รักนี้แค่เธอยัยหวานใจของฉัน [ yuri ]

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่2 เที่ยว!! แล้วงานฉันล่ะ!!! 25%......หรือเปล่านะ?

"นี่ๆพี่ค่ะตื่นเดี่ยวนี้เลยนะ วันนี้เราไปเที่ยวกันนะ ตื่นเดี๋ยวนี้เลย ตื่นๆ!" เด็กน้อยตัวจ้อยเรือนผมสีน้ำตาลเข้มเขย่าตัวพี่สาวที่นอนซุกบนเตียงอย่างสงบและเป็นสุขอย่างเอาเป็นเอาตายไม่ยอมหยุดส่งผลให้เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลแดงเกิดอาการหน้านิ่วคิ้วขมวด

"อือ...ม ...วากิจาง...พี่พึ่งได้นอนเมื่อตอนตี4เองน่ะ" มือเรียวสวยยกขึ้นขยี้เรือนผมสีน้ำตาลแดงเพื่อระบายความหงุดหงิดจากการอดหลับอดนอน แถมยังเสียงเล็กๆแบบเด็กๆที่ควรจะเป็นมาแผดเสียงอยู่ข้างหูมือเล็กๆก็ยังจับอยู่ที่แขน

"ฮึ่ม ก็พี่จ๋าไม่ยอมนอนเองนิ 7โมงแล้วน้า~หนูอยากไปทะเลแล้วล่ะค้า~" เด็กน้อยทำแก้มป่องก่อนจะยิ้มแก้มปริเมื่อพูดถึงทะเล

ร่างเล็กผละออกจากเตียงพี่สาวแล้วเดินไปยังตู้ริมห้อง มือเล็กเอื้อมไปเปิดประตูตู้แล้วพยายามมองหาเสื้อผ้าให้พี่สาว

"อืม....อ๊ะ!!พี่จาวใส่ตัวนั้นนะแล้วก็กางเกงสามส่วนสีกากี=w=!"ว่าแล้วมือเล็กๆก็ชี้ไปทางเสื้อยืดสีขาวข้างหน้าเพ้นท์ลายสีดำกับเสื้อเชิตแขนสั้นสีแดงไว้ใส่ทับ

"จ้าๆ ออกไปได้ล่ะเดี๋ยวพี่ตามไป" เรียวขาสวยกวาดลงจากที่นอนกางเกงสีดำที่ขึ้นมาหยุดช่วงเข่าก่อนลงตามแรงโน้มถ่วงปิดเรียวขาดังเดิม ร่างบางขยับตัวอย่างเชื่องช้าอย่างไม่อยากออกจากที่นอนที่แสนอบอุ่น

"ค่ะ!!" ว่าแล้วเจ้าตัวเล็กก็เดินออกไป
 

'3ชั่วโมง......สถิติใหม่อีกแล้ว' เสียงถอนหายใจอย่างแผ่วเบาประกอบความคิดตน ก่อนตัดใจลุกจากเตียงเดินที่ตู้เสื้อผ้าที่เปิดค้างไว้มือเรียวหยิบเสื้อผ้า ชุดว่ายน้ำ ครีมกันแดด ฯลฯ ออกมาจากตู้จนครบตามที่ต้องการแล้วปิดตู้ลงสายตาก็เหลือบไปเห็นกองเอกสารกองใหญ่ที่ยังคงตั้งไว้อย่างเป็นระเบียบ
.
.
.
และท่วมโต๊ะ

'อ่า.....งานยังไม่เสร็จเลยคงต้องขนไป ไม่สิถ้าขนไปก็มีหวังไม่ได้ทำซะมากกว่าคงต้องไปเล่นน้ำกับวากิจังอยู่ดี....'มือเรียวเปิดตู้อีกครั้งหยิบกระเป๋าเป้ใบเก่งออกมา

'รบกวนอีกครั้งนะ พ่อเป้ใบเก่ง'ริมฝีปากยกขึ้นยิ้มให้กับความคิดของตัวเองก่อนปิดตู้แล้วคัดเอางานส่วนน้อยจากกองหนึ่งใส่เป้สีดำที่มีซิปทั้งหมด4ซิป 1ซิปใหญ่ 2ซิปหน้า 3ซิปเล็กหน้า(ถัดออกมาจากหน้าอีก) 4ด้านข้างฝั่งซ้าย โดยซิปใหญ่ใส่งาน+ผ้าเช็ดผม หน้าใส่อุปกรณ์ เล็กหน้าใส่ถุงพลาสติก ข้างใส่เครื่องเขียน

'พร้อมแล้วไปอาบน้ำดีกว่า' ร่างบางเดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดี แน่นอนเธอไม่ลืมที่จะคว้าของต่างๆลงไปกับเธอด้วย

"พร้อมยัง คิสึจัง"ทันทีที่เตรียมพร้อม ของทุกอย่างไม่มีอะไรผิดพลาดแล้วคิสึก็เดินมาที่หน้าประตูทันที ผู้เป็นพ่อก็ทักขึ้น

เขาอยู่ในชุดลำลองเสื้อยืดแขนสั้นไล่สีขาว เทา เทาเข้ม กางเกงสามส่วนสีกากี ชวนให้ชายหนุ่มขึ้นเลข4ดูหล่อเหลากระฉับกระเฉงกว่าที่เคยเห็น

"พ่อใครน้า~หล่อที่สุดเลย~"คิสึยิ้มหน้าบานเข้าไปแซวทันที

"ก็พ่อของแม่ไง"ผู้เป็นพ่อรีบตอบกลับพร้อมหันไปหอมแก้มคุณภรรยาที่รัก

"ปากหวานเชียวนะคะคุณ"หญิงสาวหน้าแดงวาบก่อนตีสามีตนเบาๆแกล้งดุเป็นการแก้เขิน

"แหม ก็มันเรื่องจริงนี่จ๊ะ"ว่าแล้วก็ยิ้มร่า

"พอเลย ไม่เอาแล้ว ไปเถอะคิสึยะจัง วากิโมโมะซัง"หญิงสาวรีบหลีกเลี่ยงโดยการนำหน้าออกเดินไปที่รถทันที

"คุณพ่อค่ะคือ....""เชิญเลยจ้า อยากขี่จักรยานตามไปมากกว่าสินะงั้นคันนี้เลย"ไม่ทันที่คิสึยะจะพูดจบผู้เป็นพ่อก็เอ่ยอย่างรู้ทันพร้อมผายมือไปทางจักรยานภูเขาคันใหม่เอี่ยมสีน้ำเงินที่มีของบรรทุกพร้อม

"ว้าว*0*!! ขอบคุณค่ะ!!>///<"คิสึมองจักรยานคันใหม่ของตนด้วยแววตาที่สั่นระริกอย่างปลาบปลื้ม ปนดีใจ ยิ้มกว้างจนแก้มปริ

"แต่มันอันตรายนะคุณ"แม่เอ่อแย้งด้วยใบหน้าเป็นห่วง

"ไม่ต้องห่วงเลยน่า เฮ้ ชินโทกิ อาการิ มาหาลูกสาวฉันหน่อยซิ"ว่าแล้วก็ตะโกนไปหน้าบ้าน เด็กสาวหันขวับไปตามทางที่พ่อเธอมองอยู่ด้วยความดีใจ ที่มีทั้งความคิดถึงและโหยหาอย่างมากล้น เด็กน้อยหันไปมองอย่างสงสัยประมาณว่า'ใครหยอ??'

"คร้าบบบ~//ครับผม"เสียงแรกพูดด้วยความกระตือรือร้นปนทะเล้น ส่วนอีกเสียงขี้เล่นแต่ออกแนวประชด

"ชะ ชินจัง กะ อากะ หรอ"เธอเอ่ยอย่างตกตลึง

"แน่สิพวกเราแน่นอน"เด็กหนุ่มสองคนยืนคู่กันเสียงแรกที่เป็นเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่มีความสุขสุดๆของทั้งสอง


เจ้าของน้ำเสียงกระตือรือร้นปนทะเล้น    ไคซึคาวะ  อาการิ  



เจ้าของเสียงร่าเริงปนประชด อาโซการิ ชินโทกิ

ทั้งสองเป็นเพื่อนสมัยเด็กของคิสิยะที่นานๆจะได้ติดต่อกันทีของคิสิยะ

คิสิยะเริ่มขยับตัว ก้าวขาเรียวสวยของตนวิ่งเข้าหาเด็กหนุ่มทั้งสองแล้ว...........กระโดดเตะ!!

"เฮ้ย! ยัยถึก ไหงมากระโดดเตะกันอย่างนี้วะ เอ้ย ฮะ!!"ชินโทกิตะโกนออกมาอย่างตกใจขณะหลบหลีกเรียวขางาม

"(ไอ้) คุณคิสึรับ (ไอ้บ้าเอ้ย)"อาการิพูดอย่างสุภาพชน

"จ๋า"คิสิส่งเสียงหวานกวนประสาท

"อยากกินสลัดผักครับ"อาการิพูดด้วยน้ำเสียงสบายอารมณ์แต่ถ้าสังเกตุจะพบว่าเส้นเลือดบริเวณศีรษะกระตุกถี่ยิบ

"เขาแข้งไปก่อนละกัน"ว่าแล้วคิสึก็เพิ่มความเร็วของตัวเองขึ้นอีก

"พอได้แล้วล่ะคิสึ"พ่อของเธอเอ่ยห้าม

"ก็ได้ค่ะ"คิสึหยุดขาตัวเองลงอย่างเสียดาย

"ชิ! ยัยโหด"ชินโทกิสถบเบาๆกับตัวเอง

"โหดหรอ ฉันว่ามันไม่โหดนะแต่มันน่าจะอยู่ในช่วงตกมันมากกว่า "อาการิกระซิบตอบ

"เฮ้ย ฉันได้ยินนะ"คิสึดัดเสียงห้าวๆแบบเล่นๆให้เหล่าหน้าหวาน(?)ที่กระซิบกระซาบกันอยู่ข้างหลัง

"หืม? ไรหรอ"อาการิทำหน้าใสซื่อส่งให้

"ไรคับคุณพี่"ชินโทกิส่งสายตากวนๆที่ซ่อนใต้ท่าทีเบื่อหน่าย

"524"คิสึหันกลับไปพูดแบบไม่ออกเสียง อากะและชิน(ย่อ)เพียงยิ้มรับแบบเจ้าเล่ห์พร้อมตาที่แวววับ

"ขึ้นจักรยานได้แล้วนะคิสึยะจัง"คุณแม่ตะโกนบอกให้ลูกสาวเตรียมพร้อมก่อนก้าวขึ้นรถ

"ค้า~"คิสึตอบรับ มือเรียวขว้าอุปกรณ์ป้องกันขึ้นมาสวมใส่อย่างรวดเร็วก่อนก้าวขาพาดลงบนที่นั่งอย่างไม่ลืมเช็คสภาพด้วยความปิติ

"พร้อมแล้วสินะ ไปเลย!"อากะยิ้มร่าเริงปั่นจักรยานนำไปก่อนตามด้วยชินที่ยิ้มนิดๆปั่นตามไปและคิสึปั่นตามท้ายสุด

"เราก็ไปมั่งกันดีกว่า"แล้วคุณพ่อรูปหล่อออกรถตามไป
---------------------------------
 

"ไปไงมาไงพวกนายถึงได้มาเจอกันได้ล่ะเนี่ย"ภาพของเด็กวัยรุ่น3คนขี่จักรยานแบบที่สามารถพบเห็นได้ทั่วขี่เลาะฟุตบาท ถือเป็นเรื่องดีที่วันนี้รถน้อยพวกเขาจึงสามารถขับตามกันได้ทัน

"ก็นะระหว่างที่ฉันเดินห้างซื้อของเสียบหูฟังอยู่ดีๆไอ้อากะก็โผล่มากระโดดเกาะคอซะเกือบเสียหลักเลย จากนั้นก็เลยเดินด้วยกันจนเจอแม่เธอท่านก็ชวนให้ไปเที่ยวด้วยกันก็แค่นั้น"ชินพูดพลางจิกตามองอากะไปด้วยความโมโห

"ฮุฮุ"อากะหันไปส่งสายตากวนประสาทให้อย่างอารมณ์ดี

"ย้ายไปอยู่โรงเรียนไหนคงไม่ต้องบอก ฉันเดาว่า คาโคกะ ชัวร์"คิสึพูดต่อ

"ยังแม่นเหมือนเคยนเลยน้า~"อากะผิวปากเบาๆ"

"อากะ.....บอกว่าห้ามผิวปากตอนพูดอยู่มันดูเป็นมรรยาทที่แย่....คงจำได้ไหม?"คิสึพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆต่างจากอากะที่เรื่มหน้าซีดจนชินยิ้มเย้ย

"...."อากะไม่พูดอะไรไป ดูนิ่งจนเหมือนไม่ใส่ใจ แต่รอยยิ้มที่ประดับกลับเจื้อนเสียเหลือเกิน นัยน์ตาสั่นอยู่ภายในด้วยความหวั่นเกรง ความรู้สึกเสียวสันหลังจนเริ่มมีเหงื่อออกประปราย

"ฮึฮึม ฮื่~"ชินฮัมเพลงอย่างสะใจ

"ขอให้เป็นครั้งสุดท้าย"น้ำเสียงยังคงความนื่นเริง ใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะคลายรอยยื้มเล็กน้อยดวงตาสีน้ำตาลสะท้อนเงาวับอย่างน่ากลัวชวนคนลุก

"กรี๊ดดดดดดดด ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!! กระเป๋าฉัน!!"เสียงหญิงสาวร้องอย่างตกใจพยายามร้องขอความช่วยเหลือเมื่อรู้สึกตัวซึ่งช้าไปมากด้วยสาเหตุที่ว่า.....โจรใส่รองเท้าธรรมดาวิ่งผ้าใบที่ไหนกันเล่า!

"เฮ้ๆ แข่งกันไหมใครจับได้ก่อนจะได้บัตรกินซูชิฟรีไม่อั้นของร้านเซ็นโกจิขาประจำของฉัน 1 ใบ เอาป่ะ"อากะพูดด้วยดวงตาแวววับอย่างนึกสนุก


"หึหึ จัดไป"ว่าแล้วทั้งสามก็เริ่มเร่งฝีเท้าทันที

.
.
.
.
.

และด้วยประการ ละ ฉะนี้แล....ทำให้คุณโจรตายอย่างอนาท(?)
.
.
.
.
.

"555+ winer!!"ชินมองดูเพื่อนสาวที่ชูบัตรกินฟรีอย่างอารมณ์ดีด้วยความตลก

"โหย ไรอ่ะฝีมือดีกว่าเมื่อก่อนอีก"อากะร้องอย่างงอนๆปนเสียดาย