะต้องเป็นคนที่มีความสุขุมและอ่อนโยน มีน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์ผู้หนึ่งเป็นแน่

        อีกหนึ่งคนนั้นหรือ....อย่าให้นางสาธยายเลย  เพียงครั้งแรกที่เจอนางก็หลงคิดว่าเป็นโจรป่าเสียแล้ว  หนวดเครามิรู้จักโกน  แม้ว่าเมื่อเข้าวังแล้วการแต่งกายจะดูดีสมฐานะจวิ้นอ๋องก็เถิด  หากแต่นางก็ยังขัดหูขัดตากับหนวดเคราบนใบหน้าดุนั้นอยู่ดีสิน่า....

         เรื่องนิสัยใจคอหรือ  เท่าที่นางประสบพบเจอมากับตัวก็บอกคำเดียวเลยว่าบุรุษผู้นี้เจ้าเล่ห์และอันตรายนัก  แม้ว่าวันนี้นางจะได้เห็นบางมุมที่ (อาจจะ)อ่อนโยนของเขาบ้างเล็กน้อย  แต่ก็ใช่ว่าจะลบล้างสิ่งที่เขาคิดจะหลอกใช้นางได้หรอก  

         ยิ่งนางเป็นคนประเภทที่ว่า...พลาดแล้วต้องจำเสียด้วย  จะให้นางมองว่าเขานั้นมีดีสิ่งใดบ้างก็คงต้องใช้เวลาเสียหน่อย

          " มองหน้าเปิ่นหวางเช่นนั้น มีสิ่งใดข้องใจหรือไม่ "

          มู่หรงหย่งหมิงเอ่ยถามอย่างข้องใจ  เมื่อสังเกตได้ว่าจางซูหนี่ว์นั้นลอบมองมาที่เขาอยู่บ่อยครั้ง

          " เปล่าเพคะ "

          นางรีบกล่าวปฏิเสธโดยไว พลางทำสีหน้าตีมึนไม่รู้ไม่ชี้อย่างเดียว ใครมันจะไปบอกกันล่ะ  ว่ากำลังนินทาเขาอยู่ในใจ 

ยามค่ำคืนภายในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง...

        " นายของข้าฝากมาบอกว่า...หากท่านสังหารบุคคลหนึ่งได้  ค่าตอบแทนจำนวน หนึ่งพันตำลึงทอง จะเป็นของท่านทันที "

         สตรีชุดม่วงนางหนึ่งสวมหมวกที่มีผ้าบางๆคลุมเอาไว้ ทำให้คนภายนอกมองเข้าไปเห็นใบหน้านั้นไม่ค่อยชัดสักเท่าใดนัก กำลังเจรจากับบุรุษชุดดำ  ในบริเวณที่จัดเป็นสัดส่วน ดูเป็นส่วนตัวชั้นสองของโรงเตี๊ยม

         " อะไรนะ หนึ่งพันตำลึงทองเลยเชียวหรือ  ค่าตอบแทนสูงเพียงนี้แสดงว่าคนที่นายของเจ้า  จะว่าจ้างให้มือสังหารเช่นพวกข้าไปสังหารนั้นต้องเป็นคนที่มีความสำคัญไม่น้อยใช่หรือไม่ "

         มือสังหารผู้นั้น หยุดกล่าวสิ่งใด  เมื่อมือเรียวของสตรีผู้นั้นยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้เขา  และเมื่อเปิดอ่านมันจึงได้รู้ว่าข้างในนั้นคือชื่อๆหนึ่ง หรือก็คือบุคคลที่เขาจะต้องหาวิธีสังหารบุคคลผู้นี้ให้จงได้ เพื่อแลกกับค่าตอบแทนที่สูงลิ่วเพียงนั้น

          อ่านชื่อในจดหมายแล้วก็คงไม่แปลกใจหรอก  ว่าเหตุใดค่าตอบแทนจึงสูงนัก  ก็เพราะบุคคลนั้นมียศศักดิ์เป็นถึงจวิ้นอ๋องเชียว...มู่หรงหย่งหมิง