พิสูจน์รักมันหัวใจยัยความจำเสื่อม

ลำดับตอนที่ #1 : 1

           ห้าปีที่แล้ว

(Talks : Pirate)

          “บอสค่ะยังเหลือนักศึกษาที่รอสัมภาษณ์อีกหนึ่งคน ไม่ทราบว่าจะให้มุกเรียกน้องเข้ามาเลยหรือป่าวค่ะ”

          “ไม่ต้องหรอกครับ ผมจะกลับแล้ว จะอ้วกอยู่แล้วเนี่ยแต่ละคน”

          ผมมองเอกสารขอฝึกงานในมือ เธอคนนี้เป็นผู้หญิง ชื่อ น.ส. แคทรียา ทองทรัพย์สกุล อายุ 21 ปี ผมว่ายัยนี้คงมาขอฝึกงานเพราะเพื่อที่ต้องการใกล้ชิดผมแหง่ ๆ แบบผู้หญิงคนอื่น เพราะพอผมถาม

          ‘ทำไมต้องการมาฝึกงานที่นี้’ยัยพวกนั้นก็บอกว่า

           ‘เพราะต้องการใกล้ชิดกับคุณค่ะ’

          ผมเลยไม่รับ ยัยแคทรียาอะไรนี้ก็เป็นอีกคนแหง่ ๆ ผมเลยบอกให้เรขาไปไล่เธอเพราะผมเซ็งเกินกว่าที่จะสัมภาษณ์ เพราะบริษัทของผมแน่นคุณภาพครับ

           “แต่บอสค่ะน้องเขามารอแต่เช้าแล้วน่ะค่ะ ช่วยลองสัมภาษณ์เธอหน่อยเถอะค่ะ”

          “ผมบอกว่าไม่ก็คือไม่ ผมพูดอีกครั้งเดียวว่าไล่ เธอ ไป ซ่ะ เบื่อแล้วเว้ยยยย !!!” เรขาผมทำหน้าจะร้องให้แล้วเดินออกไป

          “คะ...ค่ะ L”

          สักพักผมก็ได้ยินเสียงเอ่ะอ่ะโวยวายดังรั้นมาจากข้างนอกห้องสัมภาษณ์ อะไรกันอีกวะผมกะนอนพักสายตาสักหน่อย จะโวยวายอะไรกันวะ สักพักผมกำลังจะลุกไปด่าสักหน่อยแต่อยู่ ๆ ประตูห้องก็...

          ปังงงงง !!!!

          “เฮ้ยยย !อะไรกันว่ะเนี่ย O.o”

          พอประตูเปิดก็ปรากฏร่างผู้หญิงในชุดนักศึกษา ที่กำลังฉุดกระชากลากแขนกับเรขาของผมอยู่ ไม่อยากจะยอมรับเลยว่ายัยนี้น่าตาน่ารักแต่ดูน่าหมั่นเคี้ยวจริง ๆ ถ้าไม่ติดว่ากิริยาของยัยนี่ที่มองผมเหมือนจะกินเลือกฉีกหัวผมอ่าน่ะ

           “ปล่อยฉันนะ ปล่อย !!!”

           “เข้าไม่ได้น่ะค่ะน้องบอสกะ... คือมุกห้ามน้องแล้วค่ะบอส”

            “ไหนไอ้บอสเฮ้งซวย ไอ้หมอนี่หรอ หนอยนายกล้าดียังไงวะคิดจะไล่ใครก็ไล่ ฉันมารอนายตั้งแต่เช้าพอถึงคิวฉันนายก็มาไล่แบบนี้ใช้ได้ที่ไหนวะฮ่ะ !!!” โอ้วว ยัยบ้านี้มันเรียกผมว่าไอ้บอสเฮ็งซวย ปรี๊ดครับ

            “ฉันก็ไม่ได้ให้ใครมาใช้ และฉันเป็นเจ้าของบริษัทที่เธอกำลังยืนอยู่ฉันมีสิทธิ์จะไล่ใครก็ได้หรือไม่จริง”

           “ไอ้เวรเอ่ย”

          “อุ๊ยตายแล้วน้องค่ะพี่ว่าใจเย็น ๆ ดีกว่าค่ะ L”

          “ไม่ยงไม่เย็นแล้วพี่ฉันจะสั่งสอนไอ้คุณบอสของพี่สักที”

           “พี่มุกออกไปก่อนเดี๋ยวยัยบ้านี้ผมจะจัดการเอง”

          “แต่ว่า...บะ”

          “ผมบอกว่าให้ออกไปไง !!”

           “คะ T T

           “ส่วนเธอ ที่ฉันไล่เธอไปเพราะฉันรู้ว่าเธอก็ไม่ต่างอะไรจากยัยพวกนั้นก่อนหน้าเธอเลยที่จะเข้ามาทำงานที่นี้เพราะต้องการใกล้ชิดฉัน ไม่ได้ตั้งใจจะมาทำงานจริง ๆ เธอเข้าใจมั้ยว่าฉันต้องการคนที่มีคุณภาพไม่ใช่ต้องการคนที่ขอผ่านไปที”

           “โอโห นี่นายหลงตัวเองไปปะ ที่ฉันมาฝึกงานที่นี่เพราะฉันชื่นชมในผมงานของคุณและฉันคิดว่าถ้าฉันเข้ามาฝึกงานที่นี่ฉันจะได้ประสบการณ์ดีดีกลับไปใช้ในการทำงานของฉัน ซึ่งความคิดฉันไม่มีความหลงใหลคุณเลยสักนิดเหมือนยัยพวกนั้นหรอก รู้ไว้ด้วย”

          คำพูดยัยนี้แทบเอาผมหน้าหงายเลย เหมือนผมโดนต่อยหน้า หึหึ พูดได้ดี แต่คนอย่างผมจะไม่มีวันรับยัยนี้เด็ดขาดเพราะยัยนี่ต้องสร้างความปวดหัวกับผมแน่นอน

           “อ่อหรอ ไหนละที่บอกว่าไม่ได้เป็นเหมือนยัยพวกนั้น ไหนเธอลองบอกฉันหน่อยสิว่าเพราะอะไรฉันต้องรับเธอเข้าฝึกงานที่นี้ด้วย ?”

          ผมถามคำถามที่ใช้ถามคนที่จะเข้ามาทำงานกับผมและทุกคนที่ผมสัมภาษณ์ไปวันนี้ เพราะผมต้องการคนที่มีคุณภาพไม่ใช่คนที่ขอทำงานไปที ถ้าคนไหนสามารถตอบได้โดนใจผม ผมจะรับและดูผลงานเขาถ้าดีผมก็โอเคที่จะร่วมงาน ถ้าไม่ผมจะเชิญออกทันที

           “คุณถามฉันว่าเพราะอะไรคุณต้องรับฉันฝึกงานที่นี่เพราะว่าฉันต้องการที่จะทำงานที่นี่คุณก็ต้องรับฉันและที่สำคัญฉันสามารถทำผลงานให้ออกมาประทับใจคุณแน่นอน”

          คำตอบของยัยนี่ทำผมอึ้งเลยทีเดียวเพราะผมไม่เคยเจอคำตอบแบบนี้ สำหรับผมยัยนี้พูดจาน่าสนใจแต่ผมไม่อยากรับยัยนี่เลยเพราะผมกลัวชีวิตผมวุ่นวาย แต่ถ้ายัยนี่พูดถึงขนาดนี้แสดงว่าต้องมั่นใจว่าตัวเองเก่งใช้ได้เลยทีเดียว

          “เธอดูมั่นใจจังนะ คิดว่าเธอจะทำงานให้ฉันพอใจได้จริงหรอ ?”

          “ฉันชื่อ รถเมล์ ไม่ได้ชื่อเธอ คุณก็รองรับฉันดูสิจะได้รู้ว่าฉันพูดจริงหรือแค่คุยโม้”

          “หึหึ ฉันมันคนประเภทท้าทายไม่ได้ด้วยสิ”

          “นี่หมายความว่าคุณจะรับฉันเข้าฝึกงานจริง ๆ หรอ กรี๊ดดดด”

          ผมขอผิดคำพูดว่าจะไม่รับยัยนี้เข้าทำงานเพราะผมอยากจะรู้เหมือนกันว่ายัยนี่ดีแค่พูดหรือทำได้จริง และผมก็อยากรู้ว่ายัยนี้จะไปได้สักกี่น้ำวะ

          “จะกรี๊ดทำไมรำคาญชะมัด เออรับแล้วเว้ย และเธอก็ทำให้มันได้อย่างที่พูดแล้วกัน ไปได้และน่ารำคาญจริง”

          “ย่ะ ฝาก ไว้ ก่อน เถอะ” แบร่ ๆ”

          อ้ากกกก ยัยบ้าดูมันน่ามั้ย ยัยนั้นพูดกับผมโดนไม่ออกเสียว่า ฝากไว้ก่อน แถมแลบลิ้นใส่ผม ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยใครทำกับผมได้แสบเท่ายัยนี่เลย อ้ากกกก ผมอยากตียัยนี่จัง !!!

           # ผับ Exit

          ตอนนี้ผมอยู่ที่ผับ Exitโซนวีไอพี กับไอ้บ้าสไปร์ทเพื่อนรักของผม ที่จริงผมจะมีเพื่อนรักอีกคนซึ่งตอนนี้มันโด่งดังไปไกลแล้ว คือเพอร์เฟค มันเป็นพ่อดาราใหญ่โตอยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่ช่างมันเถอะครับ หลังจากที่ผมผ่านการสัมภาษณ์งานที่จะพาผมลมจับแล้ว ผมเลยนัดไอ้ไปร์ทมาดื่มตามประสาคนโสดและพักผ่อนคลายเครียด ตอนนี้ก็เป็นเวลา 5 ทุ่มได้มั้ง สาว ๆ เพียบเลย กระชุ่มกระชวยจริง ๆ

          “เออ ไอ้ไพเรท เป็นไงว่ะนักศึกษาฝึกงานมีเด็ด ๆ มั้งมะ”

          ดู ๆ ความหื่นของมันสิครับถามผมได้ว่ามีเด็ด ๆ มั้ย พอมันพูดว่าเด็ด ๆ ผมนึกถึงยัยตัวแสบนั้นเลยเด็ดมาก 555+ อยากให้ไอ้ไปร์ทโดนฤทธิ์ของยัยนี่มั้งจัง มันคงเข็ดไปอีกนาน ฮ่า ๆ

          “เออ มีคนหนึ่งเด็ดมากเลยเว้ย เห็นแล้วซี๊ด… น้องครับขอเตกีล่าแก้วนึงครับ”

          “เฮ้ย จริงหรอว่ะ ไหน ๆ พามารู้จักมั้งดิ”

          “เอ้าแล้วยัยมิเชลอะไรนั้นของแกล่ะ”

           “แหม ๆ ก็น่ะ ว่าแต่เด็ดจริงหรอวะ แล้วถ้าเด็ดจริงแกไม่เก็บเอาไว้เองว่ะ”

          “ไม่อ่ะฉันไม่ชอบยุ่งกับคนในเดี๋ยวจะดูไม่ดี”

          “หืมมม พูดซ่ะดูหล่อเลยเพื่อนตู... เออไอ้ไพเรทฉันลืมบอกแกวะว่าวันนี้เพื่อนของยัยมิเชลจะมาด้วยเพราะเพื่อนของยัยนั้นดูท่าจะสนใจแกมิใช่น้อย หุหุ รับรองสวยถูกใจแกแน่นอน กรี๊ดดดด ๆ”

          “โอ๊ย ไอ้บ้ากรี๊ดหาไก่หรือไงว่ะ เออ ๆ”

           ไม่นานพวกสาว ๆ ของไอ้ไปร์ทก็มาและมิล่าเพื่อนของยัยมิเชลที่ไอ้ไปร์ทบอกก็มาด้วยเธอเป็นผู้หญิงที่สวยและเซ็กซี่มากคนหนึ่งเลยที่เดียว ผมถูกใจน่ะ แต่ถ้าให้คบจริง ๆ จัง ๆ ผมคงไม่เอาด้วยอ่ะไม่ใช่แนวผม

          “ไพเรทค่ะ ออกไปเต้นกันมั้ย ^^”

           “อืม ๆ ไปสิ”

          มิล่าชวนผมออกไปเต้น ผมก็ออกไประหว่างเต้นไปมิล่าก็พูดนั้นพูดนี้จนผมแอบรำคาญ ผมเลยมองไปเรื่อย ๆ จนไปสะดุดตากับชายกลุ่มหนึ่งที่เหมือนกำลังลากผู้หญิงคนหนึ่งออกไปด้วย ผมจะไม่สนใจเลยถ้าผมไม่บังเอิญไปเห็นหน้ายัยคนนั้น นั่นมันยัยตัวแสบนิ ทำไมเมาเป็นหมาแบบนั้นวะและขาเจ้ากรรมมันดันไว้กว่าความคิดผม อยู่ ๆ ผมก็ก้าวขาตามกลุ่มพวกนั้นไปโดนไม่รู้ตัว ผมได้ยินเสียงมิล่าตะโดนตามมาอยู่ด้วยความงุนงง

           “ไพเรทไปไหนนะ คุณจะไปไหน”

          ผมไม่สนใจอะไรรู้แต่ว่าขาผมก้าวพาตัวผมมาถึงลานจอดรถที่มีกลุ่มผู้ชาย 3 คนกำลังยัดร่างยัยตัวแสบเข้าไปในรถ

          “เอ้ยรีบ ๆ พายัยนี่เข้าไปในรถดิวะ เดี๋ยวมีคนมาเห็นหรอก”

          “ปล่อยช้านนนน้า ปล้อยช้านนน”

         “ยัยนี่เริ่มโวยวายแล้วเร็ว ๆ เว้ย”

          ผมเห็นไอ้พวกนั้นคุยกันและยัยตัวแสบนั้นก็เมาโวยวาย ที่จริงมันไม่ใช่เรื่องของผมนิ ผมจะไม่ยุ่งก็ได้นี้หว่า แต่ทำไมร่างกายผมที่ชอบทำงานก่อนสมองผมอยู่เรื่อยเลยวะ

          “พวกแกกำลังทำอะไรกันหรอ ?”

          “เฮ้ย ไอ้หมอนี่มันใครวะ

           “เออ แกเป็นใครวะ ไม่ใช่เรื่องของแกอย่ามายุ่ง ไปให้พ้นเลยไป๋”

           “ก็ไม่อยากจะยุ่งเรื่องสกปรกของพวกแกเท่าไหร่หรอกนะ ถ้าบังเอิญฉันไม่รู้จักกับยัยผู้หญิงคนนี่ที่พวกแกกำลังวุ่นวายอยู่”

           “พูดอะไรของแก อยากตายนักหรือไง เฮ้ยพวกแกจักการมันดิวะ”

          ผัวะ !!! พลั่ก !!!

          คิดจะต่อยผมหรอช้าไอ้น้อง ผมจัดการกระทืบพวกมันเละคาลานจอดเลยเลยครับ คันมือคันไม้มาก ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้ออกแรงอะไรแบบนี้มานานมาก ตั้งแต่สมัยผมยังเรียนอยู่ไฮสคูล พอเริ่มเข้ามหาวิทยาลัยก็มีบางแต่ไม่บ่อยเท่าไหร่ พวกผมไอ้ไปร์ทกับไอ้เพอร์เฟคเป็นขาโจ๋เลยน่ะครับจะบอกให้ เอาแหละไม่ใช่เวลามาพล่ามเรื่องสมัยเด็ก ผมต้องพาตัวยัยนี่ออกมาก่อน พอผมเห็นสภาพยัยนี้แล้วมันทำให้ผมเกิดอาการเลือดสูบฉีด ไม่ ๆ นี่ผมคิดอะไรอยู่ แต่ชุดสายเดี่ยวกับกางเกงดิสโก้แพ้นท์ขาสั้นของยัยนี่ก็ทำเอาผมร้อน ๆ หนาว ๆ เลยทีเดียว ว่าแต่ผมจะทำยังไงกับยังนี่ดีเนี่ย กระเป๋าอะไรยัยนี่ก็ไม่มีติดตัวมาซะด้วยจะได้ติดต่อเพื่อนยัยนี่ เอาว่ะ ผมคงต้องพาไปที่คอนโดผมก่อน ผมว่ามันน่าจะปลอดภัยกว่าทิ้งไว้หน้าผับดูท่าแล้วคงไม่ได้กลับบ้านอาจโดนใครหิ้วไปไหนอีกก็ได้

          # คอนโด Secret

          ผมมาถึงคอนโด แล้วผมก็โยนร่างยัยตัวแสบนี่ไว้ที่โซฟา หลอกครับผมวางร่างยัยตัวแสบไว้ที่โซฟาตังหากถึงในใจอยากโยนลงจากชั้น 20 เลยก็เถอะ แล้วผมคิดได้ว่าผมต้องโทรไปหาไอ้ไปร์ทก่อนเพราะตอนออกมาผมไม่ได้บอกมันเลยเดี๋ยวมันตามมาด่าผมที่คอนโดอีกมันยิ่งบ้า ๆ อยู่

           [กรี๊ดดด ๆ ไอ้เวรไพเรทแกทิ้งช้านนน เกลียดแก ]

          [ บอกว่าอย่ากรี๊ดรำคาญ พอดีฉันมีธุระด่วนนิดหน่อยวะ เอาไว้วันหลังแหละกันแก้มือ ๆ ]

          [ กรี๊ดดดด เออ ๆ มิล่าฝากบอกว่าคราวหน้าถ้าแกทิ้งเธออีกเธอจะไม่ยุ่งกับแกแล้ว ]

           [ เออ ๆ แค่นี้ก่อนนะเว้ย]

          ผมรีบวางสายจากไอ้ไปร์ทเพราะเริ่มเห็นยัยตัวแสบคลานลงจากโซฟานี้ถ้าผมตื่นมากลางดึกแล้วเจอยัยนี่สภาพนี้ผมคงต้องโกยแล้วแหละครับ

          “นี่เธอจะไปไหนอะ อย่าวุ่นวายมากได้มั้ยวะ”

           “ปะ...ปล่อยช้าน ฉันจะอะ... โอ้กกก แหวะ”

          “เฮ้ยยยยยย !!!ยัยบ้าเอ่ยมากอ้วกใส่ฉันทำไมวะอ้ากก เหม็นชิบ”

          ตุบบบ !

          ผมทิ้งร่างของยัยนี่ลงกับพื้นเลยบังอาจมากมาอ้วกใส่ผม เห็นอ้วกผมจะอ้วกตาม อี๋ ๆๆ ผมเลยไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทิ้งยัยตัวแสบนั้นนอนจมกองอ้วกตัวเองไปเลย แต่พอผมเดินมาเห็นแล้วผมเกิดความสงสารมาจับจิต ผมควรจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ยัยนี่หน่อยดีมั้ยเผื่อเหม็นอ้วกตัวเองมาเป็นลมตายที่ห้องผมอีก พอคิดได้อย่างนั้นผมเลยเปลี่ยนเสื้อผ้ายัยตัวแสบนี่ซะ แต่เดี๋ยวก่อนนะ ผมต้องเปลี่ยนเองหรอ ม่ายยยยย ใครก็ได้มาเปลี่ยนเสื้อผ้ายัยนี่ให้ที ไม่มีใครเลยเอาวะ เปลี่ยนก็เปลี่ยน ผมพยายามอย่างหนักในการถอดเสื้อผ้ายัยตัวแสบนี้ มือบ้าจะสั่นทำไมวะ ทีถอดของผู้หญิงคนอื่นละเร็วเลยทีกับยัยนี่ทำมาสั่น โอ๊ยยย ไม่กล้าถอดแรงอ่ะ กลัวตัวยัยนี่หักคามือ T Tงั้นเอาแบบนี้แหละกัน ผมตัดสินใจไปเอาผ้าห่มมาคุมร่างยัยนี่ไว้แล้วก็ค่อย ๆ ถอดเสื้อกับกางเกงยัยนี่ออก จนเหลือแต่ชุดชั้นใน กว่าผมจะเสร็จ เอ้ยถอดเสื้อผ้าเสร็จเอาผมแทบคลุมคลั่ง ผมเลยทิ้งยัยตัวแสบนี่นอนกับพื้นพร้อมผ้าห่มไว้ตรงนั้นและผมก็เข้ามานอนสงบจิตใจในห้องซึ่งยากมาก T T

(END Pirate)