คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 2: สกอร์เปียส มัลฟอย
Love you sir fresh blood รักเธอนะ คุณชายเลือดบริสุทธิ์
Part 2: สกอร์เปียส มัลฟอย
มัลฟอย!? อืม.. ทำไมเหรอ? อ๋อ เปล่าๆฉันแค่คิดว่านามสกุลนายคุ้นๆ เด็กหญิงรีบพูดกลบเกลื้อนเพราะ เธอรู้จักตระกูลมัลฟอยดีว่าเคยเป็นศัตรูของตระกูลวีสลีย์อย่างเธอ โรสเลือกที่จะไม่บอกความจริงเรื่องนามสกุลของเธอ และเธอกลัวว่าจะเสียมิตรภาพครั้งนี้ไป.. แล้วเธอล่ะชื่ออะไร เด็กชายถามบ้าง ฉันชื่อโรส เราคงเป็นเพื่อนกันได้นะสกอร์เปียส เด็กหญิงพูดพร้อมยิ้มให้ แน่นอน เรียกฉันว่าเปียสก็ได้ จริงๆแล้วฉันไม่เคยมีเพื่อนเป็นผู้หญิงนะ ยินดีที่ได้เป็นเพื่อนกับเธอ เด็กชายพูด ยินดีเช่นกัน เด็กหญิงพูดในขณะที่ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง “เราเป็นเพื่อนสาวคนแรกของนายมัลฟอยเหรอเนี่ย”เด็กหญิงพูดกับตัวเอง และในขณะเดียวกันรถไฟที่กำลังวิ่งอยู่ก็หยุดขึ้นอย่างกะทันหัน โรสจึงลุกขึ้นจากเบาะนั่งและมองไปนอกหน้าต่าง ภาพที่เห็นคือตอนนี้ข้างนอกปกคลุมไปด้วยหิมะ และก็มีกลุ่มควันสีดำๆลอยอยู่เต็มไปหมด นั้นอะไรน่ะ? โรสเอ่ยขึ้นพลางมองไปหาสกอร์เปียส ผู้คลุมวิญ... ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะพูดจบ รถไฟที่จอดนิ่งอยู่เมื่อครู่ก็ออกตัวขึ้นอย่างแรง จนทำให้โรสที่ยืนอยู่ล้มลงไปนั่งบนตักสกอร์เปียสที่นั่งอยู่บนเบาะ ตอนนี้ใบหน้าของเขาทั้งคู่อยู่ใกล้กันมากจนปลายจมูกเกือบจะชนกันอยู่แล้ว แถมตาของทั้งสองก็จ้องกันแบบแทบไม่กระพริบตา เหมือนว่าทั้งสองถูกมนต์สะกดเพราะไม่มีฝ่ายไหนคิดจะเบื้อนหน้าหนีออกจากแววตาและใบหน้าของอีกฝ่ายเลย จนใบหน้าของเด็กหนุ่มค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ใบหน้าของเด็กสาวผมแดงซึ่งตอนนี้ใบหน้าของเธอเองแดงกร่ำพอๆกับเส้นผมของเธอเลยทีเดียว มันค่อยๆขยับเข้าไปมากขึ้นๆจน.....ไม่! เด็กหญิงร้องพร้อมกับเบื้อนหน้าหนีใบหน้าที่กำลังใกล้เข้ามา และลุกขึ้นไปนั่งที่เบาะตรงข้ามอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันเด็กชายที่เหมือนเพิ่งจะตื่นจากภวังค์ก็ทำหน้าตางงๆ เหมือนกับว่าสิ่งที่เขาเกือบจะทำกับเด็กผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้น เป็นเพียงความฝันที่เขาจินตนาการขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ เมื่อเขาได้สติและทบทวนเรื่องราวต่างๆแล้ว เขาก็มองไปที่เด็กหญิงผมแดงที่ตอนนี้ใบหน้าของเธอไม่ได้แตกต่างอะไรกับสีผมเธอเลย เขาควรทำอย่างไรดี? เขาควรขอโทษเธอไหม?
เธอจะโกรธเขารึเปล่า? ความคิดต่างๆแล่นเข้ามาในหัวของเขา เพราะเขากลัวว่าจะเสียเพื่อนใหม่อย่างเธอไป จนเขาตัดสินใจพูดออกมาว่า “เฮ้!คือฉัน..” เด็กหญิงหันมาเพื่อจะฟังคำที่เด็กชายผมบรอนซ์กำลังจะพูด “เอ๊ะ!เขาจะพูดอะไรนะ” เด็กหญิงคิดในใจ เมื่อเสียงของเด็กชายขาดหายไป “ฉันขอโทษนะ!” เด็กชายพูดพร้อมกับเบื้อนหน้าไปทางอื่น เพราะไม่อยากให้เด็กหญิงเห็นใบหน้าอันแดงกร่ำของเขาในตอนนี้ “อืม! ไม่เป็นไรหรอก” เด็กหญิงพูดพลางยิ้มจางๆให้เด็กชาย ที่กำลังหลบสายตาของเธออยู่ จากนั้นทั้งคู่ก็เงียบกันไปโดยไม่มีท่าทีว่าจะพูดอะไรกัน โรสก็พยามยามจะหาเรื่องคุย แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะคุยเรื่องอะไรดี “โอ้ย!คิดให้ออกสิโรส” เขาบ่นในใจ อ๋อนึกออกล่ะ.. “นิเปียส! เมื่อตะกี้น่ะผู้คุมวิญญาณใช่ไหม?” เขาถามเด็กหนุ่มที่นั่งเงียบมาตลอดทาง “อืม!ใช่” เด็กชายตอบโดยทำท่าทีว่าไม่ใส่ใจสักเท่าไหร่ “แล้ว.. พวกมันมาทำอะไรกัน” เด็กหญิงถามต่อ “พวกมันก็คง มาตรวจความปลอดภัยมั้ง? ไม่แน่ว่าอาจมีนักโทษหนีออกมาจากอัซคาบันอีกแล้ว”เด็กชายตอบด้วยสีหน้าจริงจังขึ้นมาหน่อย-*- “อ๋อ! จ้ะ” พอสิ้นเสียงเด็กหญิงบรรยากาศในตู้รถไฟก็กลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง ได้ยินก็แต่เสียงรถไฟที่แล่นไปตามรางช้าๆ ที่เหลือก็แค่รอเวลาให้ถึงที่หมายก็เท่านั้น ในตอนนี้ทางฝ่ายโรสนั้นก็ขยับไปนั่งริมติดหน้าต่างเพื่อมองออกไปชมบรรยากาศนอกรถไฟ ส่วนสกอร์เปียสก็เอาเครื่องเล่นMP3ขึ้นมาฟัง โดยเปิดเพลงRunawayของThe National และมองออกไปนอกหน้าต่าง และบางจังหวะก็แอบมองไปที่โรสซึ่งหันหลังมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นกัน เป็นอย่างงี้ไปตลอดทางจนตาของเขาค่อยๆปิดลงช้าๆ โดยที่บทเพลงยังคงบรรเลงต่อไปเรื่อยๆ.....
#แปะเพลงหน่อยจ้า http://www.youtube.com/watch?v=3dC4bHlNCr4
ความคิดเห็น