ชายาอ๋องกระดูกเหล็ก (สนพ.สถาพรบุ๊คส์)

ตอนที่ 13 : จุดเริ่มต้น (รีไรต์)

          " อย่าได้วิตกจนเกินเหตุ  เปิ่นกงคิดว่าให้คอยดูความสัมพันธ์ของทั้งคู่ต่อไปสักระยะก่อน  พวกเจ้าก็อย่าได้ก่อเรื่องให้จวิ้นอ๋องขุ่นเคืองใจล่ะ  รู้มิใช่หรือว่าจวิ้นอ๋องหาได้นิยมชมชอบสตรีวุ่นวาย  วางตัวให้น่ารักใคร่น่าเอ็นดูไว้เถิด  "

          ต้วนฮองเฮาเสนอความคิด  ภายใต้ท่าทางนุ่มนวลอ่อนโยน หากแต่ในใจนั้นพระนางมิได้นิ่งนอนใจเลย  บุตรีเสนาบดีจาง เจ้ากรมการคลังเช่นนั้นหรือ....

          มู่หรงหย่งหมิง กำลังคิดจะทำสิ่งใดกันแน่...

          ที่ผ่านมาพระนางสามารถควบคุมความคิดอ่านของมู่หรงเหลียนฮวาได้  ด้วยเพราะความรักและไว้ใจของเด็กสาวที่มีต่อพระนางเสมอมารดาคนหนึ่ง  เด็กสาวที่พระนางเฝ้าเลี้ยงดู  และตามใจจนทำให้นางกลายเป็นคนที่เอาแต่ใจ  ที่ทำไปนั้นมิได้เสียเปล่าเลย สิ่งใดที่สร้างความทุกข์ใจและช้ำใจให้แก่ เฟิ่งจินเหลียน ได้นั้นพระนางไม่รีรอเลยที่จะกระทำ ...

          เหตุใดพระนางจึงได้เจ็บแค้นและเกลียดชังเฟิ่งจินเหลียน  หรือ เฟิ่งหวงกุ้ยเฟย  ย่อมมีเหตุผลอันเกิดจากความรักทั้งสิ้น 

          หากคิดว่าเป็นความรักสามเส้า ระหว่างพระนาง ฮ่องเต้หย่งไท่ และเฟิ่งหวงกุ้ยเฟยล่ะก็...ผิดถนัด

          ทว่าเป็นความรักระหว่าง ต้วนลี่ถิง  เมิ่งชงอวี้  และเฟิ่งจินเหลียน ต่างหากเล่า...

         รักที่ลึกซึ้ง ตราตรึง และเจ็บปวดแสนสาหัส  จนเป็นบาดแผลที่กัดกินหัวใจของพระนางถึงทุกวันนี้ ให้คงอยู่ด้วยไฟแค้นที่พร้อมจะแผดเผานางผู้นั้นให้มอดไหม้ไปตามบุรุษผู้เป็นรักแรกของพระนาง

          เมื่อครั้งที่พระนางยังเยาว์วัย เป็นดรุณีแรกรุ่นอายุราวสิบหกปี  หรือก็คือ ต้วนลี่ถิง ในตอนนั้น...

          นางคือบุตรีของเสนาบดีต้วน เจ้ากรมพิธีการ มีหน้าที่ดูแลเรื่องพิธีการต่างๆ รวมถึงการต้อนรับคณะทูตจากต่างแคว้น และดูแลในเรื่องการจัดสอบบัณฑิตที่จะรับเข้ามาทำงานราชการในตำแหน่งต่างๆอีกด้วย

           ในครั้งนั้นนางได้รู้จักบุรุษผู้หนึ่ง นามว่า เมิ่งชงอวี้  เขาคือบุตรชายของเจ้าเมืองหน้าด่าน  ผู้เป็นสหายสนิทบิดาของนาง  ด้วยบุคลิกงามสง่า เฉลียวฉลาด วาจาคมคายหากทว่าอ่อนโยน หลายคนยามได้สนทนากับเขาต่างก็บอกว่าเป็นบัณฑิตที่อนาคตไกล  หากเป็นขุนนางจะต้องรุ่งเรืองมากเป็นแน่

             ต้วนลี่ถิง ในตอนนั้นได้พบกับ เมิ่งชงอวี้บ่อยครั้ง...ด้วยว่าเขามาจากเมืองหน้าด่าน  และพักอาศัยอยู่ที่เรือนรับรองสกุลต้วน เพื่อรอเวลาเข้าสอบในอีกไม่กี่เดือนที่จะถึง  ช่วงเวลานั้นความสัมพันธ์ของนางและเมิ่งชงอวี้พัฒนาจากเพียงคนรู้จัก ขยับมาเป็นความรักลึกซึ้ง...

             รักครั้งแรก ที่หวานซึ้งและตราตรึงอยู่ในจิตใจของพระนางจวบจนทุกวันนี้

              รักที่มิอาจลบเลือนออกไปจากใจได้ แม้ชายคนรักจะจากไปนานแสนนานเพียงใด ก็ยังคงสถิตย์อยู่ในหัวใจของนางมิอาจมีผู้ใดแทนที่ได้  แม้แต่ฮ่องเต้หย่งไท่  ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพระราชสวามีก็ตามที...

             อำนาจ  และเกียรติยศ  ในทุกวันนี้..

              หากย้อนเวลากลับได้ แลกกับชีวิตของผู้เป็นที่รักให้คงอยู่  ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าไม่จากกันไกล ต้วนลี่ถิงผู้นี้พร้อมสละได้ไม่เสียดายแม้สักนิด  ขอเพียงได้ครองคู่ชายคนรักเพียงเท่านั้น...

              " ลี่ถิง ข้าสัญญาวันใดที่ข้าพร้อมและสามารถสร้างเกียรติยศได้ด้วยตัวของข้าเอง  ข้าจะแต่งเจ้ามาเป็นฮูหยินของข้า...ฮูหยินเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น  เจ้ายินดีที่จะรอข้าได้หรือไม่ "

             เมิ่งชงอวี้ ยกมือขึ้นมาเชยคางของคนรักให้เงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับเขา  ดวงตาคู่งามนั้น ดั่งว่ามีดวงดาวนับร้อยนับพันกำลังทอประกายวับวาวอยู่ในแววตาของนาง  ใบหน้างามประดับรอยยิ้ม

             " ข้ายินดีรอท่าน ไม่ว่านานแค่ไหนข้าก็จะรอ "

             เสียงหวานเอื้อนเอ่ยให้คำมั่นสัญญาต่อคนรัก

             " หลับตาสิ ข้ามีของจะให้เจ้าด้วยนะ "

             เมิ่งชงอวี้ เอ่ยบอกนางผู้เป็นที่รัก ทันทีที่นางได้เอ่ยคำมั่นสัญญานั้น เขามีความสุขเหลือจะกล่าวออกมาเป็นคำพูดได้  ภายในหัวใจเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข  ความรักนั้นช่างมีอานุภาพยิ่งนัก

             ต้วนลี่ถิง หลับตาอยู่เพียงครู่ก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างถูกสวมเข้ามาที่ข้อมือของนาง  จึงลืมตาขึ้นมาดูก็พบว่า มันคือกำไลหยกเนื้อดีทรงกลมเกลี้ยง  แม้รูปแบบมันจะเรียบง่ายและไม่มีสิ่งใดสะดุดตา  แต่นางก็ชอบทั้งนั้นเพราะมันคือสิ่งที่คนรักได้มอบให้นาง  ดังนั้นคุณค่าทางจิตใจของกำไลวงนี้  ย่อมมีค่ามากกว่าเครื่องประดับทุกชิ้นที่นางมี

             " ชอบหรือไม่ "

             เมิ่งชงอวี้ถามหญิงสาว เมื่อเห็นนางเอาแต่มองกำไลนิ่งไม่กล่าวสิ่งใดเลย

             " ชอบสิ..ชอบมาก  ไม่ว่าท่านจะให้สิ่งใดแก่ข้า  ข้าก็ชอบทั้งนั้น "

            นางเงยหน้าขึ้นไปส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม

            " กำไลวงนี้  มันมีสิ่งที่พิเศษซ่อนอยู่นะ "

            " สิ่งพิเศษสิ่งใดหรือ? "

            " เจ้าลองดูด้านในนั้นให้ดีๆสิ "

            ชายหนุ่มเอ่ยบอกคนรัก

            " เมิ่งชงอวี้ "

          ต้วนลี่ถิง เอ่ยออกมา เมื่อสังเกตได้ว่าด้านในของกำไลนั้นถูกสลักอักษรบางอย่างเอาไว้ เมื่อเพ่งมองจึงรู้ว่าเป็นนามของคนรัก

             " เวลาเจ้าสวมมันเจ้าจะได้รู้ว่ามีข้าอยู่ข้างกายเจ้าตลอด  ความรักของข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดไปไม่จืดจางหรือเลือนหายไปที่ใด  ดั่งอักษรที่ถูกสลักลงบนหยกเนื้อดีนั่น "

            เมิ่งชงอวี้ค่อยๆเคลื่อนกายเข้าไปจุมพิตหญิงสาวที่เขานั้นได้มอบหัวใจให้นางไปหมดแล้วทั้งดวงใจ  ท่ามกลางทิวทัศน์งดงามบนหน้าผาที่เขาชอบพานางขึ้นมาดูทิวทัศน์เมืองหลวงที่อยู่เบื้องล่าง

             ณ  ตรงนี้ คือ ที่ของเขาและนาง  มันโอบล้อมไปด้วยกลิ่นไอความรักอบอวลไปทั่วบริเวณนี้

             มีผู้เคยกล่าวว่าความสุขนั้นอยู่ไม่นาน มักมาควบคู่กับทุกข์ก็เห็นจะเป็นจริงดั่งว่า...

             ในที่สุดการสอบคัดเลือกก็มาถึง  บัณฑิตมากมายทั่วแคว้นเดินทางมายังเมืองหลวงเพื่อสอบคัดเลือกเข้ารับราชการในตำแหน่งต่างๆ  โดยการสอบได้แบ่งออกเป็นสามรอบ  หากผ่านรอบสุดท้ายผู้ที่ได้คะแนนสูงสุดตามลำดับทั้งหมดสี่คน  จะได้เป็นผู้ช่วยเสนาบดีเจ้ากรมต่างๆ ส่วนที่เหลือนั้นก็จะกระจายกันไปทำหน้าที่ต่างๆ

             เพียงรอบแรกนั้นบัณฑิตที่สอบไม่ผ่านถูกคัดออกไปมากมายเสียเกือบครึ่งเลยก็ว่าได้  หากแต่ก็เป็นไปตามที่นางคาดการณ์  เมิ่งชงอวี้ สอบผ่านรอบแรกไปด้วยคะแนนในลำดับต้นๆ เป็นที่จับตามองของหลายๆคนอยู่ไม่น้อย  นางยินดีและปลาบปลื้มไปกับเขายิ่งนัก...

             อนาคตอันงดงามและสดใสรอเขาอยู่ไม่ไกลแน่นอน

             หากใครจะคาดคิดว่าเพียงไม่กี่วันก่อนการสอบคัดเลือกครั้งที่สอง  อยู่ๆเขาก็หายตัวไปหลังจากที่บอกกล่าวนางว่าจะออกไปทำธุระนอกจวน  จากนั้นเขาก็ไม่กลับเข้ามาอีกเลย  บิดาของนางนั้นส่งคนออกตามหาเขาหลายวัน  หากแต่ก็หาไม่พบ...

             ห่วงแสนห่วง แต่นางก็จนด้วยปัญญา มิรู้จะตามหาเขาได้ที่ไหน  ทั้งสาเหตุของการหายตัวไปของเขาก็ไม่มีผู้ใดทราบ  หากแต่ก็สันนิษฐานถึงเรื่องการสอบได้คะแนนนำของเมิ่งชงอวี้ ว่าน่าจะเกี่ยวข้องเป็นแน่  เพราะความโดดเด่นนั้น  อาจจะไปขัดหูขัดตาใครเข้า  ด้วยว่าบัณฑิตที่เข้ารับการสอบคัดเลือกนั้นมากหน้าหลายตา มาจากทุกสารทิศในแคว้นหวงหรง  จิตใจผู้ใดเป็นเชนไรบ้างใครจะรู้ได้

              จากวันเป็นเดือนล่วงเข้าสู่สองเดือนก็ไม่มีวี่แววของเขาเลย  จนนางเริ่มหมดกำลังใจ

              ทว่าวันหนึ่งบ่าวในจวนนั้นเข้ามารายงานว่าพบเมิ่งชงอวี้ภายในตลาด กับสตรีโฉมงามผู้หนึ่ง  ซึ่งบ่าวรับใช้ก็ไปสืบความได้ว่านาง มีนามว่า เฟิ่งจินเหลียน  เป็นบุตรีของเฟิ่งจินหู่  ผู้เป็นอาจารย์สอนเรื่องการปกครองให้องค์ไท่จื่อมู่หรงหย่งช่าง หรือต่อมาก็คือ ฮ่องเต้หย่งไท่ ในปัจจุบัน...

             แม้จะแปลกใจในการหายตัวไป และการปรากฏกายเคียงข้างสตรีอื่นเช่นนี้  หากแต่ความดีใจที่เห็นเขาปลอดภัยนั้นมีมากกว่า 

              นางและบิดารีบรุดหน้าไปที่จวนสกุลเฟิ่ง  และก็ได้พบกับเมิ่งชงอวี้จริงๆ  หากแต่เป็นเมิ่งชงอวี้ที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

              ใช่...ไม่เหมือนเดิม เพราะในความทรงจำของเขาไม่มีนางหลงเหลืออยู่ในนั้นเลยสักนิด  แท้จริงเขาจำกระทั่งตนเองไม่ได้ด้วยซ้ำ  เฟิ่งจินเหลียนไปพบเขาถูกทำร้ายสาหัสนอนหมดสติอยู่ที่ข้างทางไม่ไกลจากจวนสกุลเฟิ่งเท่าใดนัก  จึงได้ช่วยเหลือเอาไว้  หากแต่เมื่อฟื้นเขากลับจำสิ่งใดไม่ได้เลย  คนในจวนสกุลเฟิ่ง จึงพากันเรียกเขาว่า อาฉือ...

             อยู่ใกล้กันแค่เอื้อม  ดั่งว่าห่างไกลนับพันลี้

             คำนี้คงตรงกับใจของนางเป็นที่สุด  เจ็บปวดใจอย่างยิ่ง แม้เขาจะรับรู้ว่านางคือคนรักของเขา  แต่เขากลับปฏิบัติกับนางอย่างห่างเหินยิ่งนัก  ผิดกับเฟิ่งจินเหลียนที่เขาวนเวียนอยู่ใกล้ชิดนางผู้นั้นตลอดเวลา ใบหน้าประดับรอยยิ้มดูช่างมีสุขนัก  ผู้ที่ยืนเคียงข้างเขาควรเป็นนางมิใช่หรือ...

             เมิ่งชงอวี้ กลับมาพักรักษาตัวอยู่ที่จวนสกุลต้วนได้สักพัก  นางพยายามรื้อฟื้นความทรงจำของเขาทุกวิถีทาง  หากแต่ก็สูญเปล่า เขาไม่มีทีท่าจะจดจำความรักระหว่างเขากับนางได้เลย  กลับกันความรู้สึกนึกคิดของเขานั้นมีแต่เฟิ่งจินเหลียนผู้นั้นตลอด  สุดจะชอกช้ำใจแต่นางจะทำอย่างไร...

              และในที่สุดเขาก็เอ่ยขอโทษและบอกให้นางตัดใจจากเขาเสีย  เพราะใจของเขาตอนนี้ไม่สามารถมอบให้นางได้อีกต่อไป เพราะข้างในนั้นเขามอบให้เฟิ่งจินเหลียนไปหมดแล้ว

             เหมือนความรักที่เขาเป็นผู้สร้างให้กับนางมันพังทลายลงด้วยน้ำมือของเขาเอง  หากแต่นางก็คงไม่โทษเขาหรอก  เพราะนางรู้ว่าหากเป็นเมิ่งชงอวี้คนเดิม เขาจะไม่มีวันกล่าวเช่นนี้กับนางเป็นแน่  คงได้แต่ปล่อยเขาไป เพียงแต่เก็บความรักของเมิ่งชงอวี้คนเดิมเอาไว้ในใจนางตลอดไป

             หากแต่การกลับไม่เป็นไปอย่างที่คิด เฟิ่งจินเหลียน ปฏิเสธรับความรักจากเมิ่งชงอวี้ ความว่านางนั้นมีใจให้กับองค์ไทจื่อ จึงมิอาจรับรักจากเมิ่งชงอวี้ได้

              เขาเจ็บปวดเสียใจ เอาแต่ดื่มสุราเมามาย ปล่อยเนื้อปล่อยตัวจนหมดราศีจากที่เคยสง่างาม เลิศปัญญา ตอนนี้สภาพกลับดูไม่ได้ แม้นางจะเอ่ยเตือนสติเขาเพียงใดก็มิมีสิ่งใดดีขึ้นเลย  มีแต่แย่ลงๆ  เป็นเพราะเฟิ่งจินเหลียนทั้งนั้นที่ทำให้เขาเป็นเช่นนี้  นางยอมเสียสละหลีกทางให้..แต่เฟิ่งจินเหลียนกลับไปมอบใจรักให้องค์ไท่จื่อแทน คงเพราะหวังสูงเป็นพระชายาเป็นแน่ ช่างน่ารังเกียจนัก...

              และวันหนึ่งก็เกิดเรื่องขึ้นเมื่อเมิ่งชงอวี้ดื่มสุราจนเมามาย  และเกิดสะดุดล้มลงไปศีรษะกระแทกพื้นอาการหนักเอาการ  เมื่อเขาฟื้นขึ้นมากลับเป็นอัมพาตกล้ามเนื้อช่วงล่างมิสามารถขยับได้  

              หากแต่ความทรงจำเดิมของเขานั้นค่อยๆกลับมาแทน เขาจำนางได้แล้ว...เขากลับมาเป็นเมิ่งชงอวี้คนเดิมที่รักนางสุดหัวใจ  

              ต้วนลี่ถิงผู้นี้ดีใจยิ่งนัก..ไม่ว่าเขาจะเป็นอย่างไร หากแต่รักของนางก็ยังมั่นคงเสมอ  นางยอมรับได้แม้ว่าเขาจะกลายเป็นคนพิการเช่นนี้  นางก็พร้อมที่จะดูแลเขาไปตลอดชีวิตไม่คิดตีจากไปไหน

              หากแต่คนที่รับไม่ได้กับสภาพร่างกายพิการนั้น กลับเป็นเมิ่งชงอวี้เสียเอง  เขาอาละวาดขว้างปาข้าวของ หงุดหงิดง่าย ใครก็เข้าหน้าเขาไม่ติด...ยกเว้นเพียงแต่นางที่พอจะทำให้เขาสงบลงได้บ้าง

             เมิ่งชงอวี้มักจะน้ำตาซึมและร้องไห้บ่อยครั้งที่เห็นนางคอยดูแลเขา  หากแต่นางก็ปลอบใจเขาไปว่าเพราะรัก และนางก็เต็มใจดูแลเขาเช่นนี้ตลอดไป  หากแต่เพียงไม่นาน ....

             เช้าวันหนึ่งที่นางเข้าไปหาเขาก็พบว่าร่างที่นอนอยู่บนเตียงนั้น เป็นเพียงร่างที่ไร้ลมหายใจไปเสียแล้ว  เขาฆ่าตัวตายด้วยการเอาแจกันบนโต๊ะที่ตั้งอยู่ติดหัวเตียงนอนนั้น ทุบจนกลายเป็นเศษแหลมคมและปลิดชีวิตตัวเองด้วยการกรีดข้อมือ....

              ต้วนฮองเฮาน้ำตาซึมเมื่อคิดถึงเหตุการณ์นั้น  มันช่างทรมานจิตใจของพระนางจนถึงที่สุด เพราะเฟิ่งจินเหลียน  นางหญิงมักใหญใฝ่สูงผู้นั้น....

             หากนางเลือกเมิ่งชงอวี้ ป่านนี้เขาก็คงจะยังมีชีวิตอยู่และไม่จบชีวิตลงอย่างน่าอนาถเช่นนั้น  แม้คนที่เขาเลือกจะไม่ใช่ต้วนลี่ถิงผู้นี้  แต่เพียงเขามีชีวิตอยู่นางก็มีความสุขแล้ว  เมื่อได้เห็นคนที่รักมีสุขสมหวัง

              พระนางยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาทิ้ง เพื่อขับไล่ความอ่อนแอที่เกิดขึ้นมาทุกครั้งเมื่อคิดถึงเรื่องราวแต่หนหลัง  มู่หรงเหลียนฮวากับต้วนลี่จูกลับไปได้สักพักแล้ว 

             " ฟางหรู จัดการส่งคนของเราไปคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของคนในสกุลจางทีนะ โดยเฉพาะบุตรสาวของเสนาบดีจาง แล้วรายงานข้าเป็นระยะ "

             พระนางหันไปเอ่ยกับสาวใช้อาวุโสคนสนิท  ซึ่งเคยเป็นพี่เลี้ยงของนางมาตั้งแต่นางยังไม่ก้าวเข้าวังหลวงเสียด้วยซ้ำ เรื่องความจงรักภักดีนั้นสามารถไว้ใจได้ เปรียบดั่งมือขวาของต้วนฮองเฮาเลยทีเดียว

             " เพคะ...ฮองเฮา "

             ฟางหรู ในวัย 50 ปี รับคำสั่งจากผู้เป็นนาย  ก่อนจะออกไปทำตามที่ต้วนฮองเฮารับสั่งทันที

เถียนเถียนเองค่ะ

     บทแรกๆจนถึงกลางเรื่องจะเป็นการรีไรต์คำผิด และสำนวนเล็กๆน้อยๆนะคะ  แต่ช่วงหลังๆประมาณตอนที่ 40 ไปแล้วอาจจะมีการปรับโครงเรื่องใหม่(บ้าง) แต่เส้นหลักๆจะยังคงอยู่เหมือนเดิม