ภพรักพิทักษ์ใจ We back for love you

href="file:///C:\DOCUME~1\ploy123\LOCALS~1\Temp\msohtml1\01\clip_filelist.xml" />

บทที่ 1

หา!! ที่ไหนเนี่ย!!

ในวันธรรมด๊า...ธรรมดา ที่เป็นปกติเช่นทุกวัน แต่บางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น

                โอ๊ย!! เมื่อไหร่ไอ้พลอยจะมาฟะ หิวข้าวแล้วนะเนี่ย ยัยเปานินทาเป็นรอบที่ร้อย

                มาแว้ว!! เสียงดังลอยมาก่อนตัว

                นั่นไง มาแล้ว เก๊ะรีบหยุดยั้งการบ่นของเปา ก่อนที่หูจะหนวก

                นังพลอย แกมาช๊าช้าจริง ๆ นะวันเนี้ย มิงค์เริ่มบ่นด้วยอีกคน

                ก็คนจะขี้!! มันห้ามกันได้มั๊ย ยัยพลอยแก้ตัว (คำแก้ตัวมันช่างสถุลมาก)

                นี่ อย่าดุพลอยเลยนะ ไปกินข้าวกันดีกว่า แนนพูดเสียงอ่อยน้ำตาคลอ เพราะแสบท้องเนื่องจากหิวข้าวมาก T_Y

                นี่แกสงสารฉัน ขนาดนั้นเลยเหรอแนน *0* ยัยพลอยทำตาซาบซึ้ง ที่ดูแล้วสยองมากกว่าใส่ยัยแนน (เฮ้อ...หลงผิดแท้ ๆ -__-)

                เอ่อ...จะ..จริง ๆ แล้ว...แสบกระเพาะง่ะ คำพูดของยัยแนนทำให้ยัยพลอยซึ่งกำลังถลาจะเข้าไปกอด เปลี่ยนเป็นยกขาเตรียมเตะฟรีคิกทันที

                ไอ้แนน เสียงเนิบ ๆ อันเหี้ยมโหดของยัยพลอย พร้อมสายตาพิฆาตและรังสีอำมหิตส่ง EMS ตรงไปที่ยัยแนน แต่ในตอนนั้นเอง...

                ครืน...ครืน...

                เสียงแผ่นดินสะเทือน พร้อมกับห้องสั่น โต๊ะเรียนล้มระเนระนาด เหมือนเกิดแผ่นดินไหว ทั้ง 5 คนก็สามัคคีกันโดดกอดคอกันและกันโดยมิได้นัดหมาย

                ปัง!! ปัง!! ปัง!!

               หน้าต่างและประตูทุกบานปิดต่อ ๆ กันไปเรื่อย ๆ ยิ่งเพิ่มความกลัวให้กับทั้ง 5 คน มากขึ้นไปอีก เนื่องจากใน ร.ร. นั้น ก็ขึ้นชื่อเรื่องสิ่งลี้ลับมากมาย แต่แล้วทุกอย่างก็สงบลง ทุกคนเริ่มสติกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว ยกเว้น...

                โว๊ย!! ไอ้เก๊ะ แกลงไปจากคอฉันเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย!! เสียงยัยพลอยตะโกนโหวกเหวกโวยวาย หลังจากคืนสติ และพบว่ามีลิงหน้าตาละม้ายคล้ายเพื่อนซี้เกาะอยู่

                เอ่อ... แหะ ๆ โทษที เก๊ะรีบโดดลง แล้วหัวเราะกลบเกลื่อน

                ออกไปดูข้างนอกกัน ยัยมิ้งค์เสนอ โดยไม่รอความคิดเห็นมันเปิดประตูออกไปแล้ว (ไม่คิดจะกลัวอะไรเลยใช่ไหมเนี่ย)

                ว๊าว!! oOo ยัยแนนร้องอย่างตะลึงหลังจากยัยมิ้งค์เปิดประตูออกไป

                ไหน ๆ ดูมั่ง ดูมั่งยัยพลอยรีบวิ่งไปดูด้วยความอยากรู้หรือเอือกนั่นเอง

                เออ จริงด้วย ยัยเปาพูดขึ้นบ้าง หลังจากวิ่งตามมาดู

ตอนนี้ทั้ง 5 คนมาอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้ที่งดงาม และห้องเรียนได้หายไปโดยไร้ร่องรอย ทุกคนต่างพากันตื่นตะลึงกับความสวยของธรรมชาติ ยกเว้น...

โอ๊ย!! จะตื่นเต้วทำตู๊ดอะไรเล่า _*_ ยัยพลอยด่าพร้อมเซนเซอร์ให้อย่างเรียบร้อย เนื่องจากเดี๋ยวโดนแบนจาก Mr.โต้ง อาจารย์ฝ่ายปกครองสุดหล่อ (หรอ....)

เออ!! มัวแต่ชมความงามอยู่ได้ แล้วรู้ไหมว่าจะกลับบ้านยังไงไงเนี่ย หา!! ยัยเก๊ะซึ่งเป็นอีกคนที่ไม่ได้หลงไปกับความงามด่าซ้ำสอง (นังสองคนนี้มันช่างไม่มีอารมณ์สุนทรีเอาซะเลย)

เอ่อ...จริงด้วย

นั่นดิ ทุกคนเริ่มตรัสรู้แล้วว่า กำลังมีปัญหาอยู่ ยกเว้น... (อีกแล้ว)

เฮ้อ...ช่างสวยงามจริง ๆเลย เหมือนในเรื่องบาร์บี้เลย *0* ยัยแนนยังคงเพ้ออยู่คนเดียวโดยไม่ได้รับรู้ถึงสายตาไว้อาลัยของเพื่อนที่จัดส่งมาให้อย่างพร้อมเพรียง (ช่างไม่ได้มีอารมณ์ร่วมกับเพื่อนบ้างเล๊ย...)

เพียะ!! ป้าบ!! โป๊ะ!! เป๊ะ!!

เสียงฝ่ามืออรหันต์ทั้ง 4 สวิงใส่หัวยัยแนนอย่างต่อเนื่อง

TT0TT ตบหัวเค้าทำไมง่ะ ยัยแนนพูดเสียงเครือ

ยังจะมีอารมณ์ชมธรรมชาติอีกเหรอ แหกตาดูดิ๊ว่าจะกลับบ้านกันยังไง

จริงด้วย!! ยัยแนนร้องอย่างตกใจ

(-  -   )(-  -   )(-  -   )(-  -   )

ผิดอีกแล้วหรอ ยัยแนนพูดเสียงอ่อย

เออ!! พึ่งจะตรัสรู้รึไงล่ะ!! ทั้งสี่พูดอย้างพร้อมเพรียง นี่แหละสามัคคีคือพลัง

เฮ้!! มาสำรวจพื้นที่กันดีกว่า เสียงยัยพลอยแว่วมาไกลๆ ทุกคนต่างหายัยพลอยไม่เจอ พากันยืนหันซ้ายหันขวา มุดหาในกอหญ้าก็ไม่เจอ (-. -   )(   - .-)(-o-   )(   -o-)

อยู่ข้างบนเฟ้ย!! เสียงยัยพลอยตะโกน ทุกคนแหงนหน้ามองด้านบนอย่างพร้อมเพรียง

เฮ้ย!! มีญาติเป็นลิงรึไง แกขึ้นไปทำอะไรเนี่ย ยัยเก๊ะตะโกนถามยัยพลอย

สำรวจไง เผื่อมีทางกลับบ้าน ยัยพลอยตอบเพื่อน ตาสอดส่ายไปทั่ว ก่อนจะดูเหมือนดีใจอะไรซักอย่าง แล้วปีนลงมาอย่างคล่องแคล่ว

ไอ้พลอย ถามจริง พ่อแกเป็นทาร์ซานรึเปล่าเนี่ย ยัยเปากัดเพื่อนเล่น ขำๆ

รู้ได้ไงอ่ะ 0o0 ยัยพลอยทำเสียงตื่นเต้นรับมุข แต่...

พลอยมีพ่อเป็นทาร์ซานจริงเหรอ!! ยัยแนนพูดอย่างตื่นเต้น (มันโง่หรือโง่ฟะเนี่ย)

ป๊าบ!!

ฝ่ามืออรหันต์ขั้นเจ็ดของยัยพลอย ฟาดลงไปบนเหม่งน้อยของยัยแนน

จะบ้าเหรอ!! ใช้ตูดหรือตูดคิดเนี่ย ยัยพลอยพูดอย่างเซ็ง

เออ เมื่อกี้ปีนขึ้นไป เห็นลำธารด้วย ทางนู้น...อ่ะ __(0-   ) ยัยพลอยพูดพร้อมชี้ไม้ชี้มือ

ฉันเคยดูในหนัง เดินเลียบตามลำธาร อาจเจอหมู่บ้าน เผื่อจะเจอคนที่ช่วยเราได้" ยัยพลอยพูดออกมา เล่นเอาเพื่อนอึ้งไปตาม ๆ กัน เนื่องจากมันไม่ค่อยแสดงความฉลาดออกมาให้เห็น

พลอย แกกินยาเขย่าขวดรึเปล่าเนี่ย หรือว่าวันนี้กินยาระงับความโง่เข้าไป ยัยเก๊ะพูดอย่างไม่เชื่อว่าเป็นคำพูดของยัยพลอย

โว๊ย!! ตูจะฉลาดบ้างไม่ได้รึไงฟะเนี่ย ยัยพลอยพูดอย่างหงุดหงิด

ทุกคนกำลังเดินตามหาลำธาร โดยยัยพลอยเดินนำทาง (คิดผิดรึเปล่าเนี่ย)

นี่!! เมื่อไหร่จะถึงฟะเนี่ย ยัยมิ้งค์ตะโกนถามยัยพลอย

เมื่อเห็นลำธารไง ถามโง๊โง่ ดูไอ้คนนำมันตอบ ท่าทางอาจจะโดนสหบาทาในอีกไม่นาน

-*-

หิวแล้วง่ะ เปาเริ่มโอดครวญ เนื่องจากเกิดการทำศึกของน้ำย่อยในกระเพาะ

ใช่!! ฉันก็หิว เมื่อไหร่จะถึงฟะ ยัยเก๊ะเริ่มโวยวาย

เค้าเหนื่อยอ่ะ นั่งพักไม่ได้หรอ ยัยแนนก็เช่นกัน

โอ๊ย!! นี่จะบ่นทำไมเนี่ย ฉันก็หิวเหมือนแก!! แก!! แก!! และก็แก!!นั่นแหละ พอถึงลำธารก็อาจจะมีอาหาร ฉันเลยพยายามเดินให้ถึงไว ๆ อยู่นี่ไงเล่า ยัยพลอยอธิบายถึงจุดมุ่งหมาย (ของการกิน)

งั้นเรารีบเดินกันเถอะ ยัยเก๊ะเริ่มฮึด (เพื่อของกิน) ทุกคนก็เลยเร่งเดินกันต่อ

เฮ้อ!! ถึงจนได้ 555+ ยัยพลอยร้องอย่างดีใจ พร้อมกับเต้นท่าปลาไหล (ดัดแปลงจากท่าปลาโลมา) ของโปงลางสะเดด

ฉันจะโชว์ฝีมือจับปลาเอง My friends ทุกท่าน โฮะโฮะ ยัยมิ้งค์เสนอตัวเสร็จ ก็วิ่งไปหาไม้มาเหลาปลายให้แหลม แล้วก็ถลกกระโปรงขึ้น เดินดุ่มๆ ลงไปจับปลาในลำธารด้วยท่าทางทะมัดทะแมง

ฉันไปก่อไฟดีกว่า ยัยเปาเริ่มอยากมีประโยชน์กับเค้าบ้าง

เค้าช่วยนะ ยัยแนนก็คงจะรู้สึกเหมือนกัน

ฉันไปหาผลไม้ดีกว่า ยัยเก๊ะใช้ความเป็นลิงให้เกิดประโยชน์

ส่วนไอ้คนนำทางนะหรอ  ก็...

คร่อกก... ฟี้... มันหลับไปนานแล้วหล่ะ

เริ่มค่ำแล้ว ยัยเปาและยัยแนนก่อกองไฟได้สำเร็จซะที(ก่อมาตั้งแต่เที่ยงยันมืด) สภาพหน้าตาเปื้อนเขม่าไฟเป็นปื้น ดำปิ๊ดปี๋ ส่วนยัยมิ้งค์ก็หาปลามาได้ 5 ตัว เดินกลับมาด้วยสภาพเปียกมะล่อกมะแล่ก (ท่าทางจะลำบาก) และยัยเก๊ะก็เก็บผลไม้มาได้เยอะแยะจนเหลือกิน สภาพเหมือนคนที่สุดเพราะปีนต้นไม้เป็นงานถนัด ทั้งหมดนั่งปิ้งปลากัน กลิ่นหอมซะจน...

ฟุดฟิด...ฟุดฟิด

ไอ้คนที่นอนหลับสบาย ได้กลิ่นเย้ายวนจึงตื่นขึ้นมาอย่างง่ายดาย (เรื่องกินล่ะไวเชียว)

หอมจัง มีไรกินบ้างเหรอ ยัยพลอยตื่นปุ๊บก็ถามหาของกินทันที

แหม!! ไวจังนะ ไอ้เรื่องกินเนี่ย ยัยเก๊ะแซว

ชัวร์ อยู่แล้ว!! ยัยพลอยตอบอย่างภูมิใจ(มันด้านนั่นเอง)

หลังจากกินเสร็จ ทุกคนก็ปรึกษากัน

เราจะกลับบ้านกันได้มั้ย ยัยแนนเอ่ยเสียงเครียด น้ำตาคลอ

ได้สิ เราต้องกลับให้ได้ ยัยมิ้งค์อย่างมุ่งมั่น

ใช่ เราต้องกลับให้ได้ แต่จะทำยังไงล่ะ ยัยเปาพูดเนือย ๆ

ไอ้พลอย แกดูหนังบ่อยไม่ใช่หรอ พอถึงตอนนี้แล้วต้องทำไงต่ออ่ะ ยัยเก๊ะใช้ตัวช่วยสุดท้าย นั่นคือผู้รอบรู้เรื่องมั่ว เผื่อมีทางออกดี ๆ แม้จะไม่มั่นใจกับมันเท่าไหร่

งืมม...แจ๊บ ๆ...ฟี้... ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก

ไอ้พลอย!!!! ทั้ง 4 ประสานพลังเสียงหลายร้อยเดซิเบล ทำเอาไอ้คนนอนหลับกลิ้งตกจากก้อนหินที่มันใช้พักพิง

หา!! พี่มั้งมาหรอ!! ไอ้ขี้เซาละเมอถามเพื่อนถึงนักร้อง Duo ชื่อดังขวัญใจสาว ๆ กรอบ-มั้ง อย่างไม่รู้เรื่อง

พี่มั้งบ้านแกน่ะสิ!! -*- ยัยมิงค์ตะคอกพร้อมส่งฝ่าเท้ายูไลมาแทบฟาดหน้ายัยพลอย ดีที่ยัยพลอยใช้วิชาตัวลอยพลิกตัวหลบทัน (มันเล่นหนังจีนกำลังภายในอยู่รึไงเนี่ย)

นอนไม่ได้รู้เวลาเลยนะแกเนี่ย!! ยัยเก๊ะร่วมวงด้วย

คนเค้ากำลังปรึกษากันเครียด ๆ แกมาหลับเนี่ยนะ!! ยัยเปาตะโกนอย่างหมันไส้ (ที่มันได้นอน)

เออ เออ โทษที ก็หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อนอ่ะดิ เรื่องอะไร ถามมาดิ ยัยพลอยเริ่มสำนึกผิด (ประมาณ 0.0001 ใน 10)

เราจะทำยังไงต่อดีอ่ะ ยัยเก๊ะถามเรื่องที่ค้างคา

ก็คงต้องเดินตามลำธารต่อไปเรื่อย ๆ มั้ง ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนี่ ยัยพลอยบอก

ใช่ โชคดีอาจเจอหมู่บ้านคนอย่างที่พลอยบอกตอนกลางวันก็ได้นะ ยัยแนนพูดขึ้นบ้าง

โอโห!! ตั้งแต่คบกันมา นอกจากเรื่องเรียนแล้ว ครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ออกความเห็นฉลาดขึ้นมา ยัยเปากัดยัยแนนเล่นแก้เครียด

นอนก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ ยัยเก๊ะพูดขึ้นมาตัดบท เพราะง่วงนอนเต็มที่แล้ว

ยัยพลอยก็ยังไม่ลืมเตือนเพื่อนให้ใส่ฟืนเยอะ ๆ เพราะเดี๋ยวไฟมอดแล้วจะมีสัตว์ร้ายเข้ามา แล้วทุกคนก็หลับไปอย่างกังวล ยกเว้น... ยัยพลอยที่นอนกรนซะลั่นป่า

นี่เราเดินกันมาหลายวันแล้วนะ เมื่อไหร่จะออกจากป่าได้ซะที -__- เก๊ะบ่นขึ้นด้วยความเหนื่อยเมื่อยล้าจากการเดินทาง

เออ นั่นดิ ยัยเปาเข้าร่วม

ใช่ แนนท้อแล้วนะ ยัยแนนทรุดลงนั่งยอง ๆ (ท่านั่งเหมือนแม่ค้าขายหอยจริง ๆ)

เฮ้ย อย่าท้อกันดิ เดี๋ยวฉันเป็นไปด้วยนะ ยัยมิ้งค์บ่น

เฮ้ย!! ฉันเห็นควันไฟอยู่ข้างหน้าด้วย รีบไปดีกว่าเผื่อเจอคน เจอหมู่บ้าน ยัยพลอยตะโกนบอกเพื่อนด้วยความดีใจ o(>0<)o

แล้วทั้งหมดเดินทางมาถึงในเวลาไม่นานนัก

โอ้โห!! ชาวบ้านแต่งตัวโค-ตะ-ระ จะโบราณเลย เหมือนหลุดมาอยู่ในหนังเรื่องบางระจันเลยอ่ะแก ยัยพลอยพูดอย่างตะลึง ตะลึง ตะลึง ตึ๊งตึงตึงตึ่ง ตะลึงตึงตึง พอเถ๊อะ

เออ บ้านก็เป็นกระท่อม เราอยู่ยุคไหนกันฟะเนี่ย ยัยเก๊ะเห็นด้วยทันที

ชาวบ้านเริ่มมองพวกเราแปลก ๆ แล้วง่ะ ยัยเปาพูดขึ้น เมื่อรู้สึกถึงสายตาชาวบ้านที่มองมาหลายสิบคู่ สงสัยจะไม่เคยเห็นของแปลก

พวกเจ้าเป็นใคร!! มาทำอันใดที่นี่ หรือว่าเป็นพวกพม่ามาสอดแนม เสียงห้าวของผู้ชายที่ใช้ภาษาโบร๊าณโบราณ ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ทั้ง 4 หันไปมองอย่างพร้อมเพรียง (อีกแล้ว ทำไมมันสามัคคีกันจัง)

เฮ้ย!! น้องบูบู๊ที่แกปิ๊งนี่หว่า 0.0 ยัยพลอยหันไปกระซิบกับยัยเก๊ะ เมื่อพบว่าหน้าตาเหมือนกับรุ่นน้องที่ ร.ร. ที่เคยมาจีบยัยเก๊ะ แต่ยัยเก๊ะมีแฟนอยู่แล้ว น้องเค้าเลยไปจีบคนอื่น พอยัยเก๊ะเลิกกับแฟน ก็รู้ตัวแล้วว่าชอบน้องเค้ามานานแล้ว แต่น้องเค้าดันไปมีแฟนใหม่ชื่อกระปุก (เรื่องมันโคตรยาวเลย)

เออเหมือนจริงด้วย แต่คนนี้สูงกว่า เสียงห้าวกว่า และดูจะอายุมากกว่าหลายปี นอกนั้นเหมือนกันอย่างกับแกะ แพะ เลย ยัยเก๊ะรีบหันมากระซิบอย่างงง ๆ

พวกเจ้าพูดอันใดกัน!! กำลังวางแผนกันใช่หรือไม่ น้องบูบู๊ตะคอกถามอย่างไม่ไว้ใจ (ทำไมต้องตะโกนด้วยเนี่ย อยากรู้จริงๆ เล้ย -*-)

T-T อะ...เอ่อ...ทะ...ทะ...ที่นี่...ที่ไหน...หรอ...คะ ยัยแนนเอ่ยขึ้นอย่างกลัว ๆ

ที่นี่!! ก็คือหมู่บ้านใบบุญ หมู่บ้านของชาวไทย!! ไอ้น้องบูบู๊ตอบ แต่มันก็ยั๊งไม่เลิกตะโกน ขี้หูจะกระเด็นออกมาเต้นหมีแพนด้าแล้วนะเนี่ย!!

แลัวพวกเจ้าเป็นใคร!! มาจากที่แห่งใด ไอ้บูถาม (สรรพนามเริ่มเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ น้องบูบู๊ =>ไอ้น้องบูบู๊=>ไอ้บูบู๊) ซึ่งถ้ามันไม่หยุดตะโกนหรือตะคอกก็จะเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ

ชื่อมิ้งค์จ้า ยัยมิ้งค์นี่ทันทีเลย แถมยังทำตาวิ๊งวิ๊งอีก ไม่ค่อยเล๊ย -.,-

เราหลงทางมาอ่ะ ว่าแต่นี่มันสมัยไหนเหรอ ยัยพลอยถามขึ้นเพราะกลัวจะไม่รู้เรื่อง เนื่องจากแต่ละคนเริ่มจะหลุดลอยแล้ว แนน = กลัว (มาก), มิ้งค์ = ปิ๊ง, เปา = กลัว (เสียงมันดัง), เก๊ะ = งง+อึ้ง, พลอย = อะไรของมัน-*-

ก็สมัยของพระเจ้าทองม้วนผู้ยิ่งใหญ่ไงล่ะ น้องบูบู๊ตอบให้หายโง่ (สรรพนามกลับเป็นน้องบูบู๊แล้วเพราะมันไม่ตะคอก) เราอยู่สมัยพระเจ้าทองม้วนเนี่ยนะ!! (ไม่เห็นเคยได้ยินเลย -..-)

หา!! ทุกคนกลับมาอยู่โหมดปกติทันทีที่รู้ว่าอยู่สมัยไหน

หาอันใดอยู่รึ ตามข้ามา!! ข้าจะพาพวกเจ้าไปพบท่านผู้เฒ่า!! พูดจบก็เดินนำไปเลย นี่ยังไม่มีใครตกลงเลยนะเนี่ย แต่มันไม่มีทางเลือก ก็ต้องตามไปด้วยความงง