Love you sir fresh blood รักเธอนะ คุณชายเลือดบริสุทธิ์

ลำดับตอนที่ #1 : Part 1:เด็กชายผมสีบรอนซ์

           Love you sir fresh blood รักเธอนะ คุณชายเลือดบริสุทธิ์  

                          Part 1:เด็กชายผมสีบรอนซ์

      ณ ชานชาลาที่9¾  เด็กหญิงผมสีน้ำตาลอมแดง ใบหน้าขาวซีด กำลังยืนอยู่กับพ่อแม่และน้องชาย พร้อมกับสัมภาระและนกฮูกที่อัดแน่นจนเต็มรถเข็นของเธอ “โรส ลูกโอเคนะ”? เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความเป็นห่วง แน่นอนนี้เป็นปีแรกของโรส ที่จะได้เข้าไปเรียนในฮอกวอต์ “ไม่ต้องห่วงค่ะแม่หนูดูแลตัวเองได้ และอีกอย่างพี่เจมส์ก็อยู่ เขาไม่ปล่อยให้หนูเป็นอะไรหรอก” โรสพูดพลางหันไปมองเจมส์ พอตเตอร์ ลูกชายคนโตของแฮร์รี่กับจินนี่ซึ่งกำลังโบกมือให้เธออยู่  “นั่นสิลูกโตแล้วไม่ต้องห่วงหรอกน่า…” รอนพูดพลางลูบหัวโรส “งั้นหนูไปนะคะ” โรสพูด  “พี่โรสจะไปไหนน่ะ? ขอฮิวไปด้วยสิ” ฮิวโก้ วีสลีย์ ลูกชายคนเล็กของบ้านพูดขึ้น “พี่ต้องไปเรียนที่ฮอกวอต์ รอเธอโตกว่านี้นะถึงจะไปด้วยได้” โรสพูดพลางยิ้มให้น้องชาย ตลอดหน้าร้อนที่ผ่านมา เธอไม่เคยห่างฮิวโก้เลย เธอก็รู้สึกใจหายเมื่อกัน ที่จะไม่ได้เจอกันตั้ง1ปี “แล้วแม่จะส่งจดหมายหาบ่อยๆนะ”เฮอร์ไมโอนี่พูด พลางเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้มของเธอ “ค่ะแม่” โรสพูด “ไปกันได้แล้วล่ะ”เจมส์พูด โดยมีอัสบัสเข็นรถตามมา รักษาตัวด้วยนะลูก เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางกอดโรสไว้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้  “แค่ปีเดียวเองน่า” แฮร์รี่ซึ้งเดินมาพร้อมกับจินนี่พูดขึ้น “เฮ้! ไอ้เพื่อนรัก” รอนพูดพลางกอดแฮร์รี่ “สวัสดีรอน เฮอร์ไมโอนี่ “จินนี่พูดขึ้น  เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้พลางเช็ดน้ำตา ไปกันได้แล้วล่ะ รอนพูด เด็กๆจึงพากันขึ้นรถไฟไป……พอเข้าไปในรถไฟทุกคนต่างพบว่า ไม่มีตู้ในว่างพอที่จะให้พวกเขาทั้ง3คนนั้งได้เลย…ผู้คนต่างเบียดเสียดกันไปมาเพื่อหาที่นั่ง.....

      พอมารู้ตัวอีกที โรสก็อยู่หน้าตู้รถไฟหนึ่งซึ่งตอนนี้เจมส์กับอัสบัสไม่ได้อยู่กับเธอแล้ว  “นี่ฉันขอนั่งด้วยคนได้ไหมพอดีตู้อื่นเต็มหมดแล้วน่ะ” เธอพูดกับเด็กชายผมสีบรอนซ์ผิวสีซีดซึ่งกำลังนั่งอยู่ในตู้รถไฟเพียงลำพัง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินเธอเลย เธอจึงพูดอีกครั้ง “นี่! ฉันขอนั่งด้วยคนได้ไหม ตู้อื่นเต็มหมดแล้ว” เด็กชายคนนั้นดึงหูฟังออกจากรูหู แล้วบอกว่า “เมื่อกี้…เธอว่าไงนะ”  “ฉันบอกว่าขอนั่งด้วยคนได้ไหมตู้อื่นมันเต็มหมดแล้ว นิ อย่าให้ฉันพูดอีกรอบนะ” โรสทำหน้าหงุดหงิด “เอ่อ…ก็ได้” เด็กชายคนนั้นพูดพลางยัดหูฟังใส่หู “ขอบใจ” โรสพูดพลางนั่งลงที่เบาะตรงข้ามและนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง ในขณะที่เด็กชายคนนั้นก็มองหน้าของเธอแต่พอเวลาเธอหันไป เด็กชายคนนั้นก็จะทำเป็นไม่สนใจ “ซื้ออะไรจากรถเข็นไหมจ๊ะ” เสียงดังมาจากนอกตู้รถไฟ โรสลุกขึ้นไปเปิดประตู ตู้รถไฟพลางพูดว่า”เอาการ์ดกบช็อกโกแลต1กล่องค่ะ/ครับ” “เอิ่ม หมายถึง2น่ะ” เด็กชายคนนั้นพูดพลางส่งเงินให้คนขาย “ขอบคุณนะจ๊ะ” คนขายพูดพลางเข็นรถต่อไป “อ่ะ นี้ ของเธอน่ะ”เด็กชายคนนั้นส่งขนมให้โรส ใบหน้าของโรสเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อได้มองหน้าเด็กชายคนนั้น “ขะขะขอบคุณ.” โรสรับขนมมาพลางจะล้วงเงินในกระเป๋าให้ “ไม่เป็นไรฉันยกให้”เด็กชายคนนั้นพูดพลางนั้งลงที่เบาะและลงมือแกะห่อขนม  “อะไรกัน รูปนี้อีกแล้ว” เด็กชายคนนั้นพูดพลางมองการ์ดในมืออย่างเบื่อหนาย“นายได้รูปอะไรน่ะ”โรสถามพลางมองการ์ดในมือเด็กชายคนนั้น  เวนเดอลิน จอมพิลึกน่ะ ฉันมีการ์ดใบนี้ไม่ต่ำกว่า10ใบที่บ้าน” “ฉันขอได้ไหม?” “เอาสิ”เด็กชายส่งการ์ดในมือให้ “ขอบใจ ว่าแต่นายชื่ออะไรน่ะ” โรสถาม “ฉันชื่อ.... สกอร์เปียส มัลฟอย” “อะอะไรนะ มัลฟอย!!!” =[]=